por amarxedotempo | Nov 17, 2011 | Marxe
O outro día, mentres esperaba a hora de embarcar no avión que me ía levar de Baltimore a Nova York, entrei nunha das cafeterías do aeroporto para tomar un café. Atendeume un rapaz negro duns vinte anos, de andar torpe. Pola maneira de falar e pola inocencia alegre e limpa da mirada que me dirixiu, decateime de que sufría algún tipo de atraso mental. Fixo o seu traballo con dilixencia, esaxerando un pouco, iso si, o acto simple de limpar a mesa, que me pareceu formaba parte do seu orgullo profesional. Deixouna como unha patena.
Despois de servirme, quedou parado un momento diante de min, sen dicir nada, mirándome fixamente con ese mesmo sorriso que me dedicara ao principio, e preguntoume cantos anos tiña eu. Cando lle respondín, contoume que el ía cumprir vinte e que súa nai xa pasaba dos sesenta. Sen máis, marchou atender outra mesa.
O primeiro … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 16, 2011 | Marxe
Para achegarse ao Muro das Lamentacións, en Xerusalén, hai que levar kipa, é dicir, esa especie de solideo que os xudeus practicantes poñen no cocote. De maneira que, cubertos con ese adminículo, alá nos fumos un grupo de amigos a mesturarnos cos xudeus ortodoxos, todos vestidos de negro, que naquel momento facían as súas oracións. Un destes últimos, vello de barbas brancas con aspecto venerable, foinos collendo un por un para darnos a bendición mentres cantaba impoñéndonos a man sobre a fronte. Pareceume un detalle simpático, incluso algo emotivo. Eu non sabía que o home facía aquilo a cambio duns dólares, que cobrou feliz.
Polo demais, a Xerusalén histórica é unha cidade moi fermosa, aínda que os lugares relacionados coa vida de Xesús resultan un pouco decepcionantes, o mesmo o Monte das Oliveiras que o Horto de Xetsemaní. O máis atractivo, polo menos para min, é a convivencia que se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 15, 2011 | Marxe
Chamoume onte un amigo de Ourense para preguntarme, en ton cariñoso de broma, cales son os dereitos das galiñas. Referíase ao artigo meu do mesmo día, no que eu utilizaba unha expresión semellante, aínda que supoño que el estaba pensando na cuestión do trato que se lles debe dar aos animais en xeral. A verdade é que ignoro se existe algún país no que estean protexidos os dereitos das galiñas da mesma maneira que están os das vacas na India. En todo caso, sen caer en extravagancias, ese é un problema.
Eu recordo a experiencia que me contou un parente meu sueco, que un día, ao saír do dentista, atopouse con que vía a xente reducida do tamaño das formigas. Mentres ía para a casa, loitaba tanto contra o medo de estar volvéndose tolo como co pánico que sentía diante da posibilidade de esmagar a alguén dunha pisada.
Desde que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 14, 2011 | Marxe
Pasei preto dunha hora diante do televisor vendo un deses individuos que queren amañar o mundo. Fixeime nos labios, o lugar exacto a onde hai que mirar para descubrir os tramposos: unha carnosidade arrugada e tacaña de cu de galiña. Estes tipos procuran disimular cos ollos e coas mans o que a boca delata sempre de forma inequívoca. Ao final, resulta cómica a falta de coordinación entre ambas cousas, como nesas películas nas que a voz non se corresponde co movemento dos labios.
Estou seguro de que me atopo diante dun cínico: contundente, satisfeito, feliz polo púlpito. Para propoñerse a si mesmo como modelo para os demais e atreverse a predicar a benevolencia absoluta da propia doutrina, hai que ser bastante golfo, polo menos se un descarta que se trate dun idiota ou dun iluminado.
Coñecedor do percal, contei as veces que empregou a palabra honestidade ao longo da entrevista: … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 13, 2011 | Marxe
Estiven en Madrid para dar unha conferencia na Universidade Carlos III, no marco dunhas xornadas sobre a España das Autonomías, que nesta semana está dedicada a Galicia. A min tocábame falar con Gonzalo Torrente Ballester sobre escritores e letras galegas, pero tiven que intervir eu só porque o querido amigo acaba de pasar a gripe deste ano e tiña medo de que o volvese coller o frío. Fixo ben, aínda que perdeu un par de horas agradables, con centos de mozos e mozas cobizosos de escoitar falar de literatura.
Ademais, vai bastante frío. Por outra parte, como a universidade que goberna Gregorio Peces-Barba queda un pouco lonxe, alá en Getafe, hai que andar dun lado para outro en taxi e resulta inevitable expoñerse ao rigor dese coitelo frío, ás veces coa punta criminalmente afiada, que vén da serra cando sopra o vento do norte.
