La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Santiago de Chile

O meu amigo Jorge Ferreiro, veterano piloto de liñas aéreas, cabaleiro galante nacido cun século de atraso e cidadán bastante estrafalario, tíñame contado moitas veces como se toma terra en Santiago de Chile. O avión, que ten que sobrevoar o espiñazo alombado e soberbio dos Andes, a máis de sete mil metros de altura, á beira do Aconcagua, de súpeto cae de forma vertixinosa sobre a planicie, aló abaixo, para pousarse na pista en poucos minutos. O que poidan padecer o estómago e o corazón é gozo para os ollos e mais a alma.

Despois, pouca cousa. Desde un aeroporto estartelado e pobre, un autobús mete a un con parsimonia na cidade, a paso de burro, avantando aos pouquiños de tapón en tapón. Como non está demostrado que a présa sexa unha virtude, a pesar das quince horas de avión e do cansazo, o lento percorrido serve para que a … Seguir leyendo

Pornógrafo

Lin nos periódicos que un concelleiro do Partido Comunista sueco, que alí se chamou sempre o Partido da Esquerda, acaba de ser expulsado por dedicarse a facer películas pornográficas. Non teño nada que comentar, pero penso que esta actitude debe de ser nova porque hai anos eu  coñecín a un membro do mesmo partido, nunha localidade próxima a Gotemburgo, que facía o mesmo e non tiña problemas. Nunca entendín como aquel señor, que era gordo e colorado, podía ter éxito nunha actividade de semellante natureza. Visto desde fóra, a min parecíame máis ben un antídoto forte contra a concupiscencia, aínda que nestas cousas nunca se sabe.

O concelleiro expulsado non está de acordo coa medida e pensa recurrila, pois non a considera legal. Parece unha actitude bastante razoable. Despois de todo, non se trata doutra cousa que defender uns dereitos que se consideran lesionados. O que non consigo entender é … Seguir leyendo

Berlín

Hoxe voume a Berlín, a participar, xunto con outros colegas de aquí, nas xornadas da Asociación de Hispanistas alemáns, que celebran agora o seu congreso. Polo que sei, a miña intervención vai consistir en pouca cousa: ler un conto e explicar como entendo eu este xénero. Como non teño ideas especialmente orixinais sobre o asunto, espero que a xente non pense que son un fresco. Digo isto porque neste oficio de escribir, polo menos para min, falar dos interiores paréceme tan difícil como botar un discurso sobre as chuletas que se comen, sobre as cualidades da propia respiración ou en que consiste andar, e que non sexa poñer un pé detrás do outro.

Polo demais, Berlín é unha cidade que me gusta. Xa sei que non é esta unha idea moi compartida, pois a capital alemá non concita unanimidades como París ou como Londres, senón mais ben discrepancias, como Nova … Seguir leyendo

Mulleres cegas

No ano 1977, Im Cheann, unha camboiana miúda e valente, foi obrigada polos soldados de Pol Pot a presenciar contra a súa vontade unha escena pavorosa. Colleron un veciño da aldea e moérono a paus ata deixalo practicamente desfeito; despois,  cando aínda estaba vivo, botárono ao lume. Esta muller, que agora vive en California, recorda aquel desgraciado berrando e retorcéndose no lume como un peixe vivo asándose por riba dunha grella. Foron as últimas imaxes que viu na súa vida. Agora está cega.

Tamén quedou cega Lar Poy, outra camboiana que tivo que presenciar a morte da súa propia filla, destrozada a patadas e a culatazos polos soldados sobre un campo de arroz. E o mesmo lle sucedeu a outras cento cincuenta mulleres daquel país, un asunto que ten completamente desconcertados aos médicos californianos.

Ningunha delas padece enfermidade orgánica que explique a cegueira. Tampouco se pode dicir que se trate … Seguir leyendo

Un pecado e unha gargallada

Un día, segundo me contou Ramón Piñeiro, don Ramón Otero Pedrayo, que daquela rexentaba unha cátedra de Xeografía na universidade de Santiago, presentouse no pazo episcopal de Compostela para visitar o cardeal Quiroga, de quen era bo amigo desde os tempos afastados nos que este último exercía como párroco de Santo Domingo, no centro de Ourense.  A visita, polo tanto, non tiña nada de cousa extraordinaria. Como noutras ocasións, o prelado e o escritor recordaron vellas historias, tomaron café e botaron un pito.

Polo visto, ao cardeal chamoulle a atención o nerviosismo de Otero, que non conseguía centrarse na conversa, como se estivese preocupado. Ata que de súpeto, coas meixelas inflamadas, don Ramón dixo que quería ser oído en confesión, pois cometera un pecado gravísimo. Non ha ser difícil imaxinar o susto do cardeal.

