por amarxedotempo | Jun 6, 2016 | Marxe
Nunha desas tertulias que se celebran na radio escoitei dicir que un coñecido banqueiro español se namorou do mozo da súa filla e marchou con el a Londres, onde ambos esperan ser felices. A noticia, que os contertulios daban por certa, aínda que non dixesen o nome dos afectados, parece que forma parte do cotilleo madrileño de última hora. Confeso que este tipo de historias non me interesan en absoluto, pois os asuntos relacionados co amor son sempre bastante aburridos, polo menos cando un non é o protagonista.
Non debía ser esa a opinión das persoas que interviñan na tertulia porque lle dedicaron tempo e entusiasmo. Mesmo un dos participantes chegou a dicir sen ironía que a noticia, cando soubo dela, o encheu de gozo. Aínda que non entendín ben o motivo, pareceume que tiña algo que ver coa conquista de non sei que clase de normalidade. Quen dixo tal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 5, 2016 | Marxe
Cando escribo esta columna, son as sete da tarde do domingo e tiña que estar case en Lisboa, pero aínda me atopo no Porto. Os despistes se pagan. De xeito que cheguei á estación con media hora de adianto, calculando que era suficiente, pero non se me ocorreu pensar que podía non haber billetes. Polo tanto, non estarei na recepción para coñecer os meus compañeiros, pois o tren que me vai levar ata a capital non parte ata as nove da noite. Mala sorte, aínda que non demasiada. O peor é que me metín nun café para escribir o meu artigo e estou dando a nota. A xente de arredor mira e ri. Vese que Porto non é Nova York.
Con algo de mala uva eu tamén podía rir e facer varios retratos da xente que me rodea, especialmente dun señor delgado como un fío, cos pómulos disparados cara arriba, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 4, 2016 | Marxe
Se eu tivese que simbolizar a maldade nun ser humano, non pensaría en ningún dos grandes monstros que encarnaron o mal ao longo da historia, senón nun veciño meu da infancia. Era un vello comecuras, primitivo e vulgar, convencido de que debaixo de cada sotana se escondía un puñal e de que non había crego que non fose senvergonza, luxurioso e lambón. Das monxas escoiteille dicir barbaridades que a decencia me impide repetir. Polas mesmas razóns non repito o que opinaba do Papa.
Ademais de ser anticlerical e volteriano, o tipo aquel era tacaño e avaro. Eu mesmo lle vin planchar moitas veces os billetes, que logo emparedaba coidadosamente entre dous cartóns amarrados cunha goma. Nun buraco que abrira no piso, debaixo do mostrador do comercio de tecidos da súa propiedade, tiña un saco cheo de paquetes como aquel, que pasaba o día contando e recontando.
Non sei se sería … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 3, 2016 | Marxe
Onte falei aquí dese amigo meu que, alá polos anos cincuenta, aprendeu un galego tan raro que non o entendía ninguén. Non sei exactamente cal foi o libro que utilizou, no que se lle chamaba “ploro” ao paraugas, pero este feito recordoume outro libro, este publicado na Habana hai xa bastante tempo, firmado por Fuco Gómez, no que se dá como nome do mesmo artefacto a palabra “maraño”, da mesma maneira que se propón o vocábulo “zafraños” para referirse aos zapatos. Ignoro se son termos inventados polo autor ou se alguén os empregou algunha vez nalgunha parte de Galicia. Non están mal, pero paraugas e zapatos están moito mellor.
Nisto do galego eu prefiro a naturalidade, aínda que xa sei que non é a única opción posible. Por exemplo, cústame escribir “subhasta”, por moito que recoñeza o ben fundado da argumentación que defende esa forma, da mesma maneira que aínda … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 2, 2016 | Marxe
Onte pola noite, cando regresaba de Santiago despois dun día enteiro de reunións, visitas e traballos, na estrada estiven a punto de matar un esquío. O esquío é o mesmo animaliño quen en castelán se chama “ardilla” e que, por certo, en sueco responde polo nome de “ekkore”, unha palabra que nunca me gustou na súa forma escrita, pero que na súa expresión oral, tanto ao dicila como ao escoitala, soa do mesmo xeito que un golpe limpo de cristal, quizais pola musicalidade que lle dá o acento que leva no primeiro “e”. O caso é que, como digo, pouco lle faltou para que lle pasase co coche por riba a un destes bichiños, xusto cando el atravesaba a estrada.
