por amarxedotempo | Feb 23, 2017 | Marxe
Hai un par de días, cando ía de paseo por diante do convento dos padres Franciscanos Portugueses, aquí ao lado da miña casa, un crego que estaba falando cuns nenos no adro da igrexa e ao cal non coñecía de nada, saudoume moi cortés. Detívenme para responderlle, porque no saúdo del adiviñei que ía implícita unha invitación a que parase un momento, como se pretendese dicirme algo. Quería presentarse e loxicamente eu tamén me presentei. O caso foi que acabou dicíndome se me podía acompañar no paseo que supuña estaba dando. De maneira que alá fomos os dous, durante un par de quilómetros, falando e falando sen parar.
En xeral, os curas son bos conversadores e este non era unha excepción. Deseguida atopamos intereses en común, como a música. Confesoume que é un apaixonado de Bach, a pesar do cal e tendo máis de sesenta anos de idade, non dispuxo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 22, 2017 | Marxe
Cando estralou a Primeira Guerra Mundial, o poeta Rudyard Kipling, bardo inmortal do imperio británico, presionou ao seu fillo John, que daquela tiña dezaseis anos, para que se alistase como voluntario no exército do seu país. O mozo foi rechazado por corto de vista, pero o pai valeuse das súas amizades e influencias para conseguir o que pretendía: o rapaz foi á guerra. Morreu unhas semanas despois na batalla de Loos e o seu corpo non foi identificado. Kipling dedicoulle non poucos dos seus poe mas.
Recentemente, por unha serie de circunstancias felices e grazas a un meticuloso traballo, xa se sabe cales son os restos de John. Sobre eles, nunha planura do norte de Francia, unha lápida recorda que alí repousa aquel mociño, do que o seu pai sempre se sentiu orgulloso, pois estaba convencido de que morrera como un heroe.
Non obstante, non morreu como pensaba aquel: rindo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 21, 2017 | Marxe
Ao principio pensei que me estaban falando dunha tola, pero conforme avantaba a conversa non tardei en decatarme de que se trataba dunha señora normal. A historia ten que ver cunha casa e a protagonista é unha muller de idade mediana, empeñada en conseguir unha vivenda de protección oficial nun barrio determinado dunha cidade galega, nas inmediacións dun fermoso xardín público. O problema radicaba en que non tiña dereito, pois xa lle fora asignado un piso noutra parte, que polo visto non era do seu agrado.
Durante meses, a aspirante ía e viña de oficina en oficina, tratando de convencer a autoridades e funcionarios de que a razón estaba do seu lado. Pouco a pouco, a lóxica implacable dos argumentos legais foi destruíndo sen piedade a febleza das alegacións da interesada. Entón empezou a falar da saúde e dos nervios.
Nin por esas: a burocracia é o último lugar do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 20, 2017 | Marxe
Onte, ao falar aquí do Fuego Fijo y Volador, citei ao Eladio Paz Benítez, do mesmo ramo dos fogueteiros. Dixen que o primeiro deles non lle tiña moita estima ao segundo, ao cal consideraba máis partidario do ruído que da arte. Era un pretexto para non contar descarnadamente a verdade, é dicir, que se trataba de problemas de ciumes entre profesionais. O certo, non obstante, é o contrario: o Eladio Paz e o seu cuñado Chimpafigos compuñan unha parella de fogueteiros artistas, nas que o ruído, iso si, xogaba tamén un papel.
Eu oínlle dicir ao Eladio que unha bomba tiña que ter potencia, da mesma maneira que un dianteiro centro debía ter pepinazo, ou sexa, forza na perna para tirar á porta. Non me foi difícil estar de acordo cunha teoría tan razoable, baseada no sentido común, que por outra parte concordaba bastante ben coa filosofía dos nosos paisanos.… Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 19, 2017 | Marxe
Un día, hai xa moitos anos, un cidadán de Leipzig chamado W. Liebeschütz foi sacado da súa casa a punta de pistola e conducido a un edificio destartalado para recibir patadas, puñazos e paus durante varias horas. Posteriormente, despois de ser sometido a un fusilamento simulado, foi internado nun campo de concentración, onde padeceu os horrores que todos sabemos, excepto a morte, un requisito final que alguén impediu, quizais porque naquelas circunstancias a vida valía tan pouco que incluso se podía regalar a cambio de nada.
