por amarxedotempo | May 25, 2014 | Marxe
Estiven lendo en The New Yorker desta semana unha ampla reportaxe sobre a vida baixo o mandato dos talibáns en Afganistán. Como se sabe, as mulleres daquel país teñen que ir totalmente cubertas, non poden traballar e tampouco poden falar cos homes. Un día, unha escritora que agora xa non publica, entrou nunha tenda para mercar froita e á hora de pagar, por razóns de tipo práctico, levantou o burka, ese pano cunha especie de reixa téxtil posta diante dos ollos que apenas lles permite ver. Non pretendía outra cousa que contar o diñeiro que tiña que abonar pola compra. Nese momento, un talibán bateulle ata matala.
Estes gardiáns das mulleres pertencen a un ministerio de nome fantástico, que se chama de Propagación da Virtude e Prevención do Vicio. Cando collen a un rapaz falando cunha rapaza nunha esquina, o primeiro case sempre escapa correndo, pero elas non poden … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 24, 2014 | Marxe
De todos os profesores atrabiliarios que coñecín, o máis curioso foi un señor que explicaba unha materia de ciencias no instituto e que obrigaba os alumnos a facerlle unha reverencia profunda e versallesca, de noventa graos polo menos. Con frecuencia, os máis descarados sobrepasaban a marca, que levaban ata os límites non ben definidos da chirigota. Unha audacia dese estilo podía ocasionarlles unha bronca terrible, ignoro se tamén un suspenso, como sostiñan os rapaces máis duros de corazón e desconfiados.
Ademais desta teima, aquel señor tíñalle unha manía histérica ás chaquetas con aberturas traseiras, que daquela empezaban a poñerse de moda. Non aturaba tampouco que as rapazas levasen o pelo tapando un ollo, outra das marcas da época. A pesar de todo, o citado profesor non era incompetente; só tiña rarezas.
Estou convencido de que na vida académica de hoxe, máis anónima e neutra, quizais tamén máis eficaz, xa non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 23, 2014 | Marxe
Onte pola mañá, mentres lía os periódicos sentado comodamente no xardín, chegoume a noticia da morte de Luís Mariño. Fomos como irmáns e compartimos, durante anos, desde rapaces, moitas cousas: noiteboas xuntos, libros, jazz, horas e horas de conversa nas madrugadas. Houbo unha tempada, alá polo final dos sesenta, non recordo se por facer unha broma ou porque non tiñamos diñeiro, entrabamos xuntos nunha tenda que el chamaba “Os Miserables” e pedía con dignidade de cabaleiro un ovo: “Faría o favor de darme un ovo”. Pagaba e marchabamos, rindo como dous rapaces, a preparar algo na cociña: un pretexto só para falar.
Tiña un talento inmenso e unha intelixencia extraordinaria, das máis agudas que coñecín na miña vida. Puido ser o que quixese. Escribía moi ben e era un crítico literario de primeira categoría. Lector compulsivo, pero lúcido e selecto, sabía moito de literatura, de música, de arte. Tiña tamén … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 22, 2014 | Marxe
Onte falei aquí das mentiras do escritor francés André Malraux, que contou a moreas ao longo da súa vida. Nunha sentenza xudicial ditada contra el cando tiña pouco máis de vinte anos, xa lle chamaban mentirán. Sucedeu que, arruinado economicamente, o novelista concibiu a idea de viaxar ata Cambodia para facerse coas estatuas dun templo oculto e abandonado na selva e vendelas despois de forma clandestina. Naturalmente, Malraux non se vía a si mesmo como un ladrón, senón como un salvador.
Nisto utilizou a mesma coartada moral que empregaba un cura de Ourense afeccionado a roubar libros nas casas dos demais. Para tranquilizar a propia conciencia, dicía que era como redimir cativos. Así ata que un profesor da Escola Normal, intelectual serio, lle respondeu que os libros seus xa se encargaba el de redimilos.
A Malraux, que fixo a viaxe e roubou as estatuas, condenárono por “quebranto de monumentos”. Anos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 21, 2014 | Marxe
Falando de Beiro, acórdome hoxe do señor Ramón Tabao, de quen eu pensei moi mal durante algún tempo, pois escoitara dicir que non era bo e que nunca fora á misa. Tiña ademais un aspecto raro, que contribuía a reforzar a idea de que algunha relación debía manter co demo: era pequeno e andaba medio encollido. Un primo meu, imaxinativo e asustado, contoume que unha vez sorprendera aquel vello ao pasar por diante da igrexa parroquial e que lle vira facer a puñeta contra Deus Noso Señor.
O señor Tabao pasaba por ser home con lecturas, sobre todo en materia de relixión. Aínda recordo o medo que collín o día que lle escoitei dicir no forno, mentres eu agardaba por unhas patacas que me estaban asando, que el, cando morrera, quería ir ao inferno. Pareceume un bárbaro, moito peor do que me contaran.
