La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un zoo

No zoo de Belgrado, polo visto, hai unha cobra repugnante, pechada nunha caixa de cristal que se chama “Madeleine Albright”. Comparte o seu habitáculo de seguridade cun macho da mesma especie, parece que non menos noxento, que entende polo nome de “Warren Christopher”. Desde hai algún tempo, “Madeleine” está preñada de “Christopher” e os responsables do zoo agardan alarmados o resultado do parto, pois teñen medo de que, en vez de serpes, as crías que nazan sexan seres deformes ou monstruosos.

Tan feos como unha chimpancé que anda tamén por alí, moi popular, que hai un ano foi bautizada co nome de “Mónica Lewinsky”. O autor destas ocorrencias é o director do parque zoolóxico,un tal Vukosav Bojović, que comparte un programa de televisión co seu can, un animaliño cunha mancha negra arredor dun ollo, ao cal lle chama “Moshe Dayan”. O programa consiste, entre outras cousas, na lectura de poemas … Seguir leyendo

Ambrosio

Estes días pasados falei aquí varias veces desas frases feitas que todos dicimos habitualmente e das cales case nunca coñecemos a súa orixe. Onte mesmo, un amable lector de Pontevedra, don José Luis Coladas Calvo, envioume como obsequio un pequeno dicionario, elaborado por un profesor estremeño, no que se explican con detalle e con maior ou menor fortuna, algo máis de duascentas, sen dúbida as máis coñecidas e populares. Confeso que pasei a tarde lendo o libro e recoñezo que me deu moita  información que ignoraba, deparoume algunhas sorpresas e procuroume non pouca diversión. Grazas, polo tanto, por tan oportuno e valioso obsequio.

Unha das frases que sempre me intrigou foi a da carabina de Ambrosio. Xa contei outra vez aquí a viaxe que un día fixen co meu amigo o profesor don Manuel Fernández, da Universidade de Santiago, un home de conversa sempre interesante, a un curioso museo que … Seguir leyendo

Cousas que penden dun fío

Non sei se contei aquí que a primeira vez que fun ao cine pensei que se trataba dun cristal inmenso e que detrás del estaban os actores, que nós chamabamos artistas. Cando aprendín que todo consistía nun raio de luz que atravesaba unha película, o medo de que faltase a corrente eléctrica o domingo, accidente habitual naquela época, acompañábame durante unha boa parte da semana. De maneira que desde neno cheguei ao convencemento de que iso da felicidade era algo que case sempre pendía dun fío.

Estaba ademais un sobriño ou neto do Carballal, o maquinista, que era destripacontos. A historia viña ser que este rapaz, que vía as películas en pase privado antes de que se proxectasen para o público, empeñábase en contárnolas aos demais de forma implacable, con final incluído, co cal nos arruinaba a ilusión da semana.

Agora leo que en Barcelona, nun programa de televisión, fan … Seguir leyendo

Un lápis

O domingo pola mañá, despois do almorzo, pasei cerca dunha hora buscando un lapis. Non un lapis calquera, que non me sería difícil atopar entre os moitos que gardo na casa, senón un moi concreto. Non o buscaba polo seu valor material ou práctico, nin porque sentise necesidade urxente del naquel momento; buscábao fundamentalmente porque lle teño cariño. É un lapis normal, gastado polas moitas veces que foi afiado a navalla, convertido case nunha cousa ridícula: dous ou tres centímetros de madeira.

A verdade é que xa non resulta cómodo escribir ou tomar notas cun garabulliño semellante, pero as manías, igual que os afectos, non sempre dependen, como é ben sabido, das pautas ordenadas da cabeza, senón dos labirintos retortos do corazón. O caso é que perdín bastante tempo nesa busca innecesaria.

Cando xa empezaba a desesperar e me sentía estúpido por un capricho que ameazaba con arruinarme a mañá … Seguir leyendo

Na busca dun adxectivo

Levo varios minutos buscando esforzadamente un adxectivo. Gustaríame atopar unha palabra precisa para cualificar de maneira adecuada o espectáculo que estes días está dando unha boa parte da prensa madrileña a propósito do xuíz Garzón. Todas as que se me ocorren, ademais de seren tópicas e demasiado dramáticas, non expresan correctamente o que quero dicir. De xeito que ao final, despois de maldicir as moitas limitacións da linguaxe, chego á conclusión de que aquela que mellor lle cadra a esta situación é a palabra “ridículo”.

