por amarxedotempo | Nov 25, 2017 | Marxe
Unha veciña que me quere ben, porque somentes ten nove anos e aínda é inocente, levouse unha alegría enorme o outro día, cando na clase de galego a profesora se puxo a falarlles dun conto para nenos e dun escritor que, segundo tódas as apariencias, ela decidíu que tiña que ser eu. Dubidou un pouco, pero cando tivo a evidencia de que non se equivocaba, anunciou en voz alta que aquel señor vivía ao lado da súa casa e que ademais era amigo dela. Naturalmente, as outras nenas non llo creron. Dixéronllo que eso era imposible, co cal pasaron por auga o seu orgulloso entusiasmo, que durante uns minutos bateu inutilmente contra o escepticismo incrédulo das súas compañeiras.
Veu á miña casa a buscar probas. Contoume a infantil guerra escolar ao seu aire, coa seguridade inocente de quen se sinte preto dunha victoria certa e implacable, adubiada cuns inocuos grauciños … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 24, 2017 | Marxe
Cheguei a Lisboa o luns pola noite, a unha hora que en España aínda é cristiá, pero que aquí, cos horarios que teñen en Portugal, non permite atopar un restaurante aberto onde tomar un bocado, que para min non era un problema de fame ou apetito, senón un simple pretexto para fumar tranquilamente o puro que me faltaba. Como sempre é posible encontrar unha excepción civilizada dentro da rixidez inhumana de toda norma, finalmente dei cun lugar agradable e puiden quentar o corpo, atrapado ata aquel momento polo frío intenso que facía. A compañía, ademais, converteu o requisito de comer algo cunha grata tertulia, non interrompida máis que pola propia vontade, cando decidimos que era xa un pouco tarde e que había que ir durmir.
Ao día seguinte pola mañá, é dicir, o martes, erguinme cedo e abrín as cortinas da ventá do cuarto do hotel, situado nun sexto piso, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 23, 2017 | Marxe
O luns pasado, cando saía da reunión do xurado que lle concedeu o Premio das Letras a Carmen Martín Gaite, no Paseo de Recoletos de Madrid vin un grupo de taxistas que discutían cun funcionario do concello. No momento en que este señor lles dixo que el carecía de atribucións para resolver os seus problemas e deu a volta para seguir o seu camiño, algúns deles empezaron a insultalo cunha furia que só se podía comprender polo estado emocional no que se atopan despois do asasinato de dous compañeiros.
Os máis violentos eran dous tipos delgados e pequenos que non só pronunciaron as palabras máis grosas, é dicir, porco, chupón, mamón, e outras semellantes, senón que cando o citado señor xa se afastara uns cen metros do grupo, propuxeron ir pegarlle unha tunda: deseguida se sumaron seis ou sete á barbarie.
Botaron a correr detrás da vítima, que camiñaba sen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 22, 2017 | Marxe
Estiven observando a Julio Anguita durante máis de media hora na televisión. Ten todo o aspecto de ser unha persoa honrada. Nisto parécese a algúns santos. Nalgún sitio teño lido que de pequeno quixo ser misioneiro, como Santa Teresa. Algo lle queda desa querenza na mirada. Fala co entusiasmo fervoroso dos místicos e coa convicción determinante dos profetas. Fáltalle humor, non obstante, esa condición suprema da intelixencia. Irá ao ceo, sen dúbida, pero non sei se chegará ao goberno.
Escoiteille dicir que se algún periodista se atrevese a citalo na televisión para facerlle unhas preguntas sobre o último partido de fútbol que xogou a selección española, que se negaría en redondo. A razón é que cando un país equipara os acontecementos deportivos cos grandes feitos históricos, como Lepanto, é que todo vai moi mal.
Grave erro. En primeiro lugar, ninguén pode ser tan tonto que confunda un partido coa batalla … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Nov 21, 2017 | Marxe
Como é sabido, o pintor Solana arruinouse comendo chourizo, un produto que consumía en cantidades desmesuradas e que levaba sempre nos petos do abrigo ou da chaqueta. Era un home de teimas, situado entre a extravagancia e a loucura. Por exemplo, o primeiro que facía polas mañás, nada máis erguerse, era ler con atención as esquelas dos periódicos. Seleccionaba aquelas que lle parecían máis interesantes e logo presentábase no enterro, sempre coa intención de que os familiares lle amosasen o morto.
Outra das manías do pintor eran os berros, que el disimulaba de cantos. Aseguraba ter a cualidade de dar o “do” cadavérico, que consistía, segundo a súa propia definición, en baixar unha oitava máis que o porco. Circula por aí unha lenda, recollida nunha biografía, que sostén que con ese “do” produciu o mareo dun ruso.
O que parece que está testemuñado é a vocación de Solana polo berro … Seguir leyendo