Unha tarde, xogando no cruceiro, ao velo … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2014 | Marxe
Estou seguro de que non hai ninguén que non soñase algunha vez, polo menos na súa infancia, coa posibilidade de atravesar as paredes sen rompelas. Mesmo hai nenos que ás veces pechan os ollos, enfilan o muro dun cuarto e avanzan a cegas cara a el coa esperanza de converterse en fantasmas e aparecer enteiros e sans do outro lado. É un soño tan vello como a humanidade, igual que voar a corpo limpo, sen artiluxios mecánicos nin aparatos, ou converterse nun ser transparente como o aire.
Voar xa voamos, aínda que os científicos non descubriron o líquido milagroso que nos permita volvernos invisibles. Atravesar as paredes tampouco está ao noso alcance, pero é xa unha realidade para algunhas partículas atómicas, segundo demostra a física cuántica, esa parte da ciencia que cada vez se parece máis á poesía. Un español acaba de dar un importante paso adiante neste campo.
Que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2014 | Marxe
Onte pola tarde estivo na casa o carpinteiro para tomar as medidas dun par de cousas que hai que facer. Como é home de boa prosa, liámonos a falar durante horas, saltando de tema en tema, desde o mel, que cultiva, ata a experiencia que adquiriu en varios países de América do Sur, cando traballaba para as embaixadas dos Estados Unidos en asuntos de axuda. Cre na xustiza e na solidariedade, pero non emprega apenas esas palabras. El fala do mesmo, pero dunha maneira moito máis sinxela, como un mozo que se tira ao río para salvar a alguén que se está afogando e non sabe que iso se chama heroísmo ata que sae nos periódicos.
Nun momento, amoseille o gato Samuel, que xa dixen que anda malo, cun tratamento forte a base de inxeccións. Estaba deitado, con ese corpo de alma arruinada que se lle puxo desde que enfermou, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 18, 2014 | Marxe
Tiven un profesor de latín no bacharelato que me intrigaba, en parte porque eu intuía que fora ferido fondamente na época da vida en que agroman as ilusións, pero sen que el me permitirse asomarme a esa zona escura da súa alma. O rostro enrugado e os ollos tristes, máis propios dun ser melancólico que amargado, eran para min a única proba dunha sospeita que non podía confirmar. Falei moitas veces a soas con el, pero nunca conseguín traspasar aquela barreira, unha muralla que eu supuña feita de pudor e dignidade.
Onte ceei na Coruña cun fillo do meu antigo profesor. Nas moitas horas que pasamos xuntos, de maneira natural, a conversa foi derivando cara a aquel enigma da miña adolescencia. Decateime de que tamén o fora para el, ata que o resolveu, xa morto o pai, coa axuda de papeis e cartas, con preguntas feitas a outros familiares.
Como … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 17, 2014 | Marxe
Ás veces, sen que se saiba por que, póñense en circulación noticias fantásticas que moitos aseguran ter vivido ou presenciado persoalmente, pero que tempos despois, cando se acaba demostrando que son falsas, ao seren desmentidas, ninguén o quere aceptar. Nos meus anos de bacharelato circulou profusamente a especie dun guateque, que uns situaban nunha cidade galega e outros noutra, pero que en ambas versións coincidía o feito de que unhas mociñas de boas familias acabaran embarazadas por uns futbolistas que lles botaran substancias afrodisíacas na bebida, parece que en doses de cabalo. A noticia era unha simple mentira.
Ignoro se pertencía á mesma categoría outro rumor que se estendeu por España adiante hai cousa duns dez anos e que aseguraba que un motorista que pilotaba unha moto de gran cilindrada, circulando a máis de douscentos quilómetros por hora, atopouse de fronte cunha pomba que lle bateu no peito e que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 16, 2014 | Marxe
Ao presidente Franklin D. Roosevelt gustáballe comer, pero aborrecía os brócolis, tanto que nunha ocasión non dubidou en mandarlle un detallado memorandum sobre o asunto á súa cociñeira, a señorita Henrietta Nesbit. Nunca tal fixera: desde entón, aquel home tan poderoso, que gobernou os Estados Unidos durante doce anos e que decidiu a fabricación da primeira bomba atómica da historia, non conseguiu librarse de tan odiado menú. A citada cociñeira, inepta e teimuda, dicía que os brócolis lle tiñan que gustar.
Detrás da ousadía daquela muller bruta, estaba a primeira dama do país, a famosa Eleanor Roosevelt, á cal lle importaba un pemento o seu marido. A pesar de que a polio o condenase a permanecer para sempre nunha cadeira de rodas, ela negábase a sacalo a dar pequenos paseos polo xardín, unha das cousas que máis o distraía.
É a historia dun vello rancor, do que se fala nun … Seguir leyendo
