La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Empeños

Eu non sabía que aínda existe iso que se chama o Monte de Piedade, onde a xente empeña cousas a cambio de diñeiro. Pensei que ese tipo de institucións xa desapareceran, pero o outro día dixéronme que non, aínda que, polo visto, están algo modificadas. Na miña época, algúns estudantes empeñaban libros, reloxos de certo valor e outros bens semellantes, pero quen en realidade recorría con frecuencia a ese mecanismo de préstamo para pobres era a xente sen posibles. Deixaban alí roupa, incluso as sabas e os cobertores.

Podíase facer un libro espléndido sobre os empeños e quizais aínda se está a tempo, pero pronto será difícil. Cando me falaron do asunto, sorprendeume coñecer os obxectos raros que se levaban ó Monte de Piedade, pero ningún tan estrafalario como o dun estudante, compañeiro do doutor Corredoira, da Coruña, que usaba un paladar (mellor dito, un padal) dun metal valioso, por … Seguir leyendo

Milagres de amor

Leo nun periódico a noticia de que se acaban de publicar en Alemaña varios libros sobre Milena, a amante de Franz Kafka, do nacemento da cal se cumpriron cen anos este sábado. Non é certo que se soubese pouco da vida desta muller. Había xa un libro espléndido, escrito por Margarete Buber-Neumann, que foi a súa compañeira de infortunio no campo de concentración nazi de Ravensbrück, onde morreu menos dun mes antes de que os aliados puxesen fin á maldade de Hitler e os seus seguidores.

Polo libro de Margarete sabemos como foron os últimos días de Milena. Polas noites, retorcéndose de dor sobre o xergón da cama, dicía: “¡Ai, se puidese estar morta sen ter que morrer…!” Outras veces pedíalle á súa amiga que non a deixase morrer soa como un can. Finou o 17 de maio de 1944, despois dunha operación.

Da súa relación con Kafka quédannos as … Seguir leyendo

Leda

A Leda, a cadela labrador, saíulle un vulto enorme nun costado, detrás da perna dereita de adiante, e houbo que levala ao veterinario. Polo visto, tiña líquido dentro e era necesario abrirlle o saco para que drenase ben e evitar a infección. A intervención durou case unha hora e foi feita a pelo, é dicir, sen anestesia nin calmante de ningún tipo, a pesar de que consistiu en darlle un corte de bisturí na pel, dun par de centímetros de lonxitude, bastante doloroso, segundo a rapaza que realizou a operación. Sorprendeume, porque é a primeira vez que me vexo nunha destas, que non atasen o animaliño, senón que mo mandasen coller a min, coma se fose un neno.

Polo que puiden observar, nin iso era imprescindible, pois a cadela estivo tranquila todo o tempo, igual que unha señora maior que fose capaz de aturar con tranquilidade as perrerías que lle … Seguir leyendo

Un dato innecesario

Na miña vida coñecín dous ou tres torturadores recoñecidos, entre outras razóns porque torturaron a amigos meus. Eu víaos facendo unha vida normal, tomando tazas nos bares, paseando polas rúas cos familiares e amigos, rindo como a xente común. Nada os distinguía das persoas decentes. Non obstante, cando actuaban na escuridade impune das súas trastendas eran unhas perfectas alimañas, uns seres dotados dunha capacidade infinita para humillar no seu corpo a outros seres humanos.

Son dunha raza sen sorpresas, igualiños uns aos outros en calquera parte do mundo. Os chilenos acaban de descubrir que un dos máis cualificados entre os expertos da dolor que actuaron sen piedade baixo o réxime de Pinochet, vive clandestino no Brasil. Foi tanto o mal que causou durante os peores anos da ditadura que todo o mundo está de acordo en reclamalo para que responda dos seus crimes.

A biografía do personaxe, que refiren os … Seguir leyendo

Sentir rabia

Tiven un inimigo na infancia ao cal os rapaces lle chamabamos Pata Galana porque era coxo. Vivía en Baronzás, unha aldea próxima a Xinzo de Limia que tiña o privilexio de dispoñer de monte, unha rareza apreciable nunha comarca absolutamente cha, onde un simple outeiro pode parecer unha montaña.  Non sei por que, aquel mozo sentíase dono do lugar e corría a pedradas aos nenos da vila que nos atreviamos a subir ata o alto. Un día chamounos forasteiros de caldo á merenda e ameazounos co sacho que levaba na man.

Sempre pensei que a pouca sensibilidadade que teño para o patriotismo, que suplo a base de respecto, pois xa sei que a xente en xeral lle dá moita importancia a estas cousas relacionadas co amor á terra, me vén daquela experiencia co coxo ruín que non nos permitía aos outros nenos pisar un territorio que consideraba propio.

