Como se sabe, os médicos adoitan ter un anecdotario de clientes moi rico, ás veces disparatado. Algunhas das mellores historias escoiteillas ao meu tío Benito, que coñecía moitas, incluído o milagre dunha señora que só se alimentaba coa comuñón, pero que el descubriu que comía polbo. Tamén Domingo García-Sabell sabe as súas, como aquela dun colega, médico rural, que o chamou para que lle resolvese un apuro cun cliente amigo e a quen atopou aos pés da cama do enfermo dicindo: “¡Manuel, daba mil pesos por saber o que tes!”.
Pero se as historias de médicos son coñecidas, non sucede o mesmo coas dos fotógrafos. Polo menos, eu non sabía nin gunha. Onte, non obstante, contáronme unha que me pareceu interesante e que lle ocorreu a un profesional deses que se dedican a facer retratos da xente no estudio, tipo artista cantante ou parellas de mozos.
Nesta ocasión o cliente era un señor que dous días despois da sesión correspondente chamou para preguntar se as fotos saíran ben. Saíran fatal: aparecía en todas elas cos ollos pechados. O outro nin se inmutou. Confesoulle con resignación que era o quinto estudio ao cal acudía en poucos días co mesmo resultado e que o desastre dependía dun tic nervioso que o obrigaba a parpadexar constantemente. O malo de todo é que a foto era para un amor por correspondencia cunha moza que tiña os pais cegos.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de outubro de 1997.