La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Historias

Recibín a visita do meu amigo Xulio Losada, de Ourense, de quen teño falado aquí noutras ocasións. Comemos na casa, ao aire libre, aproveitando o bo tempo, a pesar de que había algo de néboa, e fixemos tertulia durante case toda a tarde. Non coñezo ninguén que conte as cousas tan ben como as conta este home, un narrador fantástico, que sabe centos de historias e que podía escribir a novela máis divertida que un podería imaxinar sobre a súa cidade natal. Moitas destas historias viviunas el, pero outras xa as herdou do seu pai, que tiña fama de ser un moi bo narrador oral, ou do seu tío Arturo, ou da súa nai Lucila, que era tamén un gran personaxe.

A visión que Xulio Losada dá do Ourense de hai uns anos, no que vivimos xuntos moitas horas de amable lecer, sobre todo polas noites, cando nos daban as … Seguir leyendo

Lembranza dunha muller

Onte, cando souben a noticia da morte de Ella Fitzgerald, puxen un disco para escoitar unha vez máis a súa voz. É unha gravación que a cantante americana fixo en Roma, en directo, o día 25 de abril de 1958, na mesma data en que cumpría corenta anos de idade. Hai nese disco unha peza que a min me gusta especialmente, non só porque se trata dunha das mellores cancións de cantas cantou Ella, senón porque leva un título moi relacionado cos seus inicios no mundo do jazz: Stompin’ at the Savoy.

Efectivamente, foi no Savoy onde se deu a coñecer. Teno contado a pianista Mary Lou Williams, que un día, cando andaba paseando sen rumbo por Harlem, ao pasar por diante do mítico local, escoitou unha voz que lle producía verdadeiros calafríos nas costas. Entrou e viu unha rapaciña adolescente, moi agradable.

Non tiña o temperamento desgarrado, algo … Seguir leyendo

Unha moda

Onte escoitei na radio un escritor que estaba indignado, case dunha maneira profesional, con isto do campionato mundial de fútbol. Debe ser a fase que toca agora, porque hai uns anos a moda era a contraria: presumir de ir ao campo a ver os partidos. Antes aínda, en cambio, alá polos sesenta, considerábase algo parecido a un pecado. Recordo que daquela, un día chegou á tertulia de don Vicente Risco, en Ourense, un pintor, coincidindo cun encontro futbolístico de moito postín. Sen malicia de ningún tipo, don Vicente preguntoulle se viña ao fútbol e o artista, con voz de quen foi pillado en falta, dixo: “Si, porque ultimamente me dedico a pintar multitudes”.

Ignoro se por tomarlle o pelo ou porque era iso o que pensaba, Risco confesoulle que se non vise tan mal, pois non vía case nada, tamén el se animaría a ir ao estadio do Couto. Entón … Seguir leyendo

Sentir envexa

O sábado estiven con outros amigos en Xanceda, na casa de Felipe Fernández Armesto, onde despois de xantar, comodamente instalados no salón, fixemos unha longa tertulia que durou case ata o solpor. Os temas, como sucede sempre neste tipo de reunións informais, foron moitos, entroncados uns noutros de maneira espontánea, deixándonos arrastrar pola enxurrada fluvial da conversa, que ao final chegou a ser como un río cheo de derivacións e meandros. Unha delicia. A experiencia vital do anfitrión dá para moitas horas de lecer.

Desde rapaz tiven a sorte de vivir rodeado de homes e mulleres que sabían contar historias, e resultou tan atractiva para min esta condición, que os meus mellores amigos foron sempre xente de máis idade, que é a que conta mellor. De aí que me encante facer tertulia con persoas que teñan vivido moito e que saiban narrar con arte o que viviron. Un pracer semellante … Seguir leyendo

A biografía de Camus

Aproveitei o descanso obrigado destes días griposos para ler a biografía de Albert Camus escrita por Olivier Todd, recentemente publicada. Son preto de novecentas páxinas espléndidas sobre un dos escritores a quen eu máis teño admirado na miña vida. Aínda podo recordar exactamente en que lugar me atopaba o día 5 de xaneiro do ano 1960, a iso das dez da mañá, que foi cando souben polo periódico que Camus morrera en accidente de automóbil o día anterior: estaba na casa de Dalmiro Castro, un amigo de Xinzo de Limia.

