por amarxedotempo | Feb 4, 2013 | Marxe
Nunha ocasión, o pintor Jackson Pollock presentouse borracho na casa de Peggy Guggenheim, en Nova York, unha noite que aquela daba unha brillante festa social para intelectuais, artistas e banqueiros. Entrou nun dos cuartos, quitou a roupa e plantouse completamente espido entre os invitados, no medio do salón. Ata ese momento, ninguén se sentiu nin sorprendido nin ofendido. O problema empezou cando o artista, que estaba farto de recibir eloxios e non ter un peso, dirixiuse lentamente ata a cheminea e púxose a mexar.
Foi o final dunha época da arte moderna. A seguinte empezou pouco despois, cando un tipo esmirrado e torpe, que pintaba botes de conserva, paralizado durante unha cea diante dos cubertos de prata, por non saber que facer con eles, xustificou a súa aparente falta de apetito cunha frase que lle dixo á súa elegante anfitrioa e que se considerou xenial: “Eu só como caramelos”. Era … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 3, 2013 | Marxe
Non recordo ben os detalles, pero si o fondo da cuestión. Alá polos primeiros anos da década dos sesenta, Arturo Lezcano leume un día unha carta de Antón Risco, que daquela era profesor no estado de Oregón, na que este describía con intelixencia maligna a hipocrisía da sociedade americana. Se non recordo mal, o amigo Antón falaba na súa misiva dunha obra de teatro representada polas súas alumnas, todas acoirazadas de roupa ata o pescozo, pero cunhas transparencias semiocultas que rozaban a indecencia.
Desde entón, teño estado unhas cantas veces nos Estados Unidos, sigo asiduamente a vida naquel país a través de varios peródicos e revistas, confésome un admirador de non poucas cousas que se fan alá, discrepo dos tópicos que lles colgan, pero carezo de argumentos para contradicir aos que falan da súa hipocrisía.
Agora mesmo, co asunto de Clinton, resulta sorprendente que en pleno fragor deste escándalo, coa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 2, 2013 | Marxe
O día 19 de xullo do ano 1850, un cargueiro americano de nome Elizabeth naufragou no medio dun gran temporal nas inmediacións de Fire Island, cando se aproximaba ao porto de Nova York. En pouco tempo, as praias próximas foron enchéndose de xente que contemplaba o espectáculo e que esperaba apañar unha parte do botín despois de que a traxedia acabase de consumarse. Algúns viron unha muller de pé sobre o barco, aguantando ata o final. No momento en que aquel se afundiu, a señora desapareceu engulida polo mar.
Así morreu Margaret Fuller, unha escritora forte e valente, admiradísima no seu tempo, da cal se publican agora nos Estados Unidos seis volumes con toda a súa correspondencia. Non será necesario insistir demasiado en que tanta admiración foi acompañada tamén de odios e censuras, como sucede sempre nestes casos.
Ao día seguinte do naufraxio, o poeta Henry D. Thoreau acercouse ata … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 1, 2013 | Marxe
Eu non sabía que Wilt Chamberlain, o célebre xogador de baloncesto, dixera unha vez que tivo vinte mil amantes. Ata entón, a cifra maior que se coñecía era a do novelista Simenon, que nas súas memorias, fascinantes por razóns moi diferentes, confesaba arredor de sete mil, incluída a criada. Non lonxe deste último andaba Félix Faure, presidente de Francia a finais do século pasado, que non tivo tanta sorte como o seu colega Bill Clinton, pois morreu en pleno pecado e agarrou con tal forza a melena da muller coa que estaba naquel momento, Marguerite Steinheil, que a garda presidencial lle tivo que cortar o pelo a ela cun sabre para liberala.
Nisto das cifras dos grandes amantes da historia hai que ser cautos, pois non sempre se di a verdade. Nin sequera estamos seguros de que Augusto o Grande de Saxonia, que figura tamén nese catálogo, tivese os trescentos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 31, 2013 | Marxe
Un profesor inglés está facendo a historia do cuberto. Parece que é obxecto de orixe oriental, como outros refinamentos que nos chegaron de alá. Puido empezar con el algún chinés escrupuloso, quizais neurótico, que sentía reparos en usar os dedos para comer. Despois pasou a ter dous, máis tarde tres, finalmente catro. Nos primeiros momentos considerouse cousa de mulleres e homes ridículos. Un verdadeiro macho debía usar coitelo de punta afiada ou pringar as mans.
O mesmo profesor pensa seguir despois coa historia da culler, que asegura resulta máis difícil de seguir. E non renuncia a coñecer as orixes do coitelo, o vaso, o abrenoces, a cafeteira… É dicir, todos eses artefactos marabillosos e prácticos dos que nos valemos todos os días e aos que apenas lle prestamos atención.
