La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O atraso do cuco

Este ano aínda non escoitei o canto do cuco, o cal me trae algo desconcertado, pois a estas alturas xa debía andar por aquí. Teño preguntado a algúns veciños e todos coinciden en que aínda non chegou; mesmo un deles me ten dito que cando  el era neno, os vellos aseguraban que estes atrasos eran sinal de que o verán tamén se ía atrasar. Na súa opinión persoal todo anda tan revolto, sobre todo as cousas relacionadas co clima, que non lle estrañaría que iso afectase tanto á vida da xente como aos costumes dos paxaros.

Alá en Sabucedo, cando eu era rapaz, había un home moi traballador, dos que empezaban o labor ao romper do día e que non remataban ata os pechos da noite, que por este tempo procuraba madrugar aínda máis, pois cría firmemente que se o primeiro canto do cuco o pillaba antes de tomar o … Seguir leyendo

Un paseo por Venecia

Onte tiña que chegar a Venecia ás cinco da tarde, pero a esa hora aínda andaba voando sobre os Alpes, camiño de Milán. A culpa foi dunha avaría que retrasou desde as sete da mañá ata dúas horas despois a saída do avión de Vigo, o cal me impediu coller en Madrid o enlace para Italia no tempo previsto. Total, que todo se puxo do revés e a idea de cear en Venecia cos amigos nalgún lugar agradable tivo que ceder o paso a un arreglo de conveniencia. É dicir, que a cousa quedou nunha comida rápida nun restaurante de autoestrada.

Collemos o vaporetto cara ao centro da cidade preto da unha da mañá. Foi a primeira vez que atravesei o Gran Canal a tales horas, coas luces apagadas, sen rastros de vida, a non ser algunha ventá iluminada na mesta escuridade da noite, detrás da  cal se podían imaxinar … Seguir leyendo

Biografía incompleta

No mes de febreiro do ano 1992, catro rapaces irlandeses, membros do IRA, conseguiron levar con trampas ata unha granxa apartada a un home chamado Eric Glass, soldado a tempo parcial. Eles portaban dous fusís automáticos e pensaban que o outro debía estar desarmado. Cando empezou o tiroteo e xa lle meteran moitas balas no corpo, descubriron con sorpresa que aquel mozo levaba unha pistola e que sabía defenderse, tanto que matou a un deles, un tal Sean MacManus, e obrigou a fuxir aos demais.

Despois da emboscada, cunha perna rota e sangrando por todas partes, Eric Glass non conseguiu que o dono da granxa onde o deixaran ferido se prestase a chamar por teléfono á policía. Tivo que facelo el mesmo, arrastrándose ata a casa. O que ocorreu despois, xa non o sei; non vén na revista onde lin o suceso.

O que si vén é que o rapaz … Seguir leyendo

Xogos infantís

Unha persoa da miña familia chamoume para dicirme que, polo que respecta á historia que contei onte sobre unha imaxe de san Xurxo que había na igrexa de Beiro e que me inspirou unha pregunta rara dirixida ao meu pai, estou equivocado: non era san Xurxo, senón san Miguel. Probablemente sexa así, aínda que non estou seguro. En todo caso, xa non o poderei comprobar porque nunha visita rápida que fixen a aquela localidade o ano pasado, observei que a imaxe citada non está na fornela que ocupaba. Por certo que era un emprazamento moi fermoso, ao aire libre, nunha igrexa que é, sen dúbida, unha das xoias do noso románico rural.

Arredor daquela igrexa, entre as tumbas dos mortos, estivo un dos meus campos de xogos durante a infancia. Non era nada raro, entre outras cousas, porque a ventá do meu dormitorio daba ao cemiterio. Non só iso, senón … Seguir leyendo

Para ir ao ceo

Recordo moi ben a cara de desencanto que puxo un amigo meu, bo cazador e dente entusiasmado, algo lambón, unha noite que iamos comer nun bar de Xinzo de Limia unhas perdices acabadas de cobrar. No momento en que xa estabamos sentados á mesa, un dos presentes recordou que era día de vixilia e que non se podía comer carne, un precepto que daquela se tomaba en serio, sobre todo por parte das persoas devotas, como era o caso do citado cazador. Escuso describir a tristeza que se lle pintou no rostro.

Aínda que a maior parte dos comensais estaban dispostos a non deixar escapar as perdices, o mencionado pediu respecto para a norma e propuxo substituír o banquete por unha cea a base de peixe. No transcurso da desputa que se montou, alguén atopou a solución: abondaba con agardar cinco minutos; ás doce era xa outro día.

