por amarxedotempo | Nov 21, 2017 | Marxe
Como é sabido, o pintor Solana arruinouse comendo chourizo, un produto que consumía en cantidades desmesuradas e que levaba sempre nos petos do abrigo ou da chaqueta. Era un home de teimas, situado entre a extravagancia e a loucura. Por exemplo, o primeiro que facía polas mañás, nada máis erguerse, era ler con atención as esquelas dos periódicos. Seleccionaba aquelas que lle parecían máis interesantes e logo presentábase no enterro, sempre coa intención de que os familiares lle amosasen o morto.
Outra das manías do pintor eran os berros, que el disimulaba de cantos. Aseguraba ter a cualidade de dar o “do” cadavérico, que consistía, segundo a súa propia definición, en baixar unha oitava máis que o porco. Circula por aí unha lenda, recollida nunha biografía, que sostén que con ese “do” produciu o mareo dun ruso.
O que parece que está testemuñado é a vocación de Solana polo berro … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 20, 2017 | Marxe
Houbo países no pasado que tiñan días considerados nefastos, nos cales a xente non podía tomar baño, embarcar ou comer peixe, nin matar determinados animais, como bois, cabalos, coellos ou cabras. Pola contra, nos días bos, estaba autorizado case todo, incluso comer prea, un prato que merece a consideración de exquisito aínda hoxe en países como Tanzania. Entre os días nefastos e os bos, nos chamados “de ameaza” prohibíanse as viaxes por terra, especialmente se había temporal, vento, neve ou tronada.
Desde entón, o calendario perdeu todo dramatismo e non quedan nel máis que algúns restos dos medos do pasado. En martes e trece, aínda hai xente que nin se casa nin se embarca. Mesmo hai persoas que ese día non saen á rúa por temor a que lles suceda algunha calamidade. Hai pouco, un ferrador de Sevilla confesou na televisión que nesa data el pasaba o día metido na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 19, 2017 | Marxe
Onte pola tarde fun dar un paseo arredor do Monte do Boi, en Baiona, seguindo o camiño que rodea o parador pola parte de abaixo, pegado ao mar. É un lugar agradable, sobre todo en días cincentos e tristes, pouco aptos para o turismo, cando a xente prefire estar ao abrigo nas casas ou dentro dos cafés. Non había case ninguén, de xeito que me sentei nunha pedra, vendo como rompían as olas, un tren de auga escura que ao bater contra as rocas se convertía nunha escuma branca primeiro e logo se ía transformando, ao remansar, nun conxunto de cores, entre azuis e verdes, no que predominaban os esmeraldas. Naturalmente, á beleza deste espectáculo había que engadirlle aínda o ronquido da auga, un trebón que non impuña, senón que arrolaba.
Mentres descansaba sobre a pedra, vin que viña voando cara a min un abellón. Non sei onde lin que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 19, 2017 | Marxe
Para ir de Xerusalén a Petra, a mítica cidade situada no veciño reino de Xordania, hai que seguir un camiño bastante absurdo. En primeiro lugar, vaise en dirección norte, deixando o río Xordán á dereita; logo atravésase a fronteira, sobre o río, e iníciase a volta en sentido contrario, desandando unha boa parte do longo percorrido feito a través do deserto de Xudea. O incordio débese a razóns de tipo militar, pois a comunicación entre os dous países, a pesar de que as relacións entre eles son hoxe moi boas, non resultan, con todo, fáciles. Entre os ríxidos controis de seguridade duns e a ineficacia burocrática dos outros, botamos na fronteira arredor de dúas horas.
Antes, ao atravesar a cidade bíblica de Xericó, convertida agora nunha pequena vila de aspecto pobre, emprazada nun oasis, ao pé do Monte das Tentacións, atopámonos cunha caravana de coches oficiais, con periodistas, motoristas, unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 17, 2017 | Marxe
Cando eu estudaba en Santiago, alá polos anos sesenta, moitas tardes de domingo achegábame ata a casa de Xavier Carro, na Rúa Nova, onde pasabamos horas de conversa para arranxar o mundo ou escoitando música para cultivar a alma. Nunha habitación contigua, don Andrés, que fora cóengo na Habana, recibía a cubanos desesperados con Fidel Castro, de quen contaban crimes horribles, desde que roubaba no colexio ata que lle pegara un tiro a un neno. Entón, nós marchabamos a dar un paseo.
Ao chegar á rúa, de maneira inevitable, batiamos de fronte con Xermán, que rexentaba un tenderete debaixo dos soportais. Vendía os cigarros de un e un e os caramelos de tres en tres, ademais de toda clase de miudezas de chocolate para os lambonciños que non tiñan posibilidadees de entar en Mora a comer uns pasteis.
