La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Milagre en Xeorxia

Nunha pequena vila americana de pouco máis de cinco mil habitantes, no estado de Xeorxia, xusto na metade dun prado onde antes pacían as vacas dun granxeiro, a Virxe María aparecéuselle a unha enfermeira de corenta anos. O día 13 de cada mes, aniversario do acontecemento, unha multitude de xentes chegadas de todo o país acércanse ao lugar para asistir de preto ao prodixio. Unha parte moi considerable son enfermos desafiuzados que acoden en busca dun remedio que a ciencia, penúltimo recurso, xa non lles pode dar.

Naturalmente, entre todos estes peregrinos, ademais de eivados e crentes, hai tamén unha alta porcentaxe de curiosos. Cando a vidente anuncia por un altofalante que a Virxe María está descendendo desde o alto do ceo, de súpeto miles de cámaras enfocan cara ao firmamento e durante varios minutos póñense a filmar ou a facer foto tras foto na mesma dirección en que miran … Seguir leyendo

Dificultades

Dos profesores que recordo estes días, venme á memoria a imaxe bondadosa dun santo varón que tiña dificultades para pronunciar correctamente algúns vocablos, de xeito que dicía complemento «direuto» e outras gramaticalidades polo estilo, pero que recordada sempre a necesidade de ser coidadosos coa dicción. Un exemplo que adoitaba poñer para que non incurrísemos en defecto, era a necesidade de procunciar ben a palabra «ajetivo», que cando el se esmeraba en dicila correctamente lle quedaba convertida nun «azjetivo» escandaloso, forte como un trono.

Contábase del que suspendera as oposicións catro ou cinco veces e que case sempre fora por problemas derivados da súa escasa cultura, o que tampouco se preocupaba por remediar. A súa vida de paisano inofensivo e inocente trancorría no café, brisca vai e brisca ven, e no chateo vespertino, costume que lle foi tornando a cara dunha cor vermella graciosa e inconfundible, co xeneroso nariz convertido nun … Seguir leyendo

Cen receitas

Hai dous días escoitei na radio un señor que escribiu un libro para saír da crise económica na que estamos metidos. Polo que deducín das súas palabras, a solución non descansaría nunha única receita, senón en cen. Unha das primeiras, que o autor asegurou ser moi importante, consiste en non deixarse deprimir cando as cousas van mal. Aclarouno cun exemplo: se o dono dun restaurante se deprime pola crise, a súa tristeza pode ría ocasionar un trato pouco amable cos clientes, o cal repercutiría dunha forma aínda máis negativa no negocio.

As demais receitas eran parecidas: loitar con decisión contra o medo, avivar a imaxinación, controlar mellor os gastos, prescindir de todo o que sexa innecesario… Falaba o citado señor cun entusiasmo sincero, perceptible incluso no ton impulsivo que lle daba ao seu discurso, unha corrente imparable de consellos.

Pareceume que o optimismo deste home era desa especie inundada que … Seguir leyendo

Un bicho pequeno e duro

Un bicho pequeno e duro

Onte pola tarde, mentres descansaba na casa, púxenme a ollar unha revista estranxeira, non tanto para ler, que non tiña ganas, como para mirarlle os santos e pasar uns momentos sen facer nada especial. Chamoume a atención unha fotografía na que se vía un grupo bastante numeroso de rapaces chineses recentemente fusilados. Estaban tirados no chan, todos cun cartel sobre o peito, rodeados de xente de uniforme, e de fotógrafos facéndolles retratos. As caras, en xeral, non expresaban dramatismo, quizais só resignación.

A foto ilustraba unha reportaxe sobre a pena de morte en China, un castigo que se aplica con frecuencia e que, segundo parece, non é mal visto pola maior parte da poboación. Exactamente igual que o que sucede en Estados Unidos, onde se dá por descontado que hai que matar as persoas responsables de determinados delitos.

Cando estaba lendo esta reportaxe caeume sobre … Seguir leyendo

Condutor

Contoumo o outro día un dos interesados, aínda que loxicamente non direi quen foi. Resulta que un condutor de coche oficial, un día levaba a un cargo político, xa de noite, bastante tarde,  de volta para a casa. O malo era que aquel home, despois de cumprir co seu traballo aínda tiña que percorrer uns cantos quilómetros máis para chegar ao seu propio domicilio. Non era raro, polo tanto, que fose de mal talante, sobre todo porque, por riba, o outro ía estomballado no asento de atrás, calado e medio durmido. A irritación empezou a comer por dentro ao condutor, ao cal se lle ía enchendo a cabeza pouco a pouco de malos pensamentos.

