La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un home sen contas

Onte pola mañá, nunha reunión dos xurados encargados de outorgar os Premios Nacionais de Literatura deste ano, unha funcionaria do Ministerio de Cultura pediunos a todos os asistentes que fixésemos o favor de darlle un papel co número das nosas contas bancarias para facernos o ingreso que nos corresponde en concepto de dietas. De pronto, un dos presentes, bo amigo meu, levantou a man para dicir que el non dispuña de ningunha conta. Naturalmente, todo o mundo pensou que se trataba dunha broma.

Tivo que explicar que el era padre marianista, aínda que levase chaqueta e gravata, e que o voto de pobreza non consistía nunha simple declaración de principios, senón nun feito real: el non tiña diñeiro propio. Díxoo nun ton sinxelo, sen que parecese nin unha predicación nin unha mostra de arrogancia, con naturalidade.

Escuso engadir que se creou un problema que ninguén sabía como resolver. Tampouco será … Seguir leyendo

Mafiosos en Rusia

Nos primeiros días de novembro de 1928, o criminal xudeu Arnold Rothstein, que entón tiña arredor de corenta anos, estaba ceando cunha preciosa rubia elegante, Inez, no restaurante Lind’ys, en Nova York. Segundo ela mesma ten contado, falaban de amor, como adoitaban facer sempre que se encontraban. Unha chamada telefónica levouno ata o hotel Park Central. Alí, na porta de servizo, alguén lle meteu un tiro nunha ingua e acabou con el. Aínda que chegou consciente ao hospital, negouse a dicir nada do nome do seu asasino.

O Arnold da realidade, que nunca matou a ninguén, aínda que sempre levaba pistola, serviulle de modelo ao novelista Scott Fitzgerald para crear o personaxe Meyer Wolfsheim de O gran Gatsby. Ao contrario do que suxire esta novela, Rothstein era un home refinado, que lle aprendeu modais a tipos rudos como Luciano.

Dunha especie ben distinta parecen os matóns rusos que estes días … Seguir leyendo

O tío Rito

O tío Rito era un velliño da parroquia de Beiro, a mesma onde estivo de cura o célebre don Basilio Álvarez. Fumaba folla seca de millo que el mesmo picaba con paciencia cunha navalla sobre unha mesa de madeira e bebía todos os días unha botella de tinto purrela que el dicía que sabía a gloria. Dúas veces á semana baixaba a pé a Ourense pola mañá, e despois, pola noitiña, volvía subir contento a empinada costa de Canedo, unha calzada romana que agora está cuberta de asfalto. Foi o único centenario que coñecín.

De aspecto, parecía unha uva pasa. Faltábanlle os dentes e tiña unha pel seca e enrugada, como de cobra ou lagarto. O pelo, bastante abundante e branco, era liso e fino, con guedellas que lle saían por fóra da pucha, un verdadeiro escándalo de buracos, roña e caspa. Falaba forte e valente, a peito cheo, pero … Seguir leyendo

San

O outro día falei aquí dun profesor que tiven hai anos, nos meus tempos de estudante universitario, a quen un día soprendín dicindo uns pecados enormes pola rúa, pero non porque fose mal falado, senón porque ía poñendo en voz alta exemplos da maneira de falar dos mozos e as mozas de hoxe. Tiña moita preocupación polas palabras. Froito desa preocupación foron non poucos traballos, como aquel, que eu recordo perfectamente, sobre a orixe da expresión “estar más sobada que el tejito”, na súa versión castelá, ou “estar máis sobada que a folla de santos”, en versión galega. Ambas as dúas proceden da liturxia, cando o crego tocaba cos dedos unha folla do misal que contiña unha oración aos santos que empezaba: “Te igitur…”

O citado profesor emocionábase con estas cousas, tanto que, ás veces, mentres as explicaba na clase, quebrábaselle a voz. De mozo fora poeta, pero sen moito … Seguir leyendo

Compañeiros de infortunio

Onte pola mañá, chamei por teléfono a un amigo que me dixo que leva uns días no leito, desfondado e sen ganas de facer nada. Supuxen que era a gripe, pero díxome que non. Ten un virus raro. Polo menos, iso foi o que lle diagnosticou o médico. Grazas a Deus, parece que se trata dun parasito que morre en tres ou catro días. Resulta curioso porque no verán, unha noite que me acheguei ata Panxón para tomar o fresco, atopei nunha terraza outro amigo, delgado e con mala cara. Tamén me dixo que tiña un virus.

Na casa tiñamos unha nogueira espléndida que daba unhas noces grandes coma tomates, moi ricas. Na primavera, os rapaces andaron matando unha madreselva invasora, de reproducción incontrolable como o cancro, e debéuselle ir a man co produto, que quedou a pobre esmirrada como unha mociña tísica.

