La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha bicicleta no ceo

De todas as versións que escoitei de neno sobre a natureza do ceo, a que máis me gustou sempre foi a que daba unha rapaza que traballaba na casa dos meus pais e que me sacaba a pasear polas tardes. Á beira do río, contemplando os cágados que se movían con axilidade na auga, oínlle dicir un día que no ceo había bicicletas con rodas de dez quilómetros e avións pequeniños para subir desde o chan ata o asento, ademais dun cine enorme onde se podía ver, minuto a minuto, o que seguía pasando na terra. Encantoume.

Ese foi o ceo que me fixo soñar con ser santo durante tempo. Por merecelo, cheguei a regalarlle unha preciosa pelota de goma a un amigo antipático e caprichoso. E se non fose porque advertín á miña nai dos fervores que me inflamaban, un día tería comungado en todas as misas, seis ou … Seguir leyendo

Chegou o cuco

Onte pola mañá cedo, cando aínda non saltara da cama para empezar os traballos do día, unha alegría primaveral encheume de súpeto o corazón: oín por fin o canto do cuco, que estaba esperando desde hai tempo e que por segundo ano consecutivo chegou tamén con atraso. En canto o escoitei, corrín ata a ventá do cuarto, abrina de par en par e deixei que entrasen xuntos na casa o canto do paxaro e mais o sol. O senvergonza cantaba con forza, agachado e clandestino entre as árbores dun bosque próximo.

A alegría de escoitalo viuse agrandada ademais porque hai unha crenza que asegura que quen escoite o cuco en xaxún vivirá moitos anos. Naturalmente, tomei o almorzo con gusto e con calma, sentado no porche, sen máis preocupación que a de atopar unha postura cómoda e deixarme levar contemplando a paisaxe.

A mañá era espléndida, azul e limpa, cun … Seguir leyendo

Unha bomba de man

Ese sancristán do que falei onte aquí gardaba unha bomba de man na casa, traída da guerra. Cando ía de festa ao San Ramón de Cambeo ou ao San Vitorio do Castro, levábaa consigo, atada cunha corda ao cinto. A pesar das recomendacións do señor cura, que tiña medo que un día fixese un disparate, non conseguía desprenderse daquel costume imprudente. A resposta era sempre a mesma: “De noite, polos camiños, nunca se sabe o que un pode atopar”. Fixo falta que houbese unha morte para que aquel home se convencese.

O morto foi un veciño de Beiro, irmán dun criado que tiña un tío meu. O pobre tamén trouxera unha bomba da guerra. Unha tarde de verán, á hora da sesta, escoitouse un estoupido espantoso e alá se foi o infeliz, que quedou completamente destrozado, recollidos os cachos nun caldeiro. Deixou a familia sen casa.

Isto das bombas de … Seguir leyendo

O andar do mundo

Estes días, todo o mundo pregunta por Ánxel Fole, de maneira que hai que andar de radio en radio respondendo á curiosidade dos demais. Nestas circunstancias acórdome dun día que escoitei un mitin político tres veces, no que participaban sempre os mesmos oradores, pero en tres localidades diferentes. Chamoume a atención que dicían as mesmas cousas en todos os sitios, incluídos os chistes. Nun primeiro momento non me gustou, ata o punto de que me pareceu un trazo de cinismo ou algo semellante.

Pasado algún tempo, decateime de que as persoas que andamos falando en público de cousas que non teñen que ver coa política cometemos idéntico pecado. De xeito que as conferencias que damos nun lugar acaban sendo intercambiables con outras que pronunciamos xa e con algunhas que pronunciaremos aínda.

É o que me sucedeu onte con Fole. Falei en tres emisoras de radio sobre o escritor e acabei … Seguir leyendo

Charla nocturna

Na última viaxe que fixen a Madrid, hai un par de días, saín de bares pola noite con algúns amigos, entre eles Pepe Esteban, Mariano Tudela e Carmen Debén. Desde as nove da noite ata as dúas da mañá, estivemos de cháchara, cada vez máis divertida, conforme as copas ían facendo o seu efecto. Como eu apenas bebo, non porque non me guste, senón porque non me deixan, nestas situacións de seguida quedo fóra, cunha lucidez que procuro disimular. Neste caso, como Carmen se mantiña tamén dentro dos límites da sobriedade máis absoluta, deixamos a Pepe e a Mariano co seu discurso ocorrente, ás veces circular, e puxémonos a falar entre nós.

