por amarxedotempo | Ago 19, 2015 | Marxe
Onte vin unha señora histérica dándolle unha tunda a un neno de seis ou sete anos. O espectáculo transcorría en plena rúa sen que aquela muller sentise o máis leve pudor por comportarse en público dunha maneira tan pouco civilizada. O motivo debía ser unha rabecha do pequeno, porque as labazadas ían acompañadas de gritos que aludían á mala educación do infeliz, posiblemente encaprichado con calquera desas cousas que nun momento os rapaces consideran imprescindibles.
Posteriormente, nunha reunión de amigos falamos dos malos tratos e alguén fixo referencia á lexislación que xa hai nalgúns países de Europa e que dispón a existencia dun xuíz especial para atender aos nenos que son golpeados na súas casas. O dato provocou certa polémica, pois algún dos asistentes consideraba excesivo e mesmo perigoso que un raparigo poida ir denunciar os seus propios pais.
A discusión rematou cando alguén contou unha historia sucedida en Chile … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 18, 2015 | Marxe
Onte falei aquí do negocio das reliquias que organizou a Mafia alá polos anos sesenta. O que poucas persoas saben é que houbo un mosteiro na localidade italiana de Mazzarino no que os frades eran todos mafiosos. A cousa descubriuse cando un paisano do lugar, chamado Angelo Cannada, denunciou os relixiosos porque lle pedían varios millóns de liras. O home, que debía ser bastante testalán, nin siquera cedeu diante do prior, que acudiu a entrevistarse con el. Aos poucos días liquidárono a tiros.
O prior, o padre Carmelo, un vello malvado, non se deu por vencido e seguiu negociando o cobro coa viúva, que só aceptou pagar unha cantidade millonaria cando a ameazou con matarlle o fillo que tiña. Un comisario valente conseguiu desenmascarar aos monxes, que en 1963 foron condenados a trece anos de cárcere.
Non sei máis desta historia, excepto algúns detalles que non resultará difícil imaxinar. Xa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 17, 2015 | Marxe
Nunha cea de amigos de moitos anos, despois das bromas inevitables sobre calvas, barrigas, papadas e outros desastres do tempo, acabamos falando de cando eramos nenos. Por levarlle a contra a unha das mulleres, que nos acusou de ser uns infelices, metímonos nunha conversa absurda, na que o motivo principal da discusión era se os rapaces de antes nos comportabamos dunha maneira máis cruel que os de agora. En xeral, os homes defendiamos a tese de que eramos moito máis salvaxes.
De pronto, alguén recorda que un dos comensais un día matou un gato dunha pedrada: un acto cruel e gratuíto, absolutamente innecesario. O aludido, que agora anda metido en ecoloxías, protección de animais e outras bondades inocentes, acentúa aínda máis o carácter monstruoso do suceso engadindo detalles espeluznantes.
Foi na estrada de Celanova, un día de inverno, ao final dun partido de fútbol, haberá corenta anos: a pedrada deulle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 16, 2015 | Marxe
Hai algo máis dun mes, estando en Moscova, tiven unha longa conversa cun escritor ucraíno que odiaba os rusos e que non se recataba de dicilo. Falando da guerra de Chechenia comentoume que era unha sorte para os habitantes deste país o feito de que o exército ruso fose un exército de opereta, unha especie de mangallón dotado dunha enorme forza bruta, pero sen unha cabeza que pensase con algo de sentido común, pois durante moitos anos os militares soviéticos non foran máis que títeres en mans do Partido Comunista, que non pensaba, só facía propaganda.
Con matices, quizais se podería compartir parte do discurso, pero hoxe gustaríame que aquel rapaz non tivese razón e que Rusia contase cun exército moderno, ben entrenado e eficaz, non pola guerra de Chechenia, senón para que rescatase con vida a ese cento de mozos atrapados no interior do submarino con graves problemas no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 15, 2015 | Marxe
Onte falei aquí do tenderete que vin o outro día en Panxón, no que vendían versos. Esquecín dicir que se chamaba “Cirano, S. A., poemas por encargo” e que o prezo, ademais de estar expresado en pesetas, aparecía tamén en euros. Se non recordo mal, polo que respecta a esta moeda, eran uns sesenta céntimos. O venres pola noite, instaláronse de novo no paseo marítimo. Cando os descubrín, pasaba da unha e media da mañá e alí estaban atendendo os clientes, que seguían sendo, como sucedera o día anterior, xente nova, igual que os propietarios.
