La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Países venturados e desventurados

No recital de homenaxe a Raimon que se celebrou en Barcelona o venres pasado, o cantante Paco Ibáñez estivo tacaño, incluso mesquiño. Preferiu buscar a complicidade emotiva do público antes que ser xeneroso cos políticos que asistían ao acto, todos eles militantes antigos da dura loita que alí se conmemoraba. Botarlles a asistencia por riba, como quen lles tira unha pedra, non resultaba difícil; abondaba con buscar un par de frases de efecto, revolver nos sentimentos máis fáciles da xente e agardar primeiro os asubíos, despois os aplausos.

Foi o que fixo. Non será ese, desde logo, un episodio para ser recordado como momento glorioso nunha biografía na que sobran anos de gloria. Daba pena ver como o ídolo doutra época, loitador valente dunha causa que requiría ter corazón aberto e ben temperado, se comportaba de maneira tan rácana, compracido cun triunfo que non requiría máis que manipular habilmente unha … Seguir leyendo

A única testemuña

A historia do bispo italiano que lle deu dunha puñada a un cura, do que falamos onte aquí, aínda non rematou. Como dixemos, a cousa está no xulgado, pero tamén nos periódicos, pois dáse a circunstancia de que, ademais da rareza do caso, un dos protagonistas do suceso, concretamente monseñor Grilo, é o mesmo que se fixo famoso hai anos coa imaxe dunha Virxe milagrosa que lle chorou nas mans. É dicir, que se trata dun home especial, cunha vinculación moi directa co ceo, quizais incluso un verdadeiro santo.

De momento, as versións de ambas as dúas partes non coinciden e son contraditorias: cada un dos actores do drama asegura que el foi o agredido e non o agresor. É certo que o cura presenta como proba un nariz inflado como un repolo e que o prelado, en cambio, non ten marcas de agresión física no seu corpo.

Agora, o … Seguir leyendo

Cristal

Estiven vendo na televisión, durante máis dunha hora, o espectáculo que se montou en Miami arredor do neno cubano Elián. O que máis me chamou a atención foron, en primeiro lugar, os desmaios: xente que perdía o sentido e caía redonda no chan, en medio de convulsións. Logo, os individuos descontrolados de si mesmos, que daban saltos propios de animais selváticos, ameazaban as cámaras e proferían insultos contra o presidente dos Estados Unidos, a fiscal xeral e o partido demócrata, ao tempo que anunciaban unha especie de catástrofe, algo como un terremoto social ou unha erupción volcánica ou o incendio do país enteiro, xente incluída.

Logo estaban os que choraban a berros, falando todos sen permiso da cabeza, dicindo incoherencias, como unha rapaza anticastrista que aseguraba, coas veas do pescozo a punto  de rebentarlle e os ollos saíndolle do seu sitio, que Clinton era peor que Castro. Unha señora turraba … Seguir leyendo

Unha aclaración

Ese can anano do que falei onte non mordeu a dous curas, como dixen, senón a un só. A equivocación debeuse a que, no transcurso da conversa, o señor abade propietario do animal, que foi quen me contou o suceso, faloume de dous colegas e eu mesturei ambas as dúas historias, a pesar de que eran diferentes.  O mordido foino nunha perna, na parte baixa, cousa lóxica tendo en conta o tamaño do can, e o outro sufriu tamén un accidente nun pé, pero este último foi a consecuencia dun disparo de escopeta.

Sucedeu que unha noite o crego escoitou voces preto da casa, a unha hora na que a xente da aldea adoita estar durmindo, e maliciou, parece que con fundamento, que se trataba de ladróns. Por se acaso, colleu a Sarasqueta coa intención de pegar un par de tiros ao aire, con tan mala sorte que se feriu … Seguir leyendo

Mulleres sabias

Onte, cando viña da biblioteca pública, baixando por unha rúa estreita cara á Alameda, batín de fronte con tres mulleres do pecado. As tres eran grandes e gordechas, de pernas anchas e poderosoas, e as tres vestían unhas saias tan absolutamente raquíticas que acababan chamando a atención máis por feas que por propiamente escandalosas. Unha delas fumaba con boquilla, talvez para acentuar o carácter cinematográfico da súa propia imaxe: botas altas, saia negra de coiro e chaleco da mesma color.

Polos arredores, a pesar de que non eran máis das once da mañá, rebulía un tipo con pinta indefinida, non sabería dicir se un desgraciadiño escornado pola vida ou un golfo de medio pelo con pinta de chuleta. Miraba a distancia, coas mans nos petos, a cabicha pendurada nos labios e os ollos vidrosos cravados na luxuria.

