La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Alxén

Pasei a mañá de onte no colexio público de Alxén, en Salvaterra. Os alumnos de cuarto elixíronme como padriño do seu curso, puxéronlle o meu nome a unha aula e colocaron na porta, ademais, unha caricatura miña que encargaron a un caricaturista de Madrid. Antes tiven que falarlles, primeiro, e responder a unha batería enorme  de preguntas, despois. Chamoume a atención que estivesen tan caladiños e que preguntasen tanto e tan ben. Unha rapaciña quixo que lles dixese algo en sueco e aproveitei para aprenderlles a dicir gracias, que se di “tack”, a poder ser, repetido como se fose unha metralleta. Foi unha das aventuras de toda a mañá.

Cando chegou o turno de firmarlles, un por un, nunhas cartolinas onde viñan pegadas estas columnas que escribo aquí, despois de poñer o nome deles e a continuación o meu, todos me dixeron con seriedade o mesmo: “Tack”, algúns na fórmula … Seguir leyendo

Igrexa e tecnoloxía

A última vez que asistín a un bautizo quedei sorprendido dos progresos tecnolóxicos que se teñen feito no seo da propia igrexa. No momento en que o cura se dispuña a botar a auga sobre a cabeza do neófito, un raio de luz baixou do ceo para iluminar con claridade e precisión a pía bautismal. Naturalmente, non se trataba de ningún fenómeno de tipo milagroso, senón dun pequeno mando a distancia que o señor abade levaba na man e que fixo posible aquel gracioso detalle. No fondo, todos o agradecemos: víase mellor.

Non foi a única modernidade incorporada ao rito cristián. Con bo criterio, alguén acordou que un pequeno artiluxio parecido a un quentador en miniatura, discretamente oculto nunha parte non visible do templo, podía evitarlle aos meniños o rigor dunha bategada de auga fría castigando a suavidade indefensa das súas cabezas.

Antes disto, xa tiña visto noutros lugares candeas … Seguir leyendo

Poesía e realidade

Estes días pasados que estiven en Suíza falei moito cun rapaz que foi compañeiro meu de xogos nos anos da nenez e que leva moito tempo traballando naquel país. Contoume cousas que eu ignoraba. Por exemplo, a labazada que lle pegou o mestre o primeiro día que foi á escola, cando lle amosou o debuxo dunha cunca e lle preguntou como se chamaba aquel obxecto. Naturalmente, o neno acertou sen esforzo, pero non imaxinaba que se trataba dunha trampa insidiosa. Foi así como aprendeu a palabra “taza”.

Eu tampouco sabía que aquel rapaciño que xogaba comigo nos veráns era parente da Pata, unha señora que vivía apartada de todos e a quen iamos velar os rapaces polo pracer de sorprendela facendo pecados. En realidade, nunca a descubrimos noutra actividade que non fose a de darlle de comer ás pitas.

Falamos tamén dun individuo que fixo unhas ás de palla e … Seguir leyendo

Perspicacia

Teño na biblioteca un libro, publicado en América, que antes lía con certo agrado. Titúlase Historia universal de la estupidez humana e nel cóntanse algunhas das idioteces máis chamativas perpretadas ao longo da historia. Non son poucas: ratos condenados a morte en sentenza firme ditada con todas as formalidades da lei; costumes absurdos, como asistir ás intimidades fisiolóxicas dalgún rei, falando do arrecendo extraordinario, como se dun delicado perfume se tratase, do que non era máis que cheiro desagradable, puro e duro; mortos condenados á fogueira, desenterrados, polo tanto, para seren chamuscados na praza pública.

Desde hai tempo, non leo ese libro do que falo, en parte porque as noticias diarias dos periódicos, da radio e da televisión inclúen un catálogo bastante completo de disparates semellantes. Onte, por exemplo, mentres ía no coche para a casa, fun escoitando unha serie de historias absurdas, todas relacionadas con multas de tráfico, que … Seguir leyendo

Marabillas

Hoxe gustaríame escribir que me sinto melancólico ou como un lle queira chamar a iso, pero paréceme excesivo dar conta en público de sentimentos tan íntimos. De maneira que falaremos doutra cousa. Por exemplo, dese señor que nunha pequena vila americana próxima a San Diego, na fronteira con México, asegura ser amigo persoal de Satanás, con quen toma café de cando en vez. Escoiteino na tele e non me pareceu nin un tolo nin un farsante nin un idiota. Non quero dicir con isto que, descartadas esas tres posibilidades, dea por boa a afirmación deste home. Eu non creo que o demo tome café con ninguén e menos en California.

