por amarxedotempo | Ago 9, 2015 | Marxe
O venres pola noite estivemos na casa duns amigos, celebrando con eles ao aire libre unha festa familiar. Na mesa que me correspondeu, coincidín cun vello compañeiro da época de estudantes en Santiago, alá polos anos sesenta. Estivemos recordando para o resto dos comensais, que estudaran en Madrid ou en Valencia, como era aquela universidade do noso tempo. Falamos, por exemplo, dun alumno de medicina que levaba matriculado uns trinta anos e que por fin rematou a carreira, xusto para exercer uns poucos meses e xubilarse, por fortuna para os enfermos. Era home popular, algo infeliz, chimpavasos, vago e persoa excelente.
Tamén lle tocou a vez aos profesores. O máis citado foi aquel, célebre entón nas facultades de Dereito de toda España, ao que lle atribuían toda clase de barbaridades: “Se un ladrón entra pola ventá ou viceversa; imos dividir a clase en tres metades; non se pode dicir o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 8, 2015 | Marxe
Moitas veces lle oín dicir a don Vicente Risco que Praga lle recordaba a Ribadavia. Non digo que non, pero Praga só se parece a si mesma. Pódese asegurar, sen medo a caer en ningunha clase de tópico, que esta é unha das cidades máis fermosas do mundo. Calquera rúa, praza, calquera panorámica contemplada desde as pontes que dan ao Moldava teñen unha beleza que sobrecolle e enche o corazón de entusiasmo. Resulta case un milagre que un lugar como este se salvase das distintas barbaries que se sucederon sobre o seu chan.
Onte dedicamos a mañá a pasear polo centro, aproveitando o tempo, que está bastante bo. Vense miles de turistas, moitísimos españois, que non hai que esperar a identificalos pola fala, pois abonda escoitar como berran e observar o barullo que meten. Polo visto, algúns son pasto dos delincuentes, que ás veces se disfrazan de policías e lles … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 7, 2015 | Marxe
O luns pola tarde estiven na Coruña firmando libros na feira. Quedoume unha pequena frustración: non poder falar con calma, unha por unha, con todas aquelas persoas tan amables que fixeron cola durante máis dunha hora esperando que lles escribise unha dedicatoria. O que me pedía o corpo era botar unha parrafada con cada unha, non o acto frío de preguntarlles o nome e poñerlles unha frase, como se non as coñecese de nada. Demasiado pouco para o sentido amigable que supuña por parte delas.
Nestes actos, a xente compórtase de maneiras moi diferentes, desde os que se limitan a poñer o libro diante, ata aqueles que inician unha breve conversa ou din algunha cousa simpática. Unha señora, por exemplo, recordando unha historia que contei aquí a propósito de Gonzalo Torrente Ballester, pediume unha peseta de pipas.
Tamén houbo quen me preguntou polo gato Samuel. Polo demais, foi todo moi … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 6, 2015 | Marxe
O outro día coincidín no comedor dun hotel, á hora do almorzo, co seu director, que é amigo da infancia. Botamos máis de dúas horas de conversa, unha parte da cal consistiu en informacións, que el me ía dando, dos mortos que se produciron na nosa vila de Xinzo de Limia. Por fortuna, falamos tamén doutras cousas.
Eu non sabía, por exemplo, que unha vez o mordera unha cobra nos labios, mentres descansaba no campo co meu irmán, á beira do río Limia, unha tarde de pesca. O que me chamou a atención foi que o mordido se fiase tanto do seu compañeiro de aventura, que daquela só estudaba primeiro de Medicina. Por sorte, non pasou nada máis grave.
Por certo que a última vez que este amigo estivo en Xinzo escoitoulle dicir a un personaxe que coñecemos ambos os dous que ultimamente vía a Xesús Cristo pescando ras na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 5, 2015 | Marxe
Dicía o Epifanio, un anarquista de Sabucedo a quen lle queimaron a casa alá polos anos cincuenta, que el estaba disposto a crer no papa o día que se botase a pedir polas portas, cun saco ao lombo, vivindo da caridade. Non sabía aquel vello anticlerical que houbo un pontífice bastante parecido a iso que constituía o tal modelo de cristianismo evanxélico. Foi Celestino V, un homiño de oitenta anos que vivía no monte, entregado a duras penitencias, a quen foron buscar para elevalo á sede de San Pedro. Durou só uns meses.
