La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Recordo dun pobre infeliz

Onte pola mañá recibín a visita dun antigo compañeiro de escola ao cal non vía desde hai máis de vinte anos. Era tolo polo fútbol. Tiña tamén a afección das novelas do oeste, especialmente as que firmaba Marcial Lafuente Estefanía, de quen se consideraba un devoto admirador. Un día fómolo ver ao bar Orellas, en Ourense, na rúa da Paz, moi cerca da casa de Otero Pedrayo. El pediulle un autógrafo, que o novelista lle firmou nunha folla de libreta. Confesoume que aínda o garda, pero que xa non le aqueles libros.

Falamos dos amigos da infancia. De algúns, deume noticias; de moitos, xa non sabe nada. Recordando, preguntoume se lembraba un rapaz moi coitadiño a quen todo o mundo lle batía polo pracer de meterse con el, aínda que era grande, e que non se defendía nin sequera dos máis pequenos e que pasaba os recreos chorando.

Deume datos … Seguir leyendo

Unha dama inflamada

Debeu ser no ano 1960, quizais un pouco antes; tanto ten. O caso é que a emisora parroquial da miña vila, que dirixía un cura, acordou recoller nunha gravadora o testemuño exemplar dunha señora manifestamente católica, non recordo ben por que motivo. Para cumprir con aquela misión alá fomos outro rapaz e mais eu, que faciamos unha parte non pequena dos programas, a rexistrar en cinta a voz da muller elixida. A min picábame a curiosidade por saber que nos ía dicir unha señora que probablemente debía ser algo santa.

A decepción foi grande. A cristiá púxose a pasear polo salón da casa cos ollos virados cara ao ceo e as mans xuntas, como se estivese rezando, e empezou a dicir que a inflamaba o Corazón  de Xesús. Díxoo con tal énfase, que aos dous rapaces nos deu esa risa regañada dos momentos inoportunos e pasamos un momento difícil.

Mentres … Seguir leyendo

A historia do xudeo Zeiler

Nunha revista inglesa leo a historia de Robert Zeiler, unha vida tan dramática que ben se puidese converter no símbolo das moitas traxedias que os seres humanos levan padecido ao longo deste século. Este home, nacido en Berlín, fillo dunha xudía e un xentil, foi detido polos nazis no ano 1943 baixo a acusación de dar albergue a unha persoa daquela condición, é dicir, a súa propia nai, que vivía con el despois de divorciarse. Por esta razón, Zeiler foi internado no célebre campo de concentración de Buchenwald ata a fin da guerra.

Cando o xeneral Patton liberou aquel centro de exterminio, Robert Zeiler pesaba arredor de corenta quilos. O primeiro que fixo foi buscar a súa nai, á cal atopou finalmente en Checoslovaquia. De volta en Berlín, as novas autoridades comunistas acusárono de ser un espía americano e metérono preso.  Despois de peregrinar por varios cárceres, Zeiler acabou novamente … Seguir leyendo

Gustos

Onte pola tarde, durante o paseo, pareime a falar cun albanel que estaba levantando unha parede de ladrillo. Levaba o uniforme regulamentario: peito ao aire, sen camisa, zapatos  stragados de pisar no escombro e pantalóns rachados. Era pequenote, cunha desas barrigas de bo com ellón, pero que a mocidade e a tersura dos músculos aínda manteñen dentro dos límites dunha certa estética. Resultou ser falador, polo que picamos na conversa durante un  anaco bastante grande. Tamén me pareceu prudente, porque cando lle fixen ver que antes, onde el estaba traballando, había unha chapuza, dixo que dos seus colegas non opinaba.

Pareceume que sabía moito de cabalos. Decateime porque pasou por diante de nós correndo, totalmente desbocado, un pony de color marrón, perseguido por un neno. Tíñalle feita a ficha: recén castrado, pero “aínda co visio”, segundo dixo, e malo, incluso un pouco falso. Pregunteille se o coñecía e respondeume: “Por … Seguir leyendo

Misa en San Patricio

Como Joan Perucho é un home relixioso e practicante, de fe sinxela, o domingo que estivemos xuntos en Nova York dixo que quería ir á misa á catedral de San Patricio, na Quinta Avenida, que ademais celebraba o cardeal Joseph O’Connor. Decidín acompañalo. A primeira sorpresa foi ver o templo abarrotado de xente, incluídos mozos e mozas, que mantiñan un comportamento desenvolto e pouco dramático, como se asistisen a un acto alegre, nada angustioso. É dicir, o contrario do que eu vivín cando era neno.

A segunda sorpresa produciuse cando apareceu o cardeal en escena. Subiu as escaleiras do presbiterio, cara ao altar, a paso ximnástico, exactamente igual que fan os cantantes ou os actores nos escenarios, no instante en que se dispoñen a empezar o espectáculo. Xusto ao revés da rixidez solemne que se gasta por aquí.

