por amarxedotempo | Feb 11, 2015 | Marxe
Ata agora non me tiña fixado, aínda que a escena a vexo con certa frecuencia. Ocorre en Samil, cando paso co coche a determinadas horas do día, normalmente antes de comer. Dous señores dunha idade próxima aos sesenta anos, un pouco arriba ou un pouco abaixo, chegan cun coche que leva na parte de atrás unha especie de cárcere feito de barrotes de ferro bastante gordos, do que sacan con moitas precaucións, mirando antes se hai alguén nas proximidades, un can enorme, que vai sempre con bozo e atado por unha correa potente, case anormal, agarrada polos dous homes. A operación fana tensos, case de xeito dramático.
O animal, unha vez que está fóra, dá uns paseos, sempre atado, pero eses momentos de lecer interrómpense cada pouco tempo. Abonda, por exemplo, que apareza calquera persoa a cen metros, en dirección ao lugar onde se atopa o can, para que os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 10, 2015 | Marxe
Antes de dedicarse á política, Jon Idígoras quixo ser “torero”. Mesmo tiña un deses nomes aflamencados que utilizan as xentes do ramo, como corresponde a alguén que, como el, participou en corridas de cartel como matador. Hai un par de anos, os periódicos recolleron a recensión dunha conferencia que deu en Bilbao sobre o mundo dos touros. Despois de facer unha defensa da festa, respondeu a algunhas preguntas, unha das cales lle deu pé para dicir que os ingleses non debían criticala porque era moito máis cruel a caza do raposo.
En realidade, o que sempre lles molestou aos ingleses, que como se sabe son grandes amantes dos cabalos, é o espectáculo repugnante de ver estes animais destripados na praza e ridiculizados polos espectadores mentres agonizaban. Esa foi a imaxe que lles transmitiu Ford, aquel famoso viaxeiro que visitou España no século pasado, e que moitos deles conservan como un … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 9, 2015 | Marxe
O domingo pola mañá, cando lle fun facer compañía durante un par de horas ao amigo Antón Risco, morto na víspera, non puiden evitar que a nostalxia se me subise ao sitio onde se sobe, que non sei se é o corazón ou a cabeza. Tanto ten. O caso é que, nun momento, alí nos xuntamos espontaneamente un grupo bastante nutrido de antigos contertulios da tertulia de don Vicente. Estaban Arturo Lezcano, os pintores Virxilio e Pepe Conde Corbal, o escultor Arturo Baltar e supoño que algún máis. Os mesmos daquela época, pero máis vellos.
Pasaron xa case corenta anos. Entón, se mal non recordo, Antón era funcionario dalgunha cousa oficial, quizais de emigración, o cal lle permitía estudar na oficina, pois andaba a voltas coa licenciatura en Letras. Contaba historias divertidísimas da súa experiencia, nas que se notaba a admiración polos paisanos e a ironía cos burócratas.
Onte, na … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 8, 2015 | Marxe
Eu vin nacer unha calumnia. Quero dicir que, polo menos nunha ocasión, son consciente de que unha calumnia se formou diante dos meus ollos e que logo asistín, se non a todo o seu velenoso percorrido, polo menos ao seu estadio final, cando a bola xa andivera roldando durante unhas horas de boca en boca e viña convenientemente engordada coa bile sucesiva que cada un lle fora engadindo da súa mala uva persoal. A verdade é que foi para min como unha revelación, que me d eixou, se non vacinado contra as miserias da maledicencia, polo menos advertido sobre os mecanismos en que se basea.
A cousa sucedeu da seguinte maneira. Estaba eu agardando por unha amiga á porta da súa casa, para ir dar un paseo. Ao meu lado, sentados en cadeiras, tres ou catro homes maduros facían tertulia diante dun comercio. Nun pequeno xardín, ao outro lado da … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 7, 2015 | Marxe
Todos os días paso catro veces polo menos por diante da casa de Nigrán onde hai unha semana mataron a catro persoas da mesma familia. Na mañá do crime, mentres dentro se desenvolvían os feitos, por fóra circulabamos nos nosos coches varios miles de homes e mulleres como cada día, prendidos na rutina cotiá, ignorantes do que sucedía a uns metros, no lugar do drama. Non resulta difícil imaxinar o escenario desde o outro lado. Seis persoas, atrapadas de súpeto nas redes dunha maldade imprevista, ían perdendo a esperanza.
Penso nos ruídos da rúa que lle tiñan que chegar aos de dentro, ese runrún anodino das cousas de cada día: o acelerar dos autos na estrada, da outra banda do muro, o tráfico da gasolineira de enfronte, as voces familiares dos veciños, os berros dos rapaces… Nada que non coñecesen, pero que lles debía parecer absurdo.
