por amarxedotempo | Sep 2, 2014 | Marxe
Acabo de ler nos periódicos que unha determinada emisora de radio que se caracteriza pola difusión constante de boas recomendacións para salvar a alma, acaba de contratar un coñecido locutor deportivo por unha cifra que entre pitos e frautas anda rodando os setecentos millóns de pesetas*. Aínda recoñecendo a legalidade da operación, que se basea na liberdade de ambas partes para establecer o prezo que mellor lles conveña, tales cifras exceden con moito os números do Evanxeo.
Como é sabido, nese texto sagrado, as cuestións económicas pican sempre cara abaixo, mesmo cando o malvado de Xudas vende ao seu Señor, que entrega por unhas poucas moedas. É lóxico que sexa así porque o cristianismo ensalza a pobreza, predica a humildade e defende a aqueles que son capaces de renunciar a todo polo reino dos ceos. Por iso os números do Evanxeo son sempre pequeniños.
Setecentos millóns asustan e case escandalizan. … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Sep 1, 2014 | Marxe
Desde mañá e ata a primeira semana de outubro, estes artigos de cada día enviareinos desde Nova York. Vou pasar alí cinco semanas. Escuso dicir que marcho contento porque, como xa dixen aquí moitas veces, é unha cidade que me gusta e na que teño pasado algunhas das horas máis gratas da miña vida. Aos que non coñezan esta urbe inmensa poderalles parecer que se trata dun gusto raro ou extravagante, pero aqueles que teñan estado nela algúns días, aínda que sexan poucos, estarán de acordo comigo, coas excepcións inevitables, por suposto. De maneira que nos próximos días irei contando, que sempre haberá algo que contar.
Agora ando liado coas maletas, por máis que non as faga eu. Quero dicir que hai que escoller moi ben as cousas que se van necesitar, non as de tipo práctico, senón as outras, os libros para preparar as clases, os libros de ler … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 31, 2014 | Marxe
Onte estiven de mirón, vendo o barco turco ese que está embarrancado aquí preto, na baía de Baiona. Naturalmente, non estaba só; había centos de persoas facendo o mesmo ca min, moitas delas con opinións moi rotundas sobre como se debía solucionar o problema. Un señor de Madrid, por exemplo, era do parecer de que ao capitán había que metelo no cárcere, por incompetente e irresponsable. Un mozo alto de voz delgada dixo en cambio que o importante sería saber con certeza que clase de carga levaba o barco.
Á parte destas opinións de carácter político, había outras de tipo técnico. En xeral, todo o mundo sabía como se debía proceder, aínda que non todos estaban de acordo nos plans. Non obstante, a unanimidade era grande á hora de considerar que a solución non parecía difícil, en contraste coa lentitude con que actuaban os expertos.
Loxicamente, se as cousas eran … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 30, 2014 | Marxe
Os afeccionados ao cine recordarán aquela escena dunha película de Fellini na que un home se quere suicidar na cociña da súa casa polo procedemento insólito de meter as mans na boca e desencaixar a mandíbula, como tratando de separar a pelo e pola forza a metade de abaixo da metade de arriba. Por suposto que se trata dun suicidio con dedicatoria, é dicir, desa clase que consiste en anuncialo en voz alta diante daqueles contra os cales se perpetra, a fin de que impidan que se leve a cabo. Dese mesmo tipo debeu ser o intento de suicidio de Jorge Luis Borges, o escritor arxentino nacido hai agora cen anos, de quen se celebra estes días o aniversario.
Polo visto, o escritor quíxose suicidar nun hotel de Madrid, alá polo ano 1982, nun momento de depresión. O procedemento elixido foi bastante raro: encher a bañeira de auga quente, case … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 29, 2014 | Marxe
Antes de onte pola noite vin na televisión a un señor que traballa de obra de arte. Non é que sexa especialmente bonito (a min me pareceu máis ben feo), senón que exerce esa profesión. Polo que entendín, pertence a unha galería de Oviedo, aínda que non sei como será ese tipo de propiedade desde o punto de vista xurídico, pois ninguén pode ser dono dunha persoa polo mesmo procedemento que calquera ser humano exerce de propietario dunha galiña,dun can ou dun gato. No fondo, supoño que será unha cousa parecida aos futbolistas.
