por amarxedotempo | Ago 3, 2017 | Marxe
No periódico de onte lin que nas terras da Limia, onde pasei a miña infancia, andaron a tiros un grupo de mozos portugueses con outros rapaces da comarca. Non sei máis detalles, pero supoño que sería unha pelexa causada por unha desas estupideces que ás veces están detrás das traxedias: líos de mozas, orgullos de tribo, odios fronteirizos. Cando eu era pequeno, estes enfrontamentos sucedían a miúdo, pero daquela entre xentes de parroquias veciñas ou entre persoas da mesma parroquia pero de aldeas diferentes. Unha forma pobre de facer a guerra.
O caso máis célebre que coñecín foi protagonizado por un cura amigo meu, do que teño falado aquí noutras ocasións, que realizou unha incursión de comando solitario en Portugal, para sacar a tiros do cárcere o seu amigo Vales, un home de Xinzo que tiña taberna nas inmediacións da igrexa da vila. Pistola en man, o crego fuxiu con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 2, 2017 | Marxe
Como é sabido, Isabel I de Inglaterra era unha muller fea, de dentes negros, que xuraba como un bárbaro e chuspía no chan e non dubidaba en cortarlle as orellas aos seus amigos cando estes caían en desgraza. Polo que respecta á saúde, padecía de reumatismo, dolores frecuentes de cabeza e unha úlcera que a mordía constantemente no estómago e a convertía moitas veces nun ser insoportable. Por suposto, tamén era culta. Non obstante, o trazo dominante do seu carácter debeu ser quizais a brutalidade.
Digo isto porque onte, na tertulia de Baiona, Miguel Viqueira contounos a Torrente Ballester e mais a min unha historia relacionada con Isabel e sir Walter Raleigh, aquel que lle deu o nome de Virxinia, como homenaxe á “raíña virxe”, a un dos territorios conquistados en América, e que introduciu o tabaco en Inglaterra.
Precisamente, a historia ten que ver con isto último. Un día, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 1, 2017 | Marxe
Parece que a Berlusconi lle gusta o salchichón. Tamén lle gustaba a Sartre. A Franco, que era parco en todo menos na paixón polo poder, facíalle certa graza a tortilla de patacas, que comía todas as noites, preparada por un cociñeiro da Garda Civil. De Salazar oín dicir que o seu prato preferido eran os ovos cocidos, que pasaba pola gorxa con desgana, enviando de cando en vez pequenos grolos de leite. A Perón vinlle comer eu en Tranquilino, de Madrid, un asado de boi que non debía pesar menos de dous quilos.
Da vida dos personaxes célebres, sempre son máis interesantes estas pequenas cousas que as grandes, é dicir, as que transcenden á opinión pública, que case nunca son certas. Por exemplo, os suecos estaban convencidos de que Olof Palme non fumaba, o cal era verdade de portas a fóra; na intimidade acendía un cigarro noutro.
Os que teñan … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 31, 2017 | Marxe
Hai anos, cando en Galicia os homes saían tomar uns chatos en grandes cuadrillas de amigos e se pagaba por rolda, dicíase con estrañeza que os cataláns tiñan o mal costume de pagar cada un para si. Desde entón, aquelas xentes foron catalogadas como exemplares puros da máis repugnante tacañería, unha cualificación moral que entre nós só é superada negativamente pola escaseza na comida, o viño adulterado pola química, aínda que sexa a máis inocente e necesaria, ou ese xamón moderno que sabe a peixe.
Se os xulgamos con semellantes criterios, os suecos superan con moito aos cataláns en cuestión da cutrería. Non é que cada un pague para si, senón que cando invitan ás súas casas para tomar uns vasos de viño, con frecuencia esperan que cada un leve a súa botella.
Ou peor aínda, como nos sucedeu o domingo pasado.Unha parella coa que non temos moita relación, pero … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 30, 2017 | Marxe
Se o meu ordenador non me engana, este artigo fai o número dous mil cincocentos cinco. Non debe ser raro, polo tanto, despois de tantos días, que ás veces repita cousas das que xa falei noutras ocasións. Esa é a sensación que teño agora mesmo, cando escribo estas liñas, e me vén á cabeza unha historia que me sucedeu con don Vicente Risco hai xa moito tempo, naqueles anos nos que eu andaba estudando o bacharelato. O caso foi que na tertulia do Café Parque, Risco púxose a falar do inferno nuns termos que me chamaron a atención, pois facía forza na idea do lume e das caldeiras con aceite fervendo; pero en serio, non en broma.