Non se pode tomar en serio unha mostra tan excesiva de brutalidade intelectual. Hai que pensar que os señores que escriben con tan pouco tino non representan nada que teña que ver co mundo da cultura, onde rexen unhas normas de civilización que nos obrigan a ser corteses, ponderados, respectuosos e xustos, sen que nos impidan, por outra parte, sermos firmes, críticos, incisivos e incluso … Seguir leyendo

Unha virtude intelixente

Despois de enviar o artigo de onte, no que contaba que Tony Curtis dixera nunha ocasión que bicar a Marilyn Monroe era peor que bicar a Hitler, asaltoume a dúbida de se non sería Humphrey Bogart quen pronunciou esa frase. Desde logo, eu prefería que fose o primeiro. Non descubro ningún segredo se digo que desde o final de Casablanca, cando Rick lle pega un tiro ao maior Strasser para facilitar a fuxida de Victor Laszlo e a súa muller Ilsa, co cal perde a esta, a quen ama, Bogart forma parte das miñas devocións máis firmes.

De maneira que me puxen a consultar libros de cine, disposto a resolver esa dúbida. A cousa non resultou nada fácil porque, conforme ía lendo, atopaba episodios divertidísimos, unha razón suficiente para que se fose demorando a solución do problema. Finalmente non aclarei o asunto, pero pasei un par de horas magníficas.

Coa … Seguir leyendo

Un rapaz

Pasei o día de onte en Madrid. Como os asuntos que tiña que resolver non me levaron moitas horas, aproveitei para falar cuns amigos. Deunos tempo para tratar de cousas moi diversas, desde libros, edicións e historias polo estilo, ata esas transcendencias de café que normalmente só se lle ocorren a un pola noite, despois de cear, entre copa e copa. Debo dicir, non obstante, que isto das copas non é máis que un recurso retórico, porque eu non bebo.

O certo foi que nos puxemos a falar de todo, empezando por como ven os morcegos, pasando despois a especular sobre a maneira de ver dos cans e dos cabalos, para rematar na xenerosidade humana. Respecto disto último, a min sucedeume unha vez que, nunha tertulia como esta de onte, puxen o exemplo dese padre xesuíta que lle cambiou o posto a outro preso nunha fila, ambos os dous reclusos … Seguir leyendo

As causas dunha depresión

No ano 1970, durante unha reunión mantida no célebre Hotel Algonquin, o máis literario dos hoteis de Nova York, unha serie de relevantes críticos de cine norteamericanos puxeron verde a David Lean, o director de películas como Lawrence de Arabia ou A ponte sobre o río Kwai. Un deles, falando en nome do grupo, díxolle que o filme que acababa de estrear, A filla de Ryan, era bullshit, palabra que os que saben inglés coñecen ben e que os demais non terán demasiadas dificultades para adiviñar.

O caso é que David Lean quedou tan deprimido que tardou catorce anos en dirixir unha nova película. Eran tempos nos que os críticos do ramo tiñan un poder inmenso, inxusto e desmesurado, tanto que podían destruír carreiras, acabar con directores e impoñer como normas intocables os seus particulares gustos ou caprichos.

Cando os críticos acudían a ver o pase previo … Seguir leyendo

Unha exposición

Xa me gustaría viaxar a París o próximo mes de maio para visitar esa exposición que se vai celebrar sobre inventos extrafalarios ou extravagantes na Fundación Cartier: unha bicicleta para andar polo mar, un coche que camiña polo aire, un helicóptero portátil, un columpio ou pirincolla xigante, suspendido do ceo por medio dun globo, un submarino ruso que se chama Panamá…

Trátase, sen dúbida, desa parte non visible da loucura humana que nunca chega a realizarse, como un ser inmortal ou unha máquina de facer diñeiro na casa. Por certo que este último foi o soño imposible dun avogado bilbaíno que coñecín hai anos e que picaba do lado desa ocorrencia. Era un home afable e cordial, un pouco obsesivo, pero de trato fácil, incluso cando lle daba por explicar a teima que lle roía na cabeza. Non pretendía converterse nun estafador polo procedemento de dispoñer de medios técnicos para … Seguir leyendo

Un mozo desvalido

Onte pola mañá, ao atravesar o barrio do Berbés coa lentitude que me impuña a caravana de coches que marchaba diante, vin un mozote arrimado a unha parede nunha actitude crítica. Estaba apoiado de costas contra o muro, cos ollos brancos e vidrosos fixos no ceo, un xesto marcado de dor na cara, especialmente visible na boca, que tiña aberta e torta cara a un lado, e a man dereita crispada sobre o corazón. Pouco a pouco íase encollendo, dobrando as pernas baixo o peso da desgraza que o dominaba.

Non me custou imaxinar o que sucedía. Seguro que naquel instante, recente a ilusión que se acababa de meter nas veas, os latidos na caixa do peito empezaban a dispararse a duascentas pulsacións por minuto, un galope aloucado camiño do cerebro en busca da tranquilidade momentánea ou a explosión final. Non sei.

Unhas mulleres achegáronse a el, dispostas a axudar, … Seguir leyendo