Parei diante dun escaparate para seguir as evolucións do individuo: con maneiras de … Seguir leyendo

Os sete misterios

Estiven escoitando na televisión un grupo de rapaces e rapazas que durante dous anos viviron cuns anxos. Todo ese tempo pasárono, segundo eles mesmos contaron diante das cámaras, escribindo un libro ao ditado. Non parece un prazo demasiado longo, se temos en conta que se trataba dunha obra de máis de dúas mil páxinas, probablemente escritas a man, pois un non pode imaxinar unha criatura celestial, espírito puro, ditando uns folios a unha secretaria para que esta os copiase a máquina ou nun ordenador.

Teño que confesar que a declaración dos rapaces me decepcionou. En vez de falar de detalles importantes, perdéronse en consideracións abstractas e aburridas. De maneira que nada dixeron de como eran os anxos, se axudaban na casa e ían facer  as compras voando, por exemplo, se lles gustabas as uvas ou se durmían no aire.

Tampouco dixeron en que consistía ese libro de dúas mil páxinas, … Seguir leyendo

O pequeno

Nalgún sitio teño contado que cando Antón Tovar, un dos grandes poetas galegos deste século, sacaba a petaca, partía un papel de fumar ao medio, transversalmente, e con aquela  lámina estreita liaba un cigarro perfecto, non máis gordo cunha palla, o escultor Antonio Faílde comentaba rindo e divertido: “Xa está o Tovar fumando unha das súas caralladiñas”. Dicíao con tal simpatía que non quedaba dúbida de ningunha clase sobre as intencións o seu comentario. Era unha maneira cariñosa de referirse a un escritor ao que estimaba, quizais tamén porque o propio Faílde sabía que o seu talento escultórico brillaba sobre todo nas pequenas obras.

E sen embargo, ás veces, Faílde sentía a tentación do grande, como lle ocorreu cando fixo unha Virxe de Fátima enorme para unha parroquia do barrio do Couto, en Ourense, ou cando, diante de min, falando con Risco, lle dixo en relación cunha exposición colectiva que … Seguir leyendo

Unha conferencia

O sábado pola tarde estabamos invitados, os escritores e as escritoras participantes no Salón do Libro, a un cocido galego que nos daban nunha sociedade de aquí. Cando eu cheguei, cun atraso de quince minutos, notei caras longas entre algúns dos anfitrións, pedín desculpas e senteime na mesa cos meus compañeiros para cear. Despois de case unha hora, acercouse un camareiro para preguntarnos se nos servía antes ou despois da conferencia. Mirámonos con cara de estrañeza uns aos outros, ata que se aclarou o que pasaba. Polo visto, eu tiña que dar unha charla, cousa que ignoraba. Cando o souben eran case as dez e media da noite.

Recoñezo que son despistado e que probablemente me chamaron un mes antes para falar do asunto, pero a verdade é que non me acordaba. Por suposto, entre as bromas dos meus colegas, acordamos que daría a conferencia despois do cocido, o cal … Seguir leyendo

Adeus a José Luis Aranguren

Ademais dun mestre, José Luis Aranguren era para min un amigo querido. Compartín con el moitas horas, desde que a policía nos detivo no ano 1967 e nos mandou ao Tribunal de Orden Público. Aquela historia contouna el moitas veces nas súas conferencias, pero nunca falou, porque quizais non o sabía, da rabia que eu sentín cando o vin cos dedos enzoufados de tinta, no momento en que nos tomaron as marcas dactilares na ficha que nos abriron diante do público, mentres a xente nos miraba como se fósemos delincuentes.

Pareceume que non lle importaba, pois era home de espírito mozo. A última vez que estivo na casa, nunha cea agradable como todas cando el viña, díxome que tiña a ilusión de pasear en barco pola ría. Ao día seguinte, con máis de oitenta anos, pilotou un barquiño por primeira vez na súa vida, como se fose un rapaz, completamente … Seguir leyendo

Temas de café

Acabo de escoitar nun programa de radio un home altamente indignado, caído nesa fondura abisal que teñen sempre as indignacións cando son auténticas, trastornado por un fastío que o fería e o obrigaba a falar en público da situación de postración anímica na que se atopaba. Empezou confesando sen pudor o seu estado de ánimo porque non lle cabía dentro a furia que sentía, que el mesmo describiu como unha irritación desbordada e que os oíntes, polo menos no meu caso, percibiamos como un descontento desparramado.

Pois a cousa era que o tal individuo non aturaba que a xente utilizase a palabra “animal” como insulto. Foi a primeira sopresa. A segunda, que tampouco podía tolerar que algunhas persoas empregasen a expresión “cabeza de alcornoque”. A terceira, que a indignación non estaba motivada polos insultos contra as persoas, senón pola desconsideración que supuña fronte aos animais e as árbores.

Non me … Seguir leyendo