por amarxedotempo | Jul 5, 2013 | Marxe
O venres pola tarde, en Madrid, o Museo Reina Sofía estaba abarrotado. Centos de persoas camiñaban dun lado para outro entre os cadros e as esculturas de Antonio López, o pintor de moda. Escoitei moitos comentarios. Unha señora con acento arxentino falaba da perspectiva, e unha rapaza nova, extasiada diante do célebre cadro que reproduce o arranque da Gran Vía, dicía sen malicia aparente que lle parecía unha postal. Non creo que fose tan inocente un esfarrapado que pronunciou a palabra “cromo”.
¿Que me pareceu a min? Demasiado cutre. Colgar nunha parede da casa a copia exacta dun retrete miserable, por exemplo, non se xustifica de ningunha maneira. Desde logo, non pola emoción que poida producir. Quizais pola habilidade, pero esa é unha cuestión menor.
Do Reina Sofía pasei ao Prado. O mesmo barullo, coa agravante de ter que escoitar a eses guías que falan a berros uns ao lado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 4, 2013 | Marxe
Hai catro meses ou algo así, nunha fermosa casa de campo, en Inglaterra, unha das persoas que vivía na planta baixa espertou sobresaltada pola noite, xa cando empezaba a clarexar o día, ao escoitar algo parecido ao berro dun paxaro descoñecido. Nese momento, na parte de arriba da mansión entregaba a alma unha mullerxa velliña, case cega, periodista excelente e persoa complicada: Martha Gellhorn. Dela escribiu Ernest Hemingway, que foi o seu home durante algúns anos, que tiña o pelo loiro como un trigal, aínda que tamén lle dixo nunha ocasión: “A ti gústache a Humanidade, Martha, pero a túa desgraza é que non soportas a xente”. Era certo. Martha Gellhorn pasou a vida pelexando con todo o mundo: cos amigos, cos editores, cos políticos, coas mulleres… Tiña un carácter endiañado, que ás veces a levaba a montar escándalos enormes por cousas aparentemente insignificantes ou que a conducían ao xulgado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 3, 2013 | Marxe
Nun periódico inglés leo unha recensión sobre libros dedicados a inventores de linguaxes, esa forma da loucura que os expertos chaman glotolalia e que periodicamente ataca a individuos lunáticos e pacíficos. En Galicia tivemos algúns que non aparecen reseñados no libro que Marina Yaguello lle acaba de dedicar a este tema, aínda que merecían tal honor, pois algúns deles, como don Juan de la Cova Gómez, teñen dereito ao título de xeniais. Por outra parte, entre os exemplos que ofrece esta autora, hai algúns, como o nazariano, que nos recordan o famoso trampitán do célebre poeta de Ourense: “Pa latalo lito namito bo té zozoti zolota”. Lamentablemente non sei o que significa, pero soa ben.
No libro de Marina Yaguello cítase a Nikolai Marr, aquel ruso pintoresco, pai da “xaphetidoloxía” que logrou embelecar a Stalin cos seus disparates lingüísticos e converter en doutrina oficial soviética o que non eran máis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 2, 2013 | Marxe
Un día, hai xa moitos anos, un rapaz chinés chamado Wei Jingsheng decidiu facerse da Garda Revolucionaria. Enviado cunha misión ao noroeste do país, na estación do ferrocarril dunha aldea, desde o tren, viu unha rapaciña de dezasete anos completamente espida, cuberta só pola súa propia melena. Estaba disposta a deitarse con calquera, non a cambio de diñeiro, senón por comida. En estacións sucesivas, o mozo revolucionario viu outras rapazas semellantes. Desde entón non deixou de protestar.
Polas súas protestas, Wei leva dezasete anos preso. O propio Deng Xiaoping, morto recentemente, dixo unha vez que o meteran no cárcere porque tiña danado a reputación de China, pero que, a pesar de todo, esta medraba día a día. Non se entende ben entón por que non o soltan e por que lle dan tantas palizas.
No cárcere, Wei Jingsheng pasa frío, ten unhas dores de cabeza insoportables e ás veces pensa … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 1, 2013 | Marxe
En Letonia despedíronnos cunha cea nun barco, que nos levou desde Riga, polo río Duína, ata a desembocadura no mar Báltico. Os máis animados, entre prato e prato, bailaban na pista, ao son dunha boa orquestra. Do resto, uns dedicábanse a falar, sentados aquí e alá, outros a beber en silencio e moi poucos a pasear pola cuberta, pois fóra ía bastante frío. En total, a viaxe durou varias horas e chegamos ao hotel un pouco cansos, conscientes de que ao día seguinte había que erguerse ás seis da mañá para marchar a Estonia.