Os pensamentos convertéronse nunha enxurrada de improperios non expresados, que ía moendo para si. No fondo, viña ser algo como dicir que el ía alí conducindo, mentres que o xefe nin se decataba, adormecido como un … Seguir leyendo

A lóxica das conclusións

Imaxinemos unha universidade cotrosa, composta por unha serie de chabolas miserables con tellado de latón, onde os alumnos reciben as clases, e un grupo de pequenas chouzas con teito de colmo, que alberga os dormitorios de profesores e estudantes. Sobre este horrible panorama, engadamos unha guerra e os bombardeos que de cando en vez rebentan as fiestras das aulas. A lóxica e o sentido común obrígannos a tirar a conclusión de que dun centro universitario desa natureza non pode saír nada importante para a ciencia.

Pois así era a unversidade chinesa de Kunning cando nela estudaban Chen Ning Yang e Tsung-Dao Lee, dous mozos daquel país que algún tempo despois, acabados de cumprir os trinta anos, haberían recibir o Premio Nobel de Física. Neste caso, a mesma lóxica e o mesmo sentido común impóñennos a conclusión de que o talento, que é cousa do espírito, é sempre superior á falta … Seguir leyendo

Retrato máis xusto

Hai dous ou tres días falei aquí do Tío Perneta, un personaxe da miña infancia a quen tiven por un home malo durante anos. Alguén me recorda agora que a palabra que empregou un día contra a miña nai non foi “cornufiera”, como eu pensaba, senón “lucifera”, que ten máis sentido. Tampouco me acordaba de que o enfado daquel home tivese que ver cunha censura amable, pero firme, que recibiu oportunamente por algunha falta cometida no traballo. Por último, o de Tío Perneta non lle gustaba; chamábase Señor Francisco.

Quen o recorda mellor ca min asegúrame que non era exactamente malo, senón fungón e roñeta. Tiña unhas poucas cortizas na horta que lle daban un mel magnífico, moi apreciado polos curas dos arredores, que ás veces o convidaban ás reitorais. Falaba coas abellas como se fosen xente, razón pola cal nunca o picaban.

Polo visto, era valente. Foi o único … Seguir leyendo

Pasatempo

Nun daqueles exámenes de reválida que era necesario pasar nos meus tempos de estudante, na proba de matemáticas puxéronnos un problema que tiña pouco que ver coa materia estudada, na que había abundancia de teoremas e ecuacións. Por esa razón produciuse un grande desconcerto, sobre todo entre os alumnos denominados chapóns, pouco dados a calquera alteracións que introducise o máis pequeno desorde na ben regulada mediocridade que con tanto esforzo cultivaran durante meses e meses de aplicación.

Escuso dicir que houbo máis que desconserto, pois aos poucos minutos de que nos entregaran a papeleta coas preguntas, foise dormando un xordo murmurio que pasou rapidamente da sorpresa á indignación e que rematou en pranto. Á miña beira tiña eu a un compañeiro que ao falar prendía no «erre» e que non facía máis que repetir, a maneira de interxección, unha palabra excremental que por levar a letra da súa desgracia estratéxicamente … Seguir leyendo

Domingo de Entroido

O domingo pola mañá achegueime ata Xinzo de Limia para ver o entroido. Xa se sabe que na miña vila hai un vello costume: todo aquel que non leve algún tipo de disfraz, mesmo que sexa un poncho mexicano, uns bigotes postizos, un gorriño de papel ou un nariz de pallaso, exponse a ser collido no aire polas cuadrillas de pantallas e introducido pola forza no primeiro bar que se encontre, onde debe invitar a unha ronda. De maneira que só os forasteiros despistados se atreven a transitar pola rúa vestidos de persoas.

A min nunca me valeron nin os bigotes nin os lentes falsos de miope escandaloso nin os gorriños de cucurucho para librarme de pagar o foro. Ano tras ano, fun collido e transportado polo aire por grupos de mozos fornidos, moitos dos cales resultaban ser, como eles mesmos se encargaban de explicarme, fillos de amigos meus.

Este … Seguir leyendo

Ida por volta

Hoxe pola tarde, cando aquí sexan as nove da noite, estarei chegando a Nova York. Unha viaxe rápida, sen tempo para cambiar os hábitos do sono, e regresar deseguida, a continuar coas tarefas de a diario. O Instituto Cervantes organizou unhas conferencias de escritores e alá vou, xunto con Joan Perucho e Rosa Regás, dous bos amigos. Co primeiro teño coincidido en moitos sitios: Moscova, Armenia, Baltimore, Londres, Liverpool… Dabondo para trabar unha relación sólida, case familiar e divertida.

Perucho, ademais, viaxa sempre coa súa muller, que cre en fantasmas e sabe moitas historias relacionadas con ese mundo. Tanto que asegura dispoñer dun deles na súa casa. Nesta ocasión, como ocorre cada vez que nos atopamos, probablemente traerá novidades de ultratumba. As horas de avión pasan así máis rápidas.

Polo demais, Nova York é unha cidade que sempre resulta estimulante. Por se fose pouco, coincidindo coa nosa estancia, hai un … Seguir leyendo