por amarxedotempo | Dic 13, 2016 | Marxe
Non recordo como empezou todo, pero teño moi claro na memoria de que maneira me vin metido nunha festa aloucada que, aínda hoxe, despois dos anos, ignoro por que razón milagrosa non deu con todos nós na comisaría. Foi na casa da cantante Marina Rosell, unha muller encantadora, dotada dunha enerxía vital difícil de seguir cando ela decide poñer o sangue a ferver no corazón. E aquela noite, despois de cear, acendeu o lume. O incendio puido ser pavoroso, pero ela mesma se encargou de apagalo.
Quero dicir que cando apareceu un garda na porta, quizais avisado por alguén, convenceuno sen esforzo de que se fose, previa promesa de que a continuación se ía portar ben. Non o fixo. Pasados uns minutos, xa estaba organizando outro pasimisí, obrigándonos aos asistentes a utilizar as tixolas e as potas como tambores.
A cousa era unha especie de tren formado por ela mesma, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 12, 2016 | Marxe
Hai unha novela de amor moi popular nos Estados Unidos, que algúns pensan que é a causa de non poucas relacións apaixonadas entre os seus lectores. Un día de aí atrás, o seu autor, James Salter, contoulle a un grupo de amigos durante un xantar unha destas historias, que lle foi referida por unha rapaza, protagonista do suceso xunto co seu mozo. Resulta que a parella decidira ler a novela en voz alta e que nese proceso atoparon páxinas que os entusiamaron pola sensualidade que desprendían.
O paso seguinte consistiu en que cada un dos dous debía seleccionar aquelas partes que imaxinaba que máis lle podían agradar ao outro. Como ambos eran tímidos, acordaron que en vez de facelo de viva voz, empregarían un fax. De maneira que buscaron as pasaxes respectivas e dispuxéronse a cumprir co establecido.
En vista de que o home traballaba nun banco e que o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 11, 2016 | Marxe
Pasei a mañá de onte tratando de falar por teléfono con José Hierro, gañador do Premio Cervantes deste ano. Non foi posible. Ten tantos amigos que o número de chamadas debeu de ser tan desbordante como a personalidade do premiado. A última vez que felicitei a Hierro por un premio, creo que cando lle concederon o Príncipe de Asturias, díxome unha frase deliciosa, característica del: “Estoy avergonzado. Me siento como si me sorprendieran robando en El Corte Inglés”. Non se trata de retórica nin de falsa modestia. Estou seguro de que ese é o sentimento que experimenta en casos así. Este gran poeta é un exemplar humano absolutamente excepcional.
Poucos saben que ten detrás da súa vida unha biografía dura, que nunca pregoa. Foi dos que perderon a guerra, sendo aínda un rapaz de menos de vinte anos. A idade, cando estaba no tempo de gozar dela alegremente, sen responsabilidades … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 10, 2016 | Marxe
Hai turistas que chegan á India, descobren en cada recuncho do país cousas insólitas, disparan as cámaras e volven marabillados das delicias dunha cultura na que aínda queda un lugar para o espírito. Se coincide ademais que o turista é un intelectual, dun espectáculo macabro como o dos cadáveres que baixan polo Ganges e son devorados polos corvos, fará un discurso, non sobre a escasez das funerarias en Oriente, senón sobre a fermosura épica da pobreza. A insensatez humana non se detén nin sequera diante da morte.
O espírito nada ten que ver coa miseria. Matar a pedradas a seis nenos, como sucedeu onte, porque uns homes lles destrúen os templos a outros homes de relixión diferente, é unha acción que produce estupor. Espírito por espírito é preferible a indiferenza laica do materialismo occidental, racionalista e pragmático, que pensa que ningún templo, por sagrado que sexa, vale a vida dun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 9, 2016 | Marxe
Souben da morte de Xavier Pousa onte, cando estaba en Barajas agardando para subir nun avión. Non me sorprendeu porque hai tempo que sabía do seu mal, pero causoume unha tristeza inmensa. É difícil aceptar a morte dun amigo aínda que se espere. Compartimos xuntos horas e horas, aquelas horas felices de hai máis de trinta anos, no Ourense de Vicente Risco, cando soñabamos tantas cousas. Desde o primeiro día que o vin, Pousa fascinoume como personaxe: rostro nobre, voz rexa, simpatía natural. Escoitarlle contar historias do Brasil era como ler unha novela de Jorge Amado, que el tamén lía, porque ademais de pintor era un gran lector. Aínda recordo o día que me regalou, na librería Tanco, o diario de Cesare Pavese, que aínda conservo.
