por amarxedotempo | May 6, 2014 | Marxe
O sábado pola mañá, paseando pola Coruña, pareime diante dun escaparate só por pasar o tempo, pois non tiña nada que facer. De pronto, nunha pequena repisa de cristal, vin unhas vacas pequeniñas de barro ou porcelana, cun letreiro debaixo escrito a man que dicía: “Vacas tolas”. A verdade é que o aspecto dos animais, moi sorrintes e con cara tranquila e divertida, non incitaba a dubidar da súa saúde mental, senón máis ben todo o contrario. Sen o rótulo, a un non se lle ocorrería pensar que fosen vacas británicas.
A estas últimas, eu vinas un día na televisión e non parecían nada contentas. Tiñan unha especie de tembleque nervioso, como eses atletas impacientes que se moven para os lados antes de situarse na liña de saída, á espera do pistoletazo. A pinta era, efectivamente, a de animais avariados da cabeza.
Noutro lugar do escaparate había un grupo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 5, 2014 | Marxe
A igrexa do Santo Sepulcro, en Xerusalén, o lugar desde o al Cristo subiu ao ceo, leva máis de dez anos recuberta con plásticos e estadas, furtada a súa vista aos miles de peregrinos de todo o mundo que acoden a visitala e que, ao descubrir a situación en que se atopa, non poden ocultar a decepción que senten. O atraso das obras non se debe a ningún problema de carácter económico ou a razóns de tipo técnico; detrás dos tubos e das táboas grandes que envolven a capela, escóndese a disputa que ten divididos aos responsables.
Católicos romanos, ortodoxos gregos e cristiáns armenios, que na igrexa que se ergueu sobre o antigo portal de Belén acordaron repartir entre eles os diferentes recunchos do templo, na igrexa do Santo Sepulcro, en cambio, non foron capaces de chegar a unha avinza semellante e andan en guerra desde hai anos.
A cuestión … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 4, 2014 | Marxe
Ese amigo do que falei onte aquí, que ten un loro, está convencido de que esta clase de animais son intelixentes. O del, que xa dixen que se chamaba Renato, non só fala bastante, senón que lle gasta bromas. Un día, cando o home trataba de arranxar a bisagra dunha porta, pegou un golpe co martelo nunha man, o cal lle produciu unha dor que o tivo dando saltos polo cuarto durante algúns minutos, ata que a cousa se fixo un pouco máis soportable. Entón, xa case calmado, sentouse nun sofá a fumar un cigarro. O loro, que ata aquel momento estivera completamente calado, empezou a rir as gargalladas e chamoulle burro varias veces seguidas.
Confeso que sempre fun moi escéptico respecto da intelixencia dos loros, pero este amigo meu deixoume ler un par de casos que me fixeron dubidar. Un deles refírese a un loro arxentino chamado Bozo, que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 3, 2014 | Marxe
Chamoume Xosé Luís Bobillo, o meu vello profesor de Literatura, do que xa falei aquí varias veces, para preguntarme se coñecía o fundamento da expresión “punto filipino”. Respondínlle que non. Agora ben, máis alá da orixe deste dito popular, está claro que se utiliza para referirse a un golfo que inspira algunha simpatía. Cando eu era alumno deste señor, había varios na nosa clase. En primeiro lugar, un rapaz de orellas grandes, moi divertido, que un día pretendeu, no seu piso de Berlín, que o meu irmán e mais eu vísemos con el, cunha manta tapándonos a cabeza, unha película porno proxectada sobre a parede cunha máquina de manivela.
Outro era lambonciño, especialmente con uvas e cereixas. Cando chegaba o tempo delas, percorría os postos das feiras de Xinzo, probándoas de tres ou de catro en catro, co pretexto de saber se merecían a pena. Nunca a merecían. Dese xeito, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 2, 2014 | Marxe
Un dos cascarrabias máis intelixentes e boa persoa que coñecín na miña vida foi o fotógrafo Xosé Suárez, natural de Allariz. A pesar de separarnos máis de corenta anos de idade e non poucas opinións sobre distintos aspectos da vida, mantivemos unha amizade fonda ata que el morreu, por certo que voluntariamente, hai xa moito tempo. Era explosivo. Nunha ocasión vinlle lanzar polo aire, nun restaurante, unha fonte de marisco que non pedira, á cal foramos invitados polos ocupantes dunha mesa próxima. Tamén era doce. Un día, no café, de madrugada, puxémonos a xogar cun globo, entre varios, durante horas. Díxome que fora feliz.