O caso é que a citada obra de arte foi reclamada para ser exhibida nunha galería de Estocolmo, o mesmo que se fose un Dalí ou un Picasso. O traslado fíxose seguindo a normativa legal, con coidadores, transporte especial e medidas de seguridade. Tamén cun certificado do Ministerio de Cultura no que dicía que a obra se … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 28, 2014 | Marxe
Foi o verán no que lle ardeu a casa ao Patas Anchas, alá nos anos cincuenta. Aquela noite había comedia na praza, o espectáculo duns titiriteiros que traían algún animal artista, non recordo se unha cabra ou un can, pero que facían o número máis importante a base de colocarlle unha pedra enorme a un home no peito, onde lla partían despois a mazazos. Precisamente, cando empezara esta parte da función, cun forzudo descargando os golpes necesarios, alguén deu o berro de “Auga!” e alá fomos todos correndo cara á rúa da igrexa.
O lume saía naquel momento polas ventás e polo tellado dunha casa e aínda que se organizou rapidamente unha rolda de caldeiros desde a fonte, a trescentos metros do suceso, non se puido facer nada para evitar a desgraza. De maneira que en poucos minutos non quedaron máis que as paredes. Recordo moita xente chorando.
Pero non … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 27, 2014 | Marxe
Na residencia para escritores onde vivimos estes días, en Wannsee, cerca de Berlín, hai varios colegas alemáns de distintas idades, aínda que predominan os novos. Algúns levan aquí cinco meses, que é o tempo que dura a bolsa que lles conceden, e son xente discreta e pouco ruidosa. Metidos nos seus cuartos, pasan as horas escribindo, conscientes de que nun ambiente tan propicio e confortable como este, á beira dun lago e afastados do barullo da cidade, teñen tempo de abondo para rematar un libro.
Chama a atención o silencio que hai na casa. Mesmo un ten a sensación de ser o único morador que habita nela, se non fose porque algunhas veces coincidimos no corredor á hora do almorzo ou porque polas noites, antes de durmir, nalgúns dos salóns do piso baixo organízanse tertulias, a verdade é que pouco concorridas.
Onte, despois de cear, estiven de conversa cun par … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 26, 2014 | Marxe
Supoño que os rapaces de agora xa non xogan aos pés quietos. Xogábase moito hai anos, cando eu era neno. Polo menos, na miña familia. Acordeime onte, ao falar do piano da casa de Beiro. Naquel salón, onde houbera unha morte por disparos de escopeta, alá a principios de século, pasamos moitas tardes de verán lanzándonos a pelota de esquina a esquina, coa atención ben posta no xogo para que non nos caese da man no momento de acachapala. A graza maior consistía en que xogabamos os pequenos e os maiores.
Ás veces, en vez de facelo no salón, iamos ao cruceiro, unha especie de campo presidido por unha cruz, situado a poucos metros da casa. Con frecuencia, a tarde remataba cunha tirada de moedas á rapañota. Un tío meu, que era o organizador daquela festa, gozaba vendo os nenos envorcados polo chan á caza dun real.
Era tamén el … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 25, 2014 | Marxe
En xaponés, Akiko significa a rapaza que sorrí. O que sedi sorrir, Akiko Kojima faino de maneira espontánea e seguida, como se estivese condicionada pola alegría do nome que lle puxeron cando naceu. É unha rapaza da cidade de Saporo, que traballa en Toquio, e que acaba de pasar unha tempada en Galicia. Estudou galego co profesor Takekazu Asaka e agora anda polo noso país practicando a lingua que aprendeu e que pronuncia cunha transparencia parecida á que loce no seu nome.
Onte, nun restaurante, Akiko corrixiume con delicadeza dúas ou tres veces por empregar castelanismos inadecuados que ferían o seu pulcro oído de estudante aplicada. Tamén corrixiu a un camareiro que lle chamou licor de “melocotón” ao que ella lle chama licor de pexego. Naturalmente, cando fai estas leves censuras, nunca deixa de sorrir, aínda que tampouco renuncia a deixar as cousas en claro.
Preguntándolle pola súa terra de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2014 | Marxe
Cando eu era neno, na casa do meu tío Benito, en Sabucedo, había un landó no patio. Os meus primos, maiores ca min, aínda o viron funcionar, tirado polo cabalo. Nos meus tempos non era máis que un artefacto para xogarmos os pequenos, privado xa dalgúns dos seus elementos decorativos, como os farois e outros adornos. Subiamos nel, pasabamos por debaixo, e unhas veces servía para imaxinar que andabamos en coche de motor e outras para simular que dispuñamos de casa propia. Non recordo que sucedeu despois con el, aínda que non me custa supoñer que acabaría desfeito en cachos, tirado nun recuncho de calquera almacén de chatarra.
Nunca entendín por que se chamaba o landó dedato. Esta última palabra, igual que me ocorreu con “pestimales”, que se cantaba no himno de San Roque, e algunhas máis que non veñen ao caso, formaron parte do vocabulario enigmático da miña infancia. … Seguir leyendo