Moitas voltas lle teño dado ás contas daquel home, incapaz de imaxinar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 16, 2017 | Marxe
Unha das características do Paquito Galletas, a quen eu tratei na miña infancia, era que contaba a guerra moi ben. Máis que as cousas das que falaba en si, o interese do relato estaba nos sons. Cando quería narrar o asalto a unha trincheira, por exemplo, da súa boca saían os disparos dos fusís (pimpum-pim-pum) e das metralletas (ta-rra-ta-ta-tá), o zoar dos avións (fiuuuuu), ademais dos berros do xefe que os mandaba (“¡Adelante, valientes, que el enemigo es nuestro!”). A pesar do rudimentario do procedemento, non contaba dúas batallas iguais, aínda que no fondo todas se parecían a unha especie de verbena.
O curioso era que o inimigo quedaba tan envolto en toda aquela parafernalia de ruídos que non resultaba visible. Con todo, existía, porque de cando en vez, o Paquito aludía a el, ou a eles, como “aqueles pobres infelices”. Iso fixo que eu non vise a guerra … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 15, 2017 | Marxe
O outro día citei aquí unha frase dun panadeiro da miña vila, que por certo ten un nome popular moi divertido, Bicaquente, o cal dicía, para referirse aos anos da posguerra, que era cando ata as formigas pasaban fame. Non se trata de ningún dito popular, senón dunha experiencia persoal, pois el mesmo se decatou daquela de que nos fornos e nas panaderías se varrían as farangullas do chan porque se aproveitaban para comer e iso facía que as formigas andasen como tolas buscando o que non podían atopar.
Un amigo avogado contoume onte unha historia profesional relacionada tamén con aqueles anos de miseria. Moitas persoas, sobre todo entre a xente nova, seguramente ignoran que naqueles tempos había xente que roubaba comida. Os xulgados están cheos de expedientes por chourizos, patacas, touciño, fabas…
O caso foi que un señor que roubara un saco de patacas acabou diante dos tribunais. Era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 14, 2017 | Marxe
Aproveitei as horas iniciais do día, cando a xente aínda estaba na cama, para dar o primeiro paseo por Baltimore. O frío era intenso, pero agradable, e polas rúas non se vía demasiado movemento: algúns tipo raros sentados no chan ou revolvendo nas papeleiras, todos eles negros. Diante dun edificio con columnas, unha moza guapa, lixeirísima de roupas, compuña xestos e figuras para un equipo de fotógrafos que a retrataban con destino a algún anuncio. O director de grupo, perfectamente abrigado, procedía con calma.
Sen necesidade de preguntar, orientándome por un pequeno plano que collín no hotel, busquei a tumba de Edgar Allan Poe. Non quedaba lonxe. A pesar da hora, algún madrugara máis ca min, unha profesora da Universidade de Alabama que participaba nestas xornadas literarias e que é especialista na obra do escritor.
Díxome que o día do aniversario, pola mañá aparece sempre sobre a tumba un pequeno … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 13, 2017 | Marxe
Cando eu era rapaz, había no meu pobo un ateo público e recoñecido. Era un home rarote, penso que bastante malo, e moi ocorrente. Non sei cál das tres cousas me levaan a visitalo con frecuencia e a botar con el longas parrafadas. En xeral, as nosas conversas trataban de relixión, tema no que nunca estabamos de acordo e no que a superioridade dialéctica do meu contrincante era evidente. Un día, canso de perder sempre, faleille dos milagres como proba suprema e irrebatible da existencia de Deus. Pero volvín perder.
Díxome que a maior parte dos milagres que se contaban como tales non tiñan nada de extaordinario e que todos se podían explicar por causas naturais. Como exemplo púxome o caso dun paralítico que volveu a andar, para engadir a continuación que o verdadeiro milagre non era ese, senón o dun coxo sen unha perna ao que a perna lle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2017 | Marxe
Non lembro ben os detalles, pero para os rapaces da posguerra, un dos mitos que máis orgullo espertaban en nós, habitantes dun país marxinal e illado, odiado no estranxeiro, segundo nos contaban, era aquel dun futbolista da selección nacional española chamado Lángara ou algo así, se mal non recordo, que nun partido internacional lle pediu o balón a un compañeiro chamado Sabino, encargado de sacar unha falta preto da área, coas seguintes palabras: “Sabino, a mí que los arrollo”. O tal Sabino mandoulle a pelota á altura do peito, o outro parouna e saíu correndo con ela sobre o esternón, a toda mecha, levando por diante a todo canto contrario pretendía paralo. A lenda aseguraba que entrou na portería con varios rivais arrastras.
Non menos fermosos eran os comportamentos épicos de Bahamontes, o célebre ciclista toledano que non tiña competidores na montaña e que subía o Tourmalet en solitario, no … Seguir leyendo
