por amarxedotempo | Sep 3, 2017 | Marxe
Vinas ao pasar, aínda que non me puiden fixar moito nelas, a non ser que aceptase converterme nunha persoa algo indiscreta. Eran unhas cinco señoras de certa idade, vestidas coas colores alegres típicas do verán. Estaban sentadas na terraza dunha cafetería céntrica de Vigo, tomando algunha clase de aperitivo antes de comer. Desde varios metros, xa lle prestara atención ao grupo, quizais porque falaban en voz alta, todas ao mesmo tempo, case a berros, dando solta a esa euforia característica dos días de moita calor.
A verdade é que animaban a rúa, chea naquel momento de turistas ingleses encarnados e silenciosos, acabados de baixar dun barco de cruceiro.
Por certo que me pareceu observar nas señoras da terraza unha actitude un pouco irónica cos citados turistas, quizais porque diante de min ía andando unha parella de vellos: el, inmensamente grande, con pantalóns curtos e pel de caranguexo, xeonllos disparados e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 1, 2017 | Marxe
Hai uns días, nunha visita obrigada a unha dependencia oficialda Administración autonómica, escoitei unha frase que nun primeiro momento me pareceu unha broma, pero que pronto me decatei de que non o era. O funcionario que me atendía, sempre correcto e unha miga mecánico, pediume unha póliza. Antes de que a sorpresa que se me debeu pintar no rostro acabase convertida nunha frase de perplexidade ou de protesta, xa el se encargou de aclararme que eran normas novas.
Confeso que ignoro calquera cousa sobre as interioridades e o funcionamento da Administración, un calvario que soporto como calquera cidadán e que procuro visitar o menos posible. Non sei, polo tanto, se esta decisión de pedir de novo as pólizas ten algún fundamento racional ou é unha forma emboscada de recadar cartos, por non falar dun error de alguén, que tamén puidera ser, como é lóxico.
Error parece, polo menos desde algunha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 31, 2017 | Marxe
Onte estiven de mirón, vendo o barco turco ese que está embarrancado aquí preto, na baía de Baiona. Naturalmente, non estaba só; había centos de persoas facendo o mesmo ca min, moitas delas con opinións moi rotundas sobre como se debía solucionar o problema. Un señor de Madrid, por exemplo, era do parecer de que ao capitán había que metelo no cárcere, por incompetente e irresponsable. Un mozo alto de voz delgada dixo en cambio que o importante sería saber con certeza que clase de carga levaba o barco.
Á parte destas opinión de carácter político, había outras de tipo técnico. En xeral, todo o mundo sabía como se debía proceder, aínda que non todos estaban de acordo nos plans. Non obstante, a unanimidade era grande á hora de considerar que a solución non parecía difícil, en contraste coa lentitude con que actuaban os expertos.
Loxicamente, se as cousas eran … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 30, 2017 | Marxe
Cada ano, polo menos aquí onde vivo eu, hai unha peste diferente. Unhas veces son toupeiras, que este verán non apareceron, quizais porque na primavera caeu unha chispa no pararraios e, ao entrar na terra, seguindo o percorrido do cable que vai por debaixo do xardín, debeu liquidar a todas as que podían estar metidas nos seus tocos. Supoño que, para elas, a descarga eléctrica tivo que ser algo moi semellante ao que sería para nós unha bomba atómica. A verdade, non era necesaria tanta brutalidade só por librarnos do espectáculo de ver esas moreíñas de terra que tanto afean o céspede.
A peste deste ano foron as moscas e os caracois. As primeiras eran pegañentas, desa clase que mesmo semella que andan aparvadas ou que levan pegamento nos pés. Nada se podía facer contra elas. Hai tempo, moita xente combatíaas con bolsas de auga transparentes, onde parece que se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 28, 2017 | Marxe
Onte pola tarde atopei nun camiño, aquí preto do lugar onde vivo, un paisano que supuxen viña de traballar no campo, pois levaba un sacho ao lombo. Aínda que non nos coñeciamos de nada, puxémonos a falar. Foi el, que se parou para dicirme: “¿Pero viu vostede que peste de néboa nos tocou hoxe por aquí?” Era certo, naquel momento estaba escuro e pechado, algo que raramente ocorre por esta parte, que con frecuencia, cando a néboa entra por Baiona e se vai estendendo pola comarca, queda como unha pequena illa milagrosa, iluminada polo sol. Por dicir algo, respondinlle o que di todo o mundo, ou sexa, que son as néboas de agosto.