Por certo que o taxista que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 12, 2011 | Marxe
Bótase de menos, entre os moitos libros que están aparecendo sobre Franco, algún que tratase dos gustos gastronómicos do xeneral. Sería un procedemento bastante seguro para coñecer en parte a súa maneira de ser, ese enigma psicolóxico que tanto preocupa agora a historiadores e biógrafos. Parece que segundo teñen revelado algúns familiares do personaxe, ao habitante do Pardo gustáballe a tortilla de pataca, feita expresamente por un garda civil, e que non desprezaba nin a mortadela nin o salchichón.
En cuestións de gustos culinarios, dona Carmen non conseguiu nunca dobregar os hábitos castrenses do seu home, parco en todo canto afectase ao regalo dos sentidos. Na pugna desatada entre a elaborada cociña burguesa dunha señorita ovetense e os simplificados pucheiros frugais dunha pobre casa ferrolá, gañou sen esforzo a ascese cuarteleira da intendencia militar.
Por estas cousas da cociña, a punto estivo de ser cesado un gobernador civil de Ourense, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 11, 2011 | Marxe
Onte falei aquí do padre Leopoldo Durán e do seu amigo Graham Green, sobre o cal acaba de publicar aquel un novo libro. Foi curiosa a relación do escritor británico con Galicia, que coñeceu grazas ao seu biógrafo. Cada verán, durante anos, o célebre novelista viña ata o noso país. Facía unha primeira parada en Ourense para comer ou cear no San Miguel. Logo achegábase a Oseira, un lugar que lle agradaba e onde compartía algunhas horas de silencio cos monxes cistercienses, co padre Juan María, encargado das obras, a quen Green chamaba “mestre insigne de andamiadas”, ou o padre Honorio, bautizado polo escritor como “cara de santo”.
Desde Oseira, Graham Green ía ata As Regadas, para visitar ao señor Antonio, un campesiño do lugar, con bo viño, gaiteiro, poeta e filósofo sen letra. Era unha das visitas que máis lle agradaban, en parte porque se entendía moi ben con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 10, 2011 | Marxe
Non recordo onde lin, aínda que teño a idea de que foi nalgunha das aventuras do inmortal Sherlock Holmes, que en Londres había un club ao cal soamente podían pertencer individuos insociables. Na sala de naipes, por exemplo, as mesas eran individuais, dispuñan dunha única cadeira e estaban pensadas para facer solitarios. Algo parecido sucedía no salón de billares: cada mesa contaba cun único taco, de maneira que as partidas consistían nun longo monólogo competitivo de cada xogador contra si mesmo.
Un amigo meu, que trata de ocultar a súa timidez debaixo dun manto de ironía cáustica, dicíame onte por teléfono que está tentado de crear un club de inmorais declarados. A cousa ocorréuselle como refuxio contra iso que el chama a moralidade espesa que nos invade. Non soporta vivir por máis tempo entre xente honrada.
Para formar parte do Club dos Inmorais impón condicións drásticas: non pagar o IVE … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 9, 2011 | Marxe
Teño coñecido varios estafadores. Todos son xente intelixente e simpática. Un deles invitoume a dar unha conferencia en Alicante, alá polo ano 1983. Nada máis velo no aeroporto, xa me dei conta de que era un elemento, pero era tarde para librarse das súas poutas. De maneira que o tiven que invitar a comer, a el e á súa moza, porque esquecera a carteira na casa e finalmente acabou por pagarme os billetes de avión cun cheque sen fondos. Iso si, uns meses despois mandoume un abrazo por un amigo.
Nunca máis volvín saber daquel individuo, aínda que estou seguro de que, en caso de atoparnos fronte a fronte, o primeiro que faría, antes de intercambiar unha soa palabra, sería darme un abrazo sonoro, cordial, desbordado. Confeso a miña incapacidade para botarlle unha bronca a un tipo semellante, vencido pola súa graza.
Todo o contrario do que me sucede con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 8, 2011 | Marxe
Foi soamente un segundo. Estaba eu nunha comisaría sueca facendo unha denuncia porque un alcohólico me roubara a bicicleta. Acompañábame o propietario da máquina. Detrás do mostrador, unha rapaza fermosa e nova facíame preguntas e máis preguntas, todas elas sacadas dun formulario que sostiña nas mans. Nun momento advertiume de que da resposta que dese dependía que o seguro me comprase unha bicicleta nova ou non. Tratábase de saber se a bicicleta estaba pechada co dispositivo do seguro.
Confeso que dubidei un segundo, pero antes de que me viñese a resposta á boca, xa o propietario dixera que non, perdendo así toda posibilidade de que o seguro lle aboase o diñeiro correspondente. Cando volviamos para a casa, pregunteille cantos anos levaba pagando e se en todo ese tempo re – cibira algo a cambio. Contestoume que non, pero que non estaba disposto a mentir.
Nese segundo que eu dubidei cabe … Seguir leyendo
