por amarxedotempo | May 15, 2017 | Marxe
Escribo desde o dormitorio frascinscano dun modesto hotel de cuáqueros, en Londres. Non me sinto incómodo, a pesar de todo, por máis que as condicións do aloxamento estean nos límites da pobreza: nin cuarto de baño nin teléfono; apenas unha cama de frade, unha lámpada de papel de arroz, unha pileta para lavarse e unha mesa de madeira pelada, sen verniz. Nas paredes abundan as estampas relixiosas, con rostros melancólicos que se parecen moito ás rapazas e aos rapaces do servizo; todos moi tristes.
Grazas a esta primeira experiencia, onte pola mañá, cando ía camiño da Universidade de Londres para participar no Simposio de Estudos Galegos, sentinme o que realmente son: un pequeno escritor dun pequeno país que escribe nunha lingua pequena. Ás veces, un simple hotel pode axudarnos a non esquecer a realidade.
Tamén é certo que podiamos estar mellor instalados, sen que peligrase por iso a conciencia da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 14, 2017 | Marxe
Estiven en Salamanca, nunha viaxe de ida por volta, para dar unha conferencia sobre Gonzalo Torrente Ballester, enmarcada nun ciclo que lle dedican estes días con motivo da Feira do Libro. O tema que me pediron foi o das tertulias de Baiona, é dicir, as reunións que mantiñamos nun café desta vila nas mañás dos veráns, un costume que se repetía cada ano ao chegar o mes de xullo, como teño contado aquí tantas veces, e que durou arredor de vinte. Confeso que falei algo nervioso, eu que son bastante tranquilo para estes mesteres, porque tiña na primeira fila a Fernanda, a súa muller, que como resulta fácil de entender, é quen máis cousas sabe del.
Por certo que, despois da charla, ela mesma nos invitou a cear na súa casa, onde os convidados falamos agradablemente durante varias horas. Fíxome raro estar sentado naquel salón por primeira vez sen a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 13, 2017 | Marxe
Unha das cadelas que temos na casa está criando agora os sete cachorriños que trouxo o outro día: sete rebolos pequenos, negros como o pecado do cal proceden. Naceron dun desliz. Resulta que aí atrás, cando o animal andaba en celo, metémoslle na casa un can da mesma raza: precioso e forte, moi ben educado, con todos os papeis en regra, prestado por uns amigos. Tivemos que devolvelo aos poucos días case avergonzados, pois o pobre, a pesar da boa vontade que lle botou, non fixo nada.
Non é que fose un inútil, senón que ela se comportou como unha señorita digna e distante. Para min, que el se pasou de obsequioso: dáballe a súa propia comida, deixábase morder nas orellas e estaba tan pendente dela que eu creo que lle debeu parecer un pouco empalagoso. O caso é que se foi igual que viñera.
No celo seguinte, a cadela … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 12, 2017 | Marxe
Onte pola mañá, unha xove periodista, intelixente e guapa, someteume a un interrogatorio deses que eu chamo terroristas. Entre as moitas preguntas que me fixo, pediume que lle definise o ser humano máis feliz e o máis desgraciado da historia. O primeiro, ocorréuseme pronto: Emmanuel de Coulanges, aquel primo de Madame de Sévigné que envellecía ao revés, pois cada ano que cumpría estaba máis novo, e que pasou a vida bailando, sempre con rapazas novas, indiferente a calquera clase de sufrimento. Cando algo lle ía mal, facía unha canción. Incapaz de estar quieto e de parar na casa, a súa muller díxolle un día que debía vivir nun bambán.
Polo que respecta ao ser humano máis desgraciado, foron tantos que a elección resulta case imposible, ademais de que estou seguro de que aqueles que máis sufriron eran persoas anónimas. Sen embargo, obrigado pola insistencia da miña pertinaz interrogadora, non podía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 11, 2017 | Marxe
Hai apenas dez minutos, cando me sentei diante do ordenador para escribir o artigo de hoxe, lucía o sol con forza no medio e medio do ceo. Agora mesmo, non obstante, está todo negro como boca de lobo e o vento zoa con furia nas árbores de arredor, anunciando a tormenta. Os cans quéixanse como se lles doese algo e buscan amparo cerca de nós, acochándose debaixo das mesas. O monte da Groba, que pola mañá tiña unha gozosa color azul tomada en préstamo da transparencia luminosa do día, parece nestes momentos unha pantasma envolta en chuvia, por non dicir un monstro adormecido ou asustado. Desde logo, o día mete medo.
