por amarxedotempo | Feb 14, 2014 | Marxe
Unha vez asistín en Suecia a un mitin do xefe do partido conservador nunha pequena cidade de provincias. Falaba desde o alto dunha cadeira no centro da praza maior para un reducido grupo de trinta ou corenta persoas, mentres o resto da xente, allea ao discurso do político, seguía mercando amorodos, cebolas e tomates no mercado de arredor. Pareceume un home intelixente e duro, irónico e simpático, con sentido común. Alguén lle preguntou entón polo asunto dos submarinos soviéticos que espiaban as costas do país.
A resposta foi graciosa e sen dramatismo, moi distinta da angustia que transmitían algúns políticos máis novos do seu partido, convencidos de que os soviéticos entraban impunemente nas badías e os portos suecos, naturalmente con malas intencións. O líder conservador permitiuse incluso unha broma perversa sobre o seu xenro.
Dixo que a ocupación preferida deste durante as vacacións de verán consistía en subirse ao alto … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 13, 2014 | Marxe
Onte pola mañá, cando ía traballar, cruceime na rúa cun número non pequeno de rapaces e rapazas disfrazados, supoño que dispostos para participar nas festas escolares que se organizan estes días nalgúns colexios. Sorprendeume a seriedade da maior parte deles, coma se en vez de encamiñarse cara a unha troulada, fosen a unha clase normal. Non resultaba nada estraño en disfraces como o que levaba unha nena que ía de axente funeraria ou algo así, con chaqueta e pantalóns negros, bigote e bombín. Parecía, en cambio, bastante raro noutros casos, como un rapaz gordo, con cara de acabar de almorzar e feliz, que ía vestido de chourizo.
Polo que respecta á vestimenta de entroido, ocorre como sucede na vida en xeral: a fantasía é repetitiva ou limitada, raramente orixinal. Por exemplo, nese grupiño ao cal me refiro, había o de sempre, é dicir, pallasos, militares de graduación indefinida, piratas con … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 12, 2014 | Marxe
O outro día, cando estiven no entroido de Xinzo de Limia, vin un veciño da vila, antigo garda civil, que sempre destacaba pola orixinalidade dos seus disfraces, pero que nesta ocasión ía a corpo xentil, sen máscara nin roupa especial. Eu recordo este home, hai xa bastantes anos, disfrazado soamente cunha pinza metálica pendurada dun pelo do bigote. A pesar da sinxeleza do motivo, que resultaba insignificante, provocaba a gargallada aberta de cantos o observaban. Está claro que a graza se leva na alma.
Xente así, capaz de facer rir aos demais a base de enxeño, había moita. Agora véñenme a cabeza o Cacá, un anano simpático e ocorrente, e o Jota Bé, un carniceiro analfabeto, pero que inventou o sistema de signos para escribir a palabra “polo” sen saber. En tempos, ambos os dous eran medio carnaval. O primeiro xa morreu.
Polo que puiden comprobar este ano, a tradición … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 11, 2014 | Marxe
Na capela de Santo Domingo de Val hai unhas escenas que representan a historia dun xudeu que lle comprou unha hostia a un sacristán para cometer despois con ela algún tipo de profanación ritual. Unha intervención divina impediu, non obstante, que se consumase o sacrilexio e a sagrada forma acabou na patena de ouro da catedral, convertida nun neno que o arcebispo de Zaragoza enguliu durante a misa. É unha historia que se repetiu con frecuencia na España do século XV e que contribuíu a preparar a expulsión dos xudeus.
A máis sonada de todas estas patrañas foi a do Santo Neno de La Guardia, un rapaciño cristián presuntamente raptado naquela localidade toledana por un grupo de xudeus, os cales, o día de Venres Santo de 1489, o someteron aos mesmos suplicios que lle foran inflinxidos a Cristo, incluída a crucifixión.
Por aquel motivo, a Inquisición queimou un grupo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 10, 2014 | Marxe
Nun dos picos da cadea montañosa que forman os Cárpatos en Ucraína érguese un enorme monolito de pedra, erixido no lugar hai máis de cen anos. Unha inscrición gravada ao pé proclama para o mundo enteiro a noticia de que alí se atopa o centro exacto de Europa. É un dos motivos de orgullo das xentes daquel país. Por esa causa manteñen agora unha disputa cos habitantes de Vilna, a capital de Lituania, que reclaman para si o mesmo privilexio, pese a que entre os dous puntos hai máis de mil quilómetros de distancia.
Non son os únicos. Os polacos, por exemplo, están convencidos de que o centro do continente cae de maneira inequívoca nun bosque próximo á cidade de Lódz, sinalado tamén cun monumento. Esta pretensión dos polacos bate, por outro lado, coa negativa indignada dos bohemios, seguros de que ese punto se atopa preto de Praga.