Moitos anos máis tarde, W. Liebeschütz escribiu un libro para falar da experiencia máis amarga de todas cantas vivira, que non foi a que pasou no campo nazi, senón outra que veu despois. Nun debate de televisión no cal participou como invitado, tivo que soportar durante máis dunha hora a insolencia dun mozo, metade encanallado e metade estúpido, que dixo que os campos nunca … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 18, 2017 | Marxe
Non coñezo a ninguén que bebera máis viño e máis copas de coñac na súa vida que o Lisardito Tatarí, un vago ocorrente e simpático, encanallado no licor podre e barato das tabernas. Non era un home grande, senón todo o contrario, un miscarda pequeño e insignificante, tipo piollo. Dicía que o peor de non ter moito corpo era a falta de espazo para meterlle máis tralla polas noites, cando marchaba para a casa dando tombos polas rúas porque non lle quedaba sitio nin sequera para un groliño final. Morreu de exceso.
Non son raros estes individuos pequenos e delgados cunha capacidade desmesurada para beber ou comer. Xa teño falado aquí dalgúns tragóns de poucos quilos, peito escaso e cintura minguada, capaces de papar eles sós un cabrito enteiro, dar conta de varias tortillas de pataca ou lamber unha ducia de ovos cocidos.
Falando de desmesuras, onte saíu na televisión … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 17, 2017 | Marxe
Cando eu era rapaz, nos sermóns e nos exercicios espirituais citábase moito o escritor italiano Giovanni Papini. Unha vez, escoiteille dicir a un cura que este home, na súa casa de Florencia, tiña unha pequena estatua do demo na biblioteca, coa cal discutía en voz alta, coma se fose xente, e que ás veces arrebolaba con ela contra a parede, dicíndolle insultos, e que un día lle chamou “cabrón” e a estatua desapareceu. Don Vicente Risco, que igual que Papini escribira un libro sobre o Demo, cría nesa historia, pois estaba convencido de que Satanás andaba solto polo mundo. Mesmo tiña a seguridade absoluta de que nunha ocasión se metera con el.
A min, Papini nunca me gustou demasiado, sobre todo polo dramatismo e a paixón con que escribe, pois prefiro os escritores serenos, incluso os arbitrarios, antes que eses outros que utilizan o látego ou que pelexan coa humanidade … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 16, 2017 | Marxe
Hai uns días, escoiteille a un amigo algunhas historias relacionadas con anarquistas, que sabía moitas. Eu, pola contra, non lle puiden ofrecer case nada, porque sei moi poucas. En realidade, só tratei a un daqueles homes, o Epifanio de Sabucedo, coñecido tamén polo Seisdedos, a quen lle queimaron a casa porque dicían que escondía dentro dela, nun soto construído debaixo da cociña, os atracadores, que era o nome que na miña terra lles daban aos que noutros sitios chamaban os fuxidos e que máis tarde tamén se chamaron os maquis. Era certo que estaban alí, como me confirmou anos despois un deles, Camilo Dios.
O periodista Landeira Yrago, que sabía moitas historias compostelás, faloume varias veces dun anarquista que había en Santiago antes da guerra e que desfacía as procesións cun bote de pementos morróns, non polo bote en si, senón porque lles facía crer aos devotos e ás … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 15, 2017 | Marxe
Hai anos, paseando unha tarde por Alicante, diante de min ía unha parella formada por unha señora gorda e amoblada, chea de metais e colgantes, e un señor pequeno e delgado, de bigote breve, moreno como os mouros e vestido cunha camisa branca e uns pantalóns encarnados. Camiñaban collidos do brazo, moi xuntiños, coa muller desbordando as súas abundantes carnes sobre o corpo esquelético do home. Vistos de lonxe, debían de parecer xente tranquila, mesmo un matrimonio en boa relación.
Pura aparencia. A señora chamáballe “asqueroso” e “miserable” ao seu marido e culpábao de facerlle a vida imposible, de amargarlle as tardes dos domingos e de tratala como se fose unha verza. Todo dito sen soltalo do ganchete, apretada contra el e sen alterar o paso, igual que se andasen relaxadamente de paseo.
Mentres a muller lanzaba a súa furia, o home ía mirando para outro lado: só lle faltaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 14, 2017 | Marxe
Cando Cristina Almeida intervén neses programas de televisión nos que participa con frecuencia, antes de dicir a primeira palabra xa ten do seu lado a unha parte considerable dos espectadores. É simpática, parece honesta e non debe ser tonta: un capital. Aínda estando en desacordo moitas veces co que di, nunca nos produce a sensación de ser tramposa cos argumentos que emprega nin de defender posicións egoístas ou interesadas. A todo isto hai que engadir ademais a súa espontaneidade, pura cortesía do corazón.
O que sucede é que a cortesía do corazón, sempre tan xenerosa, ás veces non se decata de que lle dá patadas no traseiro ao rigor. Son os perigos que rondan aos simpáticos, xeralmente extrovertidos e faladores, embalados a toda marcha na carreiriña do propio discurso, conscientes de que parte da súa eficacia consiste en non calar nunca e ter resposta aberta e contundente para todo.
É … Seguir leyendo
