La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un animaliño de Deus

Parece que o único resto que queda da balea que enguliu a Xonás e despois o devolveu completamente san ao mundo está en poder dunha señora americana de Utah. Trátase, segundo a propietaria, dun anaco minúsculo dunha vértebra: un par de centímetros de óso dalgúns gramos de peso. A reliquia tena engarzada en ouro e protexida por un cristal irrompible, a proba de balas. Adquiriuna hai anos a unha empresa italiana especializada neste tipo de tesouros. Mercoulle amén un dedal de Santa Ana.

A señora, unha vella millonaria que posúe tamén espadas de personaxes históricos, un rizo de María Antonieta, con restos de sangue como consecuencia da coitelada salvaxe da guillotina, e dúas cordas da arpa de Nerón, ten un soño non cumprido: adquirir unha espiña da coroa de Xesús. Alguén lla venderá pronto.

Nisto do coleccionismo, cada un alegra o corazón segundo os seus gustos, de acordo coas súas … Seguir leyendo

Homenaxe a Basilio

Estiven onte en Barcelona para participar nun ciclo de conferencias que se celebrou na universidade, como homenaxe a Basilio Losada, recentemente xubilado. Ver unha aula completamente abarrotada de alumnos, con moitos sentados no chan ou arrimados contra as paredes, resultaba a proba máis evidente do labor que fixo este home ao longo dos anos que impartiu clases na Facultade de Filoloxía. Conseguir que máis de mil alumnos chegasen a interesarse polas literaturas galega, portuguesa e brasileira é un milagre que só pode facer unha persoa dotada a partes iguais de intelixencia e de bondade. O profesor Losada engadiulle ademais á santidade, a condición de ser un orador dotado de poderes engaiolantes.

Na súa conferencia explicou con toda claridade como chegou a ser catedrático da Universidade de Barcelona, el que nacera nunha familia campesiña da Pobra de San Xulián, en Lugo. Todos esperaban unha razón solemne. Pois nada diso. Sucedeu que … Seguir leyendo

Frases de amor

A escasos metros do hotel onde me hospedei eses días de aí atrás, no centro de Caracas, está o barrio de San Agustín. Mellor non internarse nel a ningunha hora do día, pero menos pola noite, a non ser que un non lle dea importancia á propia vida. Trátase dun dos lugares máis perigosos dunha cidade que ten fama de figurar entre as máis violentas e inseguras de todo o mundo. Debe de ser así porque cada fin de semana se producen arredor de trinta mortes. Iso non quere dicir que se note. Eu non o notei, por exemplo.

Con esta violencia contrastan as pintadas que se ven nas paredes, tanto na cidade como nas localidades dos arredores. Por cada frase de protesta ou por cada consigna política reclamando a revolución, hai dez que falan de amor. O taxista Arcelys díxome que iso era debido a que os caraqueños son … Seguir leyendo

Un poeta sincero

A situación máis disparatada que coñezo é seguramente unha que lle oín describir a Ramón Piñeiro, da que el mesmo foi testemuña cando era un rapaciño e traballaba nas oficinas dunha ferraxería en Sarria. Creo que xa o teño contado. Resulta que un día estaba o dono do negocio na porta escoitando un amigo. De pronto, Piñeiro foi avisalo de que o chamaban por teléfono. Sen decatarse do que dicía, o señor entrou no local, pero antes volveuse ao seu interlocutor para dicirlle: “Vostede siga falando, que eu volvo agora”.

Onte contáronme algo parecido, pero en versión literaria. Un profesor amigo meu, que é tan xeneroso como era don Ramón Otero Pedrayo á hora de escribir toda clase de prólogos para todo tipo de escritores, recibiu hai pouco a solicitude dun poeta para que lle puxese unhas liñas de presentación á fronte dun libro de poemas.

O solicitado díxolle que … Seguir leyendo

A vellez

Escoito na radio unha alborotada e caótica tertulia sobre a vellez e o seu significado. Durante máis de media hora, un grupo bastante numeroso de homes e mulleres a quen o locutor presenta como persoas expertas e intelixentes din cousas máis ou menos atinadas, aínda que ningunha acerta a enfiar un pensamento ou unha frase que emocionen ou convenzan. Quédome coa observación dun amigo que asegura que un empeza a ser vello cando de pronto se decata de que os futbolistas e os soldados son rapaciños novos.