Estando unha vez neste restaurante do marisco, un dos comensais da nosa mesa devolveu un bisté para que llo pasasen un pouco máis. Cando se retirou o camareiro, Suárez chamoulle insensato a aquel amigo, co argumento de que na cociña se ían vingar del. A descrición … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 1, 2014 | Marxe
Pois agora resulta que Giulio Andreotti non dorme, como lle acaba de confesar a algúns amigos. Os signos do insomnio parece que se lle notan xa na cara, pois o mesmo cura da parroquia onde o político asiste a misa todas as mañás asegura que o atopa deprimido, sen a agudeza e a seguridade de antes, como esmagado. Hai un par de días, na televisión víase demacrado, e os ollos, aquel par de raios que antes brillaban como soles, especialmente cando miraba de esguello, estaban apagados. É falta de sono.
Non é bo para os italianos que Andreotti non durma. Se as súa poderosa intelixencia política, unha das máis notables do século, cun rendemento diario de dez ou doce horas de vixilia, foi unha arma temible, de que non vai ser capaz agora, dedicado tamén a pensar o tempo que antes tiña para durmir. Se eume vise no pelexo de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 30, 2014 | Marxe
De todos cantos coleccionistas coñecín, unha categoría na que abundan as xentes raras, o máis estrafalario foi sen dúbida un carniceiro que me presentaron nun hotel de Sitges e que estaba especializado en xuntar libros sobre Marilyn Monroe. Non recordo a cifra que me dixo, pero teño idea de que falaba de trescentos volumes. Gustaríame non equivocarme porque acabo de ler nos periódicos que un avogado italiano garda na súa casa, entre folletos e libros, douscentos setenta e cinco títulos dedicados a Adolf Hitler.
Ignoro cales son os motivos que levaron a ese señor a formar a súa biblioteca, aínda que supoño que non debe ser unha razón inocente. O carniceiro catalán confesaba a verdade: a morte da actriz tíñao transtornado de tal maneira que non atopou outra maneira de librarse do sufrimento que iniciar aquela colección.
Entendo que se poida sufrir por Marylin Monroe; cústame comprender que ninguén poida … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 29, 2014 | Marxe
Vive en París un señor pequeniño e miúdo, con cara de vella e orellas enormes, que pasa por ser un dos grandes pensadores do noso tempo. Con frecuencia recibe montóns de cartas de xente que se quere suicidar. É un home solitario, devorado por un pesimismo tan absoluto que o leva a pensar que se fose posible poñer nun prato o mal que as persoas decentes levan derramado sobre o mundo e noutro o dano que teñen feito os homes sen principios, pesaría máis o primeiro. Tamén di que lle gustaría ser unha coliflor.
Este filósofo, que se chama E. M. Cioran, non asiste a conferencias nin a reunións literarias e normalmente tampouco concede entrevistas. Non cre en nada. Lectores ten poucos, pero aqueles que o admiran senten por el unha devoción case relixiosa. En xeral, non lles corresponde, nin sequera contesta ás cartas que recibe.
Acabo de ler nunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 28, 2014 | Marxe
Contouno Manolo Rivas o venres pola noite, durante unha cea de amigos. É unha historia vella, que el mesmo viviu nos seus tempos de estudante, cando os mozos máis inquietos e revolucionarios estaban divididos: uns a favor do comunismo chinés e outros a favor do soviético. Naquelas circunstancias, unha vez asistiu a unha discusión feroz por este asunto, que mantiña agriamente enfrontados a dous rapaces, un deles natural dunha aldea de Ourense e outro nacido nunha pequena localidade luguesa.
Os adversarios utilizaban toda unha retórica dialéctica perfectamente codificada, na que se incluían citas sagradas de Marx, de Lenin ou de Mao, argumentos repetidos centos de veces, con frecuencia escuros e mal entendidos, sempre dunha contundencia absoluta. Era como andar en bicicleta arredor dun pau.
Os discutidores, pechados cada un no propio círculo, amosábanse incapaces de saír desa roda, encadeados a si mesmos. De súpeto, non obstante, o de Ourense deu … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Abr 27, 2014 | Marxe
Hai un refrán que di: “A comezos de abril, o cuco ten que vir; e se non volveu, ou prendérono ou morreu”. Existe tamén unha variante algo máis apocalíptica que asegura: “Se non viches o cuco a mediados de abril, ou morreu o cuco ou vai vir a fin”. Despréndese de ambos os dous refráns que o cuco tiña que andar xa por aquí, pero de momento non chegou, polo menos na aldea onde eu vivo. Como teño o costume de avisar cada ano desde aquí, quero adiantar que se ata agora non o fixen é porque aínda non o escoitei cantar.
A idea de que o cuco poida estar preso igual que a xente, tal como afirma o refrán, resulta divertida. Como se trata dun paxaro senvergonza, non lle cae mal iso de acabar no cárcere. Con todo, esa posibilidade non é unha simple especulación, por máis que tampouco … Seguir leyendo