En xeral, os historiadores non son moi partidarios de entrar nestas miudezas, pequenas cagadiñas de mosca na inmensidade maxestuosa da historia. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 30, 2013 | Marxe
Durante anos, Ramón Piñeiro e mais eu acudimos moitas veces a comer nun restaurante de Santiago onde nos atopabamos cómodos, entre outras razóns porque dispuña dun comedor tranquilo, no que era posible falar sen necesidade de compartir a conversa coas mesas veciñas. Ramón, que fora un home de grandes renuncias, gozaba con pouco. Para el, unha longa tertulia de sobremesa, intranscendente e amigable, convertíase nun acontecemento. Sen renunciar, por suposto, ás delicias do propio xantar, que valoraba.
Había naquel restaurante un camareiro lareta e simpático que lle sacaba as colores a Piñeiro dicíndolle eloxios na súa presenza. O home non acababa de entender que un señor tan importante, de quen a xente falaba con tanto respecto, fose tan sinxelo e tratase a todo o mundo como se fosen reis, e ademais con cariño.
Onte comín eu só naquel restaurante e, naturalmente, acordeime do meu querido amigo. O que non esperaba … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 29, 2013 | Marxe
Para as persoas que se indignan ou se irritan ante o comportamento público dos insensatos, o espectáculo que deron o outro día un grupo de deputados checos no Parlamento do seu país debe ser un motivo de desgusto. Desde logo, entre as múltiples mostras de actuacións aloucadas que se dan adoito na vida política moderna, está é un dos maiores desatinos dos últimos tempos. O que alí dixeron e fixeron aqueles señores enfurecidos podería ser catalogado como unha mostra pura de conduta zoolóxica.
A Václav Havel, a candidatura do cal para a presidencia do país se sometía a votación, convertérono nun cristo de insultos. Dixeron del que era fillo de millonarios, megalómano, escritor mediocre, amigo e protector dos comunistas, intelectual e traidor. Naturalmente, como resulta lóxico e inevitable nestes circos, acabaron chamándolle colaborador dos nazis e confidente da policía. O de sempre.
Hai moita xente indignada polo comportamento incivil deste … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 28, 2013 | Marxe
Onte pola tarde, mentres fóra da casa zoaba o vento ao bater contra as árbores e o alto da Grova se ía cubrindo todo de branco coa neve que caía, senteime nunha butaca, coa calefacción posta a tope, e púxenme a ler o último número da revista inglesa Index, que levaba uns días agardando que lle botase unha ollada. Entre unha reportaxe sobre Diana de Gales e unha serie de artigos sobre a partición da India e o Paquistán, ocorrida hai agora cincuenta anos, inclineime pola segunda. Por sorte, non tiven que arrepentirme.
Lin historias conmovedoras, como as que falaban das mulleres hindús, todas pobres, raptadas e trasladadas ao Paquistán,onde vivían cos seus violadores. Anos despois, cando se organizaron misións para levalas de volta cos seus homes, moitas non quixeron regresar: comían xeados, vestían roupa de seda e ían ao cine.
A maior parte dos testemuños relataban experiencias espantosas. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 27, 2013 | Marxe
Un día, en Hamburgo, baixando en taxi desde o barrio de Altona ata a estación de ferrocarril, pedinlle ao taxista que correse canto puidese porque non quería perder o tren. Resultou ser un mozote de Lugo, simpático e charlatán, que me tranquilizou dicindo que en Alemaña funcionaba unha cousa chamada a Grüne Welle e que non iamos ter problemas. Deseguida me decatei de que cousa falaba: os semáforos ían abrindo dunha forma gradual e perfecta, igual que unha onda verde, levando o tráfico con suavidade. Exactamente ao revés do que me sucede a min todos os días pola mañá, cando vou ao traballo.
Pouco despois de saír da casa, atópome cun semáforo. Aínda sendo o primeiro en pasalo, o que encontro a continuación, douscentos metros máis adiante, case sempre está pechado, pero non sempre. É dicir, que parece gobernado polo capricho.
A favor do azar e as súas virtudes … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 26, 2013 | Marxe
A semana pasada, nese par de días que estiven en Barcelona para dar unha conferencia, atopei nunha librería o volume número 46 das Obras completas de Josep Pla, que non tiña nin sabía que se publicaran, pois daba por feito que a recompilación dos escritos deste home rematara co volume inmediatamente anterior. De maneira que pasei o día contento, esperando que chegase a noite para empezar a lelo no cuarto do hotel. Chamoume a atención que o vello Pla, tan pouco deportivo e tan solitario, lle dedicase un artigo bastante extenso, que se recollía no libro, a Johan Cruyff, un dos máis famosos futbolistas de toda a historia do club Barcelona.
Como se dun presentimento se tratase, no tempo que pasei na cidade, apenas estiven nunha reunión de amigos, fose xantar ou cea, na que non se falase de fútbol, unha conversa que me aburre ata o sopor, cousa que … Seguir leyendo