A Pousa téñoo asociado desde sempre coa alegría: aquelas veladas nocturnas, absolutamente disparatadas, nas que el raramente perdía a calma, na casa de Xaime … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 8, 2016 | Marxe
Nunca entendín por que motivo, unha cidade cun pasado cultural tan glorioso como Zürich non conserva apenas as referencias desa parte da súa historia. Hai unha foto famosa, que os afeccionados á literatura coñecen ben, na que se ve, na célebre Bahnhofstrasse, a rúa máis luxosa da vila, a tres gamberros facendo o pallaso. Un deles é levado como unha vaca, arrastrado por outro, coa lingua fóra; un terceiro simula unha decapitación. Trátase de Tristan Tzara, Hans Richter e Hans Arp, fundadores de Dada.
O movemento Dada, tan importante na historia da arte do noso século, naceu en Zürich, no café Voltaire. Este famoso local estaba situado na Spiegelgasse, unha rúa da parte vella que aínda existe. Nela viviron Goethe, Robert Walser e Lenin. Este último, por certo, saíu de Zürich precisamente en 1917 para dirixir a revolución en Rusia.
Inútil atopar hoxe referencias a estes feitos nas guías turísticas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 7, 2016 | Marxe
Alá polos anos sesenta, cando eu era estudante en Santiago, un día dei unha conferencia no Liceo de Ourense, quizais das primeiras da miña vida. Non recordo moi ben o que dixen, aínda que sei perfectamente o que quería dicir: facer unha crítica, dentro do que entón era posible, sobre a situación política que se vivía en España. Ao rematar, un señor que ocupaba un asento na primeira fila pegou un salto e veume dar un abrazo ostentoso. Case seguido, cando pensou que non o escoitaba, fixo de min un comentario negativo.
Foi unha boa lección, aínda que non a última. Comportamentos como aquel aprendín despois que non son infrecuentes, mesmo me atrevería a dicir que son bastante normais. Ese convencemento non conseguiu, pese a todo, converterme nun pesimista, aínda que me permitiu catalogar a hipocrisía como un pecado divertido.
En xeral, os hipócritas non me caen mal. Cando vexo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 6, 2016 | Marxe
Atopábame no piso coarenta dun hotel, en Toronto, agardando a chamada duns amigos. Para entreter a espera, púxenme a mirar desde a ventá. Os autos e as persoas, alá abaixo, tiñan a dimensión insignificante dos xoquetes e as formigas. De pronto, produciuse un accidente bastante aparatoso, no que colisionaron un autobús e dous turismos, un dos cales acabou precipitándose no lago Ontario. Cando me fun, aínda non fora localizado polos servizos de resscate que acudiron nuns segundo ao lugar.
De primeiras, levado por un pulo infantil, sentín o desexo de botarme ao ascensor e baixar para ver as cousas de preto. Sen embargo, antes de chegar ás portas da habitación, xa decidira sguir contemplando o espectáculo desde lonxe. É certo que perdía o dramatismo da escea, pero gañaba en cambio a tranquilidade de non ver os feridos ou os mortos, que desde aquel piso non pasaban de ser uns puntos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 5, 2016 | Marxe
Os periódicos destes días falan moito dun señor que está en folga de fame nun cárcere do Reino Unido e que corre o perigo real de morrer en calquera momento. Trátase, como se sabe, dun home que cumpre pena de prisión por causa das súas actividades relacionadas coa defensa dos animais, que ás veces o levaron a actuar contra a xente, colocándose fóra da lei. Agora, os seus colegas, militantes enfurecidos de agrupacións radicais da mesma ideoloxía, anuncian que, no caso de que morra o mártir, matarán a dez persoas como represalia. Falan en serio. Non sería a primeira vez que estes amantes dos animais atentaran contra seres humanos.
Hai pouco aínda, esta xente puxo unha bomba nun laboratorio onde se facían investigacións con bichos. Non parece moi razoable. Resulta preferible o que lle sucedeu hai anos ao filósofo Rubert de Ventós, que deixou a carreira de medicina cando perdeu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 4, 2016 | Marxe
Estiven unha vez nunha reunión con Miguel Delibes e quedei marabillado da habilidade manual con que liaba os cigarros. Mentres unha periodista audaz e moderna o sometía a preguntas tan absurdas como se prefería comer perdiz ou coello, o novelista estaba ensimesmado, gozosamente entregado ao pracer práctico de fabricar un pito coas propias mans. Nin sequera interrompeu o seu parsimonioso labor cando a periquita lle preguntou se para facer o amor lle gustaba máis a luz encendida ou a luz apagada.
Cando o escritor tiña rematado, xusto no momento en que se dispuña a pasar a punta da lingua pola cola do papel, de pronto caeulle o cigarro ao chan. Foi no preciso instante en que aquela señorita, entusiasmada ela mesma pola audacia das súas propias preguntas, lle preguntou se lle importaría pilotar un avión.
Reposto do disparate, Delibes empezou a liar de novo o cigarro perdido. Procedía coa mesma … Seguir leyendo
