por amarxedotempo | Ene 18, 2012 | Marxe
Non me atrevo a utilizar aquí o nome dun compañeiro da infancia que era horriblemente feo de rapaz e que o segue sendo agora de maior, cando xa pasa dos cincuenta. Tiña o nariz gordo e romo, como unha pataca colorada; a cabeza gardaba unha similitude cómica cunha cebola ou cunha pera e as orellas eran sinxelamente unha calamidade, por non dicir un escándalo. Ninguén o quería, non porque fose espantoso, senón porque en vez de comportarse como un infeliz, que era o papel que lle correspondía, actuaba de ruín e mala persoa.
Eu tíñalle rabia. Tanto me daba que fose bo ou malo, para min abondaba con que fose tan feo. Parecíame que non debía haber rapaces como aquel, quizais porque eu mesmo non me sentía bonito, sobre todo cando un día descubrín no espello que o nariz me empezaba a medrar e que lle saía unha xoroba no … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 17, 2012 | Marxe
Aproveitei as primeiras horas do domingo, co sol brillando nun ceo milagrosamente azul despois da forte batigada de auga que acaba de caer, para dar un paseo por Baiona. É a mellor época do ano para perderse polas rúas tranquilas do interior da vila ou para asomarse ao mar. Os barcos de recreo, atracados nos pantaláns, mostran a falta de afección a navegar. Dá a impresión de que non se trata propiamente de embarcacións, senón de pequenos apartamentos flotantes para tomar de vez en cando un whisky cos amigos.
Mentres camiñaba, vin no chan unha caixa de latón. Pequeniña e alargada, tiña estampada na tapa un neno cun aro vermello correndo polo campo, dúas árbores dunha cor verde intensa, un coello rindo e un paxaro indefinido, quizais un corvo, con cara de traste. Detrás dun muro, outro neno roubaba mazás no alto dunha mazaira.
Quedei con ela e volvín á … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 16, 2012 | Marxe
Non sei que sería daquel rapaz que apareceu nun monte de Ourense, alá cando eu estudaba o bacharelato, e do que aseguraban nos periódicos que se trataba dun neno-lobo. Vino unha vez na Praza Maior e levei unha decepción. Nin tiña as uñas largas como dixeran, nin pelo na cara, nin longos dentes de drácula. Estaba arrimado a unha columna dos soportais, co dedo gordo da man dereita na boca e con aspecto de ser inocente total. Estiven mirando para el algún tempo, supoño que sen moito disimulo, esperando que fixese algo raro: ouvear, atacar a alguén ou andar a catro patas. Logo xa non volvín saber nada del.
Supoño que podería servir de exemplo para comprobar se é certa esa teoría, que agora defenden en América educadores e políticos, de que a vida dunha persoa depende dos tres primeiros anos de vida, especialmente do afecto que reciban e das … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 15, 2012 | Marxe
Dun tempo a esta parte atópome co raposo con certa frecuencia. Hai dous días aínda, volvendo de Santiago pola noite, saíume preto de Pontevedra. Foi na autoestrada, a iso das doce, e pareceume que debía ser vellote porque non se apurou moito a atravesar, como se tivese a experiencia de facelo outras veces e fose capaz de calcular a velocidade dos automóbiles. Tanto que metín o freo, pois deume a sensación de que o podía pillar. Con ese motivo mireino a escasa distancia, non máis de cinco ou seis metros.
Era guapo, co xesto serio dun señor de certa idade, educado e comedido. Naturalmente que tiña o aire de pillabán que lles corresponde aos da súa especie, se me está permitido xeneralizar, pero disimulado por un porte digno, quizais algo soberbio, que se traduciu nunha mirada distante, aínda que atenta e moi cauta.
Para velo mellor, baixei a fiestra do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 14, 2012 | Marxe
Cando por primeira vez na miña vida lle oín falar mal de Rousseau a un profesor de relixión, na miña alma de neno inocente produciuse unha pequena rachadura íntima: o autor do Émile era un dos ídolos do meu pai. Como o heroe dunha traxedia grega, durante algún tempo non sabía ben a quen obedecer, se a voz de Deus que se dirixía a min tronando pola boca acusadora dun dos seus discípulos, ou a voz querida do sangue, oída tantas veces na casa cando escoitaba ponderar a sabedoría pedagóxica do sabio xenebrino.
