por amarxedotempo | Oct 22, 2017 | Marxe
Hai uns anos fixen cun grupo de amigos o Camiño de Santiago. Levabamos un automóvil todoterreo para as maletas, tamén para recoller os afectados por binchocas nos pés ou para os que sufrían tiróns nos músculos adutores, pero sobre todo como vehículo de transporte para un compañeiro gordo, que pesaba moito máis de cen quilos. Este home esperaba por nós nas metas previamente establecidas, onde o atopabamos sempre felizmente instalado diante dun bo prato de callos, un bocadillo de xamón ou un chourizo con pan. Era o aperitivo. Logo ceabamos todos xuntos, con el presidindo, marcando con apetito e solemnidade o momento máis grato do día.
No verán contei aquí que este amigo gordo, cando se viu disparado cara aos douscentos, decidiu cambiar de vida. De golpe, para sorpresa e alegría de todos cantos o queremos, quitou setenta quilos de peso. Logo, pouco a pouco, seguiu baixando lentamente, pero sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 21, 2017 | Marxe
O outro día, cando estaba en Frankfurt, mentres ía pola rúa escoitei unhas voces raras, como dun tolo berrando, que me chamaron a atención. Achegueime ao lugar de onde procedían e atopeime cun pequeno grupo de actores que representaban sobre un escenario ao aire libre unha peza teatral. Eran rapaces novos, todos vestidos con roupa da Idade Media, que actuaban para o público no marco dun festival que pretendía revivir o tempo dos traxes que levaban. De xeito que o teatro non era máis que unha parte do espectáculo.
Nun tramo da rúa había algo que se podería chamar a reprodución detallada dunha aldea medieval. En primeiro lugar, case ao lado dos títeres, onde naquel momento actuaba o Demo, un zapateiro preparaba uns zocos baixo a mirada curiosa de ducias de nenos e numerosos pais. Levaba perruca para parecer vello.
Logo vin tamén un carpinteiro e outras xentes enredando aquí … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 20, 2017 | Marxe
Un día inconcreto dos primeiros anos setenta, mentres paseaba por Ourense deixándome levar polo gozo irresponsable de ir dun lado para outro sen nada que facer, atopeime cun amigo gordo e bondadoso, pero triste, con cara de noxo permanente, que me parou para expresarme a súa angustia en relación co estado xeral do noso país. Aínda que eu compartía os seus sentimentos, non conseguía identificarme, quizais por razóns de tipo temperamental, coa súa maneira desesperanzada de vivir aquela situación.
O caso é que lle debín dicir algo que non lle gustou demasiado e que probablemente reflectía o meu estado de ánimo, tan distante, do que el transparentaba, que me quedou mirando con xesto de reproche e díxome: “Claro, cando aquí sobe o bióxido da mala uva, ti colles e vas a Suecia a respirar mellor”.
A verdade é que eu non ía a Suecia así como así, porque con frecuencia … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 19, 2017 | Marxe
Non creo que houbese ningunha persoa no mundo que chegase a saber tanto do Demo como don Vicente Risco. Coñecía todos os nomes de Satanás, incluso os secretos, e sabíalle os costumes e debilidades, entre elas a teima de ir tomar o sol todos os anos a Ribadavia polo día de San Martiño, a pesar de que un frade de San Francisco acababa sempre a cantazos e pedradas contra el. Don Vicente tíñalle medo, pero aínda así escribiulle a biografía, unha decisión que lle custou varias contrariedades e desgustos.
Eu mesmo lle oín contar a don Vicente que algúns campesiños presumían de ter un demo pequeno na casa, do tamaño aproximado dunha castaña, que gardaban na caixa das agullas. Era un demo bo, ao cal se lle podía pedir calquera cousa. Para facerse con el había que cumprir un rito, quizais un pauto, que incluía a obriga de chocar un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 18, 2017 | Marxe
Aproveitei o último día da feira do libro de Frankfurt para achegarme cuns amigos ata Heidelberg, que queda a algo menos dunha hora en coche. Para min é unha das cidades máis fermosas de Alemaña, pola que sinto simpatía por razóns persoais. Na súa universidade dei unha vez unha conferencia que non me resultará fácil esquecer, pois ao rematar de dicir as miñas palabras, os estudantes empezaron a pegar golpes coas mans contra os pupitres e coas propias tapas destes, dunha maneira tan escandalosa que me sentín avergonzado. Claro que deseguida me acordei de que esa é a maneira tradicional de aplaudir nas universidades alemás. Polo tanto, en poucos segundos, o que nun principio fora vergonza, converteuse en puro gozo.
