por amarxedotempo | Ago 25, 2016 | Marxe
En xaponés, Akiko significa a rapaza que sorrí. O que se di sorrir, Akiko Kojima faino de maneira espontánea e seguida, como se estivese condicionada pola alegría do nome que lle puxeron cando naceu. É unha rapaza da cidade de Saporo, que traballa en Toquio, e que acaba de pasar unha tempada en Galicia. Estudou galego co profesor Takekazu Asaka e agora anda polo noso país practicando a lingua que aprendeu e que pronuncia cunha transparencia parecida á que loce no seu nome.
Onte, nun restaurante, Akiko corrixiume con delicadeza dúas ou tres veces por empregar castelanismos inadecuados que ferían o seu pulcro oído de estudante aplicada. Tamén corrixiu a un camareiro que lle chamou licor de “melocotón” ao que ella lle chama licor de pexego. Naturalmente, cando fai estas leves censuras, nunca deixa de sorrir, aínda que tampouco renuncia a deixar as cousas en claro.
Preguntándolle pola súa terra … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2016 | Marxe
Agora mesmo, cando escribo estas liñas, estou cuns amigos nas illas Cíes, rodeados de néboa por todas partes. Á nosa beira, por babor, temos un barco de vela francés cheo de xente, unas dez persoas que comen en silencio na cuberta. Unha rapaciña nova, de pelo loiro e bañador azul, vai e vén entre proa e popa, como buscando algo. Pasados algúns minutos, dáme a impresión de que a mociña non busca nada, senón que amosa con xenerosidade a súa beleza, da que parece estar moi contenta. Non está mal, pero a tarde vese tan borrosa que o escaparate elixido para facer a súa exhibición resulta inadecuado por falta de público.
Tampouco se trata de aplaudir. De maneira que nos poñemos a comer nós tamén e deixamos a guapa sen público. O xantar é modesto, pero moi saboroso: unhas patacas sen pelar, cocidas con auga de mar e mesturadas despois … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 23, 2016 | Marxe
Eu non sei o que puido facer Harry Wu, un chinés que pasou dezanove anos internado en campos de concentración no seu país e que acaba de publicar un libro nos Estados Unidos contando a súa experiencia. Tampouco me importa. A acusación oficial foi que se trataba dun “dereitista”, unha etiqueta que non significa outra cousa que o citado señor non debía ser persoa afecta ao sistema, nada máis. Supoño que se fose un delincuente, un asasino ou un criminal, sería designado cun rótulo bastante menos impreciso que este que lle puxeron.
Respecto das penurias que pasou nese tempo de infortunio, non son difíciles de imaxinar, pois xa sabemos en que consisten. Deixando a un lado os castigos corporais e outras cargas dese tipo, este home viuse obrigado a comer sapos, patas podres de coello, ratas e ratos… Para facerse unha vez máis unha idea do horror, con iso abonda.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 22, 2016 | Marxe
Onte baixei ata o centro de Berlín para ver como é despois da caída do muro. A última vez que estiven aquí aínda existían as dúas Alemañas e a presenza da barreira de cemento que dividía a cidade en dous sectores resultaba obsesiva. Agora, pasado o tempo, xa non parece tan sorprendente que desaparecese aquel artificio absurdo, un dos monumentos máis elocuentes de todos cantos ergueu ao longo da historia a estupidez humana, esa consecuencia inevitable que se deriva sempre de todos os fanatismos.
Confeso que atravesar a Porta de Brandenburgo produciume unha emoción que non esperaba. Igual que pasear pola Unter den Linden ou achegarme á Alexanderplatz, destragada pola política urbanística das autoridades do Leste, que se quedaron co Berlín histórico e o converteron en cochambre estética.Ata nisto se equivocaron.
Asombra pensar que o Occidente capitalista, tantas veces hipotecado por unha especulación salvaxe, fose capaz de construír un Berlín … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 21, 2016 | Marxe
No ano 1931, Stalin mandou derrubar a catedral de Cristo Redentor para erguer, sobre o solar que o citado templo ocupaba desde o século XIX, o palacio dos Soviets, unha mole de máis de trescentos metros de altura rematada cunha estatua de Lenin de outros cen. Non sei por que razón, aquel proxecto faraónico nunca se levou a cabo. Finalmente fíxose algo bastante máis modesto, unha piscina. Pero pouco despois da caída do réxime comunista, a catedral volveuse reconstruír e custou uns douscentos millóns de dólares, que pagou case enteiros o goberno.
