por amarxedotempo | Jun 4, 2014 | Marxe
Sucedeume hai moitos anos, nunha cidade que non cito polo seu nome para evitar ferir a ninguén. Daquela, eu era moi amigo dun señor que vivira moitos anos en América, transportado ata o outro lado do Atlántico polo vendaval furioso da Guerra Civil. Tratábase dun vello simpático pero explosivo, un roñeta bondadoso que escondía un corazón de caramelo detrás da pantalla protectora dun xesto agre e desabrido. Con frecuencia, a severidade permanente do rostro aínda a reforzaba coas palabras. Entón botaba sapos e cobras pola boca e non tiña reparo en chamarlle imbécil a calquera.
Con todo, tiña as súas debilidades. Nunca entendín que puidese aturar durante horas un home pesado, charlatán escuro, de discursos longos, incapaz de arriar o rollo nin sequera para tomar alento, moito menos pola cortesía de permitirlle ao seu interlocutor meter baza, aínda que só fose para responderlle cunha breve frase de aprobación. Con aquel … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 3, 2014 | Marxe
Alá polos anos cincuenta, un día vin un alcalde nunha situación un pouco ridícula. Non porque fose vestido cun traxe daqueles que usaban entón os políticos e que recordaba o uniforme dos homes que vendían xeados pola rúa, senón porque o arrempuxaron en público e lle botaron unha bronca diante da xente. Foi nunha exposición agrícola que se celebrou en Ourense no xardín do Posío. Non recordo ben que pintaba eu naquela cousa, aínda que sospeito que debín acudir para ver a algún ministro, algo que daquela non era fácil.
O caso é que había unha tribuna de madeira para as autoridades, con asentos en bancada, como nun campo de fútbol. Cando aínda estaban baleiros, agardando os invitados, chegou un señor alto e bigotudo, con aspecto de presumido e sentouse nun daqueles lugares, perna sobre perna. Pareceume que se sentía feliz de verse empoleirado.
Xusto cando chegou o capitoste, acompañado … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 2, 2014 | Marxe
Teño un amigo moi ocorrente e divertido ao cal, con frecuencia, lle pasan cousas raras, tantas que eu mesmo teño pensado ás veces que semella coma se tivese na cabeza unha especie de pararraios encargado de atraer os disparates. Sen ir máis lonxe, o sábado pasado, en Redondela, mentres xantabamos, tiráronlle por riba da chaqueta unha fonte de ameixas coa súa salsa respectiva. Hai uns anos tivo tamén uns incidentes, que chegaron a ser moi comentados en Santiago, sobre un calamar, un só, que disputaba todos os días nun bar cun compañeiro de viños e tapas. A historia empezou porque un prefería botarlle limón, ao contrario do outro.
O sábado, este home explicounos como aprendera galego alá polo final dos anos cincuenta, el que falara sempre en castelán. Aprendeuno por un libro vello, xunto cun amigo, pero con tan mala sorte que o citado libro lle chamaba “ploro” ao paraugas, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 1, 2014 | Marxe
Pasei un par de horas diante do televisor escoitando un escritor radical. Coñecino en Madrid hai un par de anos e pareceume demasiado presumido, desa especie que acaba sendo ridícula. Naquela ocasión, no tempo que durou a velada que compartimos con outros amigos, non estiven de acordo con el en nada, nin sequera á hora de elixir viño cando se falou de queixos no momento do postre. Por suposto que me mantiven calado, pois o esforzo de empezar a revisar o mundo desde Adán e Eva carece de sentido.
Na televisión, desde o primeiro momento estaba claro que o citado escritor ía dar a nota. Era tan visible o seu afán de destacar, que se esqueceu de que as ideas son máis importantes que os xestos e centrou toda a súa intervención no movemento dos ollos, na inflexión da voz e na colocación das mans. Unha comedia.
Enchía o peito, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 31, 2014 | Marxe
Creo que coñecín tres santos na miña vida. Polo menos, santos que tiñan fama de tales. A primeira, porque se trataba dunha muller, era unha señora que se alimentaba exclusivamente coa comuñón. Facía milagres pequeniños, pero que remediaban algunhas calamidades: atopaba cousas perdidas, incluso agullas e moedas, e curaba trastornos menores, como catarros e dores de cabeza. Un tío meu, médico republicano e bastante descrido, un día descubriu que a santa comía polbo polas noites, ás escondidas.
Outro santo foi un compañeiro meu de estudos. Pasaba horas na capela sen moverse, como se fose unha estatua, cos ollos cravados nunha imaxe da Virxe, ás veces poñendo os brazos en cruz. Debía ser santo só naquelas circunstancias porque, cando xogabamos ao fútbol, a min machacábame as pernas a patadas.