Non está claro o comportamento que tivo con el o seu sucesor, Bonifacio VIII. Non é certo que o matase, como difundiron os inimigos deste último, que lle apuxeron toda clase de maldades. Está probado, iso si, que lle fixo algunhas canalladas, entre elas impedirlle regresar ao monte cando renunciou ao papado e pechalo máis tarde nun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 4, 2015 | Marxe
Unha vez cheguei á casa de don Ramón Otero Pedrayo e atopeino algo irritado, aínda que non moito, pois como saben todos os que o coñeceron, era un home tranquili, optimista, máis dado a ver a vidadesde o seu lado positivo que desde a parte contraria. Era a súa unha irritación literaria, quizais só un pretexto para encender a chispa que puña en marcha o potente motor da súa facundia inesgotable. Mentres saca unhas copas e servía el mesmo unha deliciosa augardente de guindas, iniciou un discurso preparatorio sobre a distancia que había entre a verdade histórica e a verdade posterior.
Como lle gustaba presumir de vello, aínda que en realidade tamén o era, recordouume algo que lle tiña escoitado moitas veces e que nunca me deixou de impresionar: que el coñecera a Salmerón. Tratábase do toque coqueto co que adoitaba rubricar aquela frase por el tan repetida, sobre todo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 3, 2015 | Marxe
Levo vinte anos tratando de explicarlles aos meus amigos suecos o que é Galicia, falándolles, sen necesidade de esaxerar as cousas, da beleza difícil de igualar da nosa paisaxe; anunciándolles que unha das cidades máis fermosas de Europa, e creo que levo visto todas as importantes, é Santiago de Compostela; ponderándolles as virtudes do carácter galego, que eu quero crer que é pacífico, sereno e dialogante, por máis que ás veces teña as miñas dúbidas, que naturalmente non lles conto.
En todo ese tempo, a única noticia que vin na prensa sueca que falara de Galicia foi unha entrevista que me fixeron hai anos nun periódico de aquí e na que contaba publicamente para todos os lectores estas mesmas cousas que lle conto en privado aos amigos.
Este ano, non obstante, houbo un cambio. Xa falei aquí de como Lugo apareceu citado na prensa e na televisión durante varias semanas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 2, 2015 | Marxe
Os periódicos destes días falaron amplamente dun crime que a min sempre me fascinou, aquel que protagonizaron no ano 1952 Christoher Craig e Derek Bentley, dous rapaces ingleses que participaron nun altercado coa policía, nun tellado de Londres, no transcurso do cal morreu un dos axentes. Desde hai tempo, un periodista, John Parris, viña defendendo con argumentos moi serios a tese de que a Derek Bentley o aforcaran sabendo que era inocente. Agora, corenta e cinco anos despois, un xuíz acaba de darlle ara zón: aquel mozo de vinte anos de idade, atrasado mental a consecuencia dun accidente, non fixo nada do que lle atribuíron.
En primeiro lugar, nunca pronunciou a frase, que se faría famosa en Inglaterra, incitando ao seu compinche a matar ao policía: “Let him have it, Chris”, algo así como “Dalle o seu, Chris”. Iso foi inventado polos axentes que actuaron de testemuñas. Sacaron a frase … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 1, 2015 | Marxe
Estou vendo a Blanco Amor nunha homenaxe que lle ofreceran en Ourense un par de anos antes de morrer. O ambiente era distendido, como corresponde a unha celebración desas características, e nunha especie de coloquio que se organizou ao final da charla do homenaxeado, ían e viñan preguntas e resposta, sempre nun ton amable e amistoso. Pero de pronto, ao remate, unha pregunta correcta foi contestada polo conferenciante desta maneira desabrida: “Ás veces unha pregunta tonta require unha resposta intelixente. Aí vai”.
Era unha frase. Estou case seguro de que a levaba preparada para soltar no momento que lle parecese máis adecuado e que dixo ao final, cando se decatou de que o coloquio remataba e perdía a oportunidade de pronunciala. A casualidade quixo que lle tocase lanzala contra un bo amigo del, o cal lle aseguraba tamén unha impunidade engadida á circunstancia de ser el o festexado.
Hai xente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 31, 2015 | Marxe
Vexo na televisión un personaxe que máis que vestido vai disfrazado: sombreiro, bigote inmenso, pano de seda no pescozo, reloxo con leontina de ouro, camisa de colores, bastón con puño de prata… Todo perfectamente elixido e conxuntado, impecable. Á hora de falar, unha voz impostada de actor, supoño que nada natural, pero fermosa e agradable, traballada a conciencia para impresionar ou seducir. Os xestos na mesma dirección: nin unha man moveu sen saber o que facía na media hora longa que durou a entrevista.
Era tan divertido o espectáculo exterior que me esquecín de que había tamén un teatro interior, é dicir, a alma do entrevistado convertida para a ocasión nun conxunto sonoro de palabras. Unha frase obrigoume a prestar atención. Foi cando aquel señor dixo como se tal cousa que entre os seus defectos non figuraba a vaidade.
Recordoume a outro individuo que hai moi poucos días aínda afirmou … Seguir leyendo
