La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Unha mostra de barbarie

Dicía Albert Camus que un fusilamento non se parece en nada ao que pode imaxinar a xente que nunca o presenciou. En primeiro lugar, o pelotón dispara a unha distancia tan curta que case toca cos fusís o corpo do condenado. Despois, o boquete que lle abre no peito a descarga é como o buraco que fai un sacho cando se cava na terra. Finalmente, o tiro de graza, auténtica rúbrica salvaxe que normalmente executa o oficial que manda o pelotón, levanta ao reo do chan varios centímetros e déixalle a cabeza estoupada e desfeita dun lado.

Ademais da dramática testemuña de Camus, a televisión ten ofrecido en moitas ocasións  reportaxes sobrecolledoras, filmadas en vivo no lugar dos feitos, que nos mostran todo tipo de execucións. Resulta imposible, contemplando esas escenas, non deixarse arrebatar por un sentimento de noxo, de indignación e de piedade, pero tamén de vergoña por pertencer … Seguir leyendo

Costumes

Neste mesmo periódico, no día de onte, Marina Mayoral comentaba, no seu artigo semanal das páxinas de opinión, unha columna miña de hai unha semana ou cousa así, cando contei como sorprendín nos lavabos dun restaurante a un señor que lavou as mans antes de acudir ao urinario e non ao revés. A min, como expliquei entón, pareceume un exemplo de narcisismo, quizais porque ignoraba que esa práctica non é tan infrecuente como eu pensaba. A propia Marina cita no seu artigo unha frase escoitada nunha película de cine, na que o protagonista clasifica os homes en dúas clases: os que lavan as mans antes e os que as lavan despois.

Nisto sucedeume algo semellante ao que me ocorreu unha vez que me preguntaron, como parte dunha enquisa realizada entre escritores de toda Europa, non sei para que, se escribía sentado, de pé, de xeonllos, na cama, tirado no chan … Seguir leyendo

Unha mañá en Cortes

Pasei a mañá do domingo en Cortes, unha aldeíña portuguesa próxima á cidade de Leiría, non lonxe de Fátima, onde se inauguraba a fundación que Mário Soares ergueu no lugar que ocupaba a casa natal do seu pai. Asistiron o Presidente da República, o Presidente do Parlamento e o Primeiro Ministro xunto co interesado, que estaba feliz, quizais tanto ou máis que os veciños, orgullosos e sorprendidos de teren alí, probablemente por primeira e última vez nas súas vidas, ás máximas autoridades do país.

Estiven moi atento ao que facían os paisanos. O que máis lles gustou, sen dúbida, foi a sala onde se exhiben as chaves das cidades que acordaron agasallar a Mário Soares con ese obxecto simbólico. Tamén tiveron éxito as vitrinas onde se amosan as roupas dos Doutorados Honoris Causa, entre eles o da Coruña.

Fixeime que o asfaltado para chegar ata alí fora recentemente botado, seguro … Seguir leyendo

Unha discusión

Nunha tertulia nocturna de amigos, animados polo aroma excitante do café e empuxados pola forza amable dunha copas que nos volvían a todos máis imprudentes do que normalmente somos en estado de repouso, puxémonos a perder o tempo de xeito agradable nunha acalorada discusión sen fin. En realidade, tratábase de resolver a aposta imposible que encerra a seguinte pregunta: Canto tempo tardarán os idiotas que empezan a xurdir por toda Europa en acabar co oasis de paz e prosperidade que se foi edificando co traballo e a prudencia de todos nos últimos 40 anos?

Alguén recordou un xogo semellante que se facía na tertulia de don Pío Baroja, despois da guerra, respecto da supervivencia do réxime do Franco. Alí facíano ademais con votación, para o cal utilizaban unas papeletas que se gardaban nunha caixa e que se abrían un mes máís tarde. As respostas situábanse sempre no arco dun amplo … Seguir leyendo

Unha boa lección

Cando era neno, mentres xogaba na casa cun pequeno tren, un día sorprendín os maiores falando a media voz dun tema secreto: un individuo da miña vila, a quen eu coñecía, que durante a guerra asasinara varias persoas. Algún tempo despois vino falando na rúa co meu avó. Curioso por comprobar o que dicía un home tan malo, achegueime a escoitar coa esperanza de oílo blasfemar ou algo polo estilo. A sorpresa foi inmensa: falaba suave e censuraba a un malandrín que abandonara a familia.

No momento de despedirse, quedei mirando para o meu avó, que movía a cabeza dun lado para outro e dicía: “¡Ai, Jesús, Jesús!”. Foi a primeira lección de escepticismo que recibín na miña vida, unha deformación que me leva a desconfiar de forma automática desas persoas que sen rubor presumen da propia moral.