Leo agora … Seguir leyendo

Candullo

Unha vez oín dicir que o amor é como un tobogán, que empeza nunha especie de delirio e que nunca se sabe como acaba. Non me parece unha boa definición. Digo isto porque esa explosión de amor que sacode estes días os cubanos de Miami por culpa dese neno que disputan, máis que un tobogán, semella un circo: desmaios, choros, velas acendidas a todos os santos, rosarios, manifestacións, ameazas, psicólogos, xuíces, mestres, astros da televisión. Nestes momentos, non me gustaría ser neno nesa cidade do sur dos Estados Unidos. Resulta imposible que tanto amor destinado a un só rapaz deixe unha migalla para repartir entre todos os demais.

Había na miña vila un roñeta con moi mala uva que, nas tertulias do casino, cando confesaba a súa simpatía por alguén, xa se sabía que era para falar mal dos inimigos do eloxiado. Algo parecido ao que fai un famoso contertulio … Seguir leyendo

Peitearse

No meu último artigo tiven que falar de dúas señoras que ían ben «peiteadas». Aínda que nun principio escribín a palabra galega correcta, que é peiteadas, ao final preferín pecar de impureza porque me asaltou a dúbida de se algúns lectores non entenderían algo relacionado co peito. Non sería nada estraño, pois non hai moitos anos, un coñecido poeta metido a promotor e tradutor de poesía galega en Madrid, convertiu un verso que dicía «as mozas peiteábanse no río» noutro que quedou así: «las mozas se daban de pechos contra el río».

Nesto do significado dos vocábulos galegos, un nunca pode estar seguro de nada. A min, que me criei en Xinzo de Limia, onde había anduriñas a pasto, non me cabe na cabeza que haxa xente que non entenda o significado dunha palabra tan común como esta dúas compañeiras miñas de escola primaria, estando de vacacións en Palencia, un … Seguir leyendo

Unha santa protectora

Volvendo ao tema dos santos, do que falamos onte, eu fun moi devoto, cando era neno, de Santa Mariña de Augas Santas, que é a patrona de Xinzo de Limia. Un amigo do meu pai, Luís Otero, puxo a vida desta mártir en verso, que eu cheguei a saber de memoria. Recordo que aquel libriño falaba dun pretor romano que pretendía a alma da mociña e que, ao non conseguila, decretou a súa morte. Queimárona nun forno, pero a rapaza fuxiu por un buraquiño, creo que convertida en fume. Despois, cortáronlle a cabeza.

En Santa Mariña de Augas Santas, unha aldea situada a uns cinco quilómetros de Allariz, gárdanse moitos recordos desta virxe venerable. En primeiro lugar, o forno, pero tamén a marca dunha orella que quedou impresa nun penedo cando a santa fuxiu do lume e o pozo de auga fresca que fixo a cabeza despois de producirse a … Seguir leyendo

Encontro con pantasmas

Un día, cando estaba traballando no seu taller de fotografía,  hai xa algúns anos, Robert Doisneau foi advertido por un colaborador seu de que na sala de espera agardaban un home e unha muller que querían falar con el dun asunto importante. Sen deixar a tarefa que o ocupaba naquel momento, mandoulles o recado de que a importancia do que pretendían probablemente debía ser moi grande, xa que se trataba de pantasmas, pero que el era un simple mortal e carecía de competencia para amañar cousas do trasmundo.

O célebre fotógrafo, que tivo que soportar durante toda a vida a centos de aproveitados ou curiosos que aseguraban seren os protagonistas da foto que o fixo famoso en todo o mundo, esa parella feliz sorprendida bicándose na rúa, tiña un instinto infalible para detectar a todos os pesados que ían visitalo coa mesma pretensión.

Canso desa historia, despois de que tantas … Seguir leyendo

Tarde Veneciana

Acabo de chegar a Venecia, non para moito tempo, desgrazadamente, senón para pasar unhas poucas horas, camiño de Boloña. Esta cidade é moi agradecida e abonda unha tarde, sempre que un saiba que facer. O mellor é fuxir do centro, ese zoco turístico intransitable, e perderse por eses lugares solitarios a onde non vai case ningúen, libres de tendas de cristal ou de máscaras de entroido ou desa roupa italiana de marcas tan acreditadas internacionalmente. Non coñezo un xeito máis civilizado de eludir este cromo de postal.

Por outra parte, hai unha hora propicia, despois das oito da tarde, cando os miles de visitantes desaparecen, como se fosen engulidos polas augas, e a cidade queda practicamente deserta, sen góndolas nin comercios nin grupos de xente conducida polos guías. Esa Venecia convértese entón nun gozo que hai que aproveitar.

Foi o que fixen onte. O día estaba frío e a humidade … Seguir leyendo