por amarxedotempo | Jun 5, 2013 | Marxe
Un Holmes algo indecente
Onte pola mañá, cando me dispuña a abrir o correo, entre as cartas descubrín unha caixa pequeniña co membrete dunha asociación de amigos de Sherlock Holmes. Como lle pasa aos lambonciños, que deixan os mellores bocados para o final, fun demorando a apertura do paquete, consciente de que, fose cal fose o seu contido, gardaría unha sorpresa agradable. Xa teño falado aquí moitas veces desta miña debilidade polo famoso detective, pola súa literatura admirable e por todo canto rodea a súa figura.
Durante anos fun xuntando algúns libros raros, incluídas primeiras edicións, e obxectos relacionados coa famosa criatura ideada por Arthur Conan Doyle. Periodicamente recibo catálogos de todo o mundo que me serven para soñar. Outra cousa xa non é posible dados os prezos que acadaron, por exemplo, os manuscritos.
Así que onte abrín a caixiña con ilusión. Dentro viña unha figura de Holmes feita en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 4, 2013 | Marxe
Os poetastros
O correo tráeme a noticia da morte de Celso Martínez Herrón, un poeta a quen coñecín en Sitges nunha das reunións do xurado do Premio da Crítica, alá polo ano 1970, e que despois volvín ver en Zaragoza e en Santander. El non formaba parte do grupo, pero acudía aos hoteis para amosar os seus versos a algúns dos críticos alí reunidos en asemblea e para invitar a uns magníficos embutidos que el mesmo fabricaba.
Nunca cheguei a ler os poemas que facía, aínda que sempre sentín simpatía por este tipo de poetas. O poeta Antón Tovar, un home co corazón ennobrecido polo sufrimento, escribiu hai anos un poema cheo de comprensión e de cariño para os poetastros, que era como se chamaban antes estes vates desgraciados, condenados á mofa dos líricos coñecidos. Unha alma posta do revés nunca pode ser ridícula.
Nin sequera aquel señor Vilarrasa de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 3, 2013 | Marxe
Divertirse
O xoves estiven na Pontenova, preto de Asturias, para dar unha conferencia. Cando me chamaron para invitarme, sorprendeume o tema, pois tratábase de falar sobre o ferrocarril. No momento de entrar na sala e atoparme con duascentas persoas, asusteime un pouco, pois pensaba que a cousa ía ser máis familiar e que estarían soamente algúns amigos do tren. Saín do apuro como puiden e logo aínda me deron regalos, entre eles, unha navalla de Taramundi preciosa, co meu nome gravado na folla e as partes metálicas feitas en prata. Unha xoia. Alguén me dixo que non a poderei levar comigo, que é ilegal.
Cústame crelo, pero preguntareille á Garda Civil, que é a que sabe destes asuntos. En todo caso, eu non pensaba utilizala para nada malo, nin sequera para cortar pan, pero gustaríame amosarlla aos meus compañeiros de viaxe no Expreso da Literatura, cando chegue o domingo a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 2, 2013 | Marxe
No verán de 1974, durante uns días que pasei en Berlín, unha noite fun invitado a cear por un amigo da infancia, golfo de casa rica que rematou na emigración por fuxir dos estudos e para abrir unha paréntese aventureira na súa vida antes de sentar cabeza e facerse cargo dos negocios familiares. Vivía nun apartamento moi preto do muro e compartía escaleira cunha colonia numerosa de emigrantes turcos. Como consecuencia desta vencindade, o meu amigo acabou sendo padriño dun neno que se chamaba Atila.
O propietario de nome tan rotundo, que os seus pais pronunciaban con acento esdrúxulo, era bastante feo, coa cabeza enorme e os ollos tan saltóns que semellaba unha ra. Andaba ademais de arrastras polo chan e de cando en vez agarrábase aos baixos dos meus pantalóns para afianzarse ben coas mans e pegarme logo unhas dentadas que mesmo parecía que fosen dadas coa punta dun … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 1, 2013 | Marxe
O raposo e a puñeta
O martes, cando volvía de Ourense pola noite, vin o raposo no alto de Fontefría. Foi só un momento, porque atravesou a estrada como un raio e xa se perdeu deseguida entre os piñeiros do monte. A pesar de que a visión durou apenas un instante, pareceume que era vellote e que estaba gordo. Se soubese a simpatía que sinto pola súa especie, seguro que podía aforrar o medo que debeu pasar para fuxir de min, que non tiña intención de meterme con el. Nin sequera aínda que me roubase unha galiña.