Onte lin nun periódico de Madrid que un antigo ministro de Franco, xa desaparecido, estaba convencido de que Stalin falaba con Satanás en Bakú, a través do buraco dun pozo de petróleo ou algo así. Ogallá fose certo, pero cústame … Seguir leyendo

A maldade dun vello

Teño un amigo vello e golfo, de simpatía recoñecida, a quen nunca lle quixen mal, aínda que nunha ocasión me fixo unha perrillada gorda, máis propia dun lexionario que dun home educado, que tardei bastante en perdoarlle. Un día que o levei como invitado á casa duns amigos, non tivo outra ocorrencia que, aproveitando un descoido, emboscado detrás dunha porta, pedirlle á anfitriona que lle amosase unha parte potente e xenerosa do seu corpo. Como era lóxico, saíu trasquilado, aínda que coa cara enteira de milagre.

Naquela ocasión, a el salvouno o mal viño, pero a miña vergonza andou de arrastras durante semanas. Agora, pasado o tempo, aquela muller tan zafiamente ofendida, que é intelixente, elegante e discreta, ri con malicia cando recorda o episodio e acaba sempre desculpando a aquel visitante inoportuno, pillabán e atolondrado. A vellez consegue estes privilexios da xenerosidade dos demais.

Hai un par de días, … Seguir leyendo

Intelixencia artificial

Teño un amigo alto e forte, talvez un pouco gordo. Por razóns de tipo profesional, con frecuencia ten que visitar a oficina dun banco que dispón diso que tecnicamente se chama un arco de seguridade, é dicir, unha especie de cámara de cristal destinada a detectar ladróns. Para entrar, hai que pasar por ela de forma obrigada. Primeiro tócase un timbre, logo ábrese unha porta, a continuación queda un pechado durante uns segundos agardando que se abra unha segunda porta, e por último xa se pode pasar.

Parece que estas esclusas están dotadas de intelixencia, o cal significa que poden descubrir armas. Polo que me contaron, dispoñen de diferentes graus de sensibilidade, de maneira que o difícil consiste en regulalas para que non dean a lata cos reloxos e as plumas dos clientes, pero que cacen en cambio as pistolas e as navallas.

Estes arcos son sensibles tamén ao peso. … Seguir leyendo

Unha rúa para a vítima

No lago de Bled, en Eslovenia, coñecín hai anos, durante un congreso de escritores, un poeta mozo, alto e pálido, non moi bo comedor, excesivo só no vicio de fumar. Coincidimos o primeiro día á hora do almorzo, e desde entón, falamos moito. Unha noite obsequioume cun libro de versos, no que me escribiu unha agradable dedicatoria en francés. Cando me retirei ao meu cuarto, decateime de que se trataba dun poema dedicado a Gavrilo Princip, o rapaz que matou ao archiduque de Austria en Saraxevo no ano 1914.

Aínda que seguín falando co poeta triste e fumador, deixou de serme simpático. Entendo que un home que mata a outro, como é o caso que cito, poida ser considerado un heroe polos seus compatriotas, pero non comprendo que un poeta o cante nos seus versos. Paréceme que o máis natural é acordarse do morto.

A Gavrilo Princip, o disparo do … Seguir leyendo

Un mal mercado

Cada vez que me encontraba con María Antonia Dans adoitaba recordarlle a primeira vez que a vin en Madrid, no Café Gijón, alá polos anos sesenta, cando eu era un pipiolo tímido e ela xa calzaba todos os números posibles da graza e o descaro. Aínda non acabaran de presentarnos e xa me dixo unha barbaridade que me puxo a cara da color das cereixas. Por aminguar a turbación, conteille que había unha acuarela dela que me entusiasmaba: a que pintara para un libro de Léon Degrelle que se chamaba Almas ardiendo.

Ao acabar a frase, sentín que metera a pata: os fermosos ollos da pintora perderon o brillo azul da alegría vital que esbordaban e adquiriron de súpeto un aire severo que a miña pouca experiencia percibiu como un enfado, pero que despois, pasado o tempo, sospeitei que debía obedecer máis ben a un sentimento de ironía.

Desconcerto, … Seguir leyendo

Morrer de risa, morrer de rabia

Un médico catalán, o doutor F. Martí, despois dunha longa experiencia no exercicio da súa profesión, díxolle un día a Josep Pla que un home pode morrer de calquera cousa, é dicir, atragoado pola carabuña dunha cereixa, fendido por un raio, liquidado por un ataque súpeto ao corazón, comido por un cancro, devorado polo lobo, pillado por un coche… Un número inmenso de causas moi diversas, entre as cales non está nunca, segundo o seu parecer, a morte por culpa da risa, a pesar desa frase que utilizamos para dicir que algo nos fixo moita graza.

Penso que se equivoca o citado doutor. O célebre saxofonista Charlie Parker, un dos xenios do jazz, morreu dun ataque de risa na casa da baronesa Pannonica de  Koenigswarter, en Nova York, cando estaba vendo un programa de televisión. Na pantalla, un ilusionista facía ese tipo de monadas que tanto gustan a grandes e … Seguir leyendo