Unha veciña que me quere ben, porque somentes ten nove anos e aínda é inocente, levouse unha alegría enorme o outro día, cando na clase de galego a profesora se puxo a falarlles dun conto para nenos e dun escritor que, segundo tódas as apariencias, ela decidíu que tiña que ser eu. Dubidou un pouco, pero cando tivo a evidencia de que non se equivocaba, anunciou en voz alta que aquel señor vivía ao lado da súa casa e que ademais era amigo dela. Naturalmente, as outras nenas non llo creron. Dixéronllo que eso era imposible, co cal pasaron por auga o seu orgulloso entusiasmo, que durante uns minutos bateu inutilmente contra o escepticismo incrédulo das súas compañeiras.
Veu á miña casa a buscar probas. Contoume a infantil guerra escolar ao seu aire, coa seguridade inocente de quen se sinte preto dunha victoria certa e implacable, adubiada cuns inocuos grauciños de humana vinganza. Levou un libro dedicado, convencida da contundencia apabullante con que reforzaba a súa causa, e quedou moi sorprendida da inutilidade do esforzo: saeu novamente derrotada. Acodiu outra vez a buscar axuda, pero convencina, con bastante esforzo, de que tiña a batalla perdida e que nin siquera presentándose comigo en persoa ía vencer a resistencia das súas compañeiras, baseada na intelixente intuición de que os escritores non exísten.
Exísten realmente os escritores? Recentemente, en Madrid, o filósofo Ciorán, sempre tan pesimista, sorprendeu a todos cantos o trataron: polo visto é un home alegre e simpático, ben distinto do individuo anguriado que aparece nos seus libros. Durante anos tamén eu fun amigo dun poeta relixioso que non cría en Deus, e coñezo a outro, tacaño e gorrón, que escribe versos fermosísimos encol da xenerosidade dadivosa sobre a que se ten que erguer o futuro da humanidade. Serán a mesma persoa os escritores e a súa envoltura corporal? Pessoa, que adiviñou a contradición, resolveuna falando de disfraces. Eu quédome coa sospeita radical e categórica dos nenos: os escritores non exísten. Si exísten, o mundo sería unha negra cova de tramposos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 25 de novembro de 1983.