Eu sempre me levei ben co raposo, xa desde neno. Con todo, a primeira vez que vin un galiñeiro destrozado, alá en Sabucedo, na casa de Cándida de Antonio, pensei que o autor daquel estropicio debía ser un bicho horroroso, feo e ruín. Como nunca me atopara con el en persoa, imaxineino como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 31, 2013 | Marxe
Pasei o sábado en Celanova cun grupo de amigos vendo como se pode restaurar a casa de Curros Enríquez. Visitamos o edificio e comentamos os planos cos arquitectos. En xeral, as propostas destes últimos parecéronos moi ben, con lixeiros retoques que eles aceptaron de boa gana, sen facer unha cuestión de honor das diferenzas. Por dentro, a casa é un bo exemplar da arquitectura do século pasado, que se vai deixar como está, restaurando soamente o que haxa que restaurar. En especial, a min gustáronme as escaleiras, que se atopan nun bo estado de conservación, e unha lareira magnífica, que quedará integrada nunha sala grande de traballo.
Por certo que cando estabamos vendo as escaleiras, Alonso Montero e mais eu recordamos un episodio da vida de Curros, sucedido precisamente naquel lugar. Segundo aseguran os biógrafos do poeta, o pai deste, coñecido en Celanova polo alcume de Calcorra, un día arreboloulle … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 30, 2013 | Marxe
O outro día coñecín unha rapaza que entende de problemas relacionados coas patoloxías da linguaxe, un asunto que debe de ser moi interesante, pero do que non sei absolutamente nada. Nin sequera podería falar cinco minutos seguidos dunha cousa da que falan moitos profesores e psicólogos, iso que os expertos chaman dislexia. Unha vez, nun lugar da provincia sueca de Halland, nunha pedra situada ao aire libre, vin unha palabra escrita polo soberano daquel país, que en vez de firmar como “kung”, que significa “rei”, puxo “knug”, que non quere dicir nada. A persoa que me acompañaba díxome que precisamente iso era un efecto disléxico.
Como o encontro coa rapaza da que falo foi fugaz, non tiven tempo para facerlle preguntas que hai tempo me gustaría aclarar, aínda que quizais non pertencen á súa competencia. Por exemplo, eu tiven un compañeiro de estudos que se puña como tolo cada vez … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 29, 2013 | Marxe
Creo que se chamaba Viruca, aínda que non estou seguro. Era unha mozota alta e guapa, simpática e parlanchina, un pouquiño touporroutou. Gustáballe provocar, sobre todo en cuestión de vestir. Ía sempre coa roupa moi axustada, o escote grande, medias de carreira e zapatos de tacón. Para algunhas persoas era pecadora; para outras non pasaba de ser unha rapaza vital e graciosa, algo aloucada, pero inocente. Descontando a uns cantos, todo o mundo a tiña por unha muller simpática e boa.
Metíase co cura, que non deixaba de predicar contra os costumes licenciosos, é dicir, contra a roupa feminina que non lle gustaba. A tal Viruca chegaba ata a porta da igrexa en sisas, ou sexa, con vestidos sen mangas, que entón se consideraban un escándalo. Logo puña unha chaqueta, que quitaba de novo ao saír.
Supoño que era unha guerra inocente, polo menos pola súa parte. O cura, en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 28, 2013 | Marxe
O luns pola noite achegueime ata Pontevedra, invitado a unha cea con coloquio que organizaba o Club dos Rotarios. Non era a primeira vez que participaba nunha actividade desta organización internacional. Hai anos, cando aquí estaba prohibida, un amigo sueco, arquitecto, levoume a unha xuntanza semellante no seu país, nunha pequena cidade que se chama Laholm. Naquela ocasión, o asunto sometido a debate foi o desas pulseiras raras que antes levaba moita xente e que curaban dolores e males en xeral.
Recordo que entre os asistentes, había partidarios das virtudes curativas do invento e detractores que sostiñan a tese de que non se trataba máis que dun camelo. Antes de saír, o vendedor obsequioume cun daqueles artefactos, que nunca usei. Se un non cre nestas historias, non merece a pena probar; sen fe, non serven para nada.
En Pontevedra, o tema de discusión foi máis interesante: os cambios culturais que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 27, 2013 | Marxe
O Enrique Picamoca era un parviño da miña vila que alá polos anos cincuenta e sesenta andaba pola rúa recollendo as cabichas do chan. Nunca quixen crer a lenda que aseguraba que o tabaco da desfeita o vendía despois nun estanco, onde o reciclaban en forma de pitos soltos, daqueles que consumiamos os rapaces naquel mercado vergoñento que consistía en comprar o vicio por céntimos e de un en un. Eu estaba nesa época da inocencia en que os nenos pensan que os malvados se recoñecen polo aspecto.
Nunca vin o Picamoca enfadado nin afectado por ese nerviosismo que din que lle arrima aos toliños cando hai vento ou tronada. Ao revés, sempre estaba contento, cun agradable sorriso infantil pendurado dos labios, como se el mesmo se ri se da actividade extravagante á cal se dedicaba. Escuso dicir que era pacífico e santo.
Nunha ocasión, diante do concello, mentres o … Seguir leyendo
