por amarxedotempo | Abr 17, 2016 | Marxe
O outro día, cando fun ver as cegoñas á Lagoa de Antela, tamén vin bastantes ánades reais. Hai moitos anos, a xente andaba a tiros con eles e a punto estiveron de desaparecer para sempre. Eu coñecín un cazador que lles tiña rabia e que os mataba por odio, porque dicía que acababan coas ras, o seu prato predilecto. Este señor, que xa morreu, falaba dos patos como se tivese con eles algunha cuestión de inimizade persoal. Unha vez oínlle dicir que se houbese inferno para bichos, estes irían todos alí.
Eu nunca souben que os patos comesen ras. Quen si as comía con gula insaciable era este home do que falo, que collía caldeiros colmados delas e nunca cansaba. Para el, non había marisco que se puidese comparar con aquel bocado exquisito, o mesmo frito que guisado, unha opinión que a min non me custaría compartir.
Para collelas, utilizaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 16, 2016 | Marxe
Onte pola noite, cando regresaba de pasar unhas horas na casa duns amigos no centro de Vigo, decateime da pouca xente que se ve polas rúas despois das doce. No traxecto que percorrín entre o portal do edificio onde estivera e o lugar onde tiña o coche, arredor de trescentos metros, non me atopei máis que cunha muller, a pesar de que aínda non era moi tarde. Non me fixei moito nela, pero pareceume nova, ía vestida de forma elegante e viña soa pola mesma beira por onde andaba eu, só que en sentido contrario.
Camiñamos un cara ao outro ata que nos separaban menos de cincuenta metros. Nese momento, ela atravesou a rúa e foise decididamente para o outro lado. Non me atrevín a dar a volta, pero polo ruído dos seus pasos, que soaban con forza no pavimento, puiden decatarme do que sospeitaba: volveu de novo á beira … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 15, 2016 | Marxe
En relación co artigo de onte, no que falaba da vellez, un amigo díxome que lle parecera algo pesimista, impresión que eu non teño, en parte porque non vexo esa etapa da vida como unha desgraza. O meu avó Herminio, por exemplo, que viviu máis de noventa anos, foi sempre un vello alegre e contento, tanto que unha vez, quizais na última ocasión na que falamos, uns días antes da súa morte, díxome unha cousa sorprendente: que fora e era feliz. Tamén me dixo que só lle quedaba un pequeno detalle para que a vida fose boa con el ata o final: morrer sen darse conta. Así foi. Servíronlle o almorzo na cama, botouse a durmir e non espertou.
Coa miña avoa pasou algo parecido. Foi unha vella festeira, que aos oitenta anos se apuntaba a calquera diversión, que con frecuencia organizaba ela mesma. Era tan alegre que levaba un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 14, 2016 | Marxe
O outro día, cando falei aquí dun neno que me invitou a comer cereixas que un señor que vivía en América deixara para os rapaces da aldea, non dixen que tal neno era un vaina. O mesmo organizaba unha orquesta a base de latas e caldeiros vellos para interrumpir o rosario, que fabricaba unha bomba coas cabezas explosivas que se desprendían dos foguetes das festas. Sempre andaba discurrindo cousas malas. A min fíxome crer que a filla do demo se chamaba Rosita, que comía touciño e vivía detrás do altar de San Antón.
Como é lóxico, aquel rapaz caíalle simpático a todo o mundo, aínda que ás veces moitos o quixeran matar. Un día pintoulle de encarnado, con algunha que outra salpicadura negra nas costelas, o can dun veciño. Noutra ocasión deulle por machacar unhas cantas tellas rotas ata convertilas nun po fino que meteu despois nunhas bolsiñas pequenas feitas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 13, 2016 | Marxe
Estiven lendo en The York Review of Books un artigo sobre o escándalo Clinton, un asunto que supoño que xa non lle interesa a case ninguén, aínda que agora ten máis importancia que nunca. Eu estaba en Nova York cando sucedeu, seguín de cerca os debates na televisión e nos periódicos e desde o primeiro momento tiven a impresión de que, á parte das golferías e as mentiras do presidente, que todo o mundo daba por certas, por evidentes, sen dúbida de ningún tipo alí había xente moito máis tramposa ca el, precisamente entre quen o acusaban no nome de principios sagrados, entre eles o de que ninguén pode mentir baixo xuramento.
