por amarxedotempo | Abr 6, 2014 | Marxe
Neses días de aí atrás que estiven en París, no coloquio que se celebrou despois da mesa redonda na que participei con outros dous compañeiros, un señor elegante e cortés, que seguira as intervencións atentamente, tomando notas, preguntou se en España era posible escribir con liberdade sobre calquera asunto, incluído o desembarco de Alhucemas. Confeso que non entendín ben a intención da pregunta ata que o interpelante aclarou que o que el quería saber era se sería posible culpar daquel desastre ao rei Afonso XIII.
A verdade é que non quedou moi convencido da miña resposta, que naturalmente pretendía demostrarlle que si. Preferiu as reticencias dun dos outros participantes na mesa, empeñado nuns distingos de orde beatífica que para min resultaban incomprensibles, pero que para o público podían ter o atractivo da sospeita.
Nestas situacións, a razón pouco ten que facer. É o que sucede estes días coas parvadas que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 5, 2014 | Marxe
Hai uns días citaba aquí a un querido amigo a quen non vexo desde hai anos, Jorge Ferreiro, e chamáballe estrafalario. Agora chégame recado de que está contento co adxectivo, o cal quere dicir que entendeu a miña intención. ¿Como se pode cualificar, se non, a un home que sobrevoa Ourense nunha avioneta e deixa caer no medio da cidade unha pelota de papel cunha misiva dirixida a un amigo? ¿De que xeito hai que denominar a un señor que chega a xuntar miles de botellas de licores exóticos traídos de medio mundo?
Non dixen, en cambio, que ademais de estrafalario era xentil e elegante, especialmente coas mulleres, que para el son sempre damas. Non coñezo a ninguén que faga mellor as reverencias, que bique as mans con máis distinción ou que manexe con meirande propiedade e riqueza o rico caudal lingüístico da cortesía galante. Para min que Jorge naceu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 4, 2014 | Marxe
Estiven lendo nun periódico unha noticia absurda, pero dunha lóxica aplastante. Resulta que nun lugar dos Estados Unidos, no que a pena de morte se aplica na silla eléctrica, descubriuse hai pouco que o deseñador e fabricante do macabro artefacto era un individuo tramposo que se fixo pasar por enxeñeiro sen selo. A pesar de todo, o aparato empregouse varias veces e con éxito, naturalmente, pois no mundo dos artiluxios mecánicos só fallan aqueles que están destinados a salvar a vida da xente, nunca os que teñen como obxectivo o contrario. En canto se soubo da fraude, as autoridades ordenaron a revisión da silla a un equipo competente.
Os técnicos, despois de estudar o asunto e de facer algunhas probas, chegaron á conclusión de que tal como fora concibida e tendo en conta de que maneira estaba fabricada, sen garantías e con procedementos artesanais, cun persoal pouco cualificado, a citada … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 3, 2014 | Marxe
Non citarei o seu nome para que non se enfade, pero moitos dos meus compañeiros de Universidade, alá nos anos sesenta, recordarán un rapaz aloucado e simpático, medio actor e cantante, medio poeta, de corazón bondadoso, algo guillado. Alternativamente pasaba fases de revolucionario feroz, blasfemo e comecuras, con outras nas que non saía da igrexa, facía novenas e asistía ás procesións. O malo é que, entre ambos períodos, o tempo adoitaba ser moi curto, tan só dunhas poucas semanas.
Nunha das fases de pecador, un día discutiu co profesor Moreno Báez en público e acusouno de non coñecer o Laberinto español de Gerald Brenan. Na réplica, o acusado respondeulle que era un auténtico insensato, pois se el tivese lido o citado libro, vería que o autor lle daba as grazas no prólogo por facilitarlle información.
Unha resposta tan rotunda e feliz non a volvín escoitar na miña vida, aínda que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 2, 2014 | Marxe
Creo que xa falei aquí nalgunha ocasión anterior dunha experiencia que vivín en Alemaña, hai xa varios anos, durante unha reunión de amigos. Eramos seis ou sete, todos daquel país a non ser eu, e estabamos de tertulia ao aire libre, no xardín dunha fermosa casa do século XIX, tomando unhas copas despois de cear. Pouco a pouco, a conversa foi adquirindo un ton melancólico, sen dúbida fomentado polo alcohol. Eles acabaron falando da historia recente do seu país e todos sen excepción expresaron un sentimento que para min constituíu unha sorpresa: sentíanse avergonzados de seren alemáns, ata o extremo de renegar da súa patria e da súa cultura.