Chegamos a Tallin, a capital do país, onte pola tarde. Como hoxe non teño intervención, poderei facer turismo ata as sete, que nos recibe o presidente co corpo diplomático. Despois, xa veremos. Esquecía dicir que lle fixen a homenaxe a Ángel Ganivet, coa axuda de Inga e Viktorija, dúas estudantes universitarias que falan español moi ben. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 30, 2013 | Marxe
Agora mesmo, cando aparece aquí este artigo, estou a punto de embarcar nun avión rumbo a Estocolmo. De todas as cidades europeas que coñezo, esta é, xunto con Venecia, unha das que probablemente teño percorrido máis veces. Por certo que os suecos son moi dados a comparar ambas as dúas, máis que nada polo feito de que a urbe italiana está sulcada por canais, mentres que a nórdica está situada sobre un arquipélago. Aí acaban as similitudes: nada hai en Estocolmo que recorde o café Florian, o Harry’s Bar, o hotel Danieli ou o restaurante Alla Colomba, lugares ideais para vivir un soño romántico. Pero Estocolmo ten tamén as súas cousas.
En primeiro lugar, durante o verán, ten a luz. Non me refiro só á duración do día, que practicamente se estende ao longo de vinte e catro horas, senón á color. Non coñezo nada igual, a non ser as … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 29, 2013 | Marxe
Hoxe acordeime de Leoncio, un tolo da miña infancia que entre as súas actividades menores tiña o costume de dar as grazas cunha ristra edulcorada de diminutivos da súa colleita. A unha señora que se chamaba Manuela, por exemplo, dicíalle algo así como “Moitas graciñas, dona Manoluchiña querida”. Era un home bo, nada agresivo, mesmo servicial se lle encomendaban algún recado que puidese facer, aínda que cando había vento ou tronos, saía á rúa acelerado e dáballe por pegar puñazos contra os postes da luz ou botar discursos entre dentes, sen que se lle entendese máis que unha furia inconcreta, dirixida cara ao aire, sen destinatario humano coñecido.
Entre as actividades maiores, aquel home, armado cunha panca de ferro, un mazo e un cicel, empeñábase en desfacer pacientemente a casa onde vivía. Tardou anos, pero conseguiuno. Mentres traballaba, ou como se chamase aquilo, acompañábase con cancións no alto do andamio, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 28, 2013 | Marxe
Estiven en Muros para participar no encontro de escritores que tivo lugar estes días. Cheguei o venres pola noite, un pouco tarde, no momento en que os congresistas saían do convento dos franciscanos, sede da reunión, camiño da praia, onde o concello convidaba a unha sardiñada ao aire libre. Despois da cea, un grupo de amigos quedamos de tertulia, nun café, ata algo tarde. Cando regresei ao convento, atopeime con que non sabía cal era o meu cuarto e púxenme a dar voltas, ata que apareceu un frade que me rifou cariñosamente, pois metérame na zona reservada.
Logo, falándome polo meu nome, axudoume a atopar sitio e portouse moi ben comigo. Pola mañá incorporeime aos debates, dos que só direi que estiveron moi ben. Como a intelixencia é unha das cualidades humanas mellor repartidas, estas xuntanzas nunca decepcionan. Confeso que o espectáculo da xente discorrendo con rigor resulta sempre entretido, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 27, 2013 | Marxe
Cando, o xoves pasado, a policía de Nova York entrou de forma súpeta no apartamento do sudanés Siddig Alí, este estaba removendo cunha especie de culler xigante o líquido espeso dun gran barreño que tiña colocado no medio do salón. Parecía unha escena de conto ou de tebeo, como un horrible bruxo que estivese prepararando a pócima velenosa para acabar co mundo. Pouco menos. O que pretendía o malvado era facer saltar polo aire o edificio das Nacións Unidas, con varios centos de inquilinos dentro.
A policía americana está convencida de que é o xeque exipcio Abdel Rahman, ese cego de aspecto tétrico que predica o fundamentalismo islámico nunha mesquita de Nova Jersey, quen dirixe os grupos terroristas que empezan a operar nos Estados Unidos. Como no occidente corrupto e pecador a lei está por riba das sospeitas, o personaxe non pode ser detenido nin expulsado mentres non haxa probas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 26, 2013 | Marxe
Sempre que vou a Trasalba, cando estou dentro do patio da casa de Otero Pedrayo, como me sucedeu onte pola mañá, miro para unha esquina do alpendre, xusto onde puxeron agora a librería. Hai anos, un día, desde o corredor da entrada, don Ramón amosoume aquel lugar como o preferido por el e por Vicente Risco para xogaren cando eran nenos. Amparados do sol polo tellado do cobertizo, nas tardes de verán organizaban alí grandes historias con casiñas feitas de barro e figuras de papel, pintadas e recortadas.
A Risco gustáballe moito, segundo Otero, a vida de María Estuardo, que coñecía con moitos detalles. Para escenificar a entrada da raíña de Escocia no porto de Leith, cando volveu de Francia, había que queimar herba seca e simular néboa, pois esa era a situación metereolóxica daquel día, tal como contaban as crónicas.
A pesar de que Risco tiña que andar axotando … Seguir leyendo