Nun libro de gran rigor que acaba de escribir Jeffrey Toobin, un antigo fiscal federal, cóntase con toda clase de detalles o que pasou arredor daquela persecución contra o presidente dos Estados Unidos, e chégase á conclusión de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 12, 2016 | Marxe
Onte, na feira do libro de Bolonia, unha editora alemá estivo contándome catro novelas de autores do seu país durante preto dunha hora. Aínda que fixen o esforzo de escoitala, confeso que eu tiña a cabeza noutro sitio. Pola mañá, mentres almorzaba no hotel, lera no periódico unha noticia que levaba cravada no centro da memoria. En Vicenza, un cabaleiro que permanece no anonimato envioulle a unha rapaza mil rosas vermellas para confesarlle o seu amor. Mandoullas ademais á tenda que rexenta a nai da moza: unha inundación.
Polo que conta o diario, a muller que acaba de acender esta labarada de paixón cumpriu vinte anos, mide un metro e oitenta e ten uns fermosos ollos azuis e a melena loira. Na casa chámanlle “racha corazóns” porque non é a primeira vez que provoca un incendio semellante. Hai tempo, un admirador regaloulle unha Harley Davidson.
De momento, a rapaza está … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 11, 2016 | Marxe
Hai pouco vin en Boloña, por casualidade, un artefacto que desde lonxe me pareceu a escafandra inmensa dun buzo xigante. Era unha bóla de color parda, como se estivese feita de ferro oxidado, con dous ollos de vidro enormes, remachada con parafusos en diferentes partes e cuberta nalgúns sitios, talmente como se fosen remendos, por un material que non parecía moi distinto desa tea asfáltica prateada que usan os paisanos en Galicia para loitar contra a humidade ou para tapar as fendas máis rebeldes dos tellados.
Achegueime para ver de que cousa se trataba e souben, por unha lenda explicativa, que era un enxeño espacial ruso, unha daquelas naves Cosmos coas que os soviéticos asombraron o mundo cando meteron nela ao astronauta Yuri Gagarin e o enviaran ao espazo. As autoridades rusas regaláronlla agora á cidade de Boloña.
Gagarin fíxose universalmente famoso por tres cousas: por ser o primeiro home … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 10, 2016 | Marxe
O outro día, cando estaba en Ourense, mentres falaba cun amigo na rúa, pasou un individuo extremadamente delgado e pálido, con aspecto de enfermo, aínda que vestido de forma moi correcta. Era pequeno e non creo que pesase máis de corenta quilos. Eu fixen un comentario sobre a saúde do señor, que me pareceu digno de lástima. O meu amigo, non obstante, quitoume de dúbidas e díxome que non pasase pena por aquel home, que fora sempre así e que non se me ocorrese invitalo a comer, que me arruinaba.
Deume a risa, máis que nada porque sempre tiven a filosofía de que as persoas e as cousas case nunca son o que parecen, senón mais ben todo o contrario. Non é que todos os fracos sexan grandes comellóns e que os gordos se alimenten do aire, pero a realidade non anda moi lonxe desa aparente contradición.
Así era, por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 9, 2016 | Marxe
Hai moitos anos, alá polo outono de 1976, o profesor Díaz e Díaz, da Universidade de Santiago, xuntounos a un grupo de escritores galegos para que nos puxésemos a imaxinar como ía ser Galicia no ano 2002, unha data que entón nos parecía moi lonxana, polo menos a min, pero que agora está a punto de chegar. De cantos participamos naquel simpático divertimento, a maioría (Cunqueiro, Ramón Piñeiro, Celestino F. de la Vega, Xosé María Álvarez Blázquez, Luís Seoane) xa non viven. Os que quedamos, e que entón eramos uns rapaces, vivimos tempo dabondo para decatarnos do difícil que é adiviñar o futuro. Nada do que imaxinamos se cumpriu.
Ignoro por que estraña razón, ultimamente hai moita xente que me fala daqueles encontros, pois o que alí dixemos foi recollido nun libro. Eu volvino repasar estes días e, se non fose pola nostalxia ao recordar a tantos e tan bos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 8, 2016 | Marxe
Escribo desde Bolonia, unha cidade que visito todos os anos por razóns relacionadas co mundo dos libros. Nestes momentos, o cansazo empeza a adormecerse na pel en forma de soño, despois de pasar o día enteiro mirando toda canta publicación para rapaces se fai no mundo. En xeral, nada novo: nin dinosauros, que xa pasaron de moda, nin bruxas, nin vampiros, hoxe esquecidos. Os que esperaban que nesta ocasión houbese unha invasión de anxos, equivocáronse; da nova afección non chegou case nada.
Hai un momento aínda, cando volvía para o hotel coa idea de tomar un breve descanso, entrei na catedral. As igrexas seguen sendo lugares magníficos para illarse do ruído e recuperar a calma. O que non esperaba era encontrarme co ensaio dun espectáculo relixioso, medio ballet medio teatro, incluída unha danza.
Chamoume a atención que as mozas que bailaban sobre o escenario levantado no medio do templo, fosen … Seguir leyendo