En Heidelberg, ademais, onde teño pasado días moi fermosos, charlando horas e horas nas súas célebres tabernas, situei un personaxe feminino da miña novela Deus sentado nun sillón azul. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 17, 2017 | Marxe
Nos meus anos de estudante adolescente tiven un compañeiro de internado que era un rapaz serio: aplicado, aparente, distinguido. Un día tivo unha desgraza. Ao ir comulgar, ergueuse todo digno, como sempre, e alá marchou cara ao presbiterio coas mans dereitas e a cabeza inclinada sen decatarse de que levaba o pantalón do pixama colgado do cinto, como un rabo. Unha catástrofe. Por primeira vez na miña vida descubrín ata que punto pode ser cómica a seriedade.
Acórdome deste episodio cada vez que vexo ese programa de televisión onde someten os protagonistas á máquina da verdade. Por debaixo da gravidade con que procede o presentador, esa conciencia exemplar, dá a sensación de que en calquera momento, se tivera que erguerse, colgado do cinto podía levar o pixama.
Ás veces, cando as cámaras enfocan os seus ollos, parece adiviñarse un home que sofre. Este espírito delicado, que pasou a vida abrumado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 16, 2017 | Marxe
O outro día, mirando un libro na feira de Frankfurt, descubrín unha cousa que ignoraba: Walter Zapp, o inventor da mítica cámara Minox, vive en Suíza. Ten noventa e tres anos. Polo retrato que se incluía na nota biográfica á cal me refiro, mantén o xesto triste que se lle vía nas fotos antigas, cando residía en Lituania (Latvia, daquela) e andaba tratando de convencer a algún empresario ou persoa de diñeiro para que se animase a fabricar a cámara máis pequena do mundo. Walter Zapp conserva igualmente a inocencia da mirada, aínda que máis seca, pois a partir de certa idade non se chora por case nada.
A cámara inventada por Zapp pasou a ser coñecida como a cámara dos espías. No cine viuse moito en mans de axentes rusos e americanos, en películas do xénero, incluídas as de James Bond. Na realidade debeu ser tamén así e aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 15, 2017 | Marxe
Hai anos, cando eu era un rapaz adolescente e empezaba a escribir relatos, sentía a aprensión de que todo aquilo que facía non servise para nada. A casualidade quixo que un compañeiro meu de estudos, que recibía clases nun colexio privado, descubrise nel a un profesor do que me contou que era poeta, que coñecera a Federico García Lorca e que se trataba ademais dun señor extremadamente educado e cordial. Non sei por que estraño mecanismo de audacia, atrevinme a pedirlle ao meu amigo que lle amosase algúns dos meus escritos.
Uns días despois chegoume o esperado e temido veredicto, que foi moi positivo. Pouco máis tarde, coñecín a aquel home, que resultou ser o poeta Manuel Luís Acuña, cousa que eu ignoraba ata entón, e de quen sabía versos de memoria. A pesar da diferenza de idade, fixémonos amigos e tíveno por un dos meus mestres e el consideroume … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 14, 2017 | Marxe
Onte pola tarde, cando regresaba á casa despois do traballo, vin escoitando na radio unha entrevista cunha cantante famosa. A locutora empezou preguntándolle se conseguira chegar ata os estudios onde estaban falando, sen ser acosada polos fotógrafos e a entrevistada respondeu que xa coñece algunhas técnicas para librarse a tempo dos seus perseguidores. Logo explicou en que consiste esa experiencia de sentirse vixiada todos os días, sen posibilidade de saír á rúa tranquilamente, como unha persoa normal.
Isto de persoa normal repetiuno varias veces. Dicíao con nostalxia, igual que se falara dun ben perdido e irrecuperable, como a infancia. Por exemplo, nun momento da entrevista referiuse a unha amiga dela, á cal cualificou de normal e da que confesou que sentía envexa precisamente por iso, por ser unha muller como as demais.
Logo pasou a falar doutras cousas, entre elas a súa vida: érguese de mala gana porque lle gusta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 13, 2017 | Marxe
Onte a media tarde, cando volvía para a aldea no coche despois de pasar unhas horas cuns amigos na cidade, decidín cambiar o itinerario que fago habitualmente e coller por unha estrada distinta, non por nada especial, senón por variar un pouco. Sempre entretén algo máis. Mesmo na saída adiantoume unha moto, que despois levei diante por algún tempo, conducida por un rapaz novo e ocupada tamén por unha mociña que ía detrás, de paquete. Non será necesario describir as cousas con detalle, pois xa se sabe como van as parellas de noivos en circunstancias semellantes. Só engadirei que os dous eran moi novos e que debían andar de domingo.
No traxecto de varios quilómetros que fixemos xuntos, a pesar de que a moto era unha desas maquiniñas modestas, con escasísima potencia e moitísimo ruído, moi adornada de carenas, cromados falsos e plásticos, o piloto comportábase na condución como se … Seguir leyendo
