La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Músicos

Unha vez, en Lisboa, cando ía desde A Baixa cara ao Chiado, vin un home vello, mal vestido e roto, que tocaba o saxofón cunha tristeza de mil corazóns desgraciados. Era unha excepción. En xeral, estes músicos pobres tocan bastante mal. Neste último verán, por exemplo, estando en Nova York, sempre que pasaba pola enorme estación de metro da Rúa 42, atopaba un señor duns sesenta anos, gordiño e de pelo branco, vestido cun xersei ruín, moi gastado nos cóbados e escaso na cintura, que tocaba a harmónica tan horriblemente mal que non me explico como non se enfadaba consigo mesmo. Deume a impresión de que sacaba moi pouquiños cartos. Non lonxe deste home, nos mesmos corredores daquela estación, tiña praza fixa outro músico ambulante. Tocaba o violín peor aínda que o seu colega tocaba a harmónica. Rascaba o arco contra as cordas nun fun-fún monótono e repetitivo, sen graza … Seguir leyendo

Un paseo pola capital

Estiven en Madrid para dar unha conferencia na Fundación Ortega y Gasset. Despois de cumprir co cometido, que foi pola mañá, decidín practicar ese vicio virxinal e grato que consiste en andar de papón polas rúas, mirando o que sorprende, deixándose acariciar pola voluptuosidade inocente da preguiza. Nunha cidade grande sempre hai moito que ver, sobre todo en espectáculo humano, máis agora que a economía do país fai emerxer tipos raros, desgraciados ou senvergonzas.

Destes últimos vin trileiros e individuos torvos que ofrecen reloxos de ouro a prezos de ganga. Nas inmediacións, periquitas dispostas a gañar o día antes de comer… Do capítulo das desgrazas, mellor non contar: a miseria ten agora un rostro amarelo, de campo de concentración, absolutamente triste e desamparado.

No apartado de raros, notei a presenza de varios predicadores. Atopei tamén músicos de instrumentos imposibles, un deles tocando un artefacto feito cun paraugas e un orinal … Seguir leyendo

Palabras

Onte pola tarde regresei de Lisboa. Foi unha viaxe breve, pero grata, durante a cal tiven ocasión de saudar a vellos amigos, non a tantos como eu quería, porque o tempo non daba para máis, pero si a uns poucos dos máis queridos. O martes pola noite convidáronme a cear e alá fomos a un restaurante acolledor, coas paredes ateigadas de fotografías asinadas por ilustres visitantes, entre eles algúns dos Kennedy, onde prolongamos a sobremesa ata as dúas da mañá.

A comida estaba riquísima e a punto estiven de dicir que me parecía “exquisita”, pero decateime a tempo de que esa palabra, que en portugués significa “raro” ou “extravagante”, non se pode aplicar nunca aos manxares dun banquete. Por iso dixen simplemente que estaba moi ben. Ese foi un dos temas da conversa. A este respecto, eu contei o que me sucedera un día con Gonzalo Torrente Ballester, que estaba … Seguir leyendo

Cantando a Rigoletto

Onte, mentres camiñaba pola rúa en dirección ao traballo, escoitei de pronto unha voz harmónica e potente que viña de lonxe. Guiándome polo oído, non tardei en saber de que lugar procedía e de que cousa se trataba. Nunha esquina descubrín un home grande e forte, duns cincuenta anos, cunha barriga considerable, que cantaba ópera con sabedoría e bo gusto, por máis que de cando en vez, uns galos inoportunos, como de augardente groso ou catarro vello, lle derramaran a graza da voz e a fermosura do canto.

Cantaba Rigoletto. No pequeno tinglado que tiña exposto, entre unhas caixas de cartón destacaban uns carteis nos que se vían catro o cinco debuxos. Dous deles representaban respectivamente o rostro dunha mociña, supoño que Gilda, a filla do bufón, e outro a un home de aspecto nobre, seguramente o duque de Mantua.

O que máis me chamou a atención foi un cartel … Seguir leyendo

Un xuíz tolo

Conta Chesterton que había en Inglaterra un xuíz chamado Basil Grant, que un día perdeu a razón en plena vista, no momento de ditar sentenza. A cousa non ocorreu de repente, senón pouco a pouco, de maneira graduada e sucesiva. A primeira mostra de que o maxistrado non andaba ben da cabeza deuna cando empezou a rifarlles aos delicuentes, aos que acusaba de egoísmo, de debilidade de carácter e doutros defectos que nada tiñan que ver coas infraccións da lei que os conduciran diante do tribunal.

Máis adiante, das rifas pasou a facer consideracións sobre os acusados que se podían interpretar se non como insultos, polo menos como reconversións dunha gran dureza, incluso como faltas de caridade. A un primeiro ministro chegou a dicirlle: “Búsquese outra alma. Iso que vostede ten non serve nin para un can”.

