La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Os verdadeiros culpables

Era o Botita un tipo inocente, antigo mineiro nos EUA, barallán con pretensións de ilustrado, que presumía de falar inglés aínda que dificilmente sabía contar ata dez nesa lingua. Cada vez que na aldea se producía algún suceso prexudicial para alguén, antes de que se coñecese o culpable, xa tiña el a explicación preparada: “Cousas do señor abade”. É certo que o cura era algo senvergonza, sobre todo en cousas de saias, un asunto que nalgunha ocasión o levou a tirar de pistola para defender unha presa que lle debían birlar.

Pero nada máis que iso. Unha vez, en plena guerra, apareceu un home morto na Costa das Carrizas, vítima evidente e recoñecida dunha das clásicas represalias políticas daqueles anos. Aínda que todas as probas sinalaban como culpable a un canteiro da comarca, que incluso chegara a facer alarde da súa intervención no caso, o Botita seguía impertérrito: “Seguro que … Seguir leyendo

Unha teoría

De todos os curas aos que lles confesei os pecados cando era máis bo e inocente do que son agora, había un que recordo con cariño porque sempre se mostraba comprensivo e xeneroso: nunca rifaba. Escuso engadir que tiña bastantes anos e que o entendía todo. Eu andaba daquela preocupado por algunhas teorías que non me casaban ben coa doutrina aprendida na igrexa. Recordo que un día, despois de confesarlle os meus escrúpulos, díxome que as teorías, aínda as mellores, só servían para romper a cabeza.

Non direi que esa é a razón que me levou a desconfiar dese tipo de entramados ideolóxicos, pero algunha influencia debeu ter. A primeira vez que vin o reverendo Pat Robertson predicando na televisión americana, acordeime do meu vello  confesor: nada parecido. A diferenza que pode haber entre un chourizo e un pastel.

O predicador Robertson é hoxe un dos fundamentos do puritarismo que … Seguir leyendo

Monteverdi en Venecia

Cando despois de descolgar o teléfono escoitei a voz dun amigo que me propuña cear na súa casa aquela mesma noite, por uns instantes pasoume pola cabeza a idea de que a velada podía ser bastante aburrida. Era o mesmo día da folga xeral e non custaba imaxinar que ese acabaría sendo, de maneira inevitable,un dos temas de conversa na tertulia. Aínda así, acepteia invitación, pero convencido de que ía escoitar repetidos os mesmos argumentos, a favor e en contra, que xa escoitara durantedías na radio e na televisión.

Atravesei a cidade en coche, que aparecía chea de xente  con aspecto de domingo, deambulando polas beirarrúas sen rumbo fixo, buscando quizais algún dos bares e cafeterías que a aquelas horas empezaba a abrir as portas. A única anomalía que presenciei foi a enorme cantidade de colectores de lixo que estaban volcados.

A sorpresa foi a cea. Despois do café, ao … Seguir leyendo

Horas

Pasei toda a tarde de onte facendo o vago. Primeiro fun comer con tres amigas, as tres, estudantes da Universidade de Vigo, e falamos tanto e durante tanto tempo que acabaron botándonos do restaurante como se bota os pesados, é dicir, presentándonos a nota antes de pedila. Non é que tivésemos nada importante que tratar, pero a conversa resultaba agradable e entretida, de xeito que o tempo transcorreu sen sentilo, que é o que sucede cando o tempo se regala, non porque teña pouco valor, senón porque, precisamente, ten un valor inmenso. Sería pouco elegante obsequiar os demais coas cousas que non serven ou nos sobran.

Despois, unha das rapazas e mais eu entramos nun café para seguir falando do que nos gusta, algo que moitos pensarán que é unha pesadez, pero que a nós nos encanta: os últimos libros lidos, algún poema compartido, historias recordadas e todo iso que … Seguir leyendo

Torrente

Esta é a terceira vez que empezo este artigo, metido nun taxi, loitando contra os caprichos da informática, que se empeña en borrar, cando máis mal me pode facer, o traballo do día. Nunca pensei que a morte dun amigo se fose converter para min nun dos días máis disparatados da miña vida. Estou seguro de que se Torrente me puidese dicir algo, diríame: “Non lle deas tanta importancia, métete na casa e manda todo a paseo”. Pasei a mañá de radio en radio, de televisión en televisión, escribindo non sei cantos artigos. Por último, cando ía descansar, viñéronme buscar para ir a un programa. Ignoro cando dixen que si. Por iso vou neste taxi.

