La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Os santos e os milagres

En relación co artigo de onte, no que falaba dun autobús que fai a liña de Fátima a Lourdes e que se derramou nunha costa, un amigo cura faime un leve reproche e recórdame que en cuestión de milagres, Deus non participa en miudezas de taller mecánico, ademais de que non actúa nunca a través de causas segundas. É tamén a segunda vez que alguén me amoesta por este motivo. A primeira foi hai xa moitos anos, cando o meu confesor me rifou porque lle pedira a Deus que me axudase a gañar un partido de fútbol.

A bronca non serviu de moito, porque nin con esas conseguín librarme da idea de que os milagres que máis me interesan son os pequenos, é dicir, atopar as chaves, acender o coche polas mañás ou sandar unha dor de cabeza sen pastillas para poder acudir a unha cea. Tampouco se trata de … Seguir leyendo

Un cociñeiro

Nalgunha ocasión anterior, xa falei aquí da morte do último tsar, Nicolás II, que foi enterrado onte, exactamente oitenta anos despois de que fose asasinado nun dos episodios máis difíciles de xustificar da revolución soviética. As escenas que se produciron na célebre casa Ipatyev de Ekaterinburgo deberon ser das máis crueis que un pode imaxinar: a familia enteira fusilada nun cuarto; o tsarévich, un meniño de poucos anos, correndo dun lado para outro no medio das balas; as grandes duquesas, unhas mociñas adolescentes, rematadas cunha baioneta vella, que non cravaba; a tsarina Alix liquidada nunha cadeira e apuntillada cun tiro entre ollo e ollo…

Este venres pasado, antes de meter nas respectivas tumbas os restos mortais da familia imperial, introduciron tamén os féretros dos servidores que os acompañaron no mesmo tráxico final aquel día do mes de xullo de 1918. Eran o axudante de cámara, Alexei Trupp, unha señora chamada … Seguir leyendo

Unha viaxe sentimental

Había tempo que non ía por Xinzo de Limia, a vila onde pasei a infancia e unha boa parte da mocidade. Fíxeno hai un par de días e ao pasear polas rúas, de repente, ningunha cousa me casaba a dereitas: os vellos edificios foron substituídos por outros novos e resultábame imposible saber onde estaba a xastrería do Fona, por exemplo, aquel personaxe pintoresco que medía as súas propias cochinadas ruidosoas cunha cinta métrica ou a barbería de Pirri, empapelada de futbolistas ata o teito, onde se comentaban os partidos. Sen pretendelo, atopeime metido nunha triste viaxe sentimental, que por primeira vez na miña vida me puxo diante da evidencia do paso do tempo.

Sentado na terraza dun café vin vellos decrépitos que eran bariles homes de cincuenta anos aínda hai ben pouco. Fixeime especialmente nun deles: esmirriado e pequeno, medio cegato, camiñaba apoiado nun bastón. Vino xogar moitas veces ao … Seguir leyendo

Unhas horas no porche

Pasei unha parte da mañá de onte sentado debaixo do porche da casa, primeiro lendo os periódicos do día e despois descansando sen máis, mirando aos montes de arredor e vendo voar os paxaros. Os montes, nestes días limpos de verán, son azuis e aparecen medio borrosos polas últimas esfiañadas da brétema. Os paxariños, coa calor, pasan como se fosen fuxindo de  algo e teñen o mesmo aspecto asustado que esas persoas que vemos na televisión nas cidades en guerra, cando atravesan correndo as rúas.

Os animais da casa buscan as sombras, cada un ao seu aire: os cans, máis próximos e familiares, debaixo da mesa, envoltos case nas miñas pernas, coa lingua fóra e respirando aos poucos, de maneira entrecortada. O gato, moito máis soberano e independente, alá embaixo, no extremo do xardín, entre unhas plantas.

Hoxe, a felicidade non é máis que isto: sentirse contento, saber que o … Seguir leyendo

Os destiladores de Occidente

En vinte anos, nunca fun capaz de entender a complexa relación que os suecos teñen coa bebida. Ao final, cheguei á conclusión de que se parece bastante á relación que nós tiñamos co sexo antes da revolución dos costumes que dun xeito gradual e case insensible se foi producindo tamén no noso país. Velos na cola das tendas de alcohol coa cabeza gacha, como se estivesen pecando, ten unha indubidable semellanza co puterío, é dicir, igual que atopar unha persoa honorable nunha casa de lenocinio.

Son bebedores ocultos e torturados, chimpavasos. Moitas veces, cando un os ve beber con tan pouca graza, ten a impresión de que non o fan polo pracer de degustar algo que lles sabe ben, senón por amodorrarse. Algo así como se batesen cun mazo na cabeza.