Alguén me acaba de contar a divertida historia dun deses individuos, con … Seguir leyendo

Tomar en serio a un home

O sábado, mentres paseaba cun amigo polo centro de Ourense, pareceume ver un momento ao Luis Caralsol, pero pronto me decatei de que o confundía con outro. Andaba da mesma maneira, levaba tamén pucha na cabeza e frotaba as mans nerviosamente unha contra a outra, igual que aquel. Chamoume a atención que non me dixese nada ao pasar. Coñézoo desde hai moitísimos anos, cando me atopou perdido na rúa, o día do bautizo dun neno da familia, e me levou á casa. Teño entendido que daquela o retribuíron cunha peseta.

Non sei doutro mendigo máis educado: nunca pide. Cando encontra unha persoa coñecida na rúa achégase suavemente, como esvarando polo aire, pregunta pola saúde de cantos familiares recorda e logo despídese. Ese é o momento de darlle unhas moedas, que colle con disimulo, como se aínda sentise vergonza.

Nunca souben o segredo deste home. Teño preguntado, pero as respostas quedan … Seguir leyendo

Queremos ir ao inferno

Onte falei aquí dun tacaño que había na miña vila e que un día lle dixo a un paisano ao cal lle quería vender un cacho de cable usado que por este xa se sabía que pasaba a luz, pero que polo novo aínda estaba por ver. Era home con mala fama e pouco considerado polos veciños, en parte porque non ía á misa nin contribuía economicamente a sufragar os gastos das festas de verán. Vivía solitario e non tiña un só amigo, a pesar de que rexentaba un comercio da súa propiedade. Mala lingua, liquidaba famas con enxeño malvado e trituraba honras a base de dicir ruindades que facían rir a gargalladas ás persoas que se prestaban a escoitalo. A min aseguroume que o señor abade comía touciño en Semana Santa, cousa que non era certa. Non sei por que razón, cando eu tiña dezaseis ou dezasete anos, falaba … Seguir leyendo

Casamenteiras

O artigo de onte, no que falaba das mulleres dos beduínos, pagadas con camelos, dáme pé para tratar hoxe doutro tipo de relacións amorosas que se dan en Israel, desta vez entre mozos e mozas xudeus ortodoxos. Como se sabe, estes fieis seguen dunha maneira moi estrita as normas da Torá, que é como eles lle chaman aos cinco primeiros libros da Biblia. Esa é a razón de que os encontros entre rapaces e rapazas sexan infrecuentes, o cal dificulta os noivados. Para resolver este problema real, existe naquel país unha figura tan insólita como respectada, a casamenteira, á cal acoden os pais para que lles axude a preparar futuros matrimonios.

A casamenteira empeza por poñer en relación un rapaz e unha rapaza descoñecidos, que se ven na casa da moza, sempre en presenza dos pais de ambos os dous. Se o primeiro encontro  non sae mal e os candidatos … Seguir leyendo

Un ladrido

O venres, cando baixaba do aeroporto, despois dunha viaxe rápida a Madrid para participar nun dos xurados do Premio Nacional de Literatura, un garda municipal lanzoume un par de ladridos. Un avance notable, pois hai cousa de dous anos, un colega deste señor chamoume unha cousa fea, difícil de reproducir. Nesta ocasión, todo empezou porque o citado axente da autoridade se empeñou en deixarme parado no medio e medio dun cruzamento, non sei por que motivo. Estou convencido de que se equivocou.

Como non o vin moi disposto a emendar o erro, fíxenlle un xesto, pedíndolle que me deixase seguir. Entón optou por poñerse de costas, consciente de que desa maneira me obrigaba a seguir no mesmo sitio, a pesar de que o semáforo estaba en verde. Utilizada como arma, a lei é dunha perfección inigualable.

Non me quedaba máis dereito que a protesta, que exercín moderadamente, é dicir, falando … Seguir leyendo

A ventá do presidente

Non estiven dentro do palacio de Miraflores, residencia do presidente da República de Venezuela, pero vino por fóra. O primeiro que me sorprendeu foi o enorme cuartel do exército que hai nas inmediacións. Supoño que, en principio, esas gornicións militares están alí para defender e protexer o primeiro mandatariodo país. Con frecuencia, non obstante, de alí saen as ameazas: os tanques non teñen máis que atravesar a rúa, tirar a cancela de ferro e impoñer a súa vontade pola forza. Non sería a primeira vez.

Outro feito que me chamou a atención foi o barrio onde está situado o citado palacio. Desde as súas ventás, o señor presidente, só con mirar cara ao exterior, pode ver os ranchitos dos pobres colgados das abas dos montes veciños. Son miles de casetas de ladrillo sen revestir, a miúdo sen fiestras, pura miseria marxinal.

Por pouca sensibilidade que teña o señor presidente, unha … Seguir leyendo