Ao final convertinme nun traidor. Un par de libros, lidos co espírito temeroso de quen sospeita que está a punto de cometer un sacrilexio, acabaron aclarándome o dilema: Rousseau era un golfo. Confeso que o sentín primeiro polo meu pai, a quen máis tarde lle aclarei as circunstancias da miña deslealdade, pero tamén por ter que darlle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 13, 2012 | Marxe
Anda o mundo da literatura conmovido polas labazadas que se deron Vicente Molina Foix e Manuel García Viñó no programa de televisión que dirixe Fernando Sánchez Dragó. Había tempo que non se producía un incidente desas características entre xentes de letras, que antes, en cambio, eran bastante frecuentes. Todo o mundo sabe que Manuel Bueno lle pegou un bastonazo a Valle-Inclán, a consecuencia do cal o escritor galego perdeu un brazo. O número de poetas que se bateron a espada é infinito, case sempre sen graves consecuencias, aínda que Alexander Pushkin perdeu a vida fronte a destreza do barón Georges d’Anthés.
Cando eu estudiaba no instituto de Ourense, vin unha pelexa entre un conferenciante, que estaba falando sobre o teatro de Ibsen, e un señor do público. Non me acordo ben do motivo, aínda que teño unha idea de que foi durante o coloquio, cando o espectador fixo unha pregunta … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 12, 2012 | Marxe
Unha tarde de verán, haberá doce ou trece anos, pasei unhas horas con Artur Lundkvist na súa casa do barrio de Solna, en Estocolmo, falando de literatura. Saín de alí con dúas impresións: a primeira, que Jorge Luis Borges non recibiría nunca o Premio Nobel, como sucedeu, pois resultaba evidente que o escritor arxentino non lle resultaba simpático ao sueco; a segunda, que Octavio Paz tiña posibilidades de conseguir o galardón, como ocorrería uns anos despois, xa que o mexicano, en cambio, caíalle moi ben.
Daquela, Lundkvist mandaba moito na Academia, que é a encargada de conceder o premio. Un día insistinlle moito a Torrente Ballester, que nestas cousas é un pasota encantador, na necesidade de que aproveitase unha viaxe que ía facer a Suecia para que se encontrase con aquel. Finalmente, conseguín que se visen.
Polo que Lundkvist escribiu nun diario sueco, quedou moi impresionado por Torrente e pola … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 11, 2012 | Marxe
Creo que xa teño falado aquí noutra ocasión da debilidade que sinto polas cousas pequenas. Prefiro unha igrexa minúscula, a poder ser unha desas humildes capelas prerrománicas que abundan na provincia de Ourense e que teñen a sinxeleza emocionante das palleiras, antes que calquera das nosas grandes catedrais. Igual me sucede co fútbol. Xogue quen xogue, sempre me poño de lado dos equipos menos poderosos, o cal me converte nun afeccionado condenado a non celebrar practicamente ningunha vitoria.
É unha debilidade de tipo estético antes que un resaibo ideolóxico. Se non me gustan os imperios e amo os países pequenos, non é por razóns políticas, que tanto me ten unha cousa como outra, senón porque aqueles os encontro algo desmañados, coa torpeza desmesurada dos elefantes, por exemplo, non coa graza lizgaira dos ratos.
Escuso dicir que esta non é a estética do noso tempo, onde se leva máis o grande … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 10, 2012 | Marxe
Hai en Nova York un restaurante de moda que se chama Patroon. Un deses días de aí atrás, tres homes novos, todos arredor dos trinta anos, entraron no comedor para cear. Ignoro todo sobre o menú, pero coñezo con detalle, a través dunha revista americana, o viño que beberon. Empezaron cun Haut Brion do 53: unhas trescentas mil pesetas; seguiron cun Château Margaux do mesmo ano: unhas duascentas cincuenta mil máis; remataron cun Château Petrus do 61, o que supuxo engadirlle oitocentas mil pesetas á factura.
Son os novos ricos que está producindo a onda expansiva da economía mundial e que nos Estados Unidos rebentan de diñeiro por todas partes. Mercan pisos en Manhattan por cifras equivalentes a mil millóns de pesetas; adquiren rebecas de cachemir por medio millón; reloxos de dous millóns e bolsos por outro tanto.
Tamén fuman puros habanos, que están prohibidos por razóns de tipo político, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 9, 2012 | Marxe
Onte celebrouse en Vigo unha homenaxe a Xavier Pousa. Escribín uns folios para ler alí, pero a última hora non puiden asistir, aínda que enviei as miñas palabras para que alguén as lese por min. Pola mañá, estiven en Mondariz-Balneario preparando uns actos culturais que terán lugar en setembro e que se chamarán Encontros no Grial. Parte da sobremesa transcorreu falando de Pousa, con quen compartín algunhas tertulias nos salóns do Balneario. El estivo moi vinculado afectiva e profesionalmente con aquela localidade, a onde acudía con frecuencia, de xeito especial con motivo das actividades relacionadas coa pintura.
Dicía o alcalde da vila que Xavier tiña o convencemento de que estivera en Mondariz antes de estar alí por primeira vez. Non sei qué querería dicir o pintor, el que era tan pouco retórico e falaba cun sentido común que non admitía xogos falsamente poéticos nin pirotecnias de tipo verbal. Supoño … Seguir leyendo
