por amarxedotempo | Jun 24, 2017 | Marxe
O outro día, mentres xantabamos ao aire libre, á beira do río Neckar, un profesor alemán preguntoume se en España estaba de moda poñerlles nomes raros aos nenos, especialmente tomados de actores e actrices populares. Díxenlle que si e acabamos ríndonos ao comprobar que os rapaces se empezan a chamar da mesma maneira nos dous países. Comentamos tamén que visten de xeito semellante, que se divirten aproximadamente igual e que adoptan unha actitude moi parecida no que respecta aos seus estudos.
No caso concreto da escritura, queixábase o meu interlocutor de que os seus alumnos escriben cada vez peor, con numerosas faltas de ortografía, e que ignoran feitos culturais básicos. Eu expliqueille que esa mesma queixa a escoitaba en España con frecuencia e que a tiña oído tamén noutros países.
Chegamos polo tanto á conclusión de que o mundo se está convertendo nunha especie de parroquia, na que as diferenzas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 23, 2017 | Marxe
Na miña terra, aos vagos chámanlles calaceiros e, en xeral, son mirados con malos ollos por case todo o mundo. Cando eu era rapaz, había algúns realmente gloriosos, como o Mechedes, de quen se dicía que levaba consumidas por adiantado, permiso vai e permiso vén, as vacacións de vinte anos. De todos os xeitos, algunha fórmula debía ter inventado para aprazar a débeda, porque eu acórdome del gozando dos días de verán como os demais, apertando os amigos pola rúa e derramando simpatía sen parar.
Era un vago con graza. O contrario do que sucedía con outro personaxe, ao que non vou nomear aquí por non desgutalo, que era un calaceiro desprovisto de todo atractivo. Pertencía á especie dos estomballados, eternamente sentado no espolón da praza, sen outro obxectivo na vida que coidar o corpiño e papar a mosca.
Na conferencia que dei o outro día sobre Torrente Ballester, dixen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 22, 2017 | Marxe
Como é sabido, nos Estados Unidos segue utilizándose iso que se chama a linguaxe “politicamente correcta”. Xa contei aquí que, hai uns anos, cando participaba nunha mesa redonda na Universidade de Nova York, na que estabamos dous homes e dúas mulleres, fumos presentados como “os catro escritores, as catro escritoras, que nos acompañan hoxe”. O colega que me acompañaba, un home de bastante mal xenio, rosmou polo baixo, non moi contento co que acababa de escoitar. A min, se digo a verdade, resultoume divertido: non ocorre con frecuencia que a un o traten en público de feminino. Era unha experiencia que non imaxinaba ter que pasar.
Sobre estas cuestións, escoitei o outro día na radio un profesor que protestaba polo feito de que a William Faulkner, nalgunhas universidades do seu propio país o consideren un escritor incorrecto, acusado de racismo. O citado profesor puña como exemplo do contrario a dedicatoria … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 21, 2017 | Marxe
Como é sabido, os portugueses din unha frase sobre os españois que resume bastante ben os seus sentimentos ao respecto: “De España, nin bo vento nin bo casamento”. Alguén a citou, unha vez máis, nestas xornadas que estamos celebrando en Trujillo. Iso non quere dicir, non obstante, que o espírito das conversas estivese impregnado pola desconfianza, senón todo o contrario. A proba é que se falou do problema.
En Portugal aínda queda moita xente que mira cara a España cunha mestura de rancor histórico, de temor e de complexo dun país pequeno fronte dun veciño grande. Un veciño que lle fixo, xusto é dicilo, bastantes perrerías. A proba do bo clima no que transcorreu o congreso foi o partido de fútbol do venres, que vimos todos xuntos nunha sala do hotel, a non ser tres poetas e un editor, que nos reprocharon a nosa afección e foron falar de poesía … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 20, 2017 | Marxe
Hai un par de anos apareceu por Xinzo de Limia un senvergonza que montou con éxito consulta de bruxo. Dotado de labia, acentuada ademais de maneira positiva por ese acento andaluz que tan gracioso lle cae aos nosos paisanos, o carota deseguida se fixo cunha amplísima clientela. Empezou curando doenzas miúdas, pequenas dolores rebeldes e inconcretas, e acabou tratando o cancro. Toda a angustia e a deseperanza humanas, que son moitas, convertidas en avultado negocio para un desaprensivo calquera.
O individuo non mandaba mirar o sol, como o insensato ese que o outro día lle desgraciou a vista a uns cantos inocentes coa promesa de que ían ver a Virxe María. Non tan ignorante nin tan audaz, contentábase con remedios inventados a base de herbas, con oracións recitadas un determinado número de veces sen equivocarse ou cunha bebida fabricada con gasosa e algúns polvos inocuos adquiridos na botica.
