por amarxedotempo | Oct 28, 2015 | Marxe
O xoves pola noite, a iso das oito, fun ata o bar da miña aldea para ver un partido de fútbol que daban na televisión. O lugar estaba cheo de homes, aínda que ao final apareceu tamén unha muller, supoño que compañeira de algúns dos presentes, que estivo calada, sentada nun taburete, vendo a última parte do encontro. Chamoume a atención a falta de entusiasmo da xente, que non berraba nin se desesperaba, senón que simplemente seguía con interese as incidencias do xogo. Só porque eu xoguei ao fútbol de pequeno e coñezo moi ben as barbaridades que os afeccionados poden facer nun campo, non tirei a conclusión que tirou un amigo meu, a saber, que os galegos somos xente pacífica, tranquila e pouco apaixonada.
Por suposto, pero só cando non sucede o contrario. Eu recordo unha vez, nunha vila de Ourense que non vou citar aquí para que ninguén … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 27, 2015 | Marxe
Teño un amigo profesor na universidade de Wisconsin que de vez en cando lles gasta bromas aos alumnos americanos. Por exemplo, entra na aula, abre o periódico e finxe ler un suceso catastrófico, con moitos mortos e algún horroor adicional. Cando xa ten captada a atención dos rapaces, introduce o factor que máis l le interesa, un disparate xeográfico: por exemplo, o accidente tivo lugar na fronteira entre Francia e Rumanía. Resulta raro que ningún dos alumnos demostre ningún tipo de sorpresa ou intente corrixir ao profesor. A inmensa maioría ignoran que os dous países citados non son fronteirizos.
A ignorancia xeográfica doa alumnos americanos é xa proverbial en España, onde se cita sempre como exemplo rotundo da incultura dos habitantes daquel país. De poucas cousas se seinte máis orgulloso o antiamericano español que desta verdade absoluta, tantas veces comprobada, da que cada un coñece varios exemplos incuestionables, que uiliza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 26, 2015 | Marxe
Onte, eu debía estar na miña casa de Vilariño, co lume acendido no salón, lendo algún dos moitos libros que agardan por min desde hai meses, ou contestando as cartas que empezan a formar unha morea da miña mala educación, ou escribindo algo no libro que empecei o domingo pola tarde. Iso era o que aconsellaban a sensatez e o sentido común. Pola contra, collín un avión en Vigo e fun a Madrid, ida por volta, para presentar unha novela de Bieito Iglesias, bo escritor e bo amigo. Confeso que non me arrepinto, entre outras razóns porque comín co novelista e a súa muller e botamos unha longa parrafada de varias horas, sentados nun restaurante agradable. Por suposto que non renunciei ao meu puro. O médico saberá comprendelo.
Estou convencido de que iso de fumar un bo habano non deixa de ser un disparate, polo menos en termos de saúde. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 25, 2015 | Marxe
A Guerra do Golfo foi quizais a guerra máis formidable de toda a Historia, se entendemos este adxectivo no seu significado orixinal latino, é dicir, pavorosa ou horrible. Tamén foi formidable no sentido que adquiriu esta palabra modernamente como sinónimo de cousa grande ou magnífica, isto se pensamos na perfección tecnolóxica e electrónica despregadas polos americanos ao servizo das súas máquinas, especialmente avións invisibles, bombas intelixentes, mísiles atrapa-foguetes e helicópteros de combate.
Todos vimos na televisión, como se fose un xogo de nenos monstruosos, as cruces que sinalaban o branco e a súa destrución posterior. Resultaba difícil non deixarse enganchar pola maxia infantil daquelas batallas de marcianos, esquecéndonos case por completo de que cada vez que na pantalla facía pun, alá abaixo, na realidade invisible que ocultaba a distancia, había xente que morría rebentada.
Agora, o señor poderoso que entón puxo en marcha aquela maquinaria invencible enfróntase a un poder … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 24, 2015 | Marxe
Nos meus anos de estudante en Ourense, alá pola década dos cincuenta, había unhas néboas tan densas que impedían ver un burro a poucos pasos. Non estou usando ningunha hipérbole. Ás veces tiñamos que interromper os partidos de fútbol porque resultaba imposible saber que sucedía na portería contraria ou adiviñar por que parte do campo andaba o balón. Mesmo na rúa do Paseo, no centro da cidade, resultaba imposible distinguir os amigos ata que se atopaban a uns poucos metros de distancia. E desde o alto do Montealegre ou de Ervedelo, non se vía outra cousa que un mar de néboa espesa, como se debaixo non houbese nada.