Un dos crimes máis vergonzantes que hai aquí, destilar alcohol na propia casa, está alcanzando uns niveis altísimos. Coa … Seguir leyendo

Dureza e tenrura

Recordo moi ben os días aqueles, hai trinta anos, cando na prensa de todo o mundo apareceron as fotografías do Che Guevara morto en Bolivia. Unha amiga miña e mais eu dedicámonos durante varias horas a examinar con lupa as fotos para chegar á conclusión, absolutamente clara e indiscutible, de que eran falsas. Nunha tarde, conseguimos elaborar toda unha teoría, racional e sen fisuras, destinada a probar que se trataba dunha montaxe infame organizada polos servizos secretos americanos, é dicir, a CIA.

Anos despois, viaxando por Asturias con Mario Onaindía no vagón do tren que utilizaba Franco, contoume que cando el estaba condenado a morte, despois do xuízo de Burgos, tiña o convencemento, compartido polos seus compañeiros, de que non habería indulto, senón que ETA os sacaría do cárcere antes da hora fatídica.

Naturalmente, as fotos eran do Che Guevara e Mario Onaindía e os seus colegas non foron rescatados … Seguir leyendo

En Iria

Onte pola mañá, mentres nos dispuñamos a tomar o almorzo nun pequeno cuarto da Fundación Camilo José Cela, en Iria, unha das rapazas que nos trouxo o café e as pastas  entregoume a min, de parte dun panadeiro do lugar, unha bola de pan cunha pinta excelente. Sen pensalo, arrinqueillo o molete e púxenme a comelo. Debín de facelo con tanto entusiasmo que Cela, que se atopaba ao lado, apuntouse deseguido ao festín, de maneira que entre os dous, protestando de cando en vez do exceso que estabamos cometendo, demos conta, en media hora, da peza completa. Agradoume saber que o autor de La colmena ten tamén a debilidade do pan.

Foi un bo sinal porque, pouco despois, durante a conferencia que pronunciou no curso que estamos celebrando, Ana María Matute fixo caer algunhas bágoas dos ollos de moitos dos asistentes, emocionados polas palabras que a escritora dedicou a recordar … Seguir leyendo

Varsovia

Todos estamos felices en Varsovia: non levamos un coche da policía abríndonos paso nin unha ambulancia pechando a comitiva, como en Minsk, pero nos debates dicimos o que queremos sen que as tradutoras censuren as nosas palabras. Por outra parte, a cidade é moi fermosa, sobre todo a parte vella, que foi reconstruída despois da guerra casa por casa, adorno por adorno, rúa por rúa. Nela morreron oitocentas mil persoas, unha cifra tan grande que esconde a dor de cada morto individual, pois a morte é cousa de cada un.

Aquí non se ve a pobreza de San Petersburgo, aínda que tampouco está tan limpa como Minsk, onde resultaba imposible ver un papel tirado na rúa. Polo demais, hai unha grande actividade, moito comercio e alegría de vivir. Tamén hai golfería. Desde que chegamos, por debaixo das portas métennos todos os días anuncios de señoras sen roupa e cos números … Seguir leyendo

Música e melancolía

Xa sei que non lle importará a ninguén, pero nacín un día de tronos e moita calor. A miña nai adoitaba dicir que sempre temeu que a inquietude que ela sentía me acabase afectando e que eu me convertese, máis tarde, nun rapaz intranquilo e nervioso. Por iso, de pequeno, procuraba calmarme recitándome versos. Sabíaos moi fermosos e moi feos, desde El tren expreso de Campoamor, que a min me daba a risa, ata aquel poema de Machado que fala dunha folliña verde que lle saíu, como un milagre, a un olmo seco.

Quizais fose esta circunstancia de ter nacido entre tronos a que me fixo sentir sempre envexa do meu fillo maior, que naceu con música. O primeiro ruído que el escoitou ao chegar a este mundo foi o Concerto para piano e orquestra en do maior de Mozart, o famoso concerto número 21. Exactamente, o segundo movemento.

É … Seguir leyendo

Historia dun can

O domingo pola mañá, mentres facía o vago honestamente, sentado na terraza dun bar de Panxón, vin un can horrible. Non quero dicir que fose un bicho que metese medo, senón que  era feísimo. De entrada, estaba esmirriado. Tiña ademais un pelo podre, como de animal tiñoso, con calvas na parte da barriga. Non me pareceu que estivese nas últimas, nin sequera enfermo, quizais soamente abandonado. Ía e viña sen rumbo, cheirando aquí e acolá, deitándose de cando en vez, coa cara triste e as orellas gachas.

No tempo que o estiven observando, non vin a ninguén que lle fixese unha graza. Sempre que alguén pasaba á súa beira, acababa por apartarse. Soamente unha vez, unha señora maior que camiñaba amodo, algo coxa dunha perna, no momento de facer un descanso, quedou mirando para el e dirixiulle un levísimo xesto amigable.

De súpeto, nun momento, observei que o can se … Seguir leyendo