Probablemente, ningún deles ocupará praza de postín ao lado de Deus, un lugar que en Francia todo o mundo lle recoñecía ao … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 30, 2014 | Marxe
Unha amiga miña que é negra, cando veu a España para facer a súa tese de doutoramento sobre unhas neuronas raras, das que non se sabía moito máis que consumían unhas cantidades altísimas de glicosa, un día quedou bastante sorprendida de que o xefe do departamento onde traballaba, ao entrar no despacho dixese: “Isto parece unha merenda de negros”. Como ela era a única persoa desa condición entre todas cantas se atopaban presentes, emendouno: “Mais ben será unha merenda de brancos”. Tiña toda a razón, aínda que non se trata tampouco de ningunha muller susceptible, senón todo o contrario, e cun gran sentido do humor.
Falando con esta amiga abertamente dos problemas raciais dos negros, un decátase da cantidade enorme de expresións que usamos a diario e que aínda sendo ditas sen intención ofensiva, non lles resultan agradables, nin sequera no caso dunha rapaza como esta, que chama a atención … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 29, 2014 | Marxe
Onte, no momento en que estaba descargando a tormenta das cinco, que consistiu máis nunha bategada furiosa de auga que en aparato eléctrico, aproveitei o descanso do albanel que anda traballando na casa para botarmos xuntos unha parrafada. Xa dixen que é un home de prosa tranquila e que pica un tanto de sabio, polo menos cando fala da vida. Non é así, en cambio, ao tratar de cuestións doutro tipo. Por exemplo, se lle dá por meterse na ciencia, que segundo puiden comprobar, é asunto que lle gusta.
Empezou falando dos terremotos destes días pasados, que el non sentiu porque se deita á hora das galiñas. Contáronlle os vellos, que teñen o sono nervioso e espertan cun mosquito que pasa. Un deles díxolle que desde a guerra non vivira situación peor na súa vida: era igual que cando a artillería batía na posición.
Preguntoume a min se sabía en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 28, 2014 | Marxe
Parece que volve a cochambre. Despois de varios anos dun desprestixio duramente conquistado, os marráns emerxen de novo en toda Europa, rodeados desta vez dun resplandor científico, como depositarios dunha verdade antiga, oculta nas últimas décadas por unha concepción abusiva da hixiene. Xa se empezan a ver polas rúas, non nas esquinas marxinais das zonas máis inseguras das cidades, senón no centro mesmo, paseando polas arterias comerciais ou sentados nas cafeterías elegantes. É a moda.
No se trata dunha porcallada exterior, visible nas saias tipo piringallo ou nas camisas de popelín barato suadas debaixo da axila. Non, nesta ocasión a cousa é bastante máis refinada. Os novos guarros van ben vestidos, mesmo poden transportar en roupa dun día o equivalente ao salario dun mes, levan as uñas limpas, sen febre, e son discretamente coidadosos no aseo da cabeza.
Desta vez, a inmundicia é interior, secreta e corporal, detectable só na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 27, 2014 | Marxe
Onte estiven en Madrid unhas poucas horas, desde as nove da mañá aproximadamente ata as catro da tarde, para asistir ao acto de presentación das novelas de Eliseo Alberto e Sergio Ramírez, invitado por Juan Cruz, que se empeñou en que fose. A verdade é que o pasei moi ben, sobre todo porque me atopei con moitos amigos, eses que, se non fose por unha ocasión coma esta, sería difícil velos a todos xuntos. Alí estaban Alfredo Bryce Echenique, Manuel Vicent, Fernando G. Delgado, Ángeles Caso, Mercedes Milá… Rimos bastante, non por nada especial, senón porque neste tipo de reunións, non se sabe ben por que motivo, todo o mundo ri moito.
Claro que algunha razón había. Un señor alto, de cabeza grande, con aspecto de ruso, debeume de confundir con outra persoa porque me dixo: “Enhorabuena”. Eu puxen unha cara neutra, esperando a ver de que se trataba, ata … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 26, 2014 | Marxe
Onte, mentres tomaba o café das once nunha cafetería próxima ao traballo, un grupo de señores que facían tertulia de pé, ao lado da barra, comentaban con entusiasmo esta nova práctica parlamentaria española que consiste en patear e armar barullo desde o escano ou chamarlle chulo ou mamón ao deputado que ocupa a tribuna na cámara. Un dos contertulios, arrebatado pola excitación que lle producía a novidade, dixo que en parlamentos máis civilizados que o noso os seus membros chegan ás mans e non pasa nada.
Efectivamente, hai parlamentos no mundo nos que as protestas acaban a labazadas, por non citar espectáculos que consisten en soltar unha galiña para poñer en cuestión por vía simbólica a efectividade do ministro do interior, exhibir a unha señorita coas brancuras ao aire ou sacar de navalla e poñerse a comer un carrelo de pan.
En principio, nada hai que obxectar a esta concepción … Seguir leyendo
