por amarxedotempo | Abr 15, 2017 | Marxe
Unha das primeiras veces que fun ao circo, cando era neno, acudín emocionado e nervioso por ver dous números que anunciaran o día antes, dando berros nas rúas e tocando unha trompeta, dous gordos vestidos de pallasos. Tratábase dun circo pobre, cun nome pouco prometedor, polo menos se un o compa raba cos clásicos Circo Ruso e Circo Americano. Chamábase Isabel y Fernando e pola fala e o acento dos seus artistas e empregados, non procedía da estepa nin das grandes chairas, senón dalgún lugar de Andalucía.
Os dous números anunciados eran os cabalos ananos de Mongolia e as pulgas trapecistas de Venecia. Empezada a función, os cabalos parecéronme preciosos, mentres que, arredor de min, a xente ría sen piedade e dicía que se trataba de cans disfrazados. A verdade é que eu escoitei algún ladrido, pero non dubidei.
Tocante ás pulgas, á distancia na que eu me atopaba non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 14, 2017 | Marxe
A primeira vez que oín falar dun sabio, do que escoitara dicir que ensinaba no instituto de Ourense, imaxineino cun cucurucho bordado de estrelas na cabeza, lentes na punta do nariz e vara máxica na man. Escuso engadir que cando o tiven diante, xa convertido nun dos meus profesores de bacharelato, a decepción foi tan grande como non resultará difícil adiviñar. Ademais era pequeniño, falaba coma se tivese papas na boca e non se parecía precisamente a Demóstenes. Naturalmente, por sorte, as aparencias só eran un engano.
De santos vivos, o primeiro que coñecín foi a Pío XII, de quen os periódicos publicaron de maneira destacada a noticia de que vira a Cristo. Pero aquela historia non me impresionou demasiado, máis que nada porque eu xa daba por suposto que o Papa tiña que ser un santo, pero ademais porque, naqueles tempos, Roma e o Sumo Pontífice quedaban tan lonxe … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 13, 2017 | Marxe
Teño un amigo que cando entra a primeira hora da mañá nunha desas cafeterías enormes nas que, antes de empezar o traballo, a xente almorza en silencio de pé diante da barra, sen falaren uns cos outros, aínda adormecidos pola modorra pesada do sono, ten a sensación de atoparse entre tolos disimulados de persoas normais. Para non incrementar o que el considera unha triste confraría de fantasmas, sempre se senta nunha mesa á parte, aínda sabendo que dese xeito provoca a irritación dos camareiros.
Onte, porque me citaron moi cedo nunha emisora de radio, vinme metido nunha desas cafeterías, tomando un café desa maneira que tanto irrita ao meu amigo. Elixín sitio ao lado dunha señora que estaba lendo o periódico, mentres mollaba churros nunha taza de café, que logo levaba á boca sen erguer os ollos do diario.
Cando a muller se decatou da miña presenza, miroume con cara … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 12, 2017 | Marxe
Pasei a mañá do domingo sentado nun butacón de madeira, nun dos porches da casa, lendo os periódicos con tranquilidade, incluídas esas revistas que agora traen os diarios como complemento. Entre lectura e lectura, foron transcorrendo as horas, que correspondían ademais a un día azul, fermoso e alegre, se non fose polas noticias que chegan dos campamentos dos refuxiados en Albania, ateigados de xente que foi expulsada da súa terra. Por fortuna, no mundo ocorren tamén cousas boas. Por exemplo, segundo unha enquisa que se publicaba onte neste mesmo periódico, os rapacese as rapazas españois séntense, en xeral, bastante felices.
Pois nunha desas revistas que lin, viña unha entrevista cunha persoa coñecida, moi popular e apreciada por moita xente, que falaba de si mesma con entusiasmo. Non deixa de ser chocante iso de tratarse a un propio con tanto optimismo, case poñéndose de exemplo para os demais. Unha conduta dese … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 11, 2017 | Marxe
Acabo de ver unha donicela. Estaba no alto do muro dos frades, ao pé deuna mazaira, mirando xusto para min, como se me desafiase cos ollos. Foi unha visión breve, que durou apenas uns segundos, pero que me produciu unha certa inquietude. De neno oín contar cousas terribles deste pequeno animal. Por exemplo, que lle podía quitar a voz aos cans. Tamén se dicía que o seu alento era malo para a saúde da xente. os efectos nocivos da súa mordedura fala moito claramente o noso refraneiro: «Se te morde a donicela, busca viño e busca vela, que mañá che darán terra».