Estes días, … Seguir leyendo

O sinal dun aventureiro

Teño un parente en Suecia que levaba tempo buscando a tumba do seu pai, morto en Suíza hai xa bastantes anos. O morto foi un grande aventureiro. Durante a Segunda Guerra Mundial, cando era piloto da RAF, foi abatido polos alemáns, pero conseguiu saltar en paracaídas, con tanta sorte que, ademais de salvar a vida, caeu nun xardín do sur de Suecia, nunha casa onde vivía unha rapaza loira, rica e bonita. Daquela unión, que acabou en divorcio, naceu un rapaz, o mesmo que andaba buscando a tumba daquel home.

Atopouna hai uns meses, por casualidade, nun fermoso cemiterio, á beira do lago Leman, nas aforas de Lausana. Non era máis que un montonciño de terra e unha cruz de madeira caída no chan, sobre a que puña simplemente Quigley. O fillo regresou a Suecia, encargou unha lápida e volveu a Suíza para depositala no seu lugar.

Cumprido o obxectivo, … Seguir leyendo

Un gran avó

Estes días, na tertulia de Baiona falamos do Premio Nobel de Literatura, que a moitos nos gustaría que algún día o puidese gañar Gonzalo Torrente Ballester, o cal sería de xustiza. Hai anos, o escritor amigo estivo de viaxe en Estocolmo e coñeceu a Artur Lundkvist, que mandaba moito na academia sueca e que foi o responsable de que lle desen o galardón a escritores de fala hispana como Vicente Aleixandre ou Octavio Paz e de que non llo concedesen a Jorge Luis Borges, a quen non estimaba por razóns de orde política.

Con motivo daquela viaxe de Torrente a Escandinavia, Lundkvist escribiu un longo artigo nun prestixioso periódico de Estocolmo falando marabillas do escritor galego. Cando o lin, pensei que tiña chegado a hora ou que, polo menos, entrabamos nas vésperas. Logo veu a enfermidade do académico sueco e despois a súa morte.

O outro día, cando Miguel Viqueira … Seguir leyendo

A bomba

O día 1 de xullo do ano 1946, o exército dos Estados Unidos levou a cabo a Operación Crossroads, que consistiu en estudar os efectos das bombas atómicas lanzadas apenas un ano antes sobre as cidades xaponesas de Hiroshima e Nagasaki. Para realizar o experimento, os militares colocaron no atolón de Bikini, situado no mar Pacífico, máis de noventa barcos de guerra cheos de animais diferentes, previamente seleccionados con criterios científicos. En realidade, os bichos tiñan que facer o papel de persoas, pobres desgraciados.

A proba foi un éxito, aínda que a cantidade de barcos afundidos resultou case ridícula: arredor de dez. O importante, sen embargo, era averiguar que ocorrería coas tripulacións, caso de que en vez de animais fosen xente. Un número considerable morrerían inmediatamente, pero todos quedarían tan afectados polas radiacións que non terían ningunha posibilidade de sobrevivir. O que non se entende ben é por que razón … Seguir leyendo

Acabáronse as vacacións

Acabáronse as vacacións. Chegou o momento de facer as maletas e preparar a volta, un rito que despois de máis de vinte anos xa empeza a ser mecánico, case rutinario. Liberada a mente da trepidación hispana, ese andar correndo sempre, do que un non se decata ata que vive entre xentes que non corren nunca por nada, o corpo e a alma xa están dispostos para un novo asalto. Ía escribir batalla, pero non convén precipitar a agresividade belicosa da linguaxe; no noso país as guerras nunca tardan.

A primeira empeza co tráfico. Acostumado a conducir despacio, sen precipitacións innecesarias, contaxiado pola placidez do deambular dos suecos, que pasean en coche máis que corren, e que nunca chegan tarde a ningún sitio, haberá que irse preparando.

Preparándose para escoitar bucinazos que non tratan de avisar de perigo de ningún tipo, senón que veñen ser como un substituto eficaz, por … Seguir leyendo

Unha urxencia

Onte pola mañá tiven que ir ata Panxón para facer un recado e atopeime cunha pequena caravana de coches. Detrás de min viña un automobilista nervioso, deses que consideran un  atentado contra a súa dignidade o feito de non poderen adiantar cando queren. Era un rapaz novo, engominado, con moito ruído nos motores e plástico de sobra na carrocería, como se os adornos e as aparencias servisen para converter nun potente deportivo de luxo o que non deixaba de ser un modesto utilitario.

Nada máis velo polo retrovisor, xa souben a que especie aburrida pertencía: xente que se repite como un cromo devaluado, dos que entran cento nunha ducia. Fixo varios intentos de pasar por un lugar imposible, como unha ambulancia que vai con urxencia, el que probablemente ía beber algo e tomar unha oliva. Desesperado pola inutilidade, púxose a pitar con furia, cada vez máis irritado, facendo espaventos, tan … Seguir leyendo