por amarxedotempo | May 27, 2016 | Marxe
A Manga é unha minúscula aldea próxima a Xinzo de Limia, practicamente sen historia, pero na que hai anos ocorreron dous sucesos singulares. Unha tarde de verán, desde o alto dunha das abidueiras que se erguen á beira do camiño que vén de Lamas, diante dun xentío inmenso chegado de moitas leguas á redonda, un tal Leonardo botouse a voar cunhas alas de palla coa pretensión de ir a Vigo e volver. Alí mesmo afuciñou.
Descalabrado pola zoupada, pasou pola vergonza de ser transportado por un carro de bois. O segundo suceso ocorreu cando eu era neno. Un día escuro de inverno, a iso das catro da tarde, alguén empezou a correr a noticia de que na Manga, mesturado coa chuvia, caera do ceo un home espido. En pouco tempo xuntouse unha cristiandade enorme de xente atraída pola marabilla. Durante varias horas, empapados pola chuvia, os congregados buscaron inutilmente o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 26, 2016 | Marxe
Un día, hai case douscentos anos, Goethe ía paseando pola cidade alemá de Maguncia e viu como unha multitude exaltada perseguía un home e unha muller, sen dúbida co propósito de linchalos. Eran dous franceses xacobinos, membros, polo tanto, do partido que en Francia impuña o terror naquelas datas, cando a guillotina cortaba cabezas sen parar. Os executados xa non eran só os aristócratas, senón tamén a xente normal. Como consecuencia de tal barbarie, había moitas persoas indignadas en toda Europa.
Esa foi a razón de que aqueles dous franceses estivesen a punto de perder a vida a mans dun grupo de cidadáns enfurecidos polas noticias que chegaban de París. Salváronse porque Goethe, ademais de ser un señor respectado, era tamén un home valente e saíu en defensa deles, enfrontándose á carraxe dos indignados.
Estes non entenderon a conduta do escritor, que lles pareceu inxusta por protexer a uns asasinos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 25, 2016 | Marxe
Non direi o seu nome por varias razóns. Primeiro, porque non lle gardo rancor; segundo, porque a vinganza non me produce pracer; terceiro, porque no fondo lle teño que estar agradecido. Estou falando dun antigo compañeiro de estudos que tiña estatuto oficial de santo: era modoso, rezaba na capela cos ollos cravados no sagrario e non falaba nunca nas filas. Por se fose pouco, mantiña conversas piadosas no recreo, evitaba a murmuración e estudaba moitísimo. Loxicamente, levaba a insignia dos alumnos modelo.
No fútbol, xogabamos en equipos contrarios. El, de defensa; eu, na dianteira; el, con vinte centímetros máis de altura e a proporción equivalente en músculos e peso; eu, menos. Se a estas vantaxes da natureza lle engadimos mal xenio, cólera e rabia, como resultado temos un túzaro. En verdade, así era aquel querubín.
Desde entón, non se me despistan facilmente. A primeira vez que vin o senador Gingrich … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 24, 2016 | Marxe
Onte estiven na Coruña para falarlles aos alumnos dun instituto, o cal non ten nada de especial, pois é algo que fago algunhas veces. A novidade consistiu en que, entre o público, había un grupo de rapaces e rapazas xordomudos. Seguían a charla a través dunha intérprete que estaba no escenario comigo, sentada a uns metros da mesa que ocupaba eu, á miña dereita. Esa circunstancia facía que os estudantes que me entendían nos xestos daquela muller non mirasen para min, senón que estiveran pendentes dela.
Desde o estrado, eu observaba o grupo. A través dos seus rostros podía comprobar que reaccionaban igual que os seus compañeiros, de maneira que rían ao mesmo tempo, puñan a mesma cara de atención cando lles contaba algunha historia de final incerto e amosaban na cara idénticos sinais de interese ou cansazo.
Cando rematei, quedei mirando para unha fermosa rapaza que ocupaba un dos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 23, 2016 | Marxe
Primeiro puxérono nun carro e paseárono pola cidade. Despois cortáronlle a man dereita e logo, cunhas tenazas de ferro ardendo, arrincáronlle unha teta, depois sacáronlle un ollo, e despois cortáronlle a outra man, e logo sacáronlle o outro ollo, e logo a outra teta, e logo o nariz, e odo o corpo llo foron abocando os ferreiros coas referidas tenazas, e fóronlle cortando os pés e cando acabaron con el, aínda lle sacaron o corazón polas costas e botárono fóra da cidade, onde o apedrearon antes de queimalo para aventar finalmente as cinsas. O desgrazado chamábase Juan de Cañamas.