Moitos anos despois, andando pola Provenza, un día achegueime ata Lourmarin, a pequena aldea onde repousan os restos do escritor francés. Esperaba encontrar na tumba algunha das frases memorables que escribiu, pero atopeime só co seu nome, apenas visible, gravado sobre unha pedra, e as datas do nacemento e da morte. Lendo agora esta excelente biografía, non inferior á de … Seguir leyendo

Un país pequeno

Os físicos coñecen ben o nome de H. A. Lorentz, un profesor holandés que unía á súa condición de sabio a característica de ser unha boa persoa. Como tantos homes eminentes, nunca tivo unha alta opinión de si mesmo, pois consideraba que as cousas das cales trataba eran no fondo bastante sinxelas. Pensaba que a ciencia, ao contrario da especulación filosófica, raramente metía a xente en conflitos e que a súa aspiración máxima na vida consistía en axudar a resolver algúns problemas concretos, non demasiados.

Hai uns días, ordenando papeis, atopei unha frase deste home que eu mesmo anotei non sei cando e que tampouco recordo en que lugar a lin. Di que sempre se sentiu moi contento de ter nacido en Holanda, non por patriotismo, senón porque se trata dun país tan pequeno que nel non se poden facer grandes disparates.

Supoño que cando copiei estas palabras estaba pensando … Seguir leyendo

Un libro e unha amiga

O outro día chamoume Marina Mayoral desde California, onde está dando un curso na universidade, para pedirme que a representase no pazo de Moldes, Concello de Boborás, no acto de entrega do Premio Losada Diéguez de literatura que se celebrou o último sábado e que este ano lle concederon a ela. Escuso dicir que aceptei encantado unha encomenda tan grata, en primeiro lugar porque se trata dunha amiga, pero tamén porque se dá a circunstancia de que no libro galardoado hai un conto dedicado a min.

Supoño que a cousa sería distinta para o Concello de Boborás, convocante do premio. Como todo o mundo sabe, Marina é unha magnífica escritora, ademais de ser unha moza moi alta e moi guapa, dotada de gran simpatía. Non me estrañou, polo tanto, que os organizadores dos actos se puxesen tristes ao coñecer a noticia.

Hai moitos anos eu merquei en Madrid, nunha librería … Seguir leyendo

Cuestión de tempo

Alá polos anos vinte, cando un criado negro atopou o cadáver de William Desmond Taylor, un dos magnates da industria do cine, asasinado dun disparo na súa mansión de Hollywood, púxose a berrar con tanta forza que espertou a todo o barrio. En poucos minutos, alertadas unhas por outras a través do teléfono, unha riada de actrices presentouse rapidamente no lugar do crime. Como enlouquecidas, buscaban cartas e fotografías. Todo canto papel atoparon botárono ao lume alí mesmo, na cheminea do salón da casa do morto.

Cando se presentou a policía, sentíronse aliviadas, sobre todo Mary Miles Minter, que encarnaba papeis de nena virxinal e inocente. As probas de amores ilícitos desapareceran xa. Non podían imaxinar que a policía atoparía logo un caixón de prendas íntimas, todas perfectamente identificadas e clasificadas por nomes e apelidos.

Este escándalo serviulles aos puritanos para conseguir normas máis ríxidas de censura. Foi así como … Seguir leyendo

Horas felices

Onte pola tardiña, aproveitando que ía calor de verán, fun dar un paseo por Panxón. Non tiña nada concreto que facer e pensei que merecía a pena sentar nunha terraza para mirar o mar de cerca, tomar unha cervexa fría e botar un pito con calma, sen deixarse agobiar. Non me equivoquei. O día era espléndido, azul e claro, e tiña ese sosego prácido que se apodera da alma cando un sabe que pode perder un par de horas sen prexudicar a ninguén. De maneira que estiven de papón bastante tempo, completamente feliz.

Sacoume da dozura da vagancia unha parella que se puxo a discutir nunha mesa próxima; dous gordiños de aspecto simpático con cara de boa xente pillados nun mal momento. A disputa non me pareceu cousa do outro mundo: mentres o home gardaba silencio, ela dicía que estaba farta, que el era un monstro e que llas había … Seguir leyendo

En marcha

Por fin púxose en marcha o Expreso da Literatura. Ocorreu onte pola mañá, ás nove en punto, con precisión alemá, que desa nacionalidade son os organizadores desta aventura. Fano ben e con moitos sorrisos. Claro que para saír a esa hora, sacáronnos da cama ás seis menos cuarto. Despois, xa na estación, cando o tren arrincou, con todos dentro, un aplauso espontáneo resoou no interior dos vagóns, non sei se dedicado aos portugueses, que se portaron magnificamente con nós, ou ao propio inicio desta gran viaxe que nos vai levar xuntos ao longo de sete mil quilómetros, ata rematar en Berlín a mediados de xullo.

Como nos anunciaran, hai cámaras por todas partes. Estiven observando e as tomas son sobre cousas que chamen a atención. Por exemplo, os que quedan durmidos non se salva ningún. Ou os que fan algo raro, como me sucedeu a min, que me puxen a … Seguir leyendo