Estes, unha mociña e dous mozos, comportábanse dunha maneira seria, profesional. Fixen o que non fixera a primeira vez, que foi converterme en cliente, en parte porque tiña curiosidade por saber algo máis. Ocorreu, non obstante, que cando ía formular a miña petición, un dos poetas me advertiu de bos modos, pero dun xeito terminante, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 14, 2015 | Marxe
A unha amiga miña, de nena chamábanlle sabandixa. Quero dicir que eu escoitaba a súa nai berrándolle e dicíndolle sempre, como remate, aquel insulto. A rapaza era algo rabuda e rabisaca e repúñase con moito xenio cando lle rifaban, pero polo demais debía ser igual que todas as pequenas do seu tempo, un pouquiño respondona. Aquela palabra, non obstante, dáballe un aire de pequeno bicho ruín, de cobra ou de víbora, que eran nomeadas que algunhas nais tampouco lle aforraban ás súas fillas cando se enfadaban.
Había tempo que eu non escoitaba chamarlle sabandixa a ninguén, pero o sábado oín de novo esa palabra, desta vez empregada por un señor para referise ao compañeiro con quen estaba tomando café nunha terraza. Díxollo amablemente, entre risas, para cualificar a actitude de cotilla que mantiña, falando da xente que pasaba.
O chamado sabandixa queixábase do feas que eran as persoas que ían … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 13, 2015 | Marxe
Había tempo que os periódicos non falaban do xeneral Masud, ese militar afgán que leva xa bastante tempo combatendo os talibáns, ata agora sen moito éxito, polo que se ve. Este home, que non se deixa retratar por ninguén e que resulta un enigma para media humanidade, é coñecido na prensa internacional como o “León do Panshir”. Confeso que hai anos que sinto a curiosidade de saber como é, polo menos a través de fotografías, pero ata o momento non o conseguín. Non é por ningunha razón especial, pero gustaríame confirmar se estou equivocado ou non cando penso que o tal león debe ser un señor pequeno e miúdo, de voz afrautada e peito de polo.
En xeral, estes nomes impresionantes resérvanse para tipos pequenos, como ocorría co emperador de Abisinia, que levaba o alcume bíblico de “León de Judá”, pero que medía apenas un metro e cincuenta centímetros de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 12, 2015 | Marxe
Ese escritor do que falaba onte aquí*, que dá voltas no aire, non é un caso único nin raro. Unha noite en Estrasburgo, nun congreso do ramo, un novelista sueco de orixe grega, Theodor Kalifatides, fíxonos unha exhibición a un grupo de amigos de como era capaz de subir polas paredes das casas cunha rapidez e unha seguridade que recordaba a habilidade dos lagartos. Eu nunca o vin, pero dixéronme que Javier Marías agatuña moi ben polas farolas arriba e que Luis Antonio de Villena fai o pino dunha forma impecable.
En cuestión de guarrerías, hai para todos os gustos. Desde Francisco Umbral, que lle foi mexar na tumba a Dámaso Alonso o día do seu enterro, ata un ilustre poeta, admirable pola súa obra e polo seu talento, que tiña a debilidade da carne de mercado e que perdeu unha prenda íntima nunha casa de reputación en Rio de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 11, 2015 | Marxe
A figura xigantesca de Valle-Inclán ten sido sepultada moitas veces debaixo dunha morea de anécdotas que con frecuencia enterran tamén unha boa parte de seu inmenso talento de escritor. Algunhas son irrelevantes e carecen de interese, pero outras, aínda que teñan todo o aspecto de seren apócrifas, parecen dignas do personaxe e van configurando a imaxe fantástica dun espírito excepcional. Que sexa certo ou non que dixo ou fixo tal cousa, non importa xa. Valle-Inclán, como moitos privilexiados pola fortuna, está formado pola súa figura histórica e máis a lenda que se vai constuíndo arredor del.
Non parece certo aquelo que se conta dun paseo de Valle-Inclán e Juan Ramón polo Retiro, cando o poeta lle preguntou ao prosista polo nome dun determinado arbusto e aquel dixo: «Ezros zon loz rododendroz de que habla uzted tanto en zuz poemaz». Probablemente se trata dun invento, entre outras cousas poorque Juan Ramón … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 10, 2015 | Marxe
Como é sabido, Sherlock Holmes basea todo o éxito das indagacións na súa extraordinaria capacidade dedutiva. Naturalmente, téñense feito bromas e caricaturas sobre esta habilidade do detective para chegar a conclusións definitivas a partir de feitos insignificantes, un talento que sempre provoca o asombro do doutor Watson. Precisamente unha das historias apócrifas sitúa a este diante do seu amigo, que o recibe coa seguinte frase: “Vexo, Watson, que leva hoxe calzóns de flanela”. marabillado, o médico quere saber como Holmes o averiguou. “Moi sinxelo —responde o detective—, vai vostede sen pantalóns”.
Onte, mentres tomaba café cun amigo nunha terraza de Panxón, pasou por diante de nós unha parella un pouco extravagante: ela, enorme, tanto en volume como en talle, algo así como noventa quilos de peso, robusta como un atleta e moi próxima a un noventa de estatura; el, mingurrias e afrautado, deses que lle dan dúas voltas ao cinto, … Seguir leyendo