En realidade, o asunto da néboa non era máis que un pretexto para iniciar unha conversa, supoño que sen máis propósito por parte del que intercambiar algunhas palabras cun veciño. O caso foi que, despois das primeiras … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 28, 2017 | Marxe
Estiven vendo un programa deses que tratan de animais e que resultan do máis atractivo que se pode ver na televisión. Trataba dun paxaro estraño, que non recordo como se chama, e que ten a característica de que fai o niño na terra, non nas árbores nin entre as silveiras, como a maior parte dos membros da súa especie. Por esa razón, os seus inimigos adoitan ser animais como os cans, as donicelas e, sobre todo, os raposos, que buscan as crías para comelas. Nada do outro mundo: entre os seres vivos, uns comemos os outros, especialmente os humanos, que nisto somos os máis depredadores de todos.
Na loita pola supervivencia, o citado paxaro desenvolveu un sistema de protección da prole certamente enxeñoso, bastante cómico, que visto desde fóra, cos ollos dun profano, como sucede no meu caso, parece denotar algún tipo de intelixencia, superior a outros comportamentos máis coñecidos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 27, 2017 | Marxe
Na casa de Blanca Jiménez, na vila asturiana de Castropol, hai un amplísimo salón situado na planta baixa, cuns confortables sofás de coiro de color marrón. Naquel lugar, nalgúns meses de agosto como este, polas noites, despois de cear, ás veces ata ben entrada a madrugada, faciamos tertulia o pequeno grupo de amigos que pasabamos alí uns días de vacacións. Era o complemento feliz dunhas xornadas que con frecuencia nos levaban de excursión pola costa ou de paseo polos arredores da vila.
Un dos amigos era Ramón Piñeiro, un home que gozaba coa conversa e a quen nunca se lle facía tarde para ir á cama. Esa tardanza, non obstante, non lle impedía erguerse cedo ao día seguinte. Desde o meu cuarto, no último piso, eu agardaba escoitar os seus pasos polas escaleiras camiño do comedor para baixar eu tamén.
A última vez que estivemos naquela casa no mes de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 26, 2017 | Marxe
¿Que sería de Michelangello Antinioni, aquel director decine italiano co que tanto se aburriron de maneira oculta e inconfesa miles de intelectuais e estudantes progres durante a chamadadécada feliz dos anos sesenta? Desapareceu dos breviarios e a ninguén lle importa xa recoñecer a estas alturas que as súas películas eran pesadas e que unha gran parte da literatura que se fixo arredor delas era retórica escura, perfectamente adobiada para impresionar os espectadores máis infelices.
Non sería difícil prever un destino semellante para Woody Allen, ese artista de actividades múltiples que unha vez á semana xunta nun pub da rúa cincuenta e cinco, en Nova York,a centos de turistas empeñados en escoitar, ou máis ben ver,como toca o clarinete, aínda que non sexa un intérprete que chame a atención polas súas calidades musicais. Abonda con que sexa un señor famoso que sae no cine e a televisión.
Non resulta fácil de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 25, 2017 | Marxe
O sábado pola noite, durante unha cea campestre que se celebra todos os anos na illa de Toralla, un parente meu díxome que hai pouco fixo unha viaxe ata Beiro, na provincia de Ourense, moi perto da capital, para rescatar o vello piano familiar, abandonado desde hai dez anos nunha casa en ruínas. Non puido collelo porque está situado ao fondo dun salón sen piso, do que non quedan máis que catro ou cinco táboas, entre elas as que soportan o artiluxio. Polo visto, para salvalo sería necesario o prego dunha grúa.
El mesmo recoñeceu que non paga a pena, en parte porque se trata dun instrumento que xa estaba bastante deteriorado desde antes. Un dos meu primos, que foi un neno traste e aloucado, tiña o costume, cando quedabamos sós na casa, de facer carreiras por riba do teclado. Non me estraña, polo tanto, que estea desfeito.
Claro que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2017 | Marxe
Leo nalgunha revista que en Nova York se inaugurou unha librería-bar na que se pode tomar unha copa ou ler un libro, segundo o gusto de cada quen. Polo que respecta aos últimos, teñen arredor de dous mil; en canto a licores, supoño que bastantes menos, pois non se necesitan tantas botellas para darlle de beber á xente. O éxito da biblioteca está por ver, pero o primeiro día, cos invitados de pé, indo e vindo polo local, parece que ninguén se atreveu a facer uso da posibilidade literaria e que todos se inclinaron polas copas.
Non está mal, sobre todo se temos en conta que, segundo a crónica do acontecemento, as conversas dos asistentes xiraban case todas arredor de libros e escritores. En xeral, preguntábanse uns aos outros polas últimas lecturas ou recomendábanse novelas. É dicir, que a inauguración tivo un significado claramente cultural.
Un só individuo estaba en … Seguir leyendo
