por amarxedotempo | Oct 25, 2012 | Marxe
Teño un amigo que de cando en vez, sobre todo nos fins de semana, chámame para anunciarme a súa visita ou para invitarme a súa casa. Faino case sempre á mesma hora, cando el calcula que xa fixen e mandei esta crónica diaria. Para cerciorarse de que foi así, faime unha pregunta: «¿Xa fixeches a mentira?». Non é que estea convencido de que invento as cousas das que trato aquí, pero gústalle gastarme esa broma, que acepto, ata o punto de que, con frecuencia, eu mesmo lle digo ós meus: «Vou facer a mentira».
Esta cuestión de se son certas as historias que conto nos meus artigos ou se son reais os personaxes dos que falo téñenma preguntado non pouco lectores e amigos. A graza está en que sexa verdade. Fago esta introdución porque o artigo de hoxe quero dedicarllo a ese amigo meu, home de empresa, dada a natureza … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 24, 2012 | Marxe
Nos meus anos de estudante en Ourense, alá pola década dos cincuenta, había unhas néboas tan densas que impedían ver un burro a poucos pasos. Non estou usando ningunha hipérbole. Ás veces tiñamos que interromper os partidos de fútbol porque resultaba imposible saber que sucedía na portería contraria ou adiviñar por que parte do campo andaba o balón. Mesmo na rúa do Paseo, no centro da cidade, resultaba imposible distinguir os amigos ata que se atopaban a uns poucos metros de distancia. E desde o alto do Montealegre ou de Ervedelo, non se vía outra cousa que un mar de néboa espesa, como se debaixo non houbese nada.
O feito de que tivesen que interromper os partidos de fútbol non me gustaba, pero o espectáculo de ir pola rúa, vendo como a xente aparecía de súpeto, como se saíse ás atoutiñas dun mundo de pantasmas, parecíame excitante e marabilloso. Lector … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 23, 2012 | Marxe
Un profesor italiano, Carlo M. Cipolla, ten descuberto as leis fundamentais da estupidez humana. Son cinco: sempre se subestima o número de individuos estúpidos que andan polo mundo; a probabilidade de que unha persoa sexa estúpida é independente de calquera outra característica da mesma persoa; unha persoa estúpida é unha persoa que causa dano a outras persoas sen obter proveito para si; as persoas non estúpidas subestiman sempre o poder nocivo dos estúpidos; a persoa estúpida é o tipo de persoa máis perigoso que existe.
Estas son as cinco leis, enunciadas de xeito resumido. Quen queira saber máis pode ler directamente o libro do propio Cipolla, que se titula Allegro ma non troppo, e que resulta moi útil. Ten a vantaxe, ademais, de que na parte final inclúe unhas fichas, elaboradas con gráficos, que se poden aplicar a persoas concretas e averiguar se realmente son estúpidas.
Poderíase facer a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 22, 2012 | Marxe
En Bosnia, un neno pasou varios días escondido nun soto en compañía dunha rata, da que se fixo amigo e que agora quere levar para a súa casa. Aínda que é feo e repugnante, o bicho parece pacífico. Os pais do rapaz, felices pola recuperación dun fillo que daban por morto, están dispostos a aceptar o animal, pero os veciños non pensan da mesma maneira e quéreno matar. De momento, a rata vive nunha horta e cada vez que recibe a visita do amo, ponse contenta e fai festas como se fose un can pequeno.
Entre a bichería, igual que ocorre coa xente, ás veces as aparencias enganan. Debaixo do aspecto repulsivo dunha rata noxenta pódese atopar un corazón delicado. O contrario do que sucede coas pombas, por exemplo, que teñen tan boa fama en todo o mundo e que non obstante parece que non son boas persoas.
Desde logo, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 21, 2012 | Marxe
Un señor que foi educado no ateísmo oficial da Unión Soviética dicía o outro día nun programa de televisión que el, cando era neno, sempre pensou que existía Deus, pero que era Stalin, aínda que todo o mundo lle chamaba camarada para que os capitalistas non soubesen nada e non viñesen secuestralo. No mesmo programa, un policía romano, criado a poucos metros da basílica de San Pedro, explicaba que para el, nos anos da infancia, Deus eran os dignatarios que chegaban en grandes coches ao Vaticano.
Cando eu era cativo, Deus era un velliño bo e de barba branca, imaxe antiquísima que supoño que tende a desaparecer, por máis que teño a impresión de que, para os rapaces de hoxe, Deus debe ser tamén un señor. Desde logo, se xulgo por unha cousa que me contaron onte, é ademais un señor como outro calquera.