Podo traer aquí unha frase de Miguel Torga, o grande escritor portugués, hoxe un ancián enfermo, pero erguido e solitario como un lobo na súa casa de Coímbra. Un día, perdido entre  a multitude entusiasmada dun primeiro de maio en liberdade, despois da caída da ditadura, Torga sentiu lágrimas nos ollos e dixo que a vellez era aquilo: ou chorar sen motivo ou … Seguir leyendo

Candidatos

O outro día, en Lisboa, contáronme que hai un partido político en Portugal que agrupa uns poucos miles de xubilados, pero está cheo de rapaces novos. Non se trata dun movemento de solidariedade, senón doutra cousa moi diferente. Nas últimas eleccións, polo visto, a todo o mundo lle chamou a atención que os responsables da citada agrupación política, que na lexislatura anterior tivo un deputado, non presentasen nas listas militantes de idade avanzada, como na vez anterior, senón mozos de vinte e tantos anos, con aspecto atlético, dispostos a partir o peito por sacar un escano e ocupar o sitio no Parlamento, sen dúbida co propósito loable de loitar pola defensa dos intereses de todos os xubilados.

Parece que, a pesar da imaxe xuvenil dos candidatos, o partido non obtivo o éxito que algúns agardaban, especialmente os homes que ocupaban os primeiros postos dos carteis. Iso quere dicir, entre outras … Seguir leyendo

A señora da Columbia

Dunha maneira case clandestina, esperando que ninguén se decatase do asunto, hai cousa dun ano, os donos de Columbia Pictures, a célebre empresa cinematográfica americana, fixeron unha operación de maquillaxe nesa estatua feminina cunha antorcha na man que todos temos visto desde nenos ao comezo das películas da casa. Máis ou menos, a cousa sería como se os responsables da Metro se atrevesen a raparlle as melenas ao león. Naturalmente, como era fácil de imaxinar, a historia non pasou desapercibida.

O primeiro que se nota é que a señora deixou de ter a aparencia dunha estatua para converterse nunha muller de carne e óso. Polo que respecta ao talle, fixérona un pouco máis alta, quitándolle ademais uns poucos quilos de peso, especialmente da cintura. Finalmente, o pelo negro de antes é agora máis ben louro.

Ao se veren descubertos, os novos propietarios da empresa, que son xaponeses, dixeron que se … Seguir leyendo

Un amigo ruso

No ano 1984 pasei un mes na Unión Soviética,invitado pola Unión de Escritores daquel país. Durante  a miña estancia coñecín a xentemoi variada, desde persoas que falaban con nostalxia de Stalin ata xente que o nomeaba con desprecio, con odio ou contemor. De todos, o máis curioso era Gricha, un rapaz novo que me acompaña a todas partes, aínda hoxe non sei ben para que. pois non era o meu intérprete, e que falaba un magnífico español con acento cubano.

A primeira discrepacia xurdiu por culpa de Portugal. O meu amigo empeñouse en dicir que non entendía como España, un país cun pasado histórico tan grandioso, podía aceptar sen vergoña que aquel cacho de península non estivese integrado na súa unidade estatal. A segundafoi por causa do surrealismo, que aquel rapazote tiña catalogado como un movemento burgués, expresión elocuente da decadencia do capitalismo. De nada valeu que lle dixera que … Seguir leyendo

Cousas dun xenio

Cando Einstein morreu no ano 1955, os fotógrafos invadiron o seu famoso despacho do Instituto de Estudos Avanzados, en Princeton, e difundiron por todo o mundo o caos no que traballaba o home de quen se dixo que fora o científico máis importante de todos os tempos. Non foi unha sorpresa para ninguén, pois a imaxe do físico alemán con zapatos pero sen calcetíns era mundialmente coñecida, así como os pantalóns engurrados e todo canto se refería a unha indumentaria torpe e descoidada.

Hoxe vaise licitar en Nova York unha carta que Einstein lle escribiu á súa muller en 1914, na que lle impuña unhas normas intolerables. Dicíalle que se tería que encargar de que a súa roupa estivese sempre en orde, así como o estudio e o dormitorio, ademais de responder inmediatamente cando lle dirixise a palabra.

A cambio, nada, a non ser gozar da súa real presenza, pois … Seguir leyendo

Admirable ser humano

Nos últimos anos da súa vida, Gonzalo Torrente Ballester convertérase nun home absolutamente sedentario, máis por vagancia intelixente que por impedimentos de tipo físico. Para paliar as consecuencias negativas de tal costume, Fernanda obrigábao a dar pequenos paseos de cando en vez. Un deles consistía en recorrer a pé a distancia, non demasiado longa, que había entre a súa casa da Romana e un café da Ramallosa. Un día, nada máis chegar, deixouse caer na cadeira, como un fardo, e díxome botando un suspiro: “¡Estoume matando!” A min deume a risa e fíxenlle unha broma: “Se segues adestrando así, acabarás sendo un Zatopek”. Chamoume a atención que Torrente non soubese quen era este señor.

Para os rapaces da miña xeración, en cambio, Emil Zatopek foi un ídolo, incluso para aqueles que non entendiamos moito de atletismo. Era o mellor corredor de fondo do mundo, o único  na historia capaz de … Seguir leyendo