Con timidez, atrevinme a preguntarlle se el pensaba que no inferno había lume físico, igual que nos incendios. Con cara de estupefacto, don Vicente miroume da mesma maneira que un racista podería mirar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 29, 2017 | Marxe
Coñezo unha veciña que ten un número incalculable de gatos. Vanlle quedando parto tras parto, vítimas arruinadas dunha filosofía bondadosa que se nega a resolver o problema dunha forma pragmática e que acabará por converter o barrio nunha selva. Moitas veces, cando paso co coche por diante da súa casa, véxoos medio tirados no camiño, administrando a nugalla, coidando as escasas forzas que lles quedan e malvivindo entre as silvas, os canavais e os campos de millo. Compoñen un espectáculo triste e africano.
Hoxe souben por outro veciño que, se a pesar de todo aínda non nos invaden os gatos dunha maneira absoluta, é debido a que un mastín se encarga de liquidar uns cantos de cando en vez. O que ocorre é que o can persegue todos excepto os brancos, que non lles toca. Aínda así, botando contas, a invasión resulta inevitable.
Esta mañá, cando ía buscar os periódicos, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 28, 2017 | Marxe
O outro día estiven en Panxón cun amigo que, duns meses a esta parte, adelgazou voluntariamente uns setenta quilos. Se eu puidese facer semellante cousa, desaparecería, pois non peso tanto. A el, en cambio, aínda lle quedan outros cento sete, dos cales parece que lle sobran arredor de trinta. Vai por eles. Metido de cabeza no follón e ben asesorado por un médico competente, está disposto a converterse nunha persoa normal, non nun monstro de feira, que era o camiño que levaba. Como bo converso, ademais, bótalles broncas aos amigos gordos, chámalles irresponsables e anímaos a volver a unha vida sa. De momento non ten éxito.
Ignoro que sistema seguiu para adelgazar, aínda que supoño que debeu de seguir o máis difícil, que probablemente debe de ser tamén o único: comer menos. Porque comer, o meu amigo comía bastante. Aínda recordo cando fixemos xuntos o Camiño de Santiago, el agardando … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 27, 2017 | Marxe
O outro día quedei pechado nun ascensor, experiencia que non era nova para min e que, sempre que se produciu, tivo un punto cómico que fixo que todo acabase entre risas. Unha vez pasoume con Ramón Piñeiro na Facultade de Filoloxía, en Santiago, e tivemos que saír a gatas diante da mirada divertida dos estudantes que naquel momento pasaban por alí. Noutra ocasión, ocorreu nun hotel en Armenia, onde un americano gordo, que se ría dos soviéticos, botouse a chorar e perdeu a razón e a dignidade.
Desta vez, o meu compañeiro de infortunio, un bo amigo co cal acudía a unha reunión, tamén se puxo nervioso, aínda que procurando manter a elegancia. Ao cabo dun cuarto de hora, non obstante, cando estabamos a punto de sermos rescatados, o home tratou de saír por un buraco imposible: nin unha cereixa collía por el.
Naturalmente, deume a risa, cousa que me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 26, 2017 | Marxe
Onte asistín a unha voda no xulgado de Vigo e presenciei, unha vez máis, o exercicio inevitable de tirarlle arroz aos mozos ao final da cerimonia. Hai anos, nunha circunstancia semellante, en Suecia, vin que tiraban outra cousa distinta, que eu non identificaba; preguntei que era e dixéronme que se tratabadun sucedáneo. Antes, segundo me contaron, facían igual que en España, pero desde había tempo cambiaran o arroz por aquel novo produto por razóns de tipo ecolóxico. Polo visto, o que estaba en cuestión era a vida dos paxariños. O arroz cru, que os paxaros comen despois, ínchalles nos seus estómagos diminutos e acaba causándolles a morte.
Téñollo explicado a moitos amigos, pero sen éxito. Cada vez que me corresponde asistir a unha voda, ao final sempre se me vén á cabeza o comportamento dos suecos, tan preocupados, mesmo ata extremos dunha delicadeza como esta, por non lles causar mal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 25, 2017 | Marxe
Desde hai algúns días, na tertulia nocturna de Panxón, que este ano empezou un pouco tarde por culpa do frío e das chuvias, cando pechan o café e quedamos sós na terraza dándolle voltas ao mundo, á vida e ás persoas, aparece por alí un toliño que pasea en solitario polo paseo marítimo. É un mozo aínda relativamente novo, con cara de Xesús Cristo, que é un parecido que, nunca souben por que, sacan moitos coma el: nariz de aguia, media melena e barba recortada. A cousa acaba aí, naturalmente, porque polo resto, o pobre non se parece máis que ao común dos tolos, cortados case todos polo mesmo patrón.
Nunha primeira fase, este home fortemente avariado dedícase a ir dun lado para o outro, cunha man metida no peto dos pantalóns e a outra tendo conta do cigarro. Vai pronunciando un discurso no que entran só catro ingredientes: unha … Seguir leyendo