Hai anos, cando a xente era máis crédula que agora, en días coma este rezábanse oracións nas casas e queimábase loureiro; tamén se tocaban as campás e invocábase a Santa Bárbara, protectora contra o trono e contra a chispa. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 10, 2017 | Marxe
Hai un político inglés, Roy Hattersley, gordo de dobre papo, cara feliz e sorriso fácil, que pasará á historia pequena do Reino Unido porque indirectamente foi o responsable da introdución no seu país desa cousa que nos Estados Unidos chaman a linguaxe da corrección política. Un periodista inglés que enviou un artigo sobre o citado político a un periódico de Nova York, no que o describía como gordo, contou que esta palabra lle fora corrixida e substituída no texto por unha expesión que incluía a palabra nutrición.
Foi así como se importou a moda americana. Desde entón fixéronse numerosos cambios lingüísticos, incluídos os himnos da igrexa e as cancións populares infantís, como aquela que falaba dunha ovelliña negra, transformada agora nunha ovella verde. Por suposto, dun político ben nutrido non se debe dicir que está gordo.
Esta renovación leva dado orixe en España a varios comentarios humorísticos, que consideran o … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 9, 2017 | Marxe
O venres pola noite, cando saía dun aparcadoiro soterraño na Coruña, o encargado da caixa, despois de pagarlle o importe, ao darme a volta preguntoume moi amablemente se lle podía contestar a unha curiosidade que sentía. Naturalmente, díxenlle que si. O que el quería saber era se as cousas que conto aquí día a día me suceden a min en realidade. Cando lle respondín de maneira afirmativa, deume as grazas e eu seguín o meu camiño. Ignoro se o citado señor quedou satisfeito coa resposta ou non, aínda que pola cara que puxo, deume a sensación de que aceptaba a explicación como válida. O certo é que non lle puiden aclarar máis.
Esta mesma pregunta, formulada de maneiras moi diferentes, fanma con frecuencia. Algúns, escépticos ou desconfiados, amosan as súas dúbidas. Un dos argumentos que empregan é o de que non é posible que en Xinzo de Limia haxa tanta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 8, 2017 | Marxe
A desaparición de Juan Ramón Masoliver, a quen evoquei no artigo de onte, tróuxome tantos recordos que non me resultou fácil pensar noutra cousa durante todo o día. Xa dixen que era un señor raro, algo estrafalario, pero intelixente, divertido e boa persoa. En Rusia descubrín a súa sensibilidade relixiosa, o cal non deixou de sorprenderme, pois non me casaba cunha personalidade tan irónica e corrosiva, mesmo irreverente con case todo. Ata entón, eu sempre o tivera por un auténtico volteriano.
En Rusia decateime de que estaba equivocado. Entraba en canta igrexa atopaba aberta, que non eran moitas, e púñase a rezar cunha fe e un recollemento que contrastaban coa súa actitude iconoclasta de crítico feroz. A final, os soviéticos xa nos programaban visitas a templos antigos, momias, popes e incluso un seminario.
Grazas a esta circunstancia, eu tiven a sorte de coñecer a cidade de Zagorsk, coa catedral da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 7, 2017 | Marxe
Había tempo que non ía por Xinzo de Limia, a vila onde vivín unha boa parte da miña infancia. Fíxeno o outro día, de pasada, e observei que o esporón, o grande asento de pedra que separa a Praza Maior da estrada principal, estaba completamente baleiro. Pareceume raro, acostumado a ver sempre nel, durante moitísimos anos, os vagos profesionais, xente ociosa e inocente, que se divertía con pouco gasto, é dicir, falando de fútbol, mirando pasar os veciños industriais e laboriosos ou simplemente papando a mosca.
Non vou dar nomes por respecto, pero había uns tipos magníficos. Recordo agora, por exemplo, un deles: pelo peiteado para atrás, liso e brillante, como lambido por unha vaca; bigotiño recortado, clase mosca; voz de frauta; corazón de neno… Nunca lle vin dar golpe, tampouco souben de que vivía, pero levaba unha vida fantástica.
A media mañá, se facía bo tempo, xa ocupaba praza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 6, 2017 | Marxe
Pasei a mañá de onte no colexio público de Alxén, en Salvaterra. Os alumnos de cuarto elixíronme como padriño do seu curso, puxéronlle o meu nome a unha aula e colocaron na porta, ademais, unha caricatura miña que encargaron a un caricaturista de Madrid. Antes tiven que falarlles, primeiro, e responder a unha batería enorme de preguntas, despois. Chamoume a atención que estivesen tan caladiños e que preguntasen tanto e tan ben. Unha rapaciña quixo que lles dixese algo en sueco e aproveitei para aprenderlles a dicir gracias, que se di “tack”, a poder ser, repetido como se fose unha metralleta. Foi unha das aventuras de toda a mañá.
Cando chegou o turno de firmarlles, un por un, nunhas cartolinas onde viñan pegadas estas columnas que escribo aquí, despois de poñer o nome deles e a continuación o meu, todos me dixeron con seriedade o mesmo: “Tack”, algúns na fórmula … Seguir leyendo