Un paisano aconselloume que lle pegase unha … Seguir leyendo

Dúas personalidades

Desde que empezou a crise rusa, estaba moi claro que había dúas personalidades contraditorias entre os dirixentes que se atrincheiraron no Parlamento. Por un lado, Jasbulátov, que no plano humano e persoal era un golfo, un pillabán, un capagrilos, e que politicamente foi un irresponsable. Ninguén esperaba del que acabase de maneira distinta como acabou, sacando unha bandeira branca, reclamando a protección das embaixadas e mentindo para eludir responsabilidades.

O xeneral Rutskoi parecía outra cousa. Tiña quizais máis vontade que intelixencia, pero esas son as virtudes do heroe, o que normalmente se traduce tamén nun ríxido código dun gran rigor moral: culto ao honor, sentido estrito do deber, capacidade de sacrificio… Xentes perigosas pero nobres, alucinadas.

Era o elemento que lle outorgaba un respectable sentido da traxedia ao sainete organizado no interior do parlamento: destitución do Goberno, ameazas ao exército, penas de norte comunicadas por teléfono… Un esperaba, polo tanto, … Seguir leyendo

A volta

O ordenador portátil no que escribo día a día estes artigos, o domingo fíxome unha trampa. Despois de conectalo a través do teléfono desde Nova York coa redacción do periódico, confirmoume que todo transcorrera coma sempre e que o texto desta columna se recibira correctamente na Coruña. Non foi así, non obstante. Cando me chamaron para avisarme, eu ía no medio do Atlántico, a bordo dun avión, camiño da casa, e a cousa xa non tiña remedio. Sentino moito, non tanto polos lectores, que así puideron descansar polo menos un día, senón polos responsables do periódico, aos que supoño que non lle deben gustar nada estas sorpresas de última hora.

Polo demais, a viaxe foi ben. Digo isto porque nas viaxes longas, eu sempre tiven moi mala sorte coa xente. Indo a Santiago de Chile, por exemplo, unha vez tocoume ao lado un tolo que falaba en voz alta e … Seguir leyendo

Unha oportunidade

Hai un par de meses falei mal dunha das cadelas que temos na casa, a rottweiler que chamamos Buba. Non me faltaban motivos: acababa de atacar con furia á infeliz de Leda, que é unha santa. Deixouna tan mal ferida que tivo que pasar polo quirófano. Se houbese xustiza no mundo dos cans, a violenta estaría agora en presidio, condenada quizais a moitos anos de cárcere. E se tivese a mala sorte de nacer nun deses países nos que aínda matan a xente como castigo legal, é probable que pasase pola cadeira eléctrica.

Deus o fixera mellor, porque tampouco se trata de desexar para ninguén, nin sequera para un can feroz, un final tan inhumano. Haille que dar a todo o mundo a posibilidade de rexenerarse. O caso é que como eu non podía meter a Buba en prisión, deixeille de falar. Durante todo este tempo, foi como se fose … Seguir leyendo

Encontro

Non é a primeira vez que me sucede. Onte, mentres tomaba un café pola mañá, achegouse cara a min unha muller en actitude de saudarme. Deille un par de bicos e pregunteille como estaba. Respondeume: “Non nos coñecemos persoalmente, pero tiña ganas de falar contigo”. Quedei cortado pola metedura de pata, que aínda conseguín empeorar despois, cando ela me dixo que estivera nunha conferencia miña e que me saudara ao rematar. “Ah, si, xa recordo”, mentinlle. Decatouse da trampa e preguntoume: “A ver se é certo, en que sitio foi?” Tiven que renderme.

Carecía de complexos, porque se botou a rir. O primeiro que me chamou a atención foi que fose tan bonita e que vestise con tanta elegancia. Só máis tarde me decatei, ao escoitala, de que era tamén intelixente. Lástima de que a intelixencia, como a beleza, non se vexa a simple vista: sería máis fácil. Por exemplo, … Seguir leyendo

Un amigo

A Habana está chea de nenos simpáticos que se achegan a un para preguntarlle de onde procede ou que está facendo no país. Onte, mentres paseaba polo Malecón, á beira do mar, un rapaciño duns nove anos abordoume para averiguar se viña de España, que era o que el mesmo supuña. Resultou ser un experto coñecedor da nosa xeografía: sabía perfectamente onde caía Galicia no mapa, que A Coruña, Vigo e Santiago eran as súas cidades máis importantes e que o país estaba xusto ao norte de Portugal.

Andou paseando comigo cerca de dúas horas, falándome dos seus estudos e de como aprende o cultivo da terra, que lle gusta moito. Contoume a súa vida, díxome o que facían os seus pais e cantos irmáns tiña. Ademais converteuse no meu guía: levoume a ver a casa natal de José Martí e acompañoume a un mercado de libros vellos.

Nun momento, … Seguir leyendo