Eu estiven visitando a nova catedral recentemente, na miña última viaxe a Moscova. Estaba chea de fieis, persoas educadas no ateísmo desde a súa infancia. Pareceume un símbolo transparente da inutilidade e o fracaso dun sistema que teoricamente naceu para facer a xente máis feliz e que en realidade encheu o país de desgraciados. Entre eles, eses rapaciños … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 20, 2016 | Marxe
Unha amiga francesa que está veraneando en Panxón, Louise Roux, dime que non soporta esa nova maneira de matar moscas que consiste en asalas nuns aparatos electrónicos que agora se ven en moitas cafeterías e restaurantes, e que cada vez que atrapan unha vítima desprenden un ruído característico, como de carne queimada, que resulta tan desagradable como se un presenciase no inferno os tormentos dos condenados. Aínda que as moscas a min non me son simpáticas, non obstante estou de acordo coa miña amiga.
As diferenzas na discusión xorden cando ela defende aquelas vellas tiras de papel que se penduraban do teito e que funcionaban cunha especie de pegamento no que os pobres bichos quedaban prendidos polas patas. Ademais do espectáculo en si, que tiña un aire triste de miseria guarra, supoño que debía ser bastante cruel.
Outro amigo presente na conversa infórmanos de que o último procedemento para loitar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 19, 2016 | Marxe
Foi unha impresión tan forte a que recibín daquela, que agora mesmo, moitísimos anos despois, podo recordar con todo detalle as circunstancias en que se produciu. Non sei cal sería a miña idade, pero seguro que era pouquísima. Estaba na Praza Maior de Xinzo de Limia, collido da man de Maruxa, a rapaza que me coidaba e me sacaba a pasear e que acabou sendo como unha nai para min, mirando uns coellos brancos que daban a sorte polo procedemento de meterse nunhas celas pequeniñas, marcadas con números. Non debía interesarme demasiado o espectáculo, porque estaba máis ocupado no drama que acababa de descubrir.
De pronto, non sei como nin por que, decateime de que a morte tamén sería un día para min. Ata entón, nunca pensara que me podía afectar, en parte porque tiña a idea estúpida de que só morría a xente enferma e eu estaba convencido de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 18, 2016 | Marxe
Estiven lendo un informe que recolle as declaracións de distintos automobilistas implicados en accidentes de tráfico. Unha boa parte deles explican o suceso desde un punto de vista máxico. Por exemplo, un que asegura: “Un coche invisible saíu da nada e desapareceu”. Outro di: “Cando cheguei ao cruzamento, apareceu de pronto un stop que antes non había e non puiden parar”. Un terceiro afirma: “Estiven todo o día comprando plantas e cando cheguei ao cruzamento, un arbusto xurdiu de repente e non puiden ver o coche que viña”.
A ese mesmo capítulo pertence a declaración dun señor que dixo que viu “como un poste se ía achegando cara a min e cando fixen unha manobra para apartarme do seu camiño, choquei frontalmente”. Ás veces, a culpa é dos peóns, como no seguinte caso: “O peón chocou contra o meu coche e acabou meténdose debaixo”.
O dos peóns culpables é bastante … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 17, 2016 | Marxe
Na televisión puñan unha película de guerra. De pronto, na pantalla apareceu un avión que polo ruído do motor e o ronsel de fume que deixaba, víase ben que tiña problemas. No rostro do piloto, que presentaron uns instantes en primeiro plano, pintábase a angustia dunha traxedia inevitable. Finalmente, o aparato picou en barrena e precipitouse en torniquete contra o chan, provocando unha explosión pavorosa. Entón, unha velliña que estaba vendo a película, volveuse e dixo: “Ese caeu aí cerca”.
Explicáronme que a señora tiña a idea de que a televisión era unha ventá e que todo canto ocorría na pantalla era como se ocorrese do outro lado. Respecto dos locutores, estaba convencida de que a vían e a escoitaban, por iso contestaba sempre de maneira moi educada cada vez que dicían “bos días” ou “boas tardes”. Noutras ocasións reclamaba silencio para evitarlles o bochorno de non seren atendidos.
O … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 16, 2016 | Marxe
Unha cousa que sempre me chamou a atención en Suecia foi a disciplina da xente en relación co alcohol á hora de conducir. Eu mesmo, que son pouco bebedor, téñome brindado moitas veces a servir de chofer a amigos e parentes cando acudimos a unha cea fóra da casa. De non atopar este tipo de axuda, alguén tería que pasar a velada sen probar máis que auga, o cal, para unha persoa daquel país, onde o licor se considera como un anticipo do ceo, sería unha desgraza. Aínda así, raramente se saltan esa norma.
A min paréceme ben que os suecos sexan tan estritos, así como me parece mal que aquí sexamos exactamente o contrario. O único accidente de automóbil que tiven na miña vida ocorreume en Ourense, hai anos, cando unha amiga me fixo aterrar nun prado. Coas copas que bebera, en Suecia pasaría un par de anos no … Seguir leyendo