Non sei … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 9, 2014 | Marxe
Alá polos anos setenta, durante os veráns, a televisión sueca acudía con moita frecuencia a unha casa de vacacións situada á beira do mar, na costa oeste do país, non moi lonxe da cidade onde eu estaba, para entrevistar a un vello de rostro nobre, intelixencia aguda e conversa natural. Chamábase Tage Erlander. Este nome quizais non lles diga moito ás persoas que non coñecen Suecia, pero para os habitantes daquel país era unha figura venerada, un político respectado por todo o mundo, incluídos os seus adversarios.
Cando Tage Erlander deixou a xefatura do goberno, despois de vinte e tres anos, para pasarlla ás mans amigas de Olof Palme, a muller daquel presentouse un día na secretaría do primeiro ministro para facer entrega de catro lapis que o seu home utilizara na casa para facer algúns traballos, pero que pertencían ao Estado.
Sempre que vin na televisión aquel home, sentado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 8, 2014 | Marxe
Onte, cando volvín á casa despois de pasar o día fóra, recibín unha chamada telefónica dunha periodista que quería coñecer a miña opinión sobre a morte de Antón Risco. Foi así como souben a noticia, aínda que non me sorprendeu porque a esperaba desde había algún tempo. Exactamente desde o día en que o propio Antón me chamou desde Canadá, hai xa máis dun ano, para dicirme que tiña un cancro.Díxomo con tranquilidade, incluso facendo algunha broma ao respecto.
Despois, cando nos vimos, atopeime cun home sereno, valente, que asumía a situación sen dramatismo, pero tamén sen facer ningún tipo de exhibición; simplemente con naturalidade. A mesma naturalidade coa que aceptaba o feito de que, pese a ser el un escritor importante e un eminente investigador, con máis de setenta anos, fose presentado sempre como fillo de Vicente Risco. Non só non se molestaba, senón que parecía sentirse a gusto. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 7, 2014 | Marxe
Desde hai uns días non escoito nin vexo apenas paxaros no xardín. Andei preguntando e un veciño díxome textualmente: “É que ultimamente, o mundo anda mal”. Só lle faltou sacar calquera desas cousas raras nas que cre moita xente, as profecías de san Malaquías, por exemplo, e botarme un sermón apocalíptico sobre os desastres do mundo moderno. Do que me falou, iso si, foi de velenos, contaminación e demais desgrazas relacionadas co medio ambiente. Non sei se tería moita razón, pero nisto de protestar polas agresións contra a natureza, case nunca se peca por exceso, aínda que ás veces hai quen peca, sen dúbida.
Como eu non estou convencido de que o mundo ande peor agora que antes, senón que máis ben penso todo o contrario, púxenme a buscar a causa da ausencia dos paxariños por outro lado. Así cheguei á conclusión de que debe ser por culpa dunha parella … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 6, 2014 | Marxe
Mentres escribo, pola ventá entra no meu cuarto o berro desesperado dun porco agonizante. Levántome a mirar para ver o que sucede e uns metros máis alá, na pequena calva redonda que fai un bosque de piñeiros non moi lonxano, descubro un pequeno grupo de persoas que rodean un marrán. Tres homes téñeno inmobilizado sobre unhas madeiras, mentres o matachín lle mete o coitelo pola gorxa. Un rapaz de seis ou sete anos, agachado para observar mellor, contempla con curiosidade o sacrificio do animal.
Conforme pasan os segundos, os gritos do cocho van perdendo o dramatismo do comezo. Xa non teñen o timbre agudo dos primeiros berros, quizais cando o bicho se decatou de repente que o ían matar. Agora son máis pausados, case sen forza, e vanse encamiñando pouco a pouco cara ao ronquido xordo do estertor final.
Desde a distancia que me separa do lugar non consigo ver … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 5, 2014 | Marxe
Nas guerras modernas hai procedementos que permiten saber case con exactitude que número de homes forman o exército inimigo, en que lugar ten este emprazadas as pezas de artillería e de que maneira camufla os seus tanques e avións. Mesmo se chegou a inventar un instrumento complicado e eficaz que desvía a traxectoria de balas e proxectís, preservando así da destrución vidas, armas, edificios e outros obxectivos militares. Non hai exército no mundo, por pobre que sexa, que non soñe con dispoñer destes medios.
En Serra Leona, non obstante, os responsables das forzas armadas acordaron potenciar os recursos propios e aforrar diñeiro para cubrir outras necesidades, entre elas pagarlle mellor aos xefes e oficiais. Enfrontados desde hai un par de anos a un grupo de sublevados que buscan a secesión dunha parte do territorio nacional, precisamente a zona máis rica en diamantes, libran unha guerra dura e difícil.
A falta … Seguir leyendo