O curioso é que este bicho que ten tan mala fama, ten en cambio uns nomes preciosos. En galego, por exemplo, ademais de donicela chámase doniñoa, denosiña, dolosiña, garridiña e outros semellantes, todos cariñosos. En castelán chámanlle sobre todo comadreja, pero tamén donecilla e mostolilla. Para os vascos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 10, 2017 | Marxe
Onte pola mañá estiven na Coruña para participar nos actos organizados por Intermón baixo o lema de “Un día para a esperanza”. No manifesto que me pediron que lese dábanse datos tremendos sobre o ensino no Terceiro Mundo: cos gastos que se empregan na fabricación e adquisición de armas durante uns poucos días de cada ano sería dabondo para resolver ese grave problema que teñen os países pobres. Cando estaba lendo o texto que me entregaron, pola cabeza pasáronme algunhas lembranzas relacionadas co obxecto que nos congregaba alí aos que acudimos á cita da esperanza. Non eran lembranzas de feitos chamativos, pero si moi importantes.
O primeiro recordo ten que ver con Suecia e o escándalo nacional que se montou alá polos anos sesenta cando no norte do país, nunha aldea remota, atoparon a un analfabeto. Foi noticia a moitas columnas en todos os periódicos, o cal a min me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 9, 2017 | Marxe
A feira do libro de Bolonia xunta todos os anos nesta fermosa cidade italiana milleiros de persoas de todo o mundo, que se reúnen nun recinto inmenso, no que é necesario andar moitos quilómetros para ver só unha pequena parte dos libros expostos. Trátase, polo tanto, dun universo. O mesmo se pode bater cun grupo de iranianos que fan as súas oracións postos de xeonllos nun dos corredores, mentres a xente pasa ao lado deles indiferente, que observar como este ano, as casetas de España e Canadá están fronte por fronte.
Esta feira non é para o público, senón para profesionais, o cal quere dicir que os libros non se poden comprar, senón que se exhiben, naturalmente coa intención de vender os seus dereitos de edición e tradución para outras linguas. Quen máis vende, como é lóxico, son os ricos; e quen compra, por suposto, son os pobres.
Como hai … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 8, 2017 | Marxe
Onte falei aquí da mentira dun escritor e dixen que me importaba tan pouco como as trampas que fan os ilusionistas. Xa teño dito outras veces que hai mentirosos magníficos e que en Galicia non faltan. En Ourense, por exemplo, había un que chegou a dicir sen reparos que tiña unha estatua dedicada nun parque dos Estados Unidos como agradecemento por salvar un neno das fauces dun cocodrilo. Eu oínlle contar a acción heroica que o inmortalizou e era un prodixio de sabedoría narrativa, un relato maxistral.
Este mesmo mentiroso, en Venezuela, un país no que todo o mundo sabía que nunca estivera, pasou dous días loitando cunha serpe enorme, gorda como un boi e longa como un sedeño. A loita, narrada como unha novela de aventuras, incluía a forza física, un espello, un anano, unha formiga benefactora e un can xigantesco.
A formiga tiña incluso nome de especie: era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 7, 2017 | Marxe
Estes días pasados que andei por Ourense, aproveitando as vacacións, tratei de coñecer algunhas cousas relacionadas coa miña terra, especialmente desas novidades que non saen nos periódicos. Por exemplo, había meses que non sabía nada do Lobo Coxo, un exemplar famoso que vivía na Limia. Dixéronme que ultimamente non o ve ninguén, o cal fai pensar que debeu morrer de vello. Desde logo, gustaríame que esa fose a causa e ningunha outra máis pesimista respecto do comportamento humano.
Segundo todos cantos o coñeceron, o Lobo Coxo non era mala persoa. Ninguén lle sabe de ningunha falcatruada gorda, salvo algunha ovella pillada nun descoido, e pouco máis. Quizais non fose mérito seu, porque en tempos de fartura como estes que vivimos, a fame resulta fácil de saciar, pero esa virtude hailla que recoñecer.
Tamén me dixeron que volve haber moitas cegoñas en Xinzo: un amigo meu contou uns cento trinta niños. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 6, 2017 | Marxe
Non é raro que durante os coloquios que se adoitan celebrar despois das conferencias, xurda de cando en vez un louco que fai unha pregunta desatinada. O que resulta máis improbable é que xurdan sete toliños, un detrás do outro, e que o coloquio remate nunha situación absurda e incomprensible, aínda que moi divertida. Pois iso foi o que lle sucedeu nunha ocasión ao escritor peruano Alfredo Bryce Echenique estando eu presente e que el chegou a pensar que fora unha broma coidadosamente organizada polos seus amigos.
O que me estraña é que a Alfredo lle pasase esa idea pola cabeza, tendo en conta que a súa vida está chea de acontecementos bastante máis absurdos que aquel. En verdade, eu nunca coñecín a ninguén a quen lle sucedan cousas dunha comicidade tan disparatada, tal como se pode advertir no excelente libro de memorias que acaba de publicar, Permiso para vivir… Seguir leyendo