Sen máis rodeos, Otero explicoulle que entrara no convento de clausura das monxas de San Paio … Seguir leyendo

Un par de dedos

Onte, ao falar aquí da miña tía Isolina, viñéronme á memoria moitos recordos de Sabucedo, onde pasei grandes tempadas na infancia, especialmente nos veráns. Só teño unha sombra que escurece un chisco a claridade radiante daqueles anos. Cada vezque chegaba a aquela casa, había un xesto que agardaba e temía: o momento en que a miña tía, que quedara cega, me apalpaba a cara e mais os brazos. Se estimaba que estaba delgado, dicíalle ao meu tío que me había que poñer unhas inxeccións de vitaminas.

Estou vendo o despacho: unha vitrina branca co instrumental, unha trompeta de madeira para auscultar os enfermos, unha morea de revistas por riba dunha banqueta e, o peor de todo, a caixa de metal coas xiringas. E logo aquel cheiro permanente a alcohol, unha sensación que aínda hoxe me resulta desagradable.

Entre os catro muros daquel cuarto aprendín un día que iso do valor … Seguir leyendo

Cara de neno

Cóntase que nunha ocasión, durante unha festa que Peggy Guggenheim daba no seu elegante e espazoso piso de Nova York, o pintor Jackson Pollock, que estaba completamente borracho, desprendeuse da roupa, quedou encoiro e púxose a mexar ostensiblemente no medio do salón, sobre unha alfombra oriental. Quería protestar non sei por que. En realidade, Pollock era un home excesivo, algo camorrista, excelente pintor, capaz de grandes xestos espectaculares. O último, a morte: un trastazo criminal no seu coche.

En xeral, a de Pollock foi unha xeración de homes atormentados, quizais coa excepción de Willem de Kooning, que morreu onte, cando xa tiña cumpridos 92 anos de idade. A cara de neno que conservou toda a vida dáballe un aire de rapaz inocente que contrastaba co vigor da súa pintura, especialmente coas mulleres que pintou.

A Willen de Kooning doeulle a morte de Arshile Gorky, que se suicidou, e sufriu co … Seguir leyendo

Armas

Unha das fábricas de armas máis famosa en todo o mundo, moi ligada miticamente ao cinema do Oeste americano, acaba de tomar a decisión de fabricar as súas pistolas e revólveres cun sistema de seguridade, dotado dun código secreto, para que só as poidan utilizar os seus propietarios. Non é difícil tomar a cousa a chirigota. Onte mesmo eu escoitei nun programa de radio algúns comentarios nese sentido: o ladrón que entra roubar nunha tenda, esquece o código e saca unha axenda para miralo; o suicida que non pode acabar coa súa vida porque antes o tempo ou a enfermidade acabaron coa súa memoria. E así ata centos de situacións cómicas.

Sen embargo, tamén é posible velo como un triunfo parcial, pero un avance, daqueles que levan anos pelexando contra a loucura que fai de América o país máis inseguro do mundo para os nenos, unha parte dos cales sucumben … Seguir leyendo

Un home despistado

No ano 1973, cando Bill Clinton acabou os seus estudos de Dereito na prestixiosa universidade de Yale, volveu á súa cidade natal, en Arkansas, para exercer como profesor de leis na facultade local. Segundo todos os indicios, non lle debeu de prestar moita atención ao seu traballo, pois cometeu moitos despistes, quizais porque naquelas datas estaba máis preocupado pola súa carreira política, que iniciou disputándolle un posto no Senado a un rival e veterano político republicano, John Paul Hammerschmidt.

Na universidade, o xove profesor Bill Clinton coñeceu a unha alumna, Susan Webber, moza brillante, estudosa e responsable, tamén simpática e orixinal, bastante desinhibida. A rapaza, despois de realizar un exame que consideraba que fixera moi ben, atopouse coa sorpresa desagradable de que o citado profesor o extraviara.

Para resolver o incidente, Clinton ofreceulle á estudante unha nota alta, equivalente a notable, pero ela reclamou repetir a proba, solicitude que lle … Seguir leyendo

Un sono raquítico

Acabo de ler un artigo que, baixo o pretexto de falar dun libro escrito por un determinado señor, se parece máis a un tiro na nuca que propiamente a un estudo ou a unha análise do valor e o contido da obra comentada. Resulta evidente que ao articulista non lle importa en absoluto o feito sobre o cal asegura ofrecer unha opinión, pois para iso non é necesario utilizar unha arma homicida de semellante calibre, senón que o que pretende é fusilar publicamente o autor. Naturalmente, coa pretensión de ser considerado un pacifista.

Só os directamente interesados en practicar este tipo de perversións intelectuais deben crer a estas alturas en semellante quincalla verbal. Resulta tan evidente a índole da trampa, que un non acerta a entender que clase de inocencia lles permite a estes individuos acreditar na eficacia dun método tan pouco refinado.  A maldade, se non vai acompañada de … Seguir leyendo