A explosión chegou no xuízo que presidiu contra dous financeiros, acusados ambos de … Seguir leyendo

Xeografía do corazón

Hai uns días falei nesta columna de a diario da colección que teño de Le petit prince en linguas da case todo o mundo. Como consecuencia daquel artigo chamáronme da Consellería de Familia para pedirme que lles prestase os libros coa intención de facer unha exposición destinada a un grupo de máis de douscentos rapaces de distintas escolas. Onte estiven na inauguración. Eu mesmo quedei sorprendido, pois ata agora nunca vira a colección exposta no seu conxunto, colocada en andeis protexidos por cristais. A verdade é que, vista desta maneira, resulta moi fermosa e bastante sorprendente.

Chaman a atención, sobre todo, as edicións en linguas de alfabeto distinto, como poden ser o grego, o devanagari da India, o cirílico, o xaponés. Nesta última, ademais, os rapaces quedan sorprendidos de que a capa do libro estea “ao revés”, é dicir, na parte que nós chamamos a contracapa e que a lectura … Seguir leyendo

Violencia e nervios

Estiven nun programa de radio co historiador americano Stanley Payne, que acaba de publicar un libro sobre Franco e José Antonio. Nunha das súas intervencións, este célebre hispanista, que consagrou a súa vida académica ao estudo dunha das etapas máis turbulentas da historia de España, dixo que aqueles dous personaxes non se aturaban un ao outro, en parte porque eran moi distintos: frío e pouco simpático o primeiro; con don de xentes e atractivo, o segundo. Se a morte non os chega a separar, acabarían a mal.

Aínda hoxe, ao escoitar estas cousas, sinto un desacougo que me incomoda. Eu fun educado nunha cultura oficial que tiña consagrado a José Antonio como un dos mártires que adornaban a biografía patriótica do Caudillo, herdeiro do seu pensamento e administrador do seu patrimonio espiritual. E resulta que se detestaban.

Tiven algún amigo, lamentablemente xa morto, que sentía verdadeira adoración polo fundador de … Seguir leyendo

O porco

De todas cantas cousas me chamaron a atención nestes días que pasei en Israel, as máis sorprendentes teñen que ver cos preceptos relixiosos e os formalismos destinados a burlalos, o cal non quere dicir que os xudeus sexan hipócritas ou cínicos. Polo contrario, deume a impresión de que son cumpridores, incluso aqueles que seguen os mandatos por razóns de tipo cultural e non por motivos relacionados coa piedade. Por exemplo, nos hoteis só se serve comida “kasher”, como din eles, ou “kosher”, como din os ingleses. Iso significa, por exemplo, que resulta imposible tomar café con leite, porque este último produto está prohibido mesturalo con carne.

Onte mesmo, cando viñamos no avión, nunha compañía de Israel, á hora de xantar, coa bandexa da comida entregáronnos un certificado no que se nos aseguraba que toda a comida era “kasher”, é dicir, que a carne procedía dun animal de dobre pezuña e … Seguir leyendo

Doutor sen letra

En Colombia, a eses individuos analfabetos que saben moitas cousas relacionadas coa vida, chámanlles doutores sen letra. Coñecín un deles hai tempo e pareceume que tiña algo que ver coa sabedoría dos nosos paisanos, pero sen o vicio da desconfianza. Tampouco caía na filosofía das obviedades, como o seleccionador nacional de fútbol, que queda marabillado ao descubrir que, non por ter nacido en Bilbao, un teña que ser forzosamente bo, e que en Barcelona ou Madrid hai tamén xente estupenda.

Falando do narcotráfico, dicía o doutor sen letra colombiano que era tan difícil de  erradicar como a prostitución, porque se trata do mesmo: gusto polo corpiño e gusto polos cartiños. Para ilustralo, puxo o caso do inferno: dous mil anos ameazando co lume e a xente segue pecando, especialmente co corpo e os cartos.

Onte falaba do mesmo tema na televisión un doutor con letra: bastón con empuñadura de prata, … Seguir leyendo

Misticismo e razón

Unha vez, hai xa bastantes anos, nunha tertulia nocturna do Café Derby, en Santiago,  alguén estaba contando que o escritor lugués Ánxel Fole se sentía feliz porque tiña a seguridade de que era capaz de apagar os farois de Lugo só con pasar debaixo deles. O amigo que falaba do asunto aseguraba ademais que era certo, que el mesmo o comprobara. Entón, un dos mozos que asistía á tertulia dixo: “Sería unha casualidade”. Con frecuencia, o misticismo adoita ser simple, pero o racionalismo pode ser tamén moi inoportuno.

Sucedía nas tertulias de Valle-Inclán, segundo contan os que pasaron por elas. Ás veces, cando don Ramón se puña a falar e refería, por exemplo, historias fantásticas, sempre  había xentes dispostas a poñer en dúbida, naturalmente en voz baixa, a veracidade dos relatos do escritor. Sostiñan que se trataba de cousas inventadas.

Onte publicaban os periódicos a noticia de que unha filla … Seguir leyendo