O suceso é certo e está sacado da Crónica de Bernáldez, un dos historiadores de reinado dos Reis Católicos. Castigo tan cruel foille imposto a aquel infortunado porque quixo matar o rei Fernando. O día 7 de decembro de 1492, mentres este saía de presidir uns xuízos, cando se atopaba no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 22, 2016 | Marxe
Onte pola mañá estiven en Padrón, na horta da casa de Rosalía de Castro, para asistir ao acto de entrega do Pedrón de Ouro. A última vez que participei nesta celebración, se mal non recordo, foi no ano que llo concederon a Álvaro Cunqueiro, hai xa bastante tempo, cando o escritor xa estaba moi enfermo. Daquela, sorprendérame que non houbese moita xente, a pesar da simpatía e o prestixio de que gozaba o homenaxeado. Estouno vendo, sentado nunha silla, cun bastón na man, a cara descolorida e facendo comentarios en voz baixa, cheos de humor, consciente de que as glorias e vaidades do mundo, en véspera da morte, non son importantes.
Desta vez, gustoume o aire familiar e algo informal que lle deron ao acto. Despois de todo, os presentes coñeciámonos entre nós. As palabras do presentador, Avelino Abuín de Tembra, leváronme cara a atrás, a unha época na que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 21, 2016 | Marxe
Estes días pasados, no transcurso dos actos que se dedicaron a homenaxear a Eduardo Blanco Amor, moitas veces me veu á cabeza unha historia que el mesmo me contou hai tempo e que ilustra bastante ben as complicadas relacións afectivas que mantivo sempre coa súa cidade natal. No ano 1919, con vinte e dous anos cumpridos, o futuro escritor abandona Ourense camiño de América. Marcha humillado e ferido, cesado de forma fulminante do posto de porteiro da Delegación Provincial de Educación.
Antes fora camareiro do mesmo café onde facían tertulia Vicente Risco e outros escritores e artistas a quen el admiraba, pero cos cales non mantiña outra relación que a de servirlles de cando en vez un vaso de auga. E antes aínda, vivira dun salario secreto e vergonzante: fora enchufado por un poderoso cacique local como ama de cría dos nenos acollidos á caridade na inclusa da Deputación.
En … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2016 | Marxe
Estiven lendo en Le Monde unha noticia que sucedeu en Francia hai uns días, cando un grupo de labradores franceses do departamento dos Pireneos orientais se lanzaron furiosos á rúa en Perpiñán, non contra os camioneiros españois, senón contra o servizo de meteoroloxía da rexión. A razón foi moi sinxela: o citado organismo amosouse incapaz de prever con precisión unha tormenta de pedraza que se abateu con extraordinaria violencia sobre os campos, a pesar de que unhas horas antes advertiu de que había “un risco posible de tormenta, susceptible de ir acompañada de saraiba”. Agora os damnificados presentaron unha denuncia no xulgado.
Debe ser a primeira vez que se fai unha reclamación deste tipo. O caso é que os demandados xa empezaron a preparar a súa defensa, aducindo que esta clase de fenómenos son dificilísimos de prever, pois cando un se decata, xa están caendo por riba, ademais de que, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2016 | Marxe
O domingo pasado, cando regresaba de Londres, despois de dar conta no avión dun deses pratos fríos que se comen máis por rutina que por ganas, decidín aproveitar o que quedaba de viaxe para fumar un puro pequeno, tamaño cigarro, ese pecado que tan ben presta á hora do café. Como un raio, unha das azafatas veume rifar coa contundencia e a seguridade de quen se sente amparada polo regulamento, feliz de ter tanta razón. Por suposto que apaguei o pito, pero facéndolle ver que podía estar equivocada.
O argumento que ela empregou para disuadirme foi que estaba permitido fumar cigarros, pero non puros. O caso é que na caixa de madeira onde eu levaba o obxecto do meu frustrado pracer, puña en letras ben visibles que o contido estaba formado precisamente polo tipo de tabaco que a azafata me dixo que se podía fumar.
A miña argumentación non serviu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 18, 2016 | Marxe
Un amigo meu, que sabe da miña afección aos puros habanos, regaloume o outro día un libro moi fermoso sobre o tema, unha especie de guía na que veñen desde unha historia do tabaco, ata as fotografías, a tamaño natural, das marcas máis coñecidas, cos seus respectivos formatos, calidades, características e outras informacións interesantes, algunhas incluso moi curiosas. É un deses libros de gran formato, ilustrado a toda color, que cando un o ten entre as mans, sente que lle pican os dedos por abrilo canto antes e degustalo con parsimonia, comodamente instalado nun sillón. Foi o que fixen o domingo pola tarde, aproveitando que non tiña moito que facer.
Pasei un par de horas excelentes. Dábase ademais a circunstancia de que chovía fóra, por momentos con moita forza, e que o tempo invitaba, polo tanto, a estar entre cristais, arrolado polo esgarabello da chuvia contra as ventás ou polo … Seguir leyendo