As xentes … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 19, 2017 | Marxe
Os que teñan costume de andar en avión coñecerán ben esa cantilena que repiten as azafatas en todos os voos respecto da prohibición de utilizar os ordenadores portátiles no momento do despegue e da aterraxe para non provocar intermitencias cos instrumentos de a bordo. Ao rematar a perorata, sempre engaden unha frase de esperanza: se un quere facer uso do ordenador no resto da viaxe, debe consultar antes con algún membro da tripulación. A miña impresión é que se trata dunha mentira. Nunca deixan.
Iso quere dicir que este artigo de hoxe tíveno que facer a man, acomodado de mala maneira na mesiña raquítica onde serven o xantar. Resulta curioso o fácil que é cambiar de hábitos. Ao principio, cando empecei a escribir en ordenador, parecíame raro; agora, algúns anos despois, empeza a parecerme estraño o contrario.
Por certo que acabo de ler que aquí, nos Estados Unidos, hai xente … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 18, 2017 | Marxe
Desde que saímos de viaxe, foi en Bruxelas o único sitio onde non tiven que actuar. Así que dediquei o día de onte a facer turismo por unha cidade que nunca me gustou demasiado. Pasei bastante tempo sentado nunha terraza cun grupo de amigos e amigas que tampouco tiñan actuación e souben así de varias cousas. As suecas contáronme que o seu colega, un poeta que fala pouco e anda case sempre só, bota horas nos hospitais das cidades por onde imos pasando, preocupado pola súa saúde. Polo visto, gústalle estar alí uns momentos, falar cun médico, tranquilizarse un pouco e saír cunha receita, aínda que sexa unha aspirina.
Logo resulta que como poeta pertence ao xénero dos que montan espectáculo. O outro día, en París, mentres os demais liamos un breve texto escollido dun dos nosos libros, el dispuxo de espazo especial, pois actúa como un home de circo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 17, 2017 | Marxe
A morte de Ella Fitzgerald tróuxome á memoria moitos momentos agradables relacionados coa miña vella paixón polo jazz. Durante anos, a cantante agora desaparecida foi motivo de conversa, ou máis ben de discusión, entre un amigo e mais eu, que nas noites de Ourense, tomando copas, acababamos sempre disputando sobre ela. O meu amigo era de Billie Holiday, a quen consideraba unha golfa, como debía ser toda artista de jazz, e pensaba que Ella non pasaba de ser unha especie de monxa.
A discusión, naturalmente, era absurda, entre outras razóns porque poucas cancións teño escoitado eu máis veces na miña vida e con máis interese e emoción que Strange Fruit, interpretada por Billie Holiday. Eu sabía que ela mesma, sempre que a cantaba en público, remataba despois pechada no lavabo chorando sen consolo.
No fondo, a disputa tiña outro sentido. O meu amigo, home desgarrado, sintonizaba ben con Billie: … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 16, 2017 | Marxe
Cando eu vivía en Xinzo, sendo un rapaz, ademais das visitas que lle facía o poeta do que falei aquí estes días pasados, tamén ía ver con frecuencia a un señor carlista, propietario igualmente dun comercio, co cal cheguei a ter amizade. En ambos os dous casos, como eran xente romántica, os negocios non lles andaban nada ben, de maneira que dispuñan de moitas horas para falar comigo. Por outra parte, como todo o mundo os tiña por tipos raros, sentíanse moi agradecidos de que alguén se interesase por eles.
Este segundo veciño cultivaba tamén a escritura, pero no seu caso prefería a prosa política e ideolóxica antes que a poesía, a non ser que se tratase de sátira. Unha vez ao ano publicaba un artigo no diario provincial recordando a morte de Calvo Sotelo, no que falaba sempre da anti-España, a masonería e o comunismo.
Colaboraba tamén nunha revista … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 15, 2017 | Marxe
Hai un par de días contei aquí como, nos anos da miña adolescencia, ía ler algúns periódicos ao café Imperial de Xinzo de Limia e como compartía ese costume con outras xentes que facían o mesmo. Entre eles recordo a un señor que materialmente comía os xornais. Quero dicir que de cando en vez, mentres lía unha noticia ou un artigo de colaboración, rachaba un cacho de papel, sempre da parte branca das marxes, facía unha especie de oblea redonda, abría a boca e depositábaa sobre a lingua, igual que unha hostia consagrada.
Nunca souben se era tolo ou simplemente extravagante. Supoño que un pouco das dúas cousas, pois con frecuencia falaba só, en voz alta, ou cantaba. Creo que era mestre sen praza, daqueles que viron interrompida a oposición cando estralou a guerra. Malvivía, aínda que andaba moi dignamente vestido, ben peiteado e pulcro, e teño unha idea de … Seguir leyendo