Outra cousa que me sorprendeu foi o remate da homilía, pronunciada nun … Seguir leyendo

Un pequeno escándalo

Onte pola tarde vin en Ourense un home que quería matar a outro. Ou polo menos iso era o que dicía. Saía eu do meu coche para visitar uns amigos, cando me atopei cunha disputa no medio da rúa. O que lanzaba as ameazas era un individuo alto e forte, aínda novo, mal afeitado, coas veas do pescozo violentamente infladas pola carraxe. O ameazado parecía dez ou quince anos máis vello, calvo e gordecho, pacífico e con cara de estar moi asustado, acorazado dentro do auto, coa ventaíña a medio baixar por se acaso.

Non asistín á orixe exacta do conflito, pero non era difícil adiviñar que se trataba dunha parvada relacionada co tráfico, como tantas. Pareceume entender que o tipo que facía de matón estaba indignado porque o outro lle tocara a bucina. Algo así. Fose o que fose, o caso é que o alboroto foi longo e ruidoso, … Seguir leyendo

Johann e Juanito

Tiven un amigo na adolescencia que se chamaba Cardesí e estaba tan farto de que todo o mundo se rise del que empezou a chamarse Carlos. Desde entón, a min quedoume o gusto polos nomes normais, como Manuela, Antonio ou Francisco, ó contrario da moda actual, que consiste en bautizar ós nenos con nomes raros. Non é un costume nin novo nin extravagante. Cando os romanos chegaron á península Ibérica, os pais non tardaron en adoptar os nomes dos invasores, moitos dos cales aínda perviven nos nosos días. Tenden a desaparecer, ou a mesturarse mais ben, como empeza a pasar coas moedas do euro. Xa hai algún Jimmy por acá e algún Paco por alá.
A pesar de todo, eu teño fillos con nomes raros. A cousa ten a súa explicación. Cando os meus sogros estiveron aquí por primeira vez, quedaron bastante sorprendidos de que a xente lles cambiase o … Seguir leyendo

A ciencia

O martes pola tarde, atopei na rúa un señor que me estivo falando durante algún tempo de Álvaro Cunqueiro, do cal, segundo me contou, foi amigo. O citado señor é químico de  profesión,  pero aseguroume que a súa verdadeira vocación eran as letras e as humanidades. Non me estraña porque, en xeral, case ninguén está de acordo coa súa profesión. Eu coñezo algunhas persoas no mundo da literatura que se senten fascinadas pola astronomía ou pola medicina, incluso pola economía. Mesmo coñecín o caso dun escritor limpabotas. Tamén abundan os da parte contraria. Carmen Alborch, por exemplo, cando era ministra, dixo que lle gustaría ser poeta.

Este home que me parou na rúa contoume unha cousa de Cunqueiro que eu non sabía, é dicir, que o escritor galego estaba moi interesado na ciencia. Non me sorprendeu, pois criouse en casa con botica, nunha época na que os boticarios preparaban remedios … Seguir leyendo

Unha maneira de pensar

A decisión que acaba de tomar o presidente Clinton de reducir de xeito significativo os gastos de defensa, parece contradicir a idea, tan querida por amplos sectores da esquerda mundial, de que quen en realidade manda nos Estados Unidos é a mastodóntica industria militar, un conxunto anónimo de intereses tan poderosos que convertería o primeiro mandatario daquel país nun pobre títere burdamente manexado por fíos invisibles. Digamos, polo menos, para non sermos categóricos, que esa idea non resulta agora tan clara.

Para moitas persoas, non obstante, aceptar esta última posibilidade convértese nun auténtico drama intelectual, pois significa abandonar vellos hábitos mentais, solidamente establecidos e difíciles de cambiar. De aí que algunhas delas prefiran afundirse aínda un pouco máis na escuridade da caverna onde habitan, convencidas de que a luz que vén de fóra é máis que unha trampa ou un engano.

Son as vítimas diso que eu teño chamado o … Seguir leyendo

Pasatempo

Nun daqueles exámenes de reválida que era necesario pasar nos meus tempos de estudante, na proba de matemáticas puxérannos un problema que tiña pouco que ver coa materia estudada, na que había que había abundancia de teoremas e ecuacións. Por esa razón produciuse un grande desconcerto, sobre todo entre os alumnos denominados chapóns, pouco dados a calquera alteración que introducise o máis pequeno desorde na ben regulada mediocridade que con tanto esforzo cultivaran durante meses e meses de aplicación.

Excuso dicir que houbo máis que desconcerto, pois aos poucos minutos de que nos entregaran a papeleta coas preguntas, foise formando un xordo murmurio que pasou rapidamente da sorpresa á indignación e que rematou en pranto. Á miña beira tiña eu a un compañeiro que ao falar prendía no «erre» e que non facía máis que repetir , a maneira de interxeción, unha palabra escremental e fea, que por levar a … Seguir leyendo