Poucos días despois comentei esta experiencia cunha amiga máis nova, de menos de trinta anos de idade, filla dun alemán e dunha sueca. Díxome que a ela lle sucedía o mesmo e que, en moitas ocasións, cando viaxaba a outros países, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 1, 2014 | Marxe
Recordo unhas reunións en Santiago, nos meus tempos de estudante, cando un grupo de amigos nos xuntabamos nas tardes dos domingos nun piso alto e luminoso da rúa Nova, con teitos ornamentados de escaiola, para entreter as longas horas ociosas daquelas xornadas sen clases. Un día estabamos falando do porvir da humanidade, un tema propio para as almas inocentes. Un dos contertulios, que profesaba doutrina e manexaba a linguaxe sacerdotal dunha secta política, dixo que non era difícil prever o futuro.
Explicouno tan ben, el que estudaba matemáticas, que a todos nos pareceu que a evolución do mundo estaba escrita e que abondaba con aprender a lela, o cal tampouco debía ser demasiado difícil se un xulgaba pola sinxeleza e a lóxica do discurso que acabamos de escoitar. Un dos presentes apuntouse a aquela doutrina.
Onte pola tarde, tantos anos despois, estiven de tertulia con outros amigos. Como xa somos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 31, 2014 | Marxe
O sábado pola tarde, aproveitando que estes días temos uns nenos suecos pasando as vacacións na casa, dedicamos as últimas horas do día a pintar ovos de Pascua. É un costume antigo e simpático, que aos rapaces daquel país lles fai unha ilusión parecida á que nos facía a nós de pequenos a noite de Reis. De maneira que nos armamos de pinceis e acuarelas, cocemos os ovos e puxémonos á faena. En total, había que decorar dúas ducias. Os que coñecen a técnica andaban rápidos; os demais iamos amodiño.
Os nenos pintaron esas cousas que tanto lles gustan: bruxas e bichos raros. Os maiores inclinámonos pola orixinalidade artística. Houbo quen pintou un ceo estrelado; tamén se pintou un mar azul, pero sen barcos. A solidariedade internacional dun dos cativos converteu un ovo nunha tripe bandeira sueca, galega e española.
A min, a cousa resultoume bastante complicada. Ao principio quixen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 30, 2014 | Marxe
Escoiteille dicir a Xaquín Lorenzo que alá polas súas terras de Lobeira, na raia seca, había unha casa na que vivía un demo que se chamaba Genaro. Oínlle falar do asunto varias veces, sempre en serio, non como un conto, senón como unha historia absolutamente certa. Era o tal Genaro un ser rabudo, que se entretiña en molestar aos propietarios con accións que se parecían máis a unha gamberrada que a un acto ruín ou malvado.
Por exemplo, daba labazadas, cuspía nos espellos, apagaba o lume ou facía as necesidades no chan. Segundo Xaquín Lorenzo, non se trataba dun demo negro, que é o que pode causar grandes males e levar almas ao inferno, senón do demo tardo, que soamente fai trasnadas e causa pequenas molestias. Este tipo é como un cadelo, que pode facer dano, pero nunca con mala intención, só por xogar e divertirse.
Polo visto, este tal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 29, 2014 | Marxe
Non sei se a frase se dicía só na miña vila ou se, polo contrario,se trata dun dito popular de uso xeneralizado. Desde logo, na miña casa empregábase moito, sobre todo por parte do meu pai. A frase era: “Tataraná, María Manuela”. Con ela queríase expresar un sentimento de escepticismo respecto de alguén que falaba sen fundamento. Escoiteina en moitas ocasións dirixida a un parente meu, mal estudante e trapalleiro, que sempre atopaba desculpas para explicar os numerosos suspensos que colleitaba cada ano.
Onte pola mañá, mentres almorzaba, púxenme a ler os periódicos. Era cedo e dispuña de tempo para facelo con calma. Mesmo os cans, que durmían tranquilos sobre a alfombra, invitaban a iniciar o día con parsimonia e sen présa. Fóra escoitábase a algarabía habitual dos paxaros, aínda algo apagada pola chuvia.
De todo canto lin no periódico, o que máis me chamou a atención foi a noticia … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Mar 28, 2014 | Marxe
O outro día, cando saín da casa para ir cear cuns amigos e deixei a televisión soa, co partido de España e Suecia funcionando para ninguén, seguín o encontro aínda durante uns minutos máis a través da radio. Chamoume a atención o escándalo que organizou o locutor á hora de cantar un gol. Foi unha especie de ouvido de lobo ou de alimaña enlouquecida, un berro gutural de case un minuto de duración, ata quedar sen alento nin respiración. Como diría un paisano meu, foi unha cousa “disconforme”.
Antes, ese maneira de anunciar os goles, era estranxeira, propia de países pobres. Só se escoitaba nas emisoras de onda curta, que emitían desde lonxe, e tiñan un aire de comportamento pintoresco, propio para turistas, como as pelexas de galos ou semellantes. Eu non sei de onde vén esta práctica nova, absolutamente primitiva e algo ridícula.
A min prodúceme a mesma sensación … Seguir leyendo