Supoño que a morte dun escritor debe parecer unha cousa dolorosa, sobre todo cando se trata dunha figura tan querida como Gonzalo Torrente Ballester. Non é esta, non obstante, unha perda irreparable. Quero dicir con … Seguir leyendo

A morte dos bichos

Creo que teño falado aquí algunha vez dunha señora de Beiro, preto de Ourense, que dicía que escoitaba tusir os mosquitos pola noite. Esta muller, que contaba unhas historias fantásticas e que tiña fama de ser algo rara, aseguraba tamén que unha vez vira un enterro de lobos: catro deles levaban a lombos os restos dun compañeiro abatido a disparos, mentres outros cen camiñaban detrás en silencio, perfectamente formados en filas de a dous. Non recordo máis detalles, pero o conto era longo e fascinante.

Onte, cando eu volvía en coche desde Ourense, no camiño vin tres raposos mortos, todos vítimas do tráfico. Non é que pensase no enterro dos animais, como aquela señora de Beiro, pero si na súa desaparición e as súas consecuencias, sobre todo para as familias. Supoño que a tristeza vale para todos, incluídos os bichos.

Uns quilómetros antes de chegar á casa, levei diante, durante … Seguir leyendo

Ladaíñas e aburrimento

Esta señora Helena da que falei onte aquí, xa dixen que era moi xorda. En realidade non oía nada, guiábase máis ben polos labios da xente que se dirixía a ela. Aínda que entendía case todo, ás veces comprendía as cousas do revés, polo que non resultaban raras as situacións cómicas, sobre todo para os rapaces da casa. Un día, un primo meu pediulle que lle preparase a merenda e respondeulle que non había nada que ir comprar á tenda. Inocencias como esta a nós parecíannos divertidísimas e facíannos rir.

Como ocorre con frecuencia cos nenos, a risa viña nos momentos menos apropiados, de maneira especial á hora do rosario, que rezabamos na cociña da lareira polas noites, antes de cear. Ese primo meu da merenda era especialista en provocar o escándalo con xestos, mentres el se mantiña serio, coas mans dereitas.

Unha noite, como consecuencia da xordeira, ao chegar … Seguir leyendo

Un mozo racista

Hai uns días, nun programa de televisión que trataba sobre a violencia no fútbol, saíu un rapaz novo que se declarou abertamente racista. Foi unha declaración de natureza física, sen arroupamento ideolóxico de ningún tipo, como quen di que lle doe unha moa ou avisa de que vai comer porque ten fame. Nalgún momento, quizais como unha excrecencia cultural que llesaíu dos escasos anos de escola, este personaxe pronunciou sen demasiados problemas a palabra Europa e pediu que esta fosesó para xentes brancas coma el.

Branco, o que se di branco europeo, é dicir, un individuo alto e xuncal, de ollos azuis, pelo loiro e cranio dolicocéfalo, el non era exactamente. Polo menos, tiña o pelo escuro, un nariz sospeitoso, talvez reminiscencia lonxana dalgún xene africano, e un corpo sólido, pequenote e chaparrete. Con esa anatomía de tenda de ultramarinos non é como para andar presumindo de pureza racial.

Desde … Seguir leyendo

Inútil

Había en Ourense un señor, alá polos anos setenta, boa persoa e moi ben educado, que tiña a mala sorte de caerlle mal a Pepe Suárez, o famoso fotógrafo nacido en Allariz. Para min, aquela mala relación persoal, que nunca traspasaba os límites da cortesía por ambos os lados e que se reducía a pequenas chinchorradas de tipo verbal que Suárez lle deixaba caer ao outro de vez en cando, resultaba incómoda porque lles quería ben aos dous. Unha noite, estando sós Pepe e mais eu no desaparecido Café Miño, pregunteille con toda a cautela do mundo, para non provocar nel unha explosión de furia, pola razón daquela antipatía.

A miña sorpresa foi grande porque tiña sospeitas de que a cousa viña da política, pois para Pepe ese era un motivo frecuente de animadversión contra todo aquel que non fose republicano, que non admitise a supremacía intelectual de Unamuno, amigo … Seguir leyendo

Abrigo de peles

Segundo me contan, empeza a haber xente que se dedica a insultar as señoras que levan abrigos de peles. Xa coñezo a varias mulleres que foron interpeladas na rúa, parece que dun xeito insolente nalgún caso e simplemente irónico noutro. A unha delas, unha rapaza preguntoulle se non tiña calor con tanta pouca roupa como levaba. A outra chamáronlle guarra. Supoño que debe haber tamén maneiras máis amables, incluso pintorescas, como esa parella que o outro día paseou por Madrid en pelota como forma de protesta.

A min, este amor desaforado polos animais faime desconfiar, como todas as manifestacións radicais de calquera cousa. En xeral, custa crer que haxa persoas tan sensibles, ás que se lle  rompe tanto o corazón pola sorte dos bichiños, aínda que non de todos, pois non protestan así pola mortandade en que se basea a industria do calzado.

Tampouco coñezo a ninguén que se indigne … Seguir leyendo