Eu ía naquel momento coa mente en branco, deixándome levar polas puras sensacións do ambiente: a chuvia batendo contra o parabrisas; as nubes a poucos metros do chan; a color … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 1, 2016 | Marxe
Como é sabido, o famoso Harry Houdini podía fuxir de calquera cárcere ou librarse da máis difícil das ataduras. Un día foi introducido nunha caixa metálica perfectamente pechada e depositado no fondo do mar. Ao pouco tempo, sen que ninguén soubese como, o mago estaba libre, sentado na cuberta do barco que se empregara como plataforma para realizar o experimento. Antes de morrer, Houdini fixo un pacto coa súa muller: volver do outro mundo a visitala. Como ela mesma confirmaría anos despois, iso nunca sucedeu.
O poder do célebre prestidixitador americano, polo que parece, non incluía a capacidade de saír do ceo. Comparado coas habilidades do seu compatriota David Copperfield, as artes daquel parecen xogos dun neno. Este último chegou ao límite do que un home pode levar a cabo sen disputarlle a Deus o reinado sobre a terra.
Copperfield xa fixo desaparecer un avión e agora está disposto a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 31, 2016 | Marxe
Onte contáronme un suceso que ocorreu en Ourense hai uns días e do que eu non sabía nada, quizais porque non saíu nos periódicos, aínda que creo que o merecía. Dáse a circunstancia, ademais, de que estivo implicada nel unha amiga da miña nai. O caso foi que a unha señora que saía dun banco de sacar diñeiro, no centro da cidade, asaltouna un ladrón, o cal lle arrebatou o bolso e botouse a correr co botín. O que non sospeitaba o caco era que preto da vítima se atopaba naquel momento esa amiga que dixen, unha muller de oitenta anos, chea de coraxe, dunha familia coñecida, que desde hai algún tempo anda con bastón.
Sacando de dentro de si a raza da súa avoa Rafaela, personaxe mítico na historia ourensá, empezou a paus co desgraciado, mentres que berraba, usando unha linguaxe doutro tempo: “¡Acudan! ¡Acudan!” Aparvado polos golpes, o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 30, 2016 | Marxe
Nunha carta dirixida a unha prima, unha vez, Einstein describiu a Marie Curie, a célebre científica polaca que conseguiu o Premio Nobel en dúas ocasións, como unha muller dotada cunha intelixencia excepcional, pero provista coa alma plana dun arenque. Esa foi a impresión que o famoso autor da teoría da relatividade sacou dos días que tivo a súa colega invitada na casa de Engadine, preto de Zürich. Pareceulle que aquela señora tan importante carecía de sentimentos e que non se alegraba nin se deprimía con nada.
Acabo de ler unha carta dela, acabada de publicar nos Estados Unidos. Vai dirixida á Academia Sueca, cando esta douta institución lle suxeriu a conveniencia de que non acudise á cerimonia de entrega do Premio Nobel de Química, debido ao escándalo que acababa de provocar a noticia dos seus amores cun home casado.
É unha carta na que a frialdade elegante da intelixencia non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 29, 2016 | Marxe
Non direi o seu nome porque podería molestarse, pero tiven eu unha veciña, alá polos anos cincuenta, que pasaba por ser unha muller fatal. Vestía roupa cinguida, levaba os labios cubertos por un carmín da color vermella intensa do pementón, gastaba saia tubo apertada como un guante e lucía uns amplos escotes de artista de cine, autenticamente desparramados. Mesmo o cura da parroquia aludiu varias veces desde o púlpito, ben é certo que de xeito velado, á condición de pecadora daquela muller.
Vina hai uns días, de pasada. Conserva o garbo, anda dereita, co orgullo de quen sabe que aínda sería capaz de romper unhas mangas, pero sen o porte desafiante e percherón dos anos mozos. Ía acompañada por unha rapaciña nova, filla dela con toda seguridade: os mesmos ollos, a mesma boca, o mesmo nariz, a mesma cara.
Nada que se parecese, non obstante, ao aspecto provocativo da nai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 28, 2016 | Marxe
Continuando cos irmáns Quesada, a quen lles fixeron unha homenaxe en Ourense o outro día, non falei aquí nin de Heriberto, nin de Antonio, nin de Fernando, periodista o primeiro, pintor o segundo e debuxante o terceiro. Deste último podía dicir tamén futbolista, pois el foi un dos meus preferidos cando eu era rapaz e el xogaba no Ourense. Fernando é ademais un bo contador de historias, moitas das cales lle sucederon como funcionario de Facenda. Eu mesmo fun testemuña dalgunha, o día que lle fun pedir por un veciño meu, de Vilariño, co interfecto diante, e Quesada recoñeceuno de seguida como un individuo que recibía a tiros os inspectores.
A pesar de todo, tratouno ben, dándolle recomendacións moi sensatas. Por exemplo, que cando os funcionarios lle fosen inspeccionar as instalacións, que non lles disparase por nada do mundo, pois podía ir preso, e que era mellor que os atendese, … Seguir leyendo