Digo isto porque coñezo o caso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 20, 2012 | Marxe
Onte estiven en Madrid para participar nunha mesa redonda de novelistas españois e portugueses nunhas xornadas que se celebran estes días na capital. Quixo a fortuna que os outros catro compañeiros desta modesta aventura fosen tamén bos amigos: Rosa Regás, Natalia Correia, Lydia Jorge e Antonio Almeida Faria. Como ademais non se trataba de discutir nada, senón de falar cada un das cousas que escribe, a reunión non podía ser máis grata. Por outro lado, aínda que dicilo pareza cinismo, o mellor deste tipo de xuntanzas vén despois, cando xa non hai público e un pode falar con total liberdade, sen a obriga de dicir xenialidades, unha peste que xeralmente leva sempre a dicir estupideces.
Antes de celebrar a mesa redonda, un equipo de televisión pediunos que actuásemos para un programa. Digo actuar, porque iso foi o que nos pediron. Había unha señorita moi amable que nos indicaba o que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 19, 2012 | Marxe
Onte, o editor alemán de Paulo Coelho quixo xuntar nun hotel de Frankfurt a todos os editores do mundo que teñen publicado, ou van publicar, como é o caso de Galicia, ao famoso escritor brasileño. Eramos arredor de corenta, cada un do seu país, unidos por un fenómeno raro que percorre o mundo da edición. De súpeto, un novelista que pasou por unha etapa difícil nos comezos, a quen ninguén lle quería publicar un libro, converteuse nunha peza cotizadísima a nivel internacional. Hoxe hai editoras de moito prestixio que tiveron a oportunidade de ter este autor no seu catálogo e non o fixeron, que darían centos de millóns de pesetas por rectificar.
Na reunión de Frankfurt, Coelho presentouse coa indumentaria e o aspecto que podían agardar del os seus admiradores, sobre todo os máis novos: chaqueta negra, camisa a cadros grandes e pantalóns engurrados e recollidos sobre as enormes botas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 18, 2012 | Marxe
Nun libro de memorias publicado hai xa varios anos, a muller do novelista chileno José Donoso conta que este, cando a filla do matrimonio era pequeniña, adoitaba contarlle historias inventadas por el, que a nena escoitaba sen pestanexar, completamente embobada. Un día, no relato habitual, o escritor empezou a falar dunhas árbores raras, que daban un froito igualmente estraño: iogures, pero non dos que venden nas tendas, senón fluorescentes. A rapaciña puxo a cara sorprendida de non crer o conto.
Cando a nai entrou na alcoba para darlle as boas noites á pequena, mentres a tapaba, aquela queixouse de que o seu pai lle acababa de contar unha mentira grandísima. Ao saber de que cousa se trataba, á nai non se lle ocorreu mellor resposta que dicir: “Despois de todo, nesta casa vivimos das mentiras de papá”.
A historia recordeilla o outro día durante unha cea a José Donoso, que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 17, 2012 | Marxe
O venres pola tarde, corresponsables da editorial que publica os meus libros en Madrid convidáronme a saudar a Günter Grass, premio Nobel de Literatura deste ano, que ese día, a iso das catro, ía visitar o posto de libros que aqueles teñen instalado na feira de Frankfurt. Estivemos agardando, pero finalmente, como ocorre tantas veces en casos así, o escritor non apareceu. Ninguén sabía explicar exactamente cal fora o motivo do plantón, aínda que circularon varios: desde que estaba moi canso, pois estes días andou dun lado para outro, sometido á presión das televisións e os periódicos de todo o mundo, ata que lle xurdira un compromiso de última hora, ineludible e inaprazable. Tratándose dun home serio, seguro que foi algo dese estilo.
Onte non obstante, dixéronme que a razón fora moito máis sinxela. Polo visto tiña un acto no pavillón de Hungría, moi distante do de España, xa que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Oct 16, 2012 | Marxe
Un amigo comentábame o outro día que actualmente apenas se emprega, ou se emprega pouco, unha expresión que antes era moi frecuente: “Comer cos ollos”. Creo que xa me falara disto noutra ocasión. A min ocorréuseme dicirlle que esa maneira de expresarse debe corresponder a épocas de fame. Agora a xente come simplemente coa boca. O último caso que eu coñecín dunha persoa que comía cos ollos foi un neno francés que estivo na nosa casa hai tres ou catro anos e que, cando vía a comida na mesa, se non o servían a el de primeiro, botábase a chorar por medo a que non chegase para el. Era unha cousa rara, pois procedía de casa farta.
En épocas de abundancia, non se come cos ollos, pero si que se come coas palabras. Quero dicir que a xente adoita falar dos asuntos de comer cunha alegría tan grande que lle … Seguir leyendo