O feito de que tivesen que interromper os partidos de fútbol non me gustaba, pero o espectáculo de ir pola rúa, vendo como a xente aparecía de súpeto, como se saíse ás atoutiñas dun mundo de pantasmas, parecíame excitante e marabilloso. Lector … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 23, 2015 | Marxe
Estabamos un día vendo a televisión nun bar de Compostela, hai xa trinta anos. Falaba un coñecido personaxe da vida oficial de entón, ignorante ata a fronteira mesma do alfabeto e a gramática, prepotente como todo individuo que confunde a importancia do posto que ocupa coa súa modesta capacidade persoal para ocupalo. Mentres aquel individuo dicía tonterías grandes como casas, un amigo meu, intelixente e desganado, cun vaso na man, soltou unha sentenza: “Hai tipos que debían estar prohibidos”.
Estou seguro de que o meu amigo, que era persoa tranquila e pacífica, mesmo ás veces demasiado indulxente, non quería matar o citado personaxe, nin sequera metelo no cárcere, pero de boa gana se libraría de ter que escoitalo falar pola televisión. Sen dúbida, iso era o que pretendía insinuar coa frase pronunciada.
Efectivamente, hai persoas que debían estar prohibidas. Por exemplo, todos eses tipos que na radio e na televisión … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 22, 2015 | Marxe
Teño un amigo, profesor de universidade, que desde hai uns meses arrastra con graza unha media cegueira elegante, pendente dunha intervención cirúrxica que lle devolva pronto o ben incomparable que perdeu. Gústalle tanto a literatura que me dá a impresión de que o sufrimento que sente pola situación na que se atopa é bastante menor que as satisfaccións que experimenta contando o que lle ocorre, sobre todo cando hai mulleres polo medio, case todas dispostas a compadecerse das desgrazas deste home.
Estes dias pasados convivín algunhas horas con el e atopeino un pouco canso e taciturno, aínda que recobrando a alegría por momentos, precisamente cando se trataba de contar as historias que lle suceden. Narra coa arte eficaz e consumada dun gran novelista: con fantasía e con detalles.
Segundo me contou, o outro día andaba buscando un enderezo, pero non conseguía ver o número, así que lle preguntou a unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 21, 2015 | Marxe
A primeira vez que entrei no museo de L’Ermitage, na antiga cidade de Leningrado, que agora se chama de novo San Petersburgo, a moza que me acompañaba, unha rusa alta, loira e moi bonita, de ollos azuis, tivo un interese grande en que non deixásemos de ver un cadro famoso de Rembrandt, Danae, situado no segundo piso, nas salas onde se encontra unha das mellores coleccións deste pintor que hai no mundo. Cando estivemos diante del, notei que a rapaza choraba, aínda que sen bágoas, só coa humidade emocionada dos ollos. Despois, no xantar, que o dedicamos case enteiro a falar de pintura, confesoume que aquel era o seu cadro preferido: diante del recibira o bico co que soñara durante case dous anos.
Pouco tempo despois daquela visita ao museo, un día lin nos periódicos unha mala noticia. Un rapaz lituano, supoño que tolo ou algo atravesado, achegouse ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 20, 2015 | Marxe
Hai anos, un empresario da construción da miña vila ao que non lle ían moi ben os negocios, un día desapareceu de súpeto, sen que ninguén soubese onde andaba metido, ata que por fin, unha semana despois, chegou a noticia de que se tirara desde a ponte Salazar, en Lisboa. Aínda que falei algunhas veces con el, non tiña unha idea moi clara de como era, por máis que me parecía algo charlatán e un pouco lareta. Non obstante, aquel xesto final, dramático e definitivo, deume a impresión de que servía para redimir toda unha vida.
Foi o último suicida que se produciu na miña vila por cuestións relacionadas cos negocios. Despois del, recordo que houbo unha tempada na que algúns individuos abafados polas débedas tomaron a decisión de desaparecer e perdéronse para sempre nalgún recuncho imposible de calquera país da América do Sur.
Isto de fuxir carecía da épica … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 19, 2015 | Marxe
Hai anos, alá pola década dos cincuenta, había en Barcelona un restaurante que se chamaba “A lo loco” e que consistía en que, se un pedía unha sopa, por exemplo, servíanlle unha tortilla ou un prato de garavanzos. O dono era un médico golfo que se propuxo gañar unhas pesetas a conta da xente que se quería divertir daquela maneira. Creo que o negocio lle empezou a ir mal o día que a un caradura simpático se lle ocorreu pagar cun botón. A primeira vez, o propietario deulle a volta, pero finalmente tivo que pechar.
En Asturias acaban de abrir un restaurante latino baseado nas recomendacións de Apicio. Para que os lectores se imaxinen o que se pode comer nese lugar, reproduzo a receita que o famoso cociñeiro romano chama tripa embutida e que consiste nunha mestura de carne de porco, sesos, ovos crudos, piñóns e pementa, regado con garum.… Seguir leyendo