Na súa longa vida de periodista, que empezou cando era case unha nena, Carmen Debén viviu trinta e tres vidas, polo menos, cada unha máis interesante que as anteriores, pero todas cheas de episodios dignos de figuraren nunha … Seguir leyendo

Apunte gastronómico

Cando eu andaba metido nesas cousas da gastronomía, nun capítulo de confrades celebrado coa solemnidade literaria tan propia do medio, un ilustre escritor experto na materia, ben equipado de dente e non mal provisto de estómago, falou con fruición contaxiosa de larpeiro dun prato no que interviñan mariscos, fideos e non sei que exquisiteces máis. A indiferenza con que acollín o seu entusiasmo levouno a facer un comentario non demasiado amable nin xentil sobre a cociña galega, tan elemental que parecía cutre e tan simple que parecía pobre.

A réplica non lle veu de min, que teño unha sensibilidade bastante roma para sentir como ofensas patrióticas as opinións críticas sobre o meu país, senón dos comellóns de fóra, especialmente tres cataláns que asumiron a defensa dos produtos naturais galegos cun ardor que anulou nuns poucos minutos o ataque desconsiderado do barrigán. Corrérono a mariscos, igual que se fose a pedradas.… Seguir leyendo

Auga e liberdade

Onte, cando me acordei aquí de Jorge Semprún, especialmente daquelas mans que un día empuñaron un revólver para matar dun tiro polas costas a un soldado alemán case adolescente, non me decatei de que nestes días se cumpren cincuenta anos da liberación dos campos de concentración, nun doscales, o de Buchenwald, estivo internado o novelista español. Alí conviviu con varios miles de persoas, moitas das cales morreron de horror e desapareceron, convertidas en fume, pola enorme cheminea dos fornos crematorios.

Tanto tempo despois, Semprún non conseguiu liberarse da imaxe daquel fume fatal: unha densidade escura producida por centos e centos de corpos calcinados, consumidos polo lume para non deixar rastro da barbarie. Tampouco puido esquecer o cheiro a carne queimada, un arrecendo doce que aínda leva no corazón.

Hai no libro moitas páxinas para recordar. E u quero traer aquí, como testemuño do aniversario que conmemoramos hoxe, un episodio que … Seguir leyendo

Présa

O outro día, en Madrid, pola tarde, sentei nun banco, na rúa, non tanto por descansar, que non o necesitaba, senón por mirar xente. Cando estou de viaxe, fágoo con frecuencia. Unha vez, en París, en iguais circunstancias, cheguei ao convencemento de que os homes franceses, en xeral, son bastante feos: hai moitos que se parecen a aquel actor que se chamaba Louis de Funes e que tiña cara de pera. Pola mesma razón, creo que os alemáns, a pesar da mala fama que teñen, resultan máis vistosos, incluso eses tipos tripudos, bons bebedores de cervexa e ávidos comedores de salchichas, que aparentan ter boa saúde e nunca resultan cómicos.

En Madrid, tirei a conclusión de que a característica máis chamativa da xente que anda pola rúa é que camiña de présa, tanto os gordos como os delgados. No tempo que estiven observando vin a varios señores que corrían e … Seguir leyendo

Un negro racista

Non recordo onde lin a historia dun negro catalán, porteiro nun hotel de Barcelona antes da Guerra Civil, que acabou internado nun campo de concentración nazi. Pola color da súa pel, pronto se converteu nunha figura destacada entre os demais presos, ata o punto de que as autoridades o nomearon mozo de comedor ao servizo do mando militar. Esa circunstancia fixo que non fose dos que peor o pasaron naquel inferno, aínda que non se librou de castigos e humillacións, incluída a morte ao final.

Cando os oficiais entraban no comedor para xantar, contemplaban o negro como se fose un animal raro e non se privaban de abrirlle a boca para mirarlle os dentes, igual que se fai cos cabalos, ou turrarlle das orellas, quizais só por divertirse. O peor era cando lle arrincaban os pelos do bigote, o que lle causaba unha dor insoportable.

Outro negro, membro do grupo … Seguir leyendo

Un home que manda

Nunha importante reunión que se celebrou en Ucraína pouco antes da caída de Gorbachov, coa asistencia dos líderes políticos de varias repúblicas, incluído Boris Ieltsin, este último bebeu tanto que acabou caendo da cadeira como un saco de patacas. Os membros da delegación que el mesmo presidía, sen perder a calma, pediron axuda para levantar do chan aquela mole humana e despois lévarono ata un cuarto veciño onde o deixaron durmindo. Uns minutos máis tarde regresaron á sala e proseguiron a negociación.

Aos poucos meses, en decembro de 1991, na célebre xuntanza na que os dirixentes de once repúblicas decidiron a liquidación política de Gorbachov, o mesmo Ieltsin caeu redondo borracho sobre a mesa e só ergueu a cabeza para dicir unha vez a frase “Tes razón”, non se sabe dirixida a quen, e caer de novo no sopor.

Este home, non obstante, ten moitas posibilidades de gañar as próximas … Seguir leyendo