Onte, cando estaba escribindo sobre o rato portugués que vin o outro día en Chaves, viñéronme á memoria os coellos belgas. Así como sería pouco razoable dicir que os ratos do país veciño son máis tranquilos que os nosos, en cambio eu non tería inconveniente en afirmar que os coellos máis tristes do mundo son os belgas. Polo menos os que eu coñezo, que son bastantes. Supoño que haberá tamén exemplares naquel reino que vivan felices como os seus colegas doutras partes, pero non aqueles dos que falo.
Teño atravesado Bélxica de parte a parte non menos de vinte ou trinta veces, o cal non resulta nada complicado, porque se trata, como é sabido, dun territorio moi pequeno, case un xoguete de país. Desa longa experiencia, que dura xa arredor de vinte e cinco anos, vén o meu coñecemento dos coellos que residen alí.
Na autoestrada que vai desde a cidade alemá de Aquisgrán ata Valenciennes, na raia francesa, a medianeira que separa os dous carrís serve de habitáculo para varios centos de miles de coellos. Atrapados nese espazo, entre os coches que soben e os que baixan, bastante fan con evitar que os maten. Son uns coellos histéricos, que dan uns saltos raros, como de monas gaiteiras ou cabras enlouquecidas. Non me explico como os belgas, tan celosos dos dereitos da xente, non fan algo por estes pobres coellos maltratados.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de novembro de 1997.