Fóra, a pura normalidade … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 6, 2015 | Marxe
Agora mesmo, mentres escribo, desde o cuarto escoito unha moza que insulta unha vaca. Non sei que trastada lle faría o animal, pero algo gordo debeu ser porque a rapaza parece que está moi doída. En primeiro lugar chamoulle unha cousa fea, como se tratase de ofender a unha muller. Díxollo baixo as distintas formas que se pode dicir esa palabra, estendendo o insulto ata a nai que pariu a vaca e remontándose despois ata a corte celestial. Ao chegar ao ceo, non obstante, a indignación non pasou da Virxe María.
Contrasta a irritación desta pastora coa finura da súa voz. Se un tivese que imaxinala polas barbaridades que está dicindo, podería pensar que se trata dun marautallo, pero ese timbre non se corresponde. Os rebolos adoitan falar rouco, como os bebedores, non con esta limpeza de cristal que sobe desde o campo ata o meu cuarto.
Hai que aclarar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 5, 2015 | Marxe
Estou en Santander, a onde vin para falar do meu último libro. Faime máis ilusión, non obstante, ver a Ana Lasquetty González-Pardo, a nena a quen lle dediquei A galiña azul hai perto de trinta anos. Ela debe ter agora tres ou catro máis que eses. Segundo me contaron, é unha moza alta e divertida. Cando eu escribín aquel libro para ela, non pasaba dos dous anos. Desde entón, funlle mandando as distintas edicións, así como as cartas dos nenos que me escriben ás veces preguntándome onde vive e a que se dedica.
Nesta cidade vive tamén o meu tío Miguel, un personaxe curioso que leva toda a vida entusiasmado co seu violín. Este curso acabará a carreira, que iniciou hai oito anos, cando xa pasaba dos oitenta de idade. Entregaranlle o título aos noventa, co cal podería inscribirse nun deses libros de cousas raras, excepcionais.
Estiven con el e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 4, 2015 | Marxe
Unha amiga miña, que estivo estudando en Alemaña durante o verán pasado, confesaba o outro día con inocencia, sen cinismo nin malicia, que non entendía como a xente sacaba o billete dos autobuses nas máquinas automáticas que están situadas nas paradas, cando non había practicamente ningún tipo de control, e non viaxaba gratis, senón todos os días, polo menos de cando en vez. Quero dicir que non se trata de ningunha persoa deshonesta nin tramposa, senón dunha estudante preocupada, politicamente responsable (refírome a que vota nas eleccións), desgustada e crítica cando se fala de asuntos de corrupción pública.
Foi un dos exemplos aos que recorrín onte durante o café da mañá, cando uns dos amigos se queixaba con amargura por unha experiencia que acababa de vivir en relación cun asunto de obras que o afecta. Sen pretender desanimalo, díxenlle que vivimos nunha cultura da trampa que o impregna todo e … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 3, 2015 | Marxe
Unha vez, no hotel Rossía de Moscova coñecín un americano medio tolo que estaba obsesionado con visitar o despacho de Lenin, no interior do Kremlin. Fose polo que fose, as autoridades dábanlle largas e o home andaba desesperado porque se lle acababan as vacacións e non podía cumprir cun obxectivo que para el era moi importante, relacionado con non sei que estudosde tipo académico. O curioso é que o señor aquel, en cambio, negábase a ver a momia do político bolxevique, porque o odiaba.
Do despacho de Lenin tense falado moito, sobre todo da figura dun mono que aquel tiña sobre a mesa. Coñécense menos outros datos, pero é certo que o revolucionario, como todos os homes duros, gardaba na alma algunhas debilidades poéticas. Por exemplo, el mesmo se encargaba de regar todos os días as plantas.
Agora, Ieltsin vai ocupar de novo aquel despacho, que foi amplamente modificado, sobre … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Feb 2, 2015 | Marxe
O sábado pola noite, despois de cear, púxenme a ver na televisión unha reportaxe que trataba sobre a vida dos gatos. Resultou moi interesante e aprendín cousas que ata entón ignoraba. Por exemplo, que posúen un olfacto trece veces máis fino e potente que o noso, o cal lles permite saber quen estivo antes nun cuarto, a que hora chegou e cando se foi. Non é raro, polo tanto, nin pertence ao reino da fantasía o feito de que algúns gatos teñan percorrido máis de cento cincuenta quilómetros para volver á casa.
Houbo, non obstante, unha frase que non me gustou, cando o locutor dixo que o gato é un asasino por natureza. Mirei para Samuel, que durmía ao meu lado, e non me pareceu que fose merecedor de tal palabra, por máis que de cando en vez colla un rato ou se lance, en plan traidor, á caza dun … Seguir leyendo
