por amarxedotempo | Ene 5, 2014 | Marxe
Cando eu era neno, con frecuencia corría por Xinzo a noticia de que caera un avión na Lagoa de Antela. Os rapaces colliamos as bicicletas para comprobar, unha vez máis, que os prodi xios raramente ocorren na realidade. Un día, non obstante, foi certo. Non era exactamente un avión, senón unha avioneta, e non caera, senón que aterrara, pero alí estaba, no medio dunha multitude inmensa, que acudira en masa a contemplar o que entón parecía un feito insólito. Daquela, a xente aínda se asombraba cos avións.
Recordo que por aqueles anos, e aínda bastante despois, cando eu era xa estudante en Compostela, moitas peregrinacións que ían a Santiago desde as vilas e as aldeas de Galicia para gañar o xubileo, ás veces remataban en Lavacolla, no aeroporto. Aínda non viñera a televisión a descubrir todos os segredos.
Digo isto porque onte observei que ninguén se paraba a mirar un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 4, 2014 | Marxe
O venres pola tarde, en Ourense, estiven cun santo. Coñézoo desde hai moito tempo, pero había anos que non falaba con el. A primeira vez que o vin, eu era un neno, e el, recén ordenado de cura, non debía de pasar moito dos vinte anos de idade; agora pasa un pouquiño dos setenta. Segue igual: delgadiño, entre os límites da virtude e da enfermidade, a color branca, a voz baixa e o paso tranquilo, sen apuros, pero firme. Polos escasos minutos que pasei de parola con el, pareceume que non cambiou moito de maneira de ser: o mesmo sorriso de sempre, a melancolía da mirada, a franqueza tímida no trato e o aire de santo que xa tiña entón. A santidade non consiste en nada extraordinario.
Nunca lle vin ningún signo exterior que me autorizase a situalo no catálogo restrinxido dos varóns excelsos pola súa virtude. Na capela, por … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 3, 2014 | Marxe
O outro día, cando falei aquí dunha compañeira de escola que eu pensei que arrecendía a anxo e un amigo me dixo que arrecendía a queixo, alguén me recordou que este último olor ten mala fama, como se desprende da frase que se emprega para destacar o mal cheiro dos pés. É certo, pero non parece que estea ben fundada tal comparación, pois o queixo é manxar xeralmente apreciado, ao contrario do que sucede co bacallau, que tamén se emparella, creo que acertadamente, con determinados efluvios corporais.
Este último ten ademais unha clarísima connotación sexista, como se di agora, pois predícase case de maneira exclusiva das mulleres. Para referirse aos homes, en cambio, o equivalente está rodeado dun prestixio inequívoco, poderoso e viril, que o emparenta coa estirpe nobre dos felinos. De cheirar mal, un home cheira a tigre.
Conta Montaigne que Plutarco andou buscando a causa de que a … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ene 2, 2014 | Marxe
Débolle a Billy Wilder a primeira risa do ano que comeza. Estaba onte lendo a súa biografía e atopeime cunha historia chea de malicia que merece a pena ser contada. Tratábase dun neno, amigo da infancia do célebre director de cine, a quen o pai sorprendeu un día facendo un pecado. Co propósito de corrixilo, díxolle que se repetía aquel acto cincuenta veces, morrería. O rapaciño prometeuse a si mesmo emendarse, pero sen conseguilo. Por precaución, cada vez que sucumbía puña unha raia nun caderno.
Pouco a pouco, a pesar de estar convencido de que a súa debilidade o conducía irremediablemente cara a un fatal desenlace, a libreta íase enchendo de raias. O único que conseguía con moito esforzo era ir retrasando o día da morte, que de todas maneiras se aproximaba de forma inexorable, tal como o seu pai lle tiña anunciado.
A raia número corenta e nove estivo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 31, 2013 | Marxe
Un periodista italiano, Aldo Buzzi, asegura nun artigo que vexo reproducido nun periódico de Nova York, que a raíña Isabel a Católica cheiraba a melocotón maduro. Como non gardo ese arrecendo na memoria, ignoro se tal información debe entenderse como un piropo ou como unha acusación de guarrería. Sempre se dixo, non sei con que fundamento, que a soberana española non cambiaba a camisa e que por iso mesmo cheiraba a bravú, polo menos ata que se mudou con motivo da conquista de Granada.
Eu tiven na escola unha compañeira que cheiraba a anxo. Non é unha metáfora, por iso me explico. O olor que desprendía era exactamente igual que o que viña dun anxelote barroco que había na casa da miña avoa en Ourense, no oratorio, e que debía proceder da madeira e a pintura. Era lixeiramente doce e agradable.
Un día, sen poder resistir o entusiasmo que me … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 30, 2013 | Marxe
O martes pola noite, como puñan Casablanca nunha das cadeas de televisión, senteime comodamente, conseguín unhas peperetadas para pinchar mentres duraba a película e dispúxenme a ver, por enésima vez, un dos filmes que máis me gustaron e me seguen a gustar de todos cantos levo visto na vida, que non son poucos. Non me sucede con ningún outro, a pesar de que os hai fermosísimos. Con Casablanca produciuse unha fascinación instantánea a primeira vez que a vin, hai moitos anos, que nunca se rompeu e que supoño que xa non se romperá. Non me pasa só a min. Coñezo a moita xente que sente o mesmo.
Sei a película case de memoria e podo recitar parte dos diálogos, esa marabilla creada por dous xenios irreverentes de Hollywood, os xemelgos Phil e Julie Epstein, aínda que a famosa frase final “Louis, presinto que este é o comezo dunha fermosa amizade”, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 29, 2013 | Marxe
En Nova York, un profesor mozo do Instituto de Investigacións Sociolóxicas dixo nun acto público que unha persoa vale bastante menos que un dólar. En menos de trinta segundos, cun xiz na man, sobre un encerado fixo unha simple operación para demostralo. Tratábase de sumar unhas poucas cifras: o prezo duns litros de auga e algún resto sólido sobrante. Un asistente replicoulle que o valor dunha persoa non se mide só polos seus residuos, igual que un cadro de Van Gogh, destruído polo lume, non vale como cinsa.
Depende. Desde logo, en prezos de mercado, un ser humano vivo ten valores moi dispares. Por exemplo, para os terroristas, un policía non debe valer moito máis que unha mosca: liquídase coa mesma indiferenza. Non así un empresario, xénero polo cal se poden conseguir a cambio moitos millóns de pesetas.
Na industria do crime organizado, as tarifas están perfectamente reguladas. En Londres, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 28, 2013 | Marxe
Estiven lendo na revista Granta, que se empezou facendo en Cambridge e agora se fai en Londres, o avance dun libro que vai aparecer proximamente, no mes de febreiro do ano que vén. É a primeira publicación dun avogado que se chama Joseph O’Neill. No capítulo que se inclúe nesta revista británica, describe con moito detalle as execucións dun grupo de individuos que foron condenados a morte e aforcados o ano pasado en Trinidade e Tobago, un país onde os tribunais sentenzan á última pena con moita frecuencia, sempre co aplauso dos cidadáns. A un disidente, que leva a cabo manifestacións en solitario protestando contra a pena de morte, xa estivo a punto de linchalo nunha ocasión unha multitude indignada.
De todo canto conta O’Neill sobre as execucións desa xente, non hai case nada que non poidamos imaxinar ou que non teñamos visto no cinema. Uns subiron ao cadalso … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 26, 2013 | Marxe
Estiven vendo na televisión un programa sobre Irán. Aparecían nel un grupo de rapaces novos, celosos defensores da revolución, que alternaban rezos e gritos relixiosos coa aprendizaxe do manexo de armas para combater os inimigos do Islam. Logo, preferentemente polas noites, eses mesmos mozos inflamados de fervor percorrían as rúas á procura de mulleres díscolas, é dicir,aquelas que pintan os labios, usan colorete ou amosan un pequeno flequillo coqueto saíndo de debaixo do pano que oculta os seus pecados.
Moitos deles choraban de emoción mentres cantaban nas mesquitas. Contrastaba a pureza dos seus sentimentos coa serenidade dos seus xefes, máis fríos e tranquilos, nos que o fanatismo xélido da súa vontade non se traducía no dramatismo dos xestos, senón na determinación firme das ideas. Son eles os que gobernan.
Nun lugar secreto, as cámaras recolleron tamén a un pequeno fato de rapaces e rapazas dialogando na clandestinidade cun profesor universitario … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Dic 25, 2013 | Marxe
Cando vin a manobra imprudente que facía un dos automóbiles, xa me decatei de que o accidente era inevitable. O que baixaba en sentido contrario, perfectamente cinguido á súa man, non podía prever que por un dos costados lle saíra aquela furia desbordada. Recibiu o golpe de súpeto e con sorpresa, como se lle caese un raio. O estrondo resoou en toda a rúa igual que un trono e fixo que durante uns segundos a xente quedase paralizada. O tempo xusto para comprender o que pasaba e botarse a correr cara ao lugar do suceso.
Todo o mundo pensou que daquel tremendo topenazo se tiñan que derivar por forza consecuencias tráxicas. Ver como o coche embatido era desprazado sen control ao longo de varios metros e que por último, despois de dar dúas ou tres voltas, acababa desfacéndose contra unha farola, produciunos a todos a sensación de que do